Λένε ότι πίσω από κάθε σπουδαίο άντρα κρύβεται μια σπουδαία γυναίκα. Αλλά η προηγούμενη ήταν μια χρονιά κινηματογραφικών βιογραφιών, όπου οι σύζυγοι αναδύθηκαν από τις σκιές των μεγάλων ανδρών για να προκαλέσουν τους άντρες τους για ισάξια προβολή. Το να είσαι συνδεδεμένη με μια αρσενική «ιδιοφυΐα» είναι δύσκολο και οι γυναικείοι χαρακτήρες στις ταινίες Oppenheimer, Napoleon, Maestro, Ferrari και Priscilla το αποδεικνύουν. Όταν ο Leonard Bernstein (Bradley Cooper) αδημονεί να κρύψει τις ομοφυλοφιλικές του σχέσεις από την οικογένειά του στο Maestro, η Felicia Montealegre Bernstein (Carey Mulligan) λέει: «Η αλήθεια σου είναι ένα γ@μημένο ψέμα. Απορροφά όλη την ενέργεια σε κάθε δωμάτιο.»
Στο Maestro τίθεται το ερώτημα εάν η απιστία είναι ζωτικό μέρος της δημιουργικότητας ή εάν το καλλιτεχνικό επίτευγμα είναι απλώς μια βολική δικαιολογία για εγωιστική συμπεριφορά, καθώς μια σύζυγος βρίσκεται όλο και πιο περιθωριοποιημένη στη ζωή του συζύγου της. Η Felicia ήταν ηθοποιός που έβαλε την καριέρα της σε αναμονή για να αποκτήσει τα παιδιά της και, όπως ενσαρκώθηκε από την Mulligan, μια συναρπαστική μελέτη για το πώς πρέπει μια γυναίκα να κάνει όλη τη βαριά συναισθηματική δουλειά για να αντέξει ένας γάμος. Κατά ειρωνικό τρόπο, μετά το A Star Is Born, αυτή είναι η δεύτερη ταινία στην οποία ο Κούπερ, ως σκηνοθέτης, συν-σεναριογράφος και πρωταγωνιστής, επέτρεψε στον εαυτό του να υποσκελιστεί πλήρως από την συμπρωταγωνίστριά του.
Οι προϋπολογισμοί των Oppenheimer, Maestro, Napoleon και Ferrari ανέρχονται κατά μέσο όρο στα 118 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, ενώ αυτή και η Priscilla έπρεπε να ανταπεξέλθουν με μόλις 20 εκατομμύρια δολάρια. Αυτό τα λέει όλα.
Ο χαρακτήρας του τίτλου στο Oppenheimer του Christopher Nolan (Cillian Murphy) δεν είναι ακριβώς ένα παράδειγμα συζυγικής πιστότητας. Ο Nolan αποκάλεσε την Kitty Oppenheimer (Emily Blunt) «έναν από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες της ταινίας» αν και περνούν 20 ολόκληρα λεπτά πριν καν μιλήσει μια γυναίκα, και για τις επόμενες δύο ώρες, ο ρόλος της Blunt φαίνεται περιορισμένος σε αυτόν μιας νοικοκυράς που πνίγεται σ’αυτόν. Πνίγει τη στεναχώρια στο ποτό ενώ στριμώχνεται από μωρά που ουρλιάζουν. Δεν είναι μεγάλη πρόοδος από το «Ασ’ την αλήθεια, Τζιμ, τι γίνεται με εμένα και τα παιδιά;» της κυρίας Garrison από την ταινία JFK του Oliver Stone, αλλά η Kitty, ευσπλαχνικά, ενεργοποιεί τη ζωηρότητα στο σπίτι, υπενθυμίζοντάς μας ότι διαθέτει ακόμη μυαλό κι αισιοδοξία.
Αλλού, ο Oppenheimer εμφανίζει τον σκηνοθέτη του, Κρίστοφερ Νόλαν, να υπεραντισταθμίζει για την έλλειψη σεξουαλικότητας των προηγούμενων ταινιών του, εισάγοντας αδέξια σκηνές του πατέρα της ατομικής βόμβας να εμπλέκεται σε γυμνές σκηνές σεξ με την κομμουνίστρια φίλη του Ζαν (Florence Pugh). Και μια ταινία Νόλαν δεν θα ήταν τέτοια χωρίς τουλάχιστον μια νεκρή γυναίκα, ένα μοτίβο τόσο επαναλαμβανόμενο στη δουλειά του που αναρωτιέσαι αν του είναι πιο εύκολο να δημιουργήσει γυναικείους χαρακτήρες που υπάρχουν περισσότερο ως αναμνήσεις παρά ως σάρκα και οστά. Η ταινία Oppenheimer δεν απογοητεύει ούτε σε αυτό το ζήτημα.
«Είσαι απλώς ένας αγροίκος που δεν είναι τίποτα χωρίς εμένα», του λέει, και είναι δύσκολο να διαφωνήσεις
Είναι η επιλογή της Vanessa Kirby που κάνει τη Joséphine ενδιαφέρουσα στο Napoleon του Ridley Scott, αφού η Kirby ακτινοβολεί έναν αέρα ότι ήταν εκεί, το έκανε όντως: προηγούμενος γάμος και παιδιά, φυλακή, συν σεξ με τον Paul Barras, εκτελεστικό ηγέτη του διευθυντηρίου της Πρώτης Γαλλικής Δημοκρατίας, που όπως τον υποδύεται ο Tahar Rahim είναι εκατό φορές πιο καυτός από ό,τι θα είναι ποτέ ο καημένος ο Boney. Ενώ τα κυριότερα σημεία της ταινίας του Scott είναι οι σκηνές μάχης, στο μπουντουάρ είναι που η πιο έμπειρη Joséphine έχει τον έλεγχο, αποκαλύπτοντας τα ιδιωτικά της σημεία στον Ναπολέοντα (Joaquin Phoenix) περίπου όπως η Sharon Stone στο Basic Instinct. «Είσαι απλώς ένας αγροίκος που δεν είναι τίποτα χωρίς εμένα», του λέει, και είναι δύσκολο να διαφωνήσεις. Η ταινία ποτέ δεν το τονίζει αρκετά, αλλά μόνο μετά το διαζύγιό τους (ο στρατηλάτης πρέπει να παντρευτεί μια γόνιμη αρχιδούκισσα για να δώσει στη Γαλλία έναν κληρονόμο) τα πράγματα αρχίζουν να πηγαίνουν φρικτά στραβά γι’ αυτόν στο πεδίο της μάχης. Ως πορτρέτο ενός γάμου, ωστόσο, η ταινία Napoelon είναι σαφώς λιγότερο γυναικεία από τις δύο τελευταίες ταινίες του Scott, The Last Duel και House of Gucci. Κερδίζει όμως πόντους για την προσπάθεια.
Όπως ο Scott, έτσι και ο Michael Mann έχει κάνει αξιέπαινες προσπάθειες σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του για να μετατρέψει τους γυναικείους χαρακτήρες του σε κάτι περισσότερο από γρίφους. (Βλ. The Last of the Mohicans, Heat, Blackhat και ούτω καθεξής.) Αν και δεν τα καταφέρνει πάντα, τουλάχιστον προσπαθεί, και μάλιστα σε ταινίες που δεν θα μπορούσαν ποτέ να χαρακτηριστούν «γυναικείο θέαμα». Στη Ferrari, η Penélope Cruz λειτουργεί σε μορφή δυναμίτη ως η θλιμμένη, πικραμένη σύζυγος του Enzo Ferrari, Laura, η οποία εξακολουθεί να κρατά τα νήματα σε μια επιχείρηση κατασκευής αυτοκινήτων στα πρόθυρα της κατάρρευσης, ενώ ο σύζυγός της (Adam Driver) αναζητά παρηγοριά για το θάνατο του γιου τους στην αγκαλιά της ερωμένης του. Η Κρουζ είναι πραγματικά μια δύναμη της φύσης εδώ, μια τόσο παθιασμένη δέσμη πληγών και θυμού που σχεδόν σε ξεγελά και πιστεύεις ότι η ταινία αφορά περισσότερο εκείνη όσο για τον άνευρο σύζυγό της.
Ωστόσο, οι τίτλοι αυτών των ταινιών δεν είναι Κύριος και Κυρία Oppenheimer, The Bernsteins, Napoleon and Joséphine ή Enzo v Laura, καθιστώντας σαφές πού βρίσκεται τελικά η πίστη των δημιουργών ταινιών. Προφανώς αυτό δεν συμβαίνει με την Priscilla, τη μοναδική ταινία σε αυτό το υποσύνολο που έγραψε και σκηνοθέτησε μια γυναίκα, η Σοφία Κόπολα, και η μόνη που απεικονίζει τον γάμο στο κέντρο του εξ ολοκλήρου από τη σκοπιά της συζύγου, κας. Elvis Presley (Cailee Spaeny). «Μου είπε τόσα πολλά για τις γυναίκες της γενιάς της, τη γενιά της μαμάς μου, και πόσα άλλαξαν, και μετά πράγματα που δεν έχουν αλλάξει», είπε η Κόπολα για το πηγαίο υλικό της, το Elvis and Me της Priscilla Presley, σε μια συνέντευξη στη Vogue.
Ένα πράγμα που σίγουρα δεν έχει αλλάξει είναι ο τρόπος με τον οποίο οι άντρες κινηματογραφιστές εμπιστεύονται συνήθως περισσότερα χρήματα και μεγαλύτερες παραγωγές. «Απλώς βλέπω όλους αυτούς τους άνδρες να παίρνουν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια και μετά παλεύω για ένα μικρό κλάσμα από αυτά», λέει η Κόπολα. Πράγματι, οι προϋπολογισμοί των Oppenheimer, Maestro, Napoleon και Ferrari ανέρχονται κατά μέσο όρο στα 118 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, ενώ αυτή και η Priscilla έπρεπε να ανταπεξέλθουν με μόλις 20 εκατομμύρια δολάρια. Αυτό τα λέει όλα.
Πηγή: The Guardian
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
