Τόσες γυναίκες έχουν υποφέρει κι εγώ νιώθω ότι απόλαυσα την παρενόχλησή μου

Με αφορμή το ελληνικό Me Too που επιτέλους έφτασε και στην Ελλάδα και τις καταιγιστικές αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών, μπήκα σε σκέψεις.

Σαν γυναίκα που μεγάλωσε σε πατριαρχική κοινωνία, δεν έλειψαν (δυστυχώς) οι εμπειρίες παρενόχλησης από την προεφηβεία ακόμα. Όλες οι εμπειρίες που μου έρχονται στο μυαλό ήταν από αγνώστους (στο δρόμο, στο μετρό, κλπ.), εκτός από μία.

Καλοκαίρι στο νησί με τους γονείς μου, 15 χρονών εγώ. Στο ίδιο νησί συμπtωματικά κάνει διακοπές κι ένας παλιός τους συνάδελφος, τον οποίο είχα γνωρίσει μερικά χρόνια πριν. Εργένης, γύρω στα 60-65 τότε, υπερόπτης, ξερόλας, γλοιώδης και (αλίμονο!) γυναικάς. Για κάποιο λόγο, αν και θυμάμαι και τους δυο μου γονείς να τον αντιπαθούν, τον βλέπαμε αρκετά, είτε στην παραλία, είτε το βράδυ στη χώρα, σαν αναπόφευκτο κομμάτι του PR που τους επέβαλλε η δουλειά τους.

Μάλιστα η μητέρα μου είχε αφήσει να εννοηθεί ότι ο συγκεκριμένος τύπος, στο παρελθόν που είχαν συνεργαστεί πολύ στενά, ήταν γνωστός για την απρεπή του συμπεριφορά. Δεν ξέρω τί ακριβώς είχε συμβεί, όμως η αλήθεια είναι ότι η μητέρα μου έχει πάρα πολύ εσωτερικευμένο μισογυνισμό κι έχει υποστεί και δικαιολογήσει πάρα πολλή παρενόχληση στη ζωή της, οπότε το ανέφερε λες και ήταν απλά ένα ακόμα στοιχείο του χαρακτήρα του.

Εγώ καταλάβαινα ότι του είχα τραβήξει την προσοχή από την πρώτη στιγμή από τον τρόπο που με κοίταζε και μου φερόταν. Ο πατέρας μου έφυγε από το νησί κι όταν μείναμε εγώ κι η μητέρα μου, τον βλέπαμε ακόμα πιο συχνά (το’παιζε προστάτης, τρομάρα του). Εκεί άρχισαν και τα αγγίγματα, με κάθε ευκαιρία με έπιανε από τη μέση και με έσφιγγε πάνω του, μου χάιδευε το μπούτι, ένιωθα να με γδύνει με το βλέμμα του, μου έλεγε ότι με βρίσκει σέξι.

Ένα βράδυ που είχαμε βγει, με έπιασε και μου είπε “Απόψε είσαι πάρα πολύ όμορφη… Επικίνδυνα όμορφη.” Αυτή η φράση έχει καρφωθεί στο μυαλό μου, όπως και το χέρι του στη μέση μου, όπως και το θολωμένο βλέμμα του. Νιώθω σαν να έγινε χθες.

Ποιο είναι όμως το πρόβλημα; Ότι μου άρεσε αυτό που γινόταν.

Ντρέπομαι τρομερά να το παραδεχτώ, ακόμα και ανώνυμα, και δεν το έχω πει ποτέ σε κανέναν.

Είχα μια αρκετά άχαρη εφηβεία, όπως όλοι πάνω κάτω, με πολύ πρόωρη ανάπτυξη, παντελή έλλειψη αυτοπεποίθησης και μηδενικές εμπειρίες στον ερωτικό/σεξουαλικό τομέα. Κανένα αγόρι δεν είχε εκδηλώσει ποτέ ενδιαφέρον για μένα ενώ όλες μου οι φίλες τα έφτιαχναν και τα χάλαγαν κάθε βδομάδα, κι έτσι έμενα να νιώθω τρομερά ανεπιθύμητη και να παρακολουθώ σα χάνος ένα παιχνίδι που μου φαινόταν άπιαστο.

Η χειρότερη μου ήταν όταν έμπαινε slow στα πάρτι, γιατί ήμουν από αυτές που απλά περίμεναν στον καναπέ μέχρι να τελειώσει. Σας περιγράφω την κατάσταση έτσι όπως τη βίωνα τότε, με την εφηβική έλλειψη ψυχραιμίας -έκτοτε, σαφώς κι έχουν αλλάξει πολλά κι έχω δει γεγονότα του τότε με άλλο μάτι.

Εκείνος όμως ο άντρας ήταν κυριολεκτικά ο πρώτος που με έκανε να νιώσω ελκυστική. Δεν ανέπτυξα καθόλου συναισθήματα για εκείνον, όμως απολάμβανα τρομερά την επιρροή που ένιωθα ότι ασκούσα πάνω του, την αίσθηση ότι κάποιος επιτέλους με βρίσκει σέξι. Τα αγγίγματα του, οι κουβέντες του, με ξαφνιάζαν κι ένιωθα πράγματα πρωτόγνωρα, που ακόμα και σήμερα δεν είμαι εντελώς σε θέση να περιγράψω (ακουγόταν κάποιο καμπανάκι κάπου στο βάθος άραγε;).

Επειδή ακριβώς ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι εγώ ήμουν ικανή να προκαλέσω το ενδιαφέρον ενός άντρα -κι ας ήταν γέρος, άσχημος και γλοιώδης. Οπότε, τον άφηνα, να δω μέχρι που θα φτάσει. Μην σας τρομάζω άδικα, δεν πήγε ποτέ παραπέρα από ό,τι σας έχω ήδη περιγράψει.

Νιώθω όμως ντροπή, γιατί ένα βράδυ που είχαμε βγει για φαγητό (εγώ, η μητέρα μου, αυτός κι ένας φίλος του -ζευγαράκια, μη χέσω), καθόταν δίπλα μου στο τραπέζι κι εγώ τράβηξα το φόρεμά μου ψηλά, ώστε να μείνουν ακάλυπτα τα πόδια μου έτσι όπως ήμουν καθιστή. Μιλάω για το σημείο ψηλά στο μηρό, ουσιαστικά το κομμάτι του ποδιού ανάμεσα σε μένα και το τραπέζι. Το έκανα με μια κίνηση δήθεν χαλαρή, κι είδα ότι αμέσως έπεσε το μάτι του κι ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά, το χέρι του.

Και μου άρεσε.

Δεν θυμάμαι πόση ώρα κράτησε αυτό, όμως δεν πήγε παραπέρα. Θυμάμαι ότι για μένα ήταν σχεδόν σαν πείραμα, για να δω τι θα συμβεί αν κάνω αυτό, κι ότι πήρα τρομερή ικανοποίηση όταν το πείραμα μου “πέτυχε”. Ένιωσα από αόρατο κορίτσι, θελκτική γυναίκα.

Έχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια από τότε, κι ακόμα αναρωτιέμαι: ήταν σεξουαλική παρενόχληση από τη στιγμή που μου άρεσε και, ως ένα σημείο, το προκάλεσα;

Σίγουρα η ηλικία μου θα με καθιστούσε θύμα, γιατί όμως δεν ένιωθα θύμα; Αν περιέγραφα την κατάσταση σε κάποιον χωρίς να αναφέρω καθόλου πώς ένιωθα τότε, σίγουρα θα ερμηνευόταν ως εκμετάλλευση. Ήταν όμως, από τη στιγμή που ένιωσα όπως ένιωσα; Υπάρχει κάτι που πρέπει να κάνω, να μιλήσω; Πώς όμως να μιλήσω, όταν τόσες γυναίκες έχουν υποφέρει κι εγώ -μάλλον-, απόλαυσα την παρενόχληση μου;

Έχω πάρα πολλά χρόνια να δω αυτόν τον άνθρωπο κι η ιδέα να τον ξαναδώ μου προκαλεί θυμό. Θυμό γιατί ξέρω ότι αυτό που έκανε ήταν λάθος, όμως αμέσως ακούγεται στο κεφάλι μου ο αντίλογος (που φοβάμαι μην ακούσω από το στόμα του, αν ποτέ τον ξαναδώ και του μιλήσω γι’αυτό): “Ναι, αλλά σου άρεσε.”

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News