Η εγκυμοσύνη, η λοχεία και η μητρότητα είναι γεγονότα που σκεπάζονται από ένα υποχρεωτικό πέπλο ευδαιμονίας, τόσο υποχρεωτικό, που όταν τα πράγματα δεν είναι όπως σε διαφήμιση απορρυπαντικού, κάνει τις γυναίκες να έχουν τύψεις που δεν πετάνε στα σύννεφα. Είναι συνταρακτικές αλλαγές στη ζωή μιας γυναίκας που μπορεί πράγματι να τη φέρουν σε μια κατάσταση μόνιμης ευτυχίας, αλλά πολύ συχνά έχουν μια δύσκολη, ανείπωτη πλευρά, που συζητιέται μόνο ψιθυριστά, ή και καθόλου. Υπογονιμότητα. Εξωσωματική. Αποκόλληση πλακούντα. Αποβολή. Διαβήτης κύησης. Υποχρεωτική ακινησία για μήνες. Υπέρταση. Πρόωρη γέννα. Βρέφος με προβλήματα υγείας. Πάμπολλες επιπλοκές, δυσκολίες, ματαιώσεις και πάρα πολύ άγχος, αγωνία, και ευθύνη, τεράστια ευθύνη.
Η ιστορία της Βασιλικής, με τα δικά της λόγια
_____________
Είμαι στο γραφείο άυπνη και με μία μελαγχολική διάθεση, νομίζω ιδανικός συνδυασμός για να βγάλω από μέσα μου όσα ζητάς στο κάλεσμά σου στο Facebook για ιστορίες μας γύρω από την εγκυμοσύνη και την πρώτη εμπειρία της μητρότητας. Μάλλον είχα ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον για όλα αυτά και πολύ χαίρομαι που το κάνω τώρα σε εσένα. Περιγράφω κυρίως αυτό που βιώνω τώρα, γιατί ο πρώτος καιρός ενείχε αρκετή απειρία και αμηχανία και η κούραση ήταν κάπως πιο διαχειρίσιμη.
Έχω ένα αγοράκι 16 μηνών. Εγώ είμαι 34 ετών. Με τον άντρα μου θέλαμε πολύ να κάνουμε οικογένεια και ευτυχώς, δεν δυσκολευτήκαμε. Ο μπέμπης ήρθε 9 μήνες περίπου αφότου ξεκινήσαμε προσπάθειες (οι γόνιμες μέρες μου δεν ήταν ποτέ σταθερές γι’ αυτό και αργήσαμε λίγο να βρούμε το στόχο!).
Η επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ για τα απαραίτητα ήταν μια ΟΑΣΗ σε όλη αυτή την ευθύνη. Αλήθεια, πήγαινα εκεί και χανόμουν για αρκετή ώρα -χρονομετρημένη- να ψωνίζω και να νιώθω κάπως «ελεύθερη» όπως πριν. Δέκα μέρες αφότου γέννησα, πέρασα μια βόλτα και έξω από το γυμναστήριο και δάκρυσα. Ακούγεται ηλίθιο και χαζό αλλά ήθελα σαν τρελή να μπω μέσα και να χτυπηθώ δίχως αύριο.
Ήμουν ένας άνθρωπος με πολύ έντονη κοινωνική ζωή, εξόδους, θέατρο, συναυλίες, διάβασμα, ταξίδια, γυμναστήρια. Οπότε, ο πρώτος φόβος μου ήταν πού θα χωρέσει ένα μωράκι σε όλα αυτά -γιατί είχα πει στον εαυτό μου πως δεν θα παραιτηθώ από τις περισσότερες δραστηριότητες που γέμιζαν τη ζωή μου…. Επίσης, με τρόμαζε το πώς θα γίνει το σώμα μου, καθώς πάντα γυμναζόμουν και μάλιστα έντονα. Τώρα, έπρεπε να «ηρεμήσω» για λίγο.
Η εγκυμοσύνη ήταν πολύ εύκολη χωρίς καμία ναυτία και δυσκολία και η γέννα επίσης. Ο θηλασμός υπέροχο «ταξίδι» δοσίματος τροφής και αγάπης σε αυτή την ψυχούλα, που με κοιτούσε με τα μεγάλα αγγελικά ματάκια. Κατάφερα να τον θηλάσω ένα χρόνο, παρά την πίεση του περίγυρου να δώσω «σκόνη» στο παιδί για να χορτάσει. Έκλεινα τα αυτιά και ακολουθούσα πάντα το ένστικτο και το συναίσθημα, με τη στήριξη του άντρα μου.
Η αϋπνία, τα συνεχή ξυπνήματα μέσα στη νύχτα, η ανελέητη αφόδευση που λέρωνε τα φρεσκοπλυμένα λευκά φορμάκια και οι γουλίτσες είχαν γίνει μια συνήθεια. Η επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ για τα απαραίτητα ήταν μια ΟΑΣΗ σε όλη αυτή την ευθύνη. Αλήθεια, πήγαινα εκεί και χανόμουν για αρκετή ώρα -χρονομετρημένη- να ψωνίζω και να νιώθω κάπως «ελεύθερη» όπως πριν. Δέκα μέρες αφότου γέννησα, πέρασα μια βόλτα και έξω από το γυμναστήριο και δάκρυσα. Ακούγεται ηλίθιο και χαζό αλλά ήθελα σαν τρελή να μπω μέσα και να χτυπηθώ δίχως αύριο. Μου είχε λείψει πολύ. Ενδόμυχα, ανυπομονούσα να γυρίσω στο γραφείο για να μπορώ να περιποιηθώ τον εαυτό μου όπως παλιά και να βγαίνω έξω, να ντύνομαι με ωραία, κανονικά ρούχα και να συναναστρέφομαι με συναδέλφους. Δεν τα έλεγα σε κανέναν όλα αυτά. Είμαι μανούλα, έχω έναν υγιή μπόμπιρα και δεν πρέπει να παραπονιέμαι για τίποτα. Όλα τα άλλα είναι πολυτέλειες/ανόητα/ποταπά πράγματα…
Βιώνω συχνά απογοητεύσεις και ματαιώνω τον εαυτό μου, καθώς θεωρώ πως πολλά πράγματα δεν τα κάνω σωστά. Μερικές φορές σκέφτομαι πως είμαι κακή μαμά επειδή του έβαλα το κουνελάκι στο youtube αντί να κάτσω να το τραγουδήσω μόνη μου. Προσπαθώ πολύ όμως, να ανταπεξέλθω όσο καλύτερα γίνεται και να του δίνω ερεθίσματα θέτοντας παράλληλα «όρια»… Τώρα, το αν τα καταφέρνω, θα φανεί στην πορεία. Γιατί είναι ύπουλο πράγμα αυτά τα «όρια». Και αν δεν μπουν τώρα, δε θα μπουν ποτέ (;). Ποιος ξέρει.
Τώρα, που γύρισα πλέον στη δουλειά, η καθημερινότητα έχει διαμορφωθεί σε μια όμορφη ρουτίνα την οποία αγαπώ και μισώ ταυτόχρονα. Ο μικρός έχει μεγαλώσει, έχει θεριέψει. Τρέχει, θυμώνει, ζητάει πράγματα. Εγώ έχασα τα 13 κιλά της εγκυμοσύνης και άλλα 3 επιπλέον. Έχω ρέψει. Τις ώρες που λείπουμε, τον προσέχει η γιαγιά. Είμαστε τυχεροί, καθώς ξέρουμε πως είναι στα καλύτερα δυνατά χέρια. Το άγχος όμως είναι μεγάλο, καθώς δεν μπορώ ποτέ να είμαι σίγουρη για το πώς θα διαχειριστεί μια κατάσταση ή τι θα του περάσει με τη συμπεριφορά της. Τώρα ειδικά, που ρουφάει σαν σφουγγάρι και μιμείται τα πάντα.
Θέλω να σου πω πως έχω πολύ καιρό να πάω στο θέατρο και μου λείπει πολύ επίσης το να πάω σε ένα live και να μείνω μέχρι να ξημερώσει. Τα μαλλιά μου είναι άβαφα, καθώς δεν βγαίνει το πρόγραμμα να πάω κομμωτήριο. Ελπίζω να “κάτσει” αυτό το Σαββατοκύριακο. Συνειδητοποιώ πως φοράω ρούχα προπέρσινα, καθώς στο λίγο χρόνο που έχω προτιμώ να πάμε βόλτα με το μικρό στη παιδική χαρά. Χθες επιχείρησα να τα συνδυάσω (καρότσι και ZARA) αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Έχω τρία βιβλία σχεδόν στη μέση χωρίς να καταφέρω να διαβάσω πάνω από μια σελίδα το βράδυ. Τα ασιδέρωτα έχουν πάλι μαζευτεί. Και πρέπει γυρνώντας να μαγειρέψω και στη συνέχεια να πλύνω και τα πιάτα έχοντας το μικρούλη στα πόδια μου να με τραβάει φωνάζοντας «γκαλιά γκαλιά». Οι μέρες φεύγουν, περνούν, οι ελεύθεροι φίλοι μας είναι σε «άλλη φάση» και δεν τους βλέπουμε αρκετά. Οι άλλοι φίλοι που έχουν παιδιά, τρέχουν κι αυτοί. Όποτε μαζευόμαστε σε κανένα σπίτι και λέμε να δούμε καμιά ταινία, τα μικρά διαολίζονται. Δεν έχουμε καταφέρει να δούμε ταινία ολόκληρη εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο.
Στον καθρέφτη βλέπω ένα πρόσωπο με μαύρους κύκλους και άστατα μαλλιά. Θέλω να περιποιηθώ τον εαυτό μου αλλά δεν προλαβαίνω. Όμως, κατάφερα τον τελευταίο μήνα να γραφτώ στο γειτονικό γυμναστήριο και να πηγαίνω όσο γίνεται συστηματικά με αποτέλεσμα τις ώρες αυτές να μένει πίσω μαγείρεμα και λοιπά οικοκυρικά… Και έτσι, ο κύκλος γίνεται ατέρμων και μετανιώνεις που «χαράμισες» τις ώρες για spinning ενώ θα μπορούσες να σιδερώσεις τον χαμό.
Δεν γεννιέται κανείς έτοιμος να αντιμετωπίσει όλη αυτή την κατάσταση. Είναι μέρες που νιώθω πως θα πέσω κάτω από την κούραση και δεν θα ξανασηκωθώ. Προχτές, την ώρα που έπλενα για μια ακόμη φορά τον ατέλειωτο σωρό από πιάτα, με έπιασε ένα αμόκ και τα κοπάνησα όλα με δύναμη να τα σπάσω να ησυχάσω. Είναι αυτές οι στιγμές που νιώθεις αδύναμος και θέλεις να τρέξεις να «σωθείς» από όλο αυτό αλλά στη συνέχεια συνειδητοποιείς πως αυτό είναι όλη σου η ζωή. Λατρεύω το μωρό μου, μου λείπει όμως και η ανέμελη ζωή μου. Αυτό, που έκανα ό,τι ήθελα, όποτε ήθελα χωρίς να με νοιάζει τίποτα…
Θέλουμε να κάνουμε και δεύτερο παιδάκι αλλά και μόνο στη σκέψη, με πιάνει απελπισία… Τουλάχιστον αυτόν τον καιρό, που βγάζει τα πίσω δόντια και δεν κοιμόμαστε. Που γκρινιάζει συνέχεια… που του φταίνε όλα. «Άλμα ανάπτυξης» σου λέει. Οι μανάδες μας οι «παλιακές» δεν τα ήξεραν αυτά, λέει και μια χαρά μας μεγάλωσαν. Εμείς είμαστε «μοντέρνες» μαμάδες. Τρομάρα μας…
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εχουμε όλες οι σύγχρονες μητέρες περάσει από αυτό το στάδιο. Εως ότου συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει επιστροφή, δηλαδή δεν πρόκειται κανείς να γυρίσει στη “ζωή πριν από το παιδί”, όπως και δεν γυρνάς στη ¨φοιτητική ζωή¨” ή την παιδική ηλικίαταλαιπωρούμαστε. Φταίει όμως και η σύγχρονη πραγματικότητα που σε κάνει να νομίζεις ότι τα μπορείς όλα αυτά, πράγμα που δεν γίνεται -τουλάχιστον για την πλειοψηφία των ανθρώπων (βασιλιάδες, show biz και τηλεπερσόνες εξαιρούνται). Δεν μπορεί να έχει κανείς 1-2-3 παιδιά και δουλειά και ταυτόχρονα να πηγαίνει σινεμά, να μαγειρευει, να πηγαίνει το παιδί στην παιδική χαρά και να κάνει κοιλιακούς. Η… Διαβάστε περισσότερα »
Συμπαθάτε με,αλλά..γιατί θέλετε και δεύτερο παιδάκι;;Τα ζόρια με το ένα δεν σας αρκούν;;
Κάτι δεν πάει καλά εδώ…; Το παιδάκι το “θέλατε” αλλά όλη η ταλαιπωρία είναι στον ενικό αριθμό. Μόνο υποστηρίζει ο σύντροφος ή έχει κι αυτός παιδί μαζί σας; στο α α μπα είναι το γράμμα. Μη λέμε την άλφα βήτα από την αρχή. Εννοώ, τουλάχιστον στα σχόλια αν η νέα μητέρα παρέλειψε (;) μέσα στην κούραση της ζωής της να θίξει ζητήματα απαραίτητα να θίγονται.
Ο άντρας σου πού σε βοηθάει σε όλο αυτό; Πιάτα, σιδέρωμα κλπ;