Το Ποίημα της Παρασκευής

“Αυτό που είναι τρομερό δεν είναι ότι γερνάμε, γινόμαστε αδύναμοι, και πεθαίνουμε, αλλά ότι καινούργιοι άνθρωποι, νέοι και διαφορετικοί, έρχονται ορμητικά από πίσω μας. Ουσιαστικά αυτό είναι ο θάνατος. Κανένας δεν μας τραβάει προς τον τάφο, από πίσω μας σπρώχνουν.”

Ίβο Άντριτς, από Το χρονικό τού Τράβνικ.

Και τωρα ποιήματα με θάνατο έρωτα : “Δε σε ψάχνω πια. Κι αυτό είναι το πιο τρομακτικό. Να συνηθίζει μια ύπαρξη να υπάρχει μόνη. Να μη θέλει πια. Να μην ψάχνει πια. Δε μου λείπει πια. Η εικόνα σου. Να στέκεις βασανισμένα όμορφος, και να κοιτάς… Τι κοιτούσες άραγε; Ήθελα να σου πω πως έκανες το πιο έντιμο πράγμα όταν τα πήρες όλα φεύγοντας. Αυτός που φεύγει πρέπει να χει την τιμιότητα να τα πάρει όλα μαζί του. Να μην αφήσει τίποτα πίσω. Να εξαφανιστεί όλος. Ένας ακαριαίος θάνατος . Έτσι πρέπει να ναι ο χωρισμός. Διάφανος. Και μόνος.” Λίλα… Διαβάστε περισσότερα »

” ερχόσουν όταν νύχτωνε…

Οι αγκαλιές σου μου λείπουν πιο πολύ.
Πόσο ξεδιάντροπα
ήρθαν,
έταξαν
κι έφυγαν γελώντας.
Πόσο εύκολα
πήραν πίσω τις υποσχέσεις τους…
Δεν ήταν εκεί όταν τις χρειάστηκα.
Και τις χρειάστηκα -αλήθεια-
τόσο πολύ…
Ξέρεις,
υπήρξαν νύχτες
που δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω.
Γέμιζαν τα πνευμόνια μου δυστυχία.
Γέμιζε η καρδιά μου κρύο
και η κάμαρά μου μοναξιά.
Κάποιες αγκαλιές κουμπώνουν επικίνδυνα σωστά.
Κάποιες αγκαλιές είναι τρομακτικά κατάλληλες για το
κορμί σου.
Αποκαλύπτουν πολλά.
Σε δένουν αιώνια.
Σε κοροϊδεύουν.
Κάποιες αγκαλιές είναι κίνδυνος.
Είναι θάνατος.
Είναι εσύ.”

Λίλα Αθανασίου

Ααααααα lalunacorde, χτυπησες φλέβα! 😉👍Εξαιρετικο το ποιημα! 😃 Λοιπον η ποίηση ηταν για μένα πολλά, κυρίως το “καταφύγιο” μου οταν δεν ένιωθα καλα ψυχολογικα αλλά και οταν ένιωθα υπεροχα. Αγαπημένος προορισμός λοιπον, απο παιδι μου άρεσε, βέβαια τωρα μου αρέσουν ολα τα ποιήματα, απο τα γνωστά μέχρι τα πιο ψαγμενα, μέχρι τα πιο ακραία, αυτά που θα με εξιταρουν, που θα πουν μια έννοια που συνέλαβε ο ποιητής με το δικο του τροπο. Λοιπον σε αυτο το ποιημα, κρατησα αυτο: “η ακατάπαυστη ενέργεια για ζωή ο αγώνας για ζωή -και όταν έχουμε ένα λεπτό και το χάνουμε τι κάνουμε;- Σκέψου… Διαβάστε περισσότερα »

” Η αποβάθρα. Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας για να φύγουν. Κάθονται αναπαυτικά και χαζεύουν τις αμαξοστοιχίες. Παίρνουν κάποτε το τρένο -γυρτοί πάντοτε στα παράθυρα- και περνούν επιδεικτικά τους σταθμούς. Εσύ, μια φιγούρα στην πλατφόρμα. Κάπως έτσι γίνεται λοιπόν: Κανα -δυο περαστικοί σε χαιρετούν. Οι βιαστικοί σε σπρώχνουν ψάχνοντας την έξοδο. Άλλοι, σου κάνουν παρέα μέχρι να ‘ρθει το επόμενο. Μερικοί δεν κατεβαίνουν ποτέ. Δεν είναι η στάση τους. Παρόλα αυτά, δεν κουνιέσαι. Γιατί, υπάρχουν κι αυτοί που φεύγετε μαζί. Κι αν οι άτακτοι επιβάτες σε κουράζουν που και που, μη θυμώνεις. Θυμήσου: Δε θα έφτανες ποτέ στην… Διαβάστε περισσότερα »

“Μια μέρα, σύντομα, ίσως σε σαράντα χρόνια, δεν θα ζει κανείς από αυτούς που με έχουν γνωρίσει. Τότε θα είμαι πράγματι νεκρός – όταν δηλαδή δεν θα υπάρχω πια στη μνήμη κανενός. Σκέφτηκα ότι κάποιος, που είναι πολύ ηλικιωμένος είναι το τελευταίο ζωντανό πλάσμα πάνω στη γη που έχει γνωρίσει κάποιο άλλο άτομο ή κάποιo πλήθος ατόμων προσωπικά και που τώρα έχουν φύγει από ζωή. Όταν το άτομο αυτό πεθάνει, πεθαίνει μαζί του και το πλήθος αυτών, εξαφανίζεται από τη ζωντανή μνήμη. Αναρωτιέμαι, για μένα ποιος θα είναι αυτός ο άνθρωπος, τίνος ο θάνατος θα με κάνει να πεθάνω πραγματικά;”… Διαβάστε περισσότερα »

“Αναπάντητα Γιατί;

Γιατί το πένθος είναι μαύρο;
Μαύρος ο θάνατος κι η θλίψη σκοτεινή;
Φλόγα που καίει σε
κερί που λιώνει, η ζωή;
Γιατί περνάμε απ’ τη ζωή
στο θάνατο, ανεπιστρεπτί;
Το δάκρυ στέγνωσε και δεν κυλά
γιατί αντέχει η άμοιρη ψυχή;
Γιατί τόσ’ αναπάντητα γιατί;”
________________________________________________
ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ

” Ενα μοναχα πραγμα σωζει τον ανθρωπο απο την τρελα,κι αυτο ειναι η αγνοια.Η ζωη ενος μελλοθανατου που τον καταδικαζουν να εκτελεστει σ’ενα χρονο κι αυτος το ξερει,η ζωη ενος ξεγραμμενου αρρωστου που οι γιατροι του ειπαν ποσος καιρος του μενει ακομα να ζησει διαφερουν απο τη ζωη ενος συνηθισμενου ανθρωπου ως προς ενα μονο πραγμα: Οι δυο πρωτοι ξερουν,ακριβως ή κατα προσεγγιση,ποτε θα πεθανουν,ενω ο συνηθισμενος ανθρωπος ζει μεσα στην αγνοια,γι’αυτο και θαρρει οτι μπορει να ζει αιωνια,αν και δεν αποκλειεται να πεθανει την επομενη σε ενα ατυχημα.Φριχτος δεν ειναι ο ιδιος ο θανατος.Φριχτη ειναι η αναμονη του.” Metro… Διαβάστε περισσότερα »

” Δεν αρκεί. Σκέφτομαι συχνά το τέλος. Και όποτε το σκέφτομαι, έρχομαι να σε βρω. Κι ελπίζω πάντα, ότι θα τα καταφέρεις. Και θα τελειώσουν όλα. Γιατί είναι οι ματιές σου σφαίρες. Όμως, περνάνε πάντα ξυστά απ’το κορμί μου… Με τραυματίζουν, μα δε με σκοτώνουν. Κι εγώ το μόνο που παρακαλάω είναι να μάθουν τα μάτια σου επιτέλους καλό σημάδι ώσπου να πετύχουν την καρδιά. Και να τελειώσει. Έτσι, γενναία, ο θάνατος που ζω κάθε βράδυ. Γιατί το αίμα είναι πάντα τόσο πρόθυμο να βγεί έξω από μας; -Σαν να μην αντέχει εκεί μέσα.- Κι όταν έρχεται ο θάνατος, που… Διαβάστε περισσότερα »