Η Ρένα απαντά: Οι τσιγκούνηδες γονείς δεν μπορούν να εκτιμήσουν τίποτα

Λίγα πράγματα γίνονται για την τσιγκουνιά και σίγουρα αυτή δεν αλλάζει…

____________
Η ιστορία της Ροζ Σύννεφο όπως την ξεχώρισα σήμερα

Αγαπητή Ρένα και υπέροχη αμπο παρέα.

Είμαι 35 ετών, μένω σε μικρή επαρχιακή πόλη κάπου στα σύνορα της χώρας και θέλω να μου δώσετε τις συμβουλές σας για ένα ζήτημα που με προβληματίζει. Από τα 25 μου, που τελείωσα σπουδές και μεταπτυχιακό μένω στην πόλη μου και εργάζομαι. Είχα την τύχη να έχω μια πολύ καλή δουλειά, με ελεύθερο ωράριο, το οποίο κανονίζω εγώ όπως θέλω και το πιο βασικό, εργασία online την οποία πάντα αγαπούσα και διασκέδαζα με αυτήν. Η εργασία που κάνω δεν έχει ουδεμία σχέση με το αντικείμενο των σπουδών μου, αλλά αυτό δεν παίζει ρόλο.

Μένω με τους γονείς μου, διαφορετικοί όροφοι, ίδιο σπίτι αλλά είναι σαν να μένω μόνη ουσιαστικά, είναι εξαιρετικά διακριτικοί. Εξ αρχής δεν ήθελα να μείνω στο σπίτι τους γιατι τα μετράνε όλα. Εκ φύσεως είναι τσιγκούνιδες πάρα την οικονομική τους ανεση σε σημείο εμετικό (ράβουν το σφουγγάρι των πιάτων, τρώνε παξιμάδι κ ελιά το βράδυ) αλλά αποφάσισα τελικά και έμεινα, όχι τζάμπα ωστόσο. Αντί για ενοίκιο, δηλαδή, ανέλαβα αλλα έξοδα.

Όλα αυτά τα χρόνια δεν είχαμε ποτέ προβλήματα, διαμάχες δράματα και άλλα πολλά γιατί πολύ απλά εγώ πλήρωνα όσα είχα αναλάβει και δεν έμπαιναν σε χωράφια ιδιωτικοτητας δικής μου. Γενικά θα έλεγα όλα κυλούσαν ήρεμα . Τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ σεμινάρια online, πάντα πάνω στο αντικείμενο της δουλειάς που κάνω, για να βελτιωθώ και έχοντας αποφασίσει, μετά από τόσα χρόνια, πως θέλω να συνεχίσω να δουλεύω σε αυτό το αντικείμενο. Πάντα όμως σκεφτόμουν να πάω σε μια ιδιωτική σχολή για να αποκτήσω παραπάνω γνώσεις πάνω σε αυτό. Αλλά ποτέ δεν το έκανα.

Προ κοβιντ αποφάσισα να κάνω μια επένδυση, καθώς είχα συγκεντρώσει ένα ποσό στην άκρη. Αγόρασα ένα μικρό διαμέρισμα σε κοντινή μεγάλη πόλη, το οποίο μέχρι πρόσφατα νοικιαζα για να έχω ένα έξτρα εισόδημα. Όταν το διαμέρισμα έμεινε κενό, ένα μήνα πριν, θεώρησα πως ήρθε η ώρα να κάνω το βήμα που τόσα χρόνια είχα στον πάγο. Να μετακομίσω στην πόλη αυτή, στο δικό μου σπίτι και να γραφτώ σε μια ιδιωτική σχολή σχετική με το αντικείμενο μου.

Όλα καλά μέχρι εδώ; Ναι έτσι νόμιζα. Όταν το ανακοίνωσα οι δικοί μου έγιναν έξαλλοι. Όχι που θα φύγω, αλλά που τους έκρυψα

α) την επένδυση που έκανα και τα χρήματα που είχα στον λογαριασμό μου
Β) πως έχω σπίτι δικό μου τόσο καιρό σε άλλη πόλη και παίρνω νοίκια.
Γ) πως θα φύγω ενώ έχω αναλάβει έξοδα σπιτιού και τώρα θα έχουν έξοδα.
Δ) πως θα τους πάρω το αυτοκίνητο, το οποίο πρακτικά βασικά κυριολεκτικά αγόρασα από τον πατέρα μου πριν 6 χρόνια.

Και έρχομαι εγώ τώρα και αναρωτιέμαι. Είμαι 35, με μέτρια σχέση μαζί τους, αλλά δεν κατανοώ την αντίδραση αυτή, ειδικά από την στιγμή που σπούδασα χωρίς να τους επιβαρύνω, δεν ζήτησα ποτέ χρήματα και ναι μένω σπίτι τους, αλλά πληρώνω ρεύμα, νερο, θέρμανση, σούπερ μάρκετ και για εκείνους και για εμένα. Δεν θεώρησα δεδομένο να μοιραστώ τα οικονομικά μου με τους γονείς μου, γιατί πολύ απλά ποτέ δεν το έκανα. Γιατί πολύ απλά δεν ήθελα ποτέ να το κάνω.

Με πλήγωσε αυτή η εχθρική συμπεριφορά ακόμα περισσότερο όταν σε συζήτηση με τον μεγαλύτερο αδελφό μου, που μένει σε άλλη πόλη, μου είπε πως επιτέλους το κατάλαβα και κατέβηκα από το ροζ μου σύννεφο και πως πρέπει να φύγω. Δεν μιλάμε συχνά, η αλήθεια είναι, και ξέρω πως έφυγε πολύ πριν γυρίσω εγώ, γιατί είχε καβγάδες στο σπίτι σχετικά με τα οικονομικά.

