Αγαπητη Α,Μπα, σε διαβαζω φανατικα καθε μερα εδω και καιρο και θαυμαζω τι συμβουλες σου και τον τροπο που σκεφτεσαι. Θελω να κανω μια ερωτηση και να αγγιξω ενα αρκετα ευαισθητο θεμα που αφορα πολλες κοπελες και γυναικες και ειναι ισως απο τα πιο δυσκολα και περιπλοκα που καλουμαστε να αντιμετωπισουμε. Τη βια σε μια σχεση και πως ξεπερνας ολο αυτο που σου συνεβη. Η πρωτη μου σχεση ηταν με εναν συμφοιτητη που ερωτευτηκα πολυ και εζησα πολλα ωραια πραγματα..αλλα μου ασκουσε εντονη σωματικη βια σε πολλους απο τους καβγαδες μας, σε σημειο να πηγαινω στη σχολη με μελανιες στα χερια και στα ποδια που επρεπε να καλυπτω με ζακετες και μακρυμανικες μπλουζες. Ηταν ενας ανωριμος ανθρωπος, ο οποιος δικαιολογουσε τη συμπεριφορα του λεγοντας οτι “βρισκω τα κουμπια του” και ριχνοντας μου το φταιξιμο πολλες φορες πως τον προκαλεσα και συμπεριφερθηκε ετσι. Στην πραγματικοτητα δεν εκανα τιποτα, απλα τυχαινε να πω ενα παραπονο μου με παραπανω εκνευρισμο ή να επιμεινω σε κατι ή να βγαλω πχ τα σκουλαρικια που μου ειχε κανει δωρο. Εμεινα σε αυτη τη σχεση παραπανω απο οσο θα επρεπε, επειδη ημουν απιστευτα ερωτευμενη, νομιζα οτι ηταν το αλλο μου μισο επειδη ταιριαζαμε σε ολα, βλεπαμε τον κοσμο με τα ιδια ματια και περνουσα με υπεροχα μαζι, και επειδη μετα απο καθε καβγα ερχοταν κλαιγοντας και με παρακαλουσε να τον συγχωρησω, λεγοντας οτι ωριμασε και καταλαβε το λαθος του και θα αλλαξει. Κι ομως, αν και περνουσε καποιος καιρος κανοντας με να πιστευω οτι οντως αλλαξε, μετα απο ενα διαστημα παλι ξαναγινοταν. Μετα απο τον τελευταιο πολυ εντονο και βιαιο καβγα, εληξα την σχεση αυτη, με την υποστηριξη της οικογενειας και των φιλων μου. Τωρα, αν και ξερω οτι εκανα τη σωστη επιλογη, εχω αναμικτα συναισθηματα. Θα ηθελα να ρωτησω…υπηρχε κατι που να μπορουσα να κανω? Γινεται να τον αλλαζα? Στο δικο μου μυαλο και με βαση τον τροπο που με μεγαλωσαν, ξερω οτι ο καθενας ειναι υπευθυνος για τον εαυτο του και οτι η καμια μορφη βιας δεν ειναι ανεκτη, οπως και το οτι δεν ειναι δουλεια μου να αλλαξω κανεναν ουτε ειναι σωστο να καταπιεζω τα παραπονα ή τις αντιδρασεις που μπορει να εχω, ετσι ωστε να μην προκαλεσω τον αλλο και καταληξουμε να με χτυπησει. Κανω λαθος σ’ αυτο? Επισης, ηθελα να ρωτησω…πως ξεπερνας εναν χωρισμο? Πως αντιμετωπιζεις τα συναισθηματα της πικριας που νιωθεις επειδη τελικα δεν λειτουργησε κατι στο οποιο πιστευες πολυ, πως ξεπερνας τα αισθηματα που ειχες και πως προχωρας παρακατω μετα απο αυτο? Ευχαριστω πολυ!
