Σε ένα τραπέζι κάθισε η κοινωνία για να παραγγείλει ένα κύριο πιάτο γυναίκας για να φάει.
«Μια γυναίκα παρακαλώ» ζήτησε από το σερβιτόρο, ο οποίος ρώτησε την κοινωνία πως την θέλει:
«Θέλω μια γυναίκα αδύνατη, ψηλή, να μην αντιμιλάει, να είναι καλή νοικοκυρά, να θέλει και να μπορεί να κάνει πολλά παιδιά και το βασικότερο να φροντίζει τον άντρα της. Α! Και να είναι κάτω από 30».
«Εντάξει», απάντησε ο σερβιτόρος. Ο κατάλογος παρείχε κι άλλων ειδών γυναίκες όπως: γυναίκα καλλωπισμένη, γυναίκα παρθένα, γυναίκα χωρίς μιλιά, γυναίκα φρόνιμη, γυναίκα θηλυκιά κλπ. Αν μια γυναίκα είναι ”χαλασμένη”, δηλαδή μιλήσει, ζητήσει, ζήσει κι επιδιώξει τότε πετάγεται στο κάδο των φεμιναζί γιατί θέλει ισότητα. Η κοινωνία πιστεύει πως υπάρχει ήδη η ισότητα για την γυναίκα και πως πρέπει να μάθει να εκτιμά εκείνα τα λίγα που δήθεν της χαρίζουν. Επιπλέον, η κοινωνία προσβάλλεται αν μια γυναίκα ζητήσει εκείνα τα ανθρώπινα δικαιώματα που προσφέρει η κοινωνία στους άνδρες. Μα τι άλλο χρειάζεται η γυναίκα πέρα από έναν άνδρα, μια κουζίνα κι παιδιά αναρωτήθηκε η κοινωνία σαν να αναρωτιέται με τι μπαχαρικά να πασπαλίσει ένα κομμάτι μπριζόλας.
Ως γυναίκα έχω να πω πως βαρέθηκα, κουράστηκα κάθε μέρα να διεκδικώ την αξία μου, την αξιοπρέπεια μου. Κουράστηκα να φοβάμαι τα βράδια, το ποτό μου στο μπαρ, τους φίλους μου, τους θείους πως μπορούν να μου κάνουν κακό. Θέλω να βγω έξω χωρίς να σκέφτομαι πως μοιάζω, αν προκαλώ, αν είμαι θηλυκιά κλπ. Θέλω να δουλεύω χωρίς να έχω τον καθένα να μου λέει αυτή είναι αντρική ή γυναικεία δουλειά. Θέλω να εργάζομαι ως μηχανικός χωρίς να με αμφισβητούν επειδή είμαι γυναίκα. Κουράστηκα αυτές τις μέρες να με βλέπουν σαν ένα κομμάτι πλαστελίνης και μπριζόλας.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