Είναι θέμα ημερών να φύγω, ήδη ετοιμάζω κούτες και μεταφέρω πράγματα και νιώθω πολύ άσχημα αντί να νιώθω χαρά. Νιώθω πως θα φύγω και δεν θα ξαναπατήσω, νιώθω πως μας έβλεπαν πάντα σαν πορτοφόλια, ίσως νιώθω πως είχα βαρίδια στην ζωή μου που τα έβαλα εγώ ή ίδια. Δεν ξερω. Νιώθω πως δεν θέλω να τους ξαναδώ και κατά ένα περίεργο τρόπο δεν νιώθω τύψεις για το συναίσθημα αυτό. Ναι, δεν θέλω να έχω επαφές πλέον. Για την ιστορία, το αυτοκίνητο θα τους το αφήσω. Όχι γιατί θεωρούν πως είναι δικό τους. Όχι. Απλά γιατί τους λυπάμαι. Άσχετα με το αν δεν έβαζαν βενζίνη, ούτε όταν το είχαν, και προτιμούσαν να κάνουν ωτοστόπ για να μετακινηθούν, τους λυπάμαι πραγματικά. Αλλά δεν μπορώ να διώξω από μέσα μου την γεύση πίκρας που μου αφήνουν αυτή τη στιγμή και θέλω να ξαναγυρίσω στο δικό μου ροζ σύννεφο που ήμουν ευτυχής, στην νέα μου πόλη πλέον στην νέα μου σχολή.

Συγνώμη αν σας κούρασα με την υπεραναλυση μου.

ΑΠΟ ΤΗΝ – Ροζ σύννεφο

__________________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση

Αγαπητή φίλη, η επιστολή σου ας είναι παράδειγμα για τις μικρότερες αναγνώστριες πώς ένα ενήλικο παιδί αυτονομείται στην πράξη και πώς βάζει όρια στις επαφές του με τους γονείς του.

Θαύμασα πραγματικά πώς κατόρθωσες και να καλύπτεις τα προσωπικά σου έξοδα και να κάνεις ικανή αποταμίευση και πώς δεν υπάρχει πραγματικά τίποτα να σου προσάψουν οι γονείς σου. Πλήρωνες όλα όσα σου αναλογούσαν και με το παραπάνω, έδινες και σ’αυτούς, εξ όσων λες.

Στο κείμενό σου δεν αναφέρεις καθόλου την πηγή των εισοδημάτων των γονιών σου, αλλά και των δικών σου εισοδημάτων όσο σπούδαζες. Είπες ότι δεν τους επιβάρυνες για σπουδές (οι οποίες υπονοείται από το κείμενο ότι έγιναν σε άλλη πόλη, καθώς λες “ο αδερφός μου έφυγε πολύ πριν γυρίσω εγώ”), όμως έχω την αίσθηση ότι κάπου εκεί κρύβεται το πρόβλημα. Υπάρχει περίπτωση να αντιλαμβάνονταν τις σπουδές σου ως ένα διάλειμμα μετά από το οποίο θα γυρνούσες ώστε να τους φροντίζεις οικονομικά ως αντάλλαγμα γι’αυτές; Και τώρα αυτό το πλάνο χαλάει; Ιδιαίτερα επειδή λείπει η αναφορά σε σύντροφο, επομένως σε θεωρούσαν ως λίγο πολύ αιωνια κάτοικο του άλλου ορόφου, ως δεδομένη. Κακώς βέβαια, το χρέος του γονιού είναι να κάνει το παιδί όσο γίνεται αυτόνομο καθώς οι γονείς δεν είναι για πάντα κι οι εγωϊσμοί δεν έχουν θέση. Αλλιώς δεν βρίσκω άλλο λόγο να έχουν τέτοιες μνησικακίες.

Επίσης αναφέρεις την οικονομική τους άνεση, η οποία βεβαίως καμμία σχέση δεν έχει με την τσιγκουνιά, αυτή είναι αγιάτρευτη όσα χρήματα και να υπάρχουν. Ειδικά αυτά τα τραγικά παραδείγματα που περιγράφεις… Όμως από πού προκύπτει αυτή η άνεση; Είναι δεδομένη, υπάρχουν αποταμιεύσεις, επενδύσεις, κάποιο ασφαλιστικό πλάνο; Υπάρχει περίπτωση το φάσμα του συνταξιοδοτικού να τους τρομάζει; Μήπως έχουν χρέη και τα χρήματα που εσύ έδινες για ηλεκτρικό και σουπερ μάρκετ εκείνοι να τα έδιναν αλλού για αποπληρωμή; Εξετάζω απλώς μια πιθανότητα, όχι ότι έχεις εσύ ουδεμία ευθύνη περί αυτού, φυσικά. Μπορεί όμως να θυμώνουν επειδή οι ίδιοι δεν κατόρθωσαν να φροντίσουν για το μέλλον τους κι εσύ κατόρθωσες κι η επένδυσή σου τους θυμίζει την δική τους αποτυχία.

Όπως και να έχει, το δίκιο φαίνεται να είναι από τη μεριά σου. Καλώς αποφάσισες να αποκολληθείς από την πατρική εστία -έστω και σε άλλο όροφο, έστω και με ξέχωρο πορτοφόλι- και το έχεις οργανώσει πάρα πολύ καλά. Εύχομαι στη νέα πόλη και στη νέα σχολή να βρεις όλα όσα θα σου κάνουν την ζωή ωραία κι ικανοποιητική!

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News