Από μικρή δεν έχω την ιδανική σχέση με τη μαμά μου. Δεν μπορώ να της μιλήσω άνετα να νιώσω ζεστασιά. Πάντα έτοιