Προσωπική ιστορία: Οι κρίσεις πανικού και η θλίψη μετουσιώθηκαν σε ενοχές ότι βλάπτω το μωρό

Ήθελα απλά να σου γράψω γιατί νιώθω τρομερή μοναξιά. Ανακάλυψα τη στήλη σου στην πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου, την εγκυμοσύνη μου. Απέκτησα ένα υγιές και όμορφο κοριτσάκι, που τώρα είναι ενάμιση μηνών. Πριν από αυτή την εγκυμοσύνη, είχα μια αποβολή πρώτου τριμήνου, λίγο πριν κάνω την εξέταση της αυχενικής διαφάνειας. Αυτό ήταν η αρχή του κακού… Είχα αναγκαστεί να ανακοινώσω την τότε εγκυμοσύνη στη δουλειά, καθώς η φύση της δουλειάς μου θα λειτουργούσε αρνητικά στην έκβαση της, οπότε έπρεπε να αλλάξω και καθήκοντα. Δυστυχώς, είχα αρνητική αντιμετώπιση, εμμέσως, με το ανακοινωθεί όχι από μένα η εγκυμοσύνη στους συναδέλφους με τη δικαιολογία ότι αλλάζουν τα δεδομένα στην εργασία εξαιτίας της κατάστασής μου. Μετά που τελικά απέβαλα ήρθα στη δυσάρεστη θέση να δέχομαι συγχαρητήρια και ταυτόχρονα να ανακοινώνω ότι απέβαλα. Αυτομάτως έπεσα σε μια μίνι κατάθλιψη, δεν έφτανε ο πόνος μου που έκλαιγα κάθε μέρα, έπρεπε να διαχειριστώ και τη ρετσινιά της αποβολής, λες και δεν είναι συχνό φαινόμενο, όπως έμαθα εκ των υστέρων, τα «δεν πειράζει», «νέοι είστε ακόμα» κτλ… Μετά δέχτηκα τρομερή πίεση, τουλάχιστον έτσι το βίωσα εγώ – μπορεί να μην ισχύει- να ξαναμείνω έγκυος, από τη γυναικολόγο μου, γιατί θα εμένα πολύ εύκολα έγκυος και θα ξεπερνούσα το γεγονός. Τελικά όχι μόνο δεν το ξεπέρασα, όταν έμεινα στο κοριτσάκι μου, αλλά απέκτησα και τρομερές κρίσεις πανικού, καθώς η νέα εγκυμοσύνη ξεκίνησε με παρατράγουδα, με αίμα κτλ, οπότε αναγκαστικά σταματάω τη δουλειά και μένω καθηλωμένη στο σπίτι. Συγχρόνως, αυτή την φορά, περάσαμε μια φάση με τον άντρα, που ήμασταν και οι δύο τρομερά κρυψίνους, λες και είχαμε κάνει έγκλημα. Ο εγκλεισμός στο σπίτι και το τρομερό άγχος κατέληξαν σε κρίσεις πανικού. Από εκεί που ήμουν ένα υγιές άτομο με ενεργή κοινωνική ζωή και επαγγελματικά, τα έχασα όλα και άλλαξε όλη η ζωή μου. Οι κρίσεις πανικού και η θλίψη μετουσιώθηκαν σε ενοχές ότι βλάπτω το μωρό, από το περιβάλλον μου. Εκείνη την περίοδο, ανακάλυψα την στήλη σου, ευτυχώς για μένα, γιατί διάβασα και άλλες ιστορίες μητρότητας και όχι μόνο, αλλά και γυναικών σε πιο γενικό πλαίσιο και κατάλαβα ότι δεν είμαι μόνη. Ότι δυστυχώς ενοχοποιούμαστε για τα πάντα, ότι πολλές φορές μας αντιμετωπίζουν σαν δοχεία μητρότητας ή γενικώς σαν δοχεία, και τότε πραγματικά ένιωσα οργή! Ότι δε φταίω που έχω άγχος, που όπως είπες και συ είναι ο κακός δαίμονας της εποχής μας και όλα σε αυτό τα αποδίδουν, και ότι γενικά όλη η ιστορία είχε να κάνει με μια πίεση από παντού, από δουλειά, από φίλους, από γιατρό και από οικογένεια… Πήγα και σε ψυχολόγο και με τη στήριξη του άντρα μου, ξεπέρασα τις κρίσεις. Γέννησα, και αρχίζει νέο σίριαλ… Η οικογένεια του άντρα μου… δυστυχώς βγήκα από το μαιευτήριο με την πεθερά μου να με βοηθήσει. Αυτομάτως θεώρησε ότι το μωρό της ανήκει. Την έβαλα στη θέση της εννοείται και της κατέστησα σαφές ότι βοήθεια χρειάζομαι μόνο στις δουλειές και ότι αυτό όποτε της πω. Η αλήθεια είναι όμως ότι με τους μαραθώνιους θηλασμός και την αϋπνία, ήθελα πραγματικά βοήθεια αλλά αυτή θεώρησε να κάθεται στο σπίτι από το πρωί ως το απόγευμα.. από το να υποστώ αυτό, προτίμησα να τα κάνω όλα μόνη μου και να πεθαίνω στην κούραση. Συν ότι κάθε φορά που έρχονται ο πεθερός μου θέλει να πιάνει το μωρό με άπλυτα χέρια και παίζουμε κυνηγητό…

Και μετά λένε κάντε παιδιά να χαρούμε…. ποιος χαίρεται ακριβώς με όλο αυτό;;; Ευχαριστώ πολύ τη στήλη σου για όλα και αυτό το μωρό μου που σε όλη την υστερία μου δείχνει την αγάπη του

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News