Θα προσπαθήσω να απαντήσω σε όλες σου τις ερωτήσεις και τους προβληματισμούς σου σου με τη σειρά. Αρχικά, να σου πω πως δεν μπορώ να φανταστώ με ποιον τρόπο, και τι συνέβη στη ζωή σου, που έστω και λίγο ένιωσες πως αυτή η συμπεριφορά σου άξιζε, και ίσως θα ήταν σημαντικό να το δεις αυτό σε μια θεραπεία, ακόμη και αν πλέον χώρισες. Θα μου πεις «μα δεν πίστευα ότι μου άξιζε». Θα σου πω πως είμαι σχεδόν βέβαιη πως κάπου το πίστευες, διαφορετικά δεν θα το ανεχόσουν ούτε στιγμή.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να απομυθοποιήσεις τον έρωτα στην ηλικία που είσαι (υποθέτω κάτω από 25). Αν σε παρηγορεί, ακόμα και αν γνωρίζεις τους λόγους που είσαι ερωτευμένος με κάποιον (που σπανιότατα είναι επειδή ταιριάζεις, βλέπεις τον κόσμο με τα ίδια μάτια, όσο για το υπέροχα μαζί, σίγουρα δεν θα συνέβαινε όσο χειροδικούσε εις βάρος σου), και πάλι αυτό το αλλοπρόσαλλο συναίσθημα μπορείς να το χαλιναγωγήσεις με δυσκολία. Δεν είναι ακατόρθωτο όμως. Όσο πιο σαφές είναι το γιατί μας προσελκύουν κάποιες συμπεριφορές, τόσο πιο εύκολο είναι να μετατοπιστείς, με τη βοήθεια πάντοτε της θεραπείας.
Τι θα μπορούσες να κάνεις με αυτόν τον άνθρωπο; Απολύτως τίποτα, όχι, δεν θα μπορούσες να τον αλλάξεις με κανένα τρόπο, μην διανοείσαι ούτε στιγμή ότι αυτό θα μπορούσε να γίνει. Τα λες πάρα πολύ σωστά και μόνη σου. Ναι, ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη συμπεριφορά του, ναι, δεν πρέπει να καταπιέζεις τη δυσαρέσκεια σου, και ΝΑΙ, καμία μορφή βίας δεν είναι ανεκτή. Καμία, απολύτως ΚΑΜΙΑ μορφή βίας, όχι μόνο η χειροδικία.
Όσον για το τελευταίο ερώτημα, η γνώμη μου είναι πως όσο περισσότερο μένεις σε μια δυσλειτουργική σχέση, όσο περισσότερο ανέχεσαι καταστάσεις και υποφέρεις που τις ανέχεσαι, τόσο περισσότερη πικρία έχεις στο τέλος. Αυτή η πικρία όμως δεν έχει να κάνει με αυτό που έχασες, με την αγάπη ή τον έρωτα και τις όμορφες αναμνήσεις, αλλά περισσότερο με το χρόνο που έχασες, τις θυσίες/υποχωρήσεις που έκανες, και ενδεχομένως και τις ματαιωμένες προσδοκίες, πως τελικά δεν κατάφερες να τον αλλάξεις, συν τον τρόμο μήπως εν τέλει τα καταφέρει καμία άλλη. Με λίγα λόγια, παλεύεις τώρα με τον ανθρώπινο εγωισμό.
Ο χρόνος από μόνος του θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις όλα τα δυσάρεστα συναισθήματα που έχεις τώρα. Ακόμα και αν δεν κάνεις θεωρητικά τίποτα, ο χρόνος θα σε βοηθήσει. Ωστόσο επειδή η πρώτη σου σοβαρή σχέση ήταν τόσο κακοποιητική, στη θέση σου εγώ θα ξεκινούσα θεραπεία. Αυτός ο άνθρωπος πιθανά να είχε και άλλα χαρακτηριστικά που δρούσαν κακοποιητικά στη σχέση. Μπορεί να ήταν μια τυχαία επιλογή που έκανες ως νέο κορίτσι, χωρίς εμπειρίες. Μπορεί όμως να μην ήταν καθόλου τυχαίο όλο αυτό που έζησες. Το να έχει ένας άνθρωπος κάποιο συγκεκριμένο πάτερν στις ερωτικές του σχέσεις, δεν είναι καθόλου σπάνιο. Οφείλεται στο πως έχει δομηθεί ο χαρακτήρας του, ποιες προσλαμβάνουσες είχε και ποιες συμπεριφορές του είναι οικείες.
Να θυμάσαι πάντα: Δεν υπάρχει τίποτα το όμορφο στο να είσαι ερωτευμένος με τον δυνάστη σου.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Λίγο σύνδρομο της Στοκχόλμης…