Γεια σου Λενα, Ειμαι 24 χρονων και ζω στο εξωτερικο. Την οικογενεια μου την αγαπω πολυ, οι γονεις μου το ιδιο,εχουν κανει πολλες θυσιες για μενα. Και το αλλα ερχεται στην αποδοχη. Γιατι ειμαι οσα κιλα ειμαι, γιατι ντυνομαι ετσι και οχι γιουβέτσι, γιατι δεν φερομαι σαν γυναικα, γιατι εχω χαλκα στη μυτη and the list goes on. Στο παρελθον, πριν φυγω απο το σπιτι για σπουδες, επεφτα στο λουκι και ακολουθούσα ολα τα “καθως πρεπει”. Ευτυχως εφυγα και ανοιξαν τα ματια μου. Καθε μερα πολεμαω με τον εσωτερικευμενο μισογυνισμο και προσπαθω να αποδεχτω τον εαυτο μου και να τον αγαπαω. Τι γινεται ομως οταν γυρνας πισω; εχω κουραστει. Προσπαθω να τους εξηγησω τα ανεξηγητα, με υπομονη και αντεπιχείρηματα αλλα τιποτα. Εγω ακομα σπουδαζω οποτε η ερωτηση ειναι η εξης: τι κανω οταν γυριζω πισω; την τελευταια φορα ειχαμε ενα επικο καυγα στον οποιο αποφασισα να τραβηξω. Θα πηγαιναμε στο super market και αφου ετοιμαστηκα και ειδε πως δεν εχω βαλει μεικ απ (εχω ακμη) αρχισε να μου λεει βαλε κατι στη μουρη σου. Της εξηγησα πως νιωθω το δερμα μου πολυ καλα και δεν θελω. Εξαλλου θα πεταχτουμε για 5 λεπτα να παρουμε δυο πραγματα. Συνεχισε αυτη, οχι της λεω εγω, αρχισαμε να φωνάζουμε μας ακουσε ολη η γειτονιά και λεει θα παω μονη και λεω να πας. Στη μητερα μου λεω πως εμενα ετσι μαρεσει να ειμαι και η αλήθεια ειναι πως εχει σταματησει την τοσο κριτικη, ομως το νιωθω γυρω μου. Η συμπεριφορα των γονειων μου αντικατοπτρίζει το περιβαλλον που ζουμε. Ενω εδω που μενω εχω αυτοπεποίθηση οταν περπαταω, οταν γυρναω σπιτι το μονο που σκεφτομαι ειναι πως δεν εχω ξυριστει εδω και 3 μερες, ειμαι γεματη ακμη, τα παραπανισια κιλα με κανουν ασχημη κτλπ κτλπ. Νομιζω πως κανω ολα τα σωστα βηματα, κοιτα ομως που καταλήγω να μην θελω να βλεπω κοσμο οταν γυρναω μονο και μονο για να μην νιωθω ετσι. καπως ετσι καταληγω να περναω μιζερα το χρονο μου εκει. Αγαπαω την οικογενεια μου και ο τοπος ειναι πανεμορφος. Νιωθω ομως οτι δεν με δεχονται. Η ερωτηση ειναι τι μπορω να κανω για να μπορω να πηγαινω πισω, να χαιρομαι που βλεπω τους ανθρωπους που αγαπω και να μπορω να ευχαριστιεμαι τα τοπια την θαλασσα και την ξεγνοιασιά.
-Feeling judged
Αγαπητή φίλη, όλα καλά ακούγονται στις πρώτες σειρές, μέχρι να φτάσουμε στο «έχουν κάνει πολλές θυσίες για μένα».
Οι θυσίες δεν είναι βαρόμετρο αγάπης, οι θυσίες δεν δημιουργούν προηγούμενο, και οι θυσίες που έκαναν δεν φέρνουν εσένα στη θέση αυτού που χρωστάει.
Δεν ξέρω πώς ακριβώς προσδιορίζεις την σχέση σας όταν λες ξεκάθαρα, χωρίς περιστροφές, «δεν με δέχονται». Επαναλαμβάνεις τη λέξη αγάπη για να την ακούς, για να τη διαβάζεις, για να επιβεβαιώνεις την υπομονή που κάνεις;
Δεν λέω ότι δεν σε αγαπάνε και ότι δεν τους αγαπάς. Μέσα σε όλο αυτό που έχετε θα υπάρχει και αγάπη, γιατί όχι. Με όλα τα άλλα όμως έχεις πρόβλημα, και δεν είναι λίγα, και η αγάπη δεν τα εξαφανίζει, δεν τα κάνει πιο εύπεπτα, δεν τα δικαιολογεί. Σε καμία περίπτωση δεν τα δικαιολογεί.
Θα σου πω κάτι που θα σου ακουστεί πολύ εξωφρενικό, που είναι πολύ αντίθετο με την ελληνική πραγματικότητα, αλλά πολύ συνηθισμένο σε άλλες χώρες.
Πες τους ότι αν δεν σου φέρονται ως ανεξάρτητο άτομο με τις δικές του αποφάσεις για τη ζωή του, τότε όταν θα πηγαίνεις στην Ελλάδα θα μένεις αλλού. Και κάνε το πραγματικότητα. Θα τους βλέπεις τις ώρες και τις μέρες που επιλέγεις εσύ, και όταν αρχίζει το βιολί βιολάκι, θα παίρνεις το καπελάκι σου και θα φεύγεις.
Κοίτα, είναι η ζωή σου. Δεν μπορείς να απαιτήσεις από κανέναν να σε σέβεται, ούτε καν από τους γονείς σου. Μόνο όρια μπορείς να βάλεις. Είναι πολύ δύσκολο, θα δημιουργήσει μεγάλη τριβή, αλλά τι θέλεις; Να περιμένεις να σε δεχτεί η μαμά σου χωρίς μέικ απ στο σούπερ μάρκετ, ή να περάσεις όντως μερικές μέρες κάνοντας αυτό που πραγματικά θέλεις;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δυστυχώς απο που να το πιάσεις και από που να τ αφήσεις με το κόλλημα της ελληνικής κοινωνίας με το πώς πρέπει να είναι η γυναίκα, ζέχνει απο παντού… Έχω ζήσει σε 4 χώρες στην Ευρώπη μεσογειακές, σκανδιναβικές, κεντροευρωπαικές και το κομπλεξ που υπάρχει στην Ελλάδα με το πώς πρέπει να είναι η γυναίκα (και μέσα και έξω) δε συναντιέται εύκολα, (μόνο σε άκρως συντηρητικές κοινωνίες, Τουρκία, Ρωσία, συμπληρώστε ελεύθερα) Ο κανόνας είναι ορισμένος με τόση λεπτομέρεια (αδύνατη, ίσιο-μακρύ μαλλί, γυμνασμένη, περιποιημένα νύχια, μεικ απ, θηλυκή και θελκτική, αλλά όχι παραπάνω γιατί είναι ξέκωλο, ευγενική με χαμογελο του τζοκερ, νοικοκυρά…η… Διαβάστε περισσότερα »
Ένα τρανταχτό παράδειγμα πχ είναι όταν βλέπουν οι συγγενείς τον άντρα να έχει πάρει μερικά κιλά παραπάνω: “Καλοπερνάς!” 🙂 (γελάκι περηφάνιας-συγκατάθεσης) ή να είναι αξύριστος: “Πώς κι έτσι; Αποφάσισες νέο look;” “Μπα, βαριόμουν μωρέ” (δεν γίνεται καν αναφορά στο θέμα ξανά) ή να έχει γκρίζες ρίζες/κροτάφους: “Γοητεία!” αν τολμήσει για πλάκα να πει κανείς “γέρασες” θα γελάσουν όλοι και “είμαι σοφότερος, θα σέβεστε, ώριμος” κτλ και όλα μια χαρά. Στην γυναίκα αντίστοιχα: “πάει ασχήμηνες, δεν προσέχεις και θα σε παρατήσει, γιατί δεν χάνεις κιλά, να νιώσεις καλύτερα, πώς θα βγεις έτσι, βάλε ένα κραγιονάκι, γιατί ντύθηκες τόσο πρόχειρα, τι θα… Διαβάστε περισσότερα »
όχι πως δεν συμφωνώ, αλλά και βόρεια είναι κι οι περισσότεροι σαν μοντέλα…
Χμμμμ…δίκιο έχει η Λένα σε αυτά που λέει, απλώς αν οι γονείς αποφασίσουν και εκείνοι να τραβήξουν το σκοινί και την αφήσουν χωρίς χρηματική βοήθεια, τότε μιλάμε διαφορετικά. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι σπουδάζεις εξωτερικό με την υποστήριξη των γονιών σου γι’αυτό το λέω. Φυσικά δεν υποστηρίζω να κάνεις την κότα μόνο και μόνο επειδή σε βοηθούν, απλά πρέπει να ξέρεις μέχρι πού αντέχεις να φτάσεις. Κι επειδή σήμερα νιώθω πολύ τρολ, θα σου πρότεινα κάτι αντίθετο στην επίθεση αγάπης που συστήνω συνήθως. Την επόμενη φορά που η μητέρα σου θα σου πει πεί κιλών/make up/μαλλιών θα βγάλεις έναν αναστεναγμό… Διαβάστε περισσότερα »
Τέλεια η συμβουλή! Όσο για τα κιλά, φαντάζομαι πως αν τους πει πως δεν της έδωσαν καλά γονίδια, θα τους τσούξει περισσότερο 😛
