Η Ρένα απαντά: Update ιστορίας με φαντασιώσεις υποταγής

Μας είχαν γράψει μια ενδιαφέρουσα απορία που απαντήθηκε εδώ.

H Ρένα απαντά: Μήπως το να λέμε ότι οι φαντασιώσεις υποταγής είναι ΟΚ τροφοδοτεί την αγορά;

Τώρα έχουμε μια περαιτέρω διευκρίνηση.

____________________

Το update της ιστορίας.

Καλημέρα,
Ευχαριστώ την επιμελήτρια της στήλης και τους σχολιαστές για την απάντηση και τα σχόλιά τους, όσο και για την καλοπροαίρετη ψυχανάλυση εκ του προχείρου. Να σημειώσω, πάντως, ότι τόσο η επιμελήτρια, όσο και οι σχολιαστές επικεντρώθηκαν κυρίως στο θέμα της οικονομίας, της αγοράς, στο bdsm γενικότερα στο «επαγγελματικό» και αγνόησαν τα υπόλοιπα ζητήματα. Το δικό μου ενδιαφέρον ήταν περισσότερο στις μη-επαγγελματικές σχέσεις στο «όπως να «αποδείξουν» ότι « να, η φύση των γυναικών είναι να είναι υποταγμένες» ή «θα εκδικηθούμε τους άντρες και θα τσακίσουμε την πατριαρχία», ίσως περιληπτικά θα μπορούσε να αποδοθεί στο πώς οι φαντασιώσεις υποταγής ενισχύουν ή υπονομεύουν την πατριαρχία και τι από τα δύο υπερισχύει.
Ευχαριστώ

ΑΠΟ -Λεοπάρδαλη του Χιονιού

______________________

Το σχόλιο της Ρένας.

Ας το δούμε και στο μη αγοραστικό σκέλος.

Eφόσον το μέγιστο ποσοστό ανθρώπων, ανεξαρτήτως έμφυλου προδιορισμού, στον χώρο είναι υποτακτικοί, πρόκειται για πανανθρώπινη “ανάγκη” τέτοιων φαντασιώσεων κι όχι για έμφυλη κατανομή. Δεν υπάρχει “υποτακτική φύση των γυναικών”, αν και η ελληνική ανατροφή ενθαρρύνει την υποτακτικότητα των γυναικών (αυτές οι συμβουλές να θαυμάζεις τον άντρα δίπλα σου, να είναι ανώτερος κοινωνικά-οικονομικά-ερωτικά, να κάνεις πράγματα μαζί του κι όχι μόνη σου…όλα αυτά)

Αν μη τι άλλο η έκφραση πηγαίας υποτακτικότητας γίνεται δύσκολα, ακριβώς λόγω των αγκυλώσεων της κοινωνίας: ότι δηλαδή οι υποτακτικοί άνθρωποι είναι θύματα τραύματος/κακοποίησης, ότι είναι θύματα προς εκμετάλλευση, ότι δεν σηκώνουν κεφάλι, δεν έχουν ανεξαρτησία σκέψης κι άλλα τέτοια πολλά. Δεδομένου ότι αρκετές γυναίκες αλλά κι άντρες έχουν την νοοτροπία του ‘do me Μaster’ (κάνε μου αυτό που θέλω να μου κάνεις), δηλαδή ασκούν topping from the bottom (κυριαρχούν από την θέση υποταγής, αφού υπαγορεύουν τους όρους του παιχνιδιού), η όποια υποτακτικότητα τίθεται κι αυτή εν προβληματισμώ. Τα όρια είναι δυσδιάκριτα.

Επομένως μια υποτακτική φαντασίωση “δοτή” (do me) δεν μπορεί να είναι ενισχυτική της πατριαρχίας σε ουσιαστικότερο επίπεδο, αφού ουσιαστικά είναι μια κυριαρχική φαντασίωση ντυμένη σε προβιά υποτακτικότητας (θέλω αυτό που θέλω και σε κάνω να θέλεις να κάνεις αυτό που θέλω). Και αντίστοιχα μια υποτακτική φαντασιακότητα πηγαία κι εγγενής στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου που την έχει από μικρό παιδί δεν μπορεί να έχει σχέση με την πατριαρχία, καθώς η πατριαρχία είναι μέρος του κοινωνικού εποικοδομήματος, άρα κάτι μαθητό κι όχι πηγαίο.
Αυτό που ενισχύει την πατριαρχία είναι “τα σκουπίδια της υποτακτικότητας”, δηλαδή όλο το φθηνιάρικο μάρκετινγκ αυτής: οι 50 Αποχρώσεις του Γκρί (που είναι οι απόκριες της υποτακτικότητας και ουδεμία σχέση με bdsm δεν έχουν), οι χειροπέδες με το γουνάκι, τα κινέζικα crops με μπαστούνι fiberglass που σπάνε με το πρώτο κούνημα και κινδυνεύουν να τραυματίσουν εκτός σχεδίου, το περιτύλιγμα αντί το σχετίζεσθαι… Bdsm δεν είναι τα toys κι ο εξοπλισμός, μπορείς να κάνεις bdsm μόνο με λόγια.

Τώρα το κατά πόσον ορισμένες γυναίκες μπαίνουν σε κυρίαρχο ρόλο έναντι αντρών για να πάρουν “εκδίκηση” από το άλλο φύλο και να πατάξουν την πατριαρχία, ή πόσο ορισμένοι άντρες ποζάρουν ως Κυρίαρχοι με βαθύτερη αιτία το μισογυνισμό τους, νομίζω είναι κάπως απλουστευτικό ως θεώρηση. Εφόσον πρόκειται για μια σχέση που πηγάζει από αυτούσια και πηγαία ψυχοσύνθεσης Κυρίαρχης, δεν μπορούμε να πούμε ότι γίνεται με μεθόδευση και δόλο. Κι αν ο Κυρίαρχος είναι μισογύνης η άλλη γυναίκα αν έχει δυο δράμμια μυαλό θα το καταλάβει, εκτός αν είναι πολύ μικρή και πολύ τραυματισμένη από άλλες αιτίες εκτός χώρου. Διαφορετικά πρόκειται για δίοδο πλουτισμού ίσως (αν γίνει επαγγελματικά) ή πιθανώς σπασμωδικά για λίγες περιπτώσεις; Όπως είπα, ο χώρος αποβάλλει σταδιακά τους τουρίστες, είναι αδύνατον να κάνεις καλό bdsm όταν δεν νιώθεις ότι κάνεις αυτό που θέλεις.

Γενικότερα πάντως οι σχέσεις κυριαρχίας-υποταγής, είτε για περιορισμένο διάστημα εντός κρεβατοκάμαρας, είτε σε πιο ρευστό πλαίσιο καθημερινότητας, για να λειτουργήσουν απαιτούν μια βαθύτερη σχέση εμπιστοσύνης κι επικοινωνίας. Γι’αυτό και δεν γίνονται παρά με άτομα που ήδη έχουμε εμπιστοσύνη και επικοινωνία. Με λίγα λόγια για να δώσεις εαυτό πρέπει να νιώσεις σιγουριά ότι δεν κινδυνεύεις. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να έχεις τον πόλεμο στο μυαλό σου, είτε ενάντια στην πατριαρχία, είτε άλλον τυχόν.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News