Πρώτη κλαμπότσαρκα μετά την πανδημία

Είναι προφανές ότι καθεμιά από μας αντιδρά διαφορετικά στην ίδια συνθήκη. Η δική μου στάση απέναντι στην πανδημία ήταν να αγνοήσω την ύπαρξή της. Με αυτό δεν εννοώ ότι δεν τηρούσα τα μέτρα ή ότι δεν φορούσα μάσκα αλλά ότι συναισθηματικά δεν αναγνώρισα κάποια “αλλαγή”. Ενώ η ζωή μου, όπως όλων, άλλαξε, ψυχολογικά δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα και προσαρμόστηκα τάχιστα κι εύκολα στη νέα κανονικότητα χωρίς ν’αναπολώ την παλιά αλλά και χωρίς να συνειδητοποιήσω σε εσωτερικό επίπεδο την αλλαγή.

Σάββατο πρωί.

Μπαίνω στο μετρό. Ξημερώνει. Επιστρέφω σπίτι. Τ’αφτιά μου βουίζουν επειδή καθόμουν δίπλα στο ηχείο του κλαμπ για τέσσερις ώρες.

Είναι ένα πράγμα η επέλευση ενός γεγονότος και ένα άλλο η συνειδητοποίηση του.

Για μένα η συνειδητοποίηση της πανδημίας συνέβη όταν, κατεβαίνοντας τις σκάλες στον Κεραμεικό, είδα μια γυναίκα ντυμένη με ρούχα γραφείου να πηγαίνει -μάλλον- στην δουλειά της την Κυριακή. Κόσμος πάει δουλειά, κόσμος γυρίζει από κλαμπ, αλλαγή βάρδιας στο κοινωνικό γίγνεσθαι, οι δε θα μετατραπούν στους δε τα επόμενα χρόνια, αυτή η εικόνα έχει υπάρξει χαρακτηριστική για το τι σημαίνει “κανονικό”. Και είχα να την δω κάμποσο. Και μόλις την είδα, ευθυγραμμίστηκα κάπως σπασμωδικά με την πραγματικότητα και διαπίστωσα όλα όσα έχουν συμβεί.

Υπό το πρίσμα αυτό, η βραδιά μου άλλαξε περιεχόμενο. Από όλο τον κόσμο που ειδα εκείνο το βράδυ σίγουρα κάποιοι έχασαν οικείους. Σίγουρα κάποιοι άλλοι νόσησαν και φοβήθηκαν. Κάποιοι οπωσδήποτε ζουν κοσμάρα και δεν πιστεύουν ότι υπάρχει ιός. Ποιος ξέρει πόσοι έχασαν τις δουλειές τους, πόσοι άλλαξαν τα πλάνα μετακόμισης, γάμου, σπουδών, παιδιού. Μπορεί να ετοιμάζονταν να μπουν ή βγουν από κάποιο κλαμπ αλλά ήξερα γι’αυτούς όπως κι αυτοί ήξεραν για μένα ότι όποιοι και να’ναι περάσαμε την ίδια ακριβώς συνθήκη και βιώσαμε σίγουρα απαγόρευση κυκλοφορίας, απογευματινές ενημερώσεις για θύματα, μάσκα και φόβο για κάτι μικροσκοπικό, θανατηφόρο και άγνωστο.

Το κλαμπ, φωτισμένο με τον προβολέα αυτής της σκέψης, έμοιασε με αναστεναγμό ανακούφισης. Η επίδειξη του πιστοποιητικού στην είσοδο απέκτησε ένα νόημα “την γλιτώσαμε και πάμε να περάσουμε καλά”. Πέρασα από μαγαζιά που είχαν τρίωρη ουρά, τίποτα παράξενο για Σάββατο βράδυ αλλά κάπως επιβεβαιωτικό μιας κοινής ανάγκης καθώς περνάμε ένα ακόμη φθινόπωρο με covid.

Η πρωινή ζωή είναι πιο ιδιωτική υπόθεση απ’τη νυχτερινή.

Στη δεύτερη ο κόσμος μοιράζεται χνώτα σε μπαρ, σάλιο και ιδρώτα σε κλαμπς, σφυρίζει και χειροκροτάει όταν υπάρχει ζωντανό πρόγραμμα, λέει “στην υγειά σας” σε διπλανά τραπέζια, χορεύει νησιώτικα σε μεγάλο κύκλο λίγο πριν το όποιο κατάστημα κλείσει τις πόρτες του. Το βράδυ είναι το μαζί. Είναι επίσης το απρογραμμάτιστο. Είναι το “πάμε και βλέπουμε”.

Βρισκόμενη αντιμέτωπη με την τάξη της πρωινής ζωής και την φροντισμένη γυναίκα που ετοιμαζόταν να ξεκινήσει την μέρα της είδα ξεκάθαρα πόσο μου είχε λείψει, χωρίς να το καταλάβω καθόλου, η αίσθηση της κοινής μας κοινωνικής αταξίας.

Με τούτα και με κείνα σκέφτηκα ότι αν είναι σε μένα τόσο εύκολο να νιώσω έναν συμβολισμό σε κάτι τόσο καθημερινό, η λογοτεχνία που πρόκειται να δούμε τα επόμενα χρόνια θα ωφεληθεί πολύ από το κοινό βίωμα για να μπορέσει να εκφραστεί κλασικά.

Μέσα σε πλαίσια συλλογικής αναδιοργάνωσης, μπορώ να δω το κλαμπ σαν κάτι παραπάνω από χώρο διασκέδασης. Σαν ένα μέρος συναισθηματικής εναντίωσης σε πανδημικές συνήθειες. Σαν το μέρος αποκούμπι μετά από συλλογικό φόβο, απώλεια, πένθος.

Σαν υπενθύμιση του ότι τις δύσκολες μέρες ακολουθεί μια πραγματικά καλή νύχτα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News