Το κλειδί είναι να της το πει πριν ξεκινήσει η μανούλα τον εξαψαλμο. Έτσι για το γαμώτο. Μπας και νιώσει η άλλη πλευρά πως είναι να σε (κατα)κρίνουν πριν προλάβεις καν να κάνεις κάποια πράξη που να προκαλεί αντίδραση. Μπας και την κανει λιιιγο να νιώσει όπως η ίδια. Όχι ότι θα καταφέρει και πολλά…Γιατί η μανούλα ακούγοντας διάφορα για την εμφάνισή της το πολύ πολύ να τσαντιστεί. Δε θα πληγωθεί, όπως η κόρη της. Αν δει και συμπεριφορά διαφορετική / επιθετική, πιθανότατα να το αποδώσει σε κάποιον εξωτερικό παράγοντα κι όχι στο ότι αυτή η συμπεριφορά είναι απορροια δικών… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω ότι δεν έχω ταυτιστει περισσότερο με ερώτηση. Έχω και γω τα ίδια προβλήματα με τους δικούς μου ειδικά με τη μάνα μου. Το χα ρίξει δεξιά και αριστερά και μου πήρε πολύ καιρό να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά, να δω ποιος είναι ο εαυτός μου και να κάνω πράγματα που μου αρέσουν ( δεν ήταν η μερική απόρριψη από τη μητέρα μου το μόνο μου προβλημα). Σταδιακά ανακάλυψα ότι όταν λείπω από το σπίτι είμαι καλά. Έτσι γέμισα το πρόγραμμα μου και άρχισα να λείπω περισσότερο. Τώρα εδώ και κάμποσα καιρό μένω μόνη μου και επιστρέφω στο… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ πάλι κόλλησα στις θυσίες. Γιατί θυσίες; Υποχρεώνει κανείς τους ανθρώπους να κάνουν παιδιά; Και ναι, δεκτό πως τα παιδιά ουκ ολίγες φορές μας ξεβολεύουν, οι ζωές μας αλλάζουν, αλλά μας έβαλε κανείς το πιστόλι στον κρόταφο; Και αν δεν ήθελαν να προσφέρουν το καλύτερο που μπορούσαν στο παιδί τους, ας μην το πρόσφεραν. Κουράστηκα ν’ακούω για γονείς που ζητάνε εξωφρενικά ανταλλάγματα, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να παιδιά να πληρώνουν -με οποιονδήποτε τρόπο- τον πόνο της μάνας στον τοκετό, τις υπερωρίες της μαμάς και του μπαμπά για να πάνε στα καλύτερα φροντιστήρια ή τα ξενύχτια που έκαναν όταν αρρώσταιναν τα… Διαβάστε περισσότερα »
– Παιδί μου, βαλε μεηκ απ για να πάμε για πατατες -Αν δεν βαλω ποιο θα ειναι το προβλημα; – Να είσαι όμορφη, για σενα το λεω. – αν δεν ειμαι ομορφη ποιο ειναι το προβλημα; – Μα τοσος κόσμος θα σε δει, τι θα λενε; – Αν λενε κάτι, ποιο ειναι το προβλημα; Αν της εξηγεις οτι η ζωη ειναι δικη σου κτλ, παρότι απολύτως ορθή ως απαντηση, δεν προκειται να καταλάβει. Ρωτα την ξανα και ξανα, με ηρεμη & σταθερη φωνη, ποιο ειναι το προβλημα. Τι θα σου πει: “εισαι ασχημη παιδι μου και νιωθω αποτυχημένη”;. Επίσης, κοκκινο… Διαβάστε περισσότερα »
Γιατι ρε παιδιά, γιατί γιατί….πραγματικά αναρωτιέμαι τι δεν καταλαβαίνουν αυτοί οι γονείς και πκηγώνουν έτσι τα παιδιά τους?? Μας μισούν τελικά? Μας μισούν γιατί δεν είμαστε όπως θα ήθελαν? Σαν να ακούω τη μάνα μου….βάλε αυτό σου λένε κακόγουστη βλαχάρα, μην τολμησεις να βάλεις το άλλο και με ξεφτυλίσεις, ιιιιιιι καλά έχεις δει πως είναι το δέρμα σου είσαι ψυχανώμαλη που δεν πας να το φτιάξεις τσακίσου κλείσε ραντεβού σε ένα πλαστικό…και τα λοιπά….και τα λοιπά….και η πλάκα είναι ότι ούτε χοντρή υπήρξα ποτέ ούτε κραυγαλέα ατημέλητη…απλά δεν ήμουν τέλεια! Ή μάλλον όχι, μπορούσα να “φτιάξω” κι άλλο, άρα? Όφειλα… Διαβάστε περισσότερα »
Ε λοιπόν έχω καταλήξει στο συμπέρασμα οτι τις έχει καταπιεί αυτές τις μάνες είτε η πατριαρχία (σιγά το νέο θα μου πείτε, αλλά μη βιαστείτε έχει κι άλλο) ,ή το αυτο- μίσος , η έλλειψη αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού. Πολλες φορές και τα δύο. Τη δική μου μητέρα την είχε και έχει ακόμα και τώρα καταπιει επίσης και ο θυμός για τον πατέρα μου και πόσο να πάρει του έμοιασα σε εμφάνιση και συμπεριφορά, απλά εγώ ζώ 1300 χλμ μακριά πλέον και δε την ακούω. Τί να σας λέω, για το πόσο του έμοιασα, πόσο μελιτζάνα μύτη κληρονόμησα και θέλει πλαστική,… Διαβάστε περισσότερα »
Το χρέος που έχουν οι γονείς είναι να μεγαλώσουν τα παιδιά τους μέχρι να ενηλικιωθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο που μπορούν και τις “θυσίες” που έχουν επιλέξει να κάνουν. Από εκεί και πέρα, η ζωή τους είναι δικιά τους, είναι αυτόνομες προσωπικότητες και δεν οφείλουν τίποτε υποχρεωτικά στους γονείς τους. Συναισθηματικά ναι, όλοι θέλουμε να μας αγαπούν για πάντα τα παιδιά μας, να γίνουν το καλύτερο που φανταστήκαμε για αυτά, ΟΜΩΣ τα όνειρα του καθενός είναι δικά του, το τι είναι καλύτερο για τον καθένα – και για τα παιδιά – ανήκει αποκλειστικά στον καθένα και αυτό που έχει… Διαβάστε περισσότερα »
Felis <3
Τα φιλιά μου 🙂
επίσης, αν μη τι άλλο, το μέικ άπ επιτείνει το πρόβλημα της ακμής, όσο και καλό να είναι, χρειάζεται να αφήνεις το δέρμα σου ελεύθερο να αναπνέει το δυνατό περισσότερο, δεν το γνωρίζει η mommy dearest;
Μια μικρή επισήμανση,επειδή για κάποιον που έχει ακμή αυτό ισως είναι ευαίσθητο θέμα και οι δερματολόγοι πολλές φορές δεν ασχολούνται καθόλου με το αισθητικό του πράγματος.Μπορεί να γίνει μακιγιάζ με τρόπο καθόλου βλαπτικό σε ακνεϊκο δέρμα ,με oil free προϊόντα,μη φαγεσωρογονα και ειδικά σχεδιασμένα για τέτοια δέρματα.Και τήρηση κανόνων υγιεινής φυσικά στα πινέλα και εργαλεία μακιγιάζ. Δεν θα σχολίαζα αν δεν το θεωρούσα σημαντικό να ακουστεί, γιατί καταλαβαίνω το πνεύμα σου και σαν γενική συμβουλή ο περιορισμός του μακιγιάζ είναι μια χαρά. Απλά επειδή όταν είχα ακμή,μου ήταν δυσβάσταχτο να μη βάφομαι ,ενημερώθηκα αρκετά. Οπότε, ας βάλω ένα λιθαράκι αν… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ κάνω αυτό που λέει η Λένα πάντως, αν και για να πω την αμαρτία μου, όταν το ξεκίνησα δε το αντιλήφθηκα ως όριο, αλλά ως απαραίτητο μέτρο προστασίας όλων μας από τις τριβές, τους καυγάδες και την τρομοκρατία (η μάνα μου δε μπορεί όταν μαλώνουμε, της έρχεται πονοκέφαλος και είναι στο κρεβάτι 2 μέρες και ο πατέρας μου θυμώνει μαζί μου, γιατί εγώ φταίω, που δε βάζω νερό στο κρασί μου – για τη ζωή μου). Πλέον αραίωσα και την επιστροφή στην Ελλάδα, ακριβώς γιατί κάθε φορά αισθάνομαι ότι οι περισσότεροι με κρίνουν και δε μπορώ άλλο, φτάνει, όχι… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτα όλα γίνονται, γιατι οι γονείς σκεφτονται, οτι μεσα απο τα παιδιά τους αντικατοπτρίζονται εκεινοι.
Θα πρεπει να είναι τα παιδια επιτυχημενα, ομορφα κτλ, για να φαίνονται και οι ιδιοι ετσι. Οτι τα έκαναν ολα σωστα εκεινοι, μεγαλωσαν τα παιδια τους σωστα, εχουν καλα γονιδια κτλ. Γι αυτο και πολλες φορες προσπαθουν μεσα απο τα παιδια τους να πετύχουν αυτα που δεν μπορεσαν κάποτε εκεινοι.