Ρουάντα: πόσο ασφαλής είναι μια γυναίκα;

Γράφει η Kelly Ira.

Ζω στη Ρουάντα εδώ και περίπου ένα χρόνο, στην πρωτεύουσα, το Κιγκάλι. Η Ρουάντα είναι μια μικρή καταπράσινη χώρα στο μέγεθος περίπου της Πελοποννήσου, και τα λίγα πράγματα που ξέρουμε για αυτήν στην Ελλάδα περιορίζονται στη γενοκτονία του 1994.

Πριν μετακομίσω οι φίλοι και οι γνωστοί με ρωτούσαν αν είμαι τρελή, αλλά η πραγματικότητα εδώ είναι τελείως διαφορετική από αυτό που έχουμε στο μυαλό μας. Καταρχήν πρόκειται για μια ασφαλέστατη χώρα, πανέμορφη, πολύχρωμη και πεντακάθαρη. Φανταστείτε ότι οι πλαστικές σακούλες έχουν απαγορευτεί από το 2008 και αν τις βρουν στο αεροδρόμιο κατάσχονται. Γενικά, είναι μια τρομερά γοητευτική χώρα, σου κλέβει την καρδιά. Το κάνει αυτό η Αφρική γενικά στους ταξιδιώτες, έχει άλλη αύρα, άλλη ενέργεια.

Αλλά όταν με ρωτάνε τι μου αρέσει περισσότερο από τη ζωή μου εδώ, πάντα απαντάω η αίσθηση της ασφάλειας και ο σεβασμός που αισθάνομαι ως γυναίκα. Η Ρουάντα, όσο και αν ακούγεται παράξενο, είναι κάθε χρόνο μέσα στη δεκάδα των χωρών παγκοσμίως με το μικρότερο gender gap σύμφωνα με το global gender gap report. Ανάμεσα στις σκανδιναβικές και άλλες ανεπτυγμένες χώρες, και η μικρούλα Ρουάντα. Και αυτό είναι κάτι που το βλέπεις στην καθημερινότητα, το αισθάνεσαι στην κουλτούρα τους και στον τρόπο που είναι δομημένη η κοινωνία.

Ο κυρίως λόγος, η γενοκτονία, που σκότωσε και φυλάκισε κυρίως άντρες, αφήνοντας τις γυναίκες πίσω να αναλάβουν το χτίσιμο της χώρας από το απόλυτο μηδέν. Και η προσφορά τους αυτή αναγνωρίστηκε οδηγώντας σε μία από τις πιο φιλικές προς τις γυναίκες πολιτικές.

Κάθε χρόνο σταθερά από το 2003 η Ρουάντα έχει τη μεγαλύτερη εκπροσώπηση από γυναίκες στο κοινοβούλιο παγκοσμίως. Περισσότερο από το 63% στις τελευταίες εκλογές του 2018. Τέσσερις από τους επτά δικαστές του ανώτατου δικαστηρίου του έθνους είναι γυναίκες, συμπεριλαμβανομένης της υφυπουργού δικαιοσύνης. Οι γυναίκες επίσης κατέχουν 13 από τις 26 έδρες του υπουργικού συμβουλίου της Ρουάντας.

Οι γυναίκες εργάζονται, σπουδάζουν, κληρονομούν περιουσίες όσο και οι άντρες, και αυτό είναι τρομερή πρόοδος όταν μιλάμε για μια μικρή, συντηρητική Αφρικανική χώρα, πολύ φτωχή και με ακόμα μεγάλα ποσοστά αναλφαβητισμού.

Η Ρουάντα είναι επίσης από τις λίγες χώρες στον κόσμο που η γυναικεία ικανοποίηση στο σεξ θεωρείται πάρα πολύ σημαντική. Μιλάνε για αυτήν στους μύθους, τους θρύλους και τα τραγούδια τους. Είναι κάτι που υπάρχει στην κουλτούρα τους εδώ και αιώνες, μιλάνε για τον γυναικείο οργασμό, και θεωρείται τιμή για τον άντρα και ένδειξη ανδρείας να κάνει squirting μια γυναίκα.

Η παράδοση θέλει τη λίμνη Κίβου, τη μεγαλύτερη λίμνη της Ρουάντας, να γεμίζει απο το squirting της βασίλισσας που έκανε σεξ με τον υπηρέτη της. Η παραδοσιακή τεχνική που χρησιμοποιούν στο σεξ για την γυναικεία ικανοποίηση λέγεται kunyaza. Είναι τρομερά διαδεδομένη, περνάει από γενιά σε γενιά, όλοι γνωρίζουν τι είναι, οι άντρες το εφαρμόζουν και οι γυναίκες το περιμένουν.

Στις παραδοσιακές, συντηρητικές κοινωνίες αν ένας άντρας δεν καταφέρει να φέρει τη γυναίκα του σε οργασμό είναι πρόβλημα, η γυναίκα μπορεί να χωρίσει και να γυρίσει στην οικογένειά της, επιστρέφοντας στον άντρα την προίκα που παραδοσιακά ήταν υποχρεωμένος να καταβάλει για να την παντρευτεί. Υπάρχει και ντοκιμαντέρ για το θέμα, το “sacred water.”

H δική μου εμπειρία από τη Ρουάντα είναι πολύ θετική. Περπατάω μόνη μου στην πόλη πρωί και βράδυ, ποτέ δεν έχω φοβηθεί και δεν έχω βιώσει παρενόχληση. Είναι όλοι τρομερά ευγενικοί, άντρες και γυναίκες. Όσες φορές με έχουν προσεγγίσει άντρες, έγινε με τρομερή ευγένεια και όταν είπα ότι δεν ενδιαφέρομαι εξαφανίστηκαν από δίπλα μου στο δευτερόλεπτο, δεν χρειάστηκε να το πω δεύτερη φορά.

Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που βλέπω μια παρέα αντρών να περπατάει προς το μέρος μου και δεν αλλάζω πεζοδρόμιο, περνάω ανάμεσα τους και δεν μου μιλάνε, δεν με κοιτάνε περίεργα. Μπαίνω μέσα σε ταξί και δεν παίρνω πινακίδες, κάθομαι μπροστά χωρίς φόβο. Η παρενόχληση και η ανάρμοστη συμπεριφορά είναι σπάνια, είναι η εξαίρεση στον κανόνα.

Έχω χαλαρώσει εδώ, σαν να έβγαλα από μέσα μου τον αέρα που δεν ήξερα ότι κρατούσα. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που αγάπησα αυτή τη χώρα και που ένιωσα εδώ ευπρόσδεκτη και τόσο οικεία. Και ο λόγος που γράφω και μιλάω για τη ζωή μου στη Ρουάντα όπου σταθώ και όπου βρεθώ, ο λόγος που ποστάρω κάθε μέρα φωτογραφίες από την πολύχρωμη πραγματικότητα, είναι για να ακούγονται επιτέλους και μερικά θετικά για την Αφρική που ποτέ δεν φτάνουν στα αυτιά μας, και για να σπάνε μερικά στερεότυπα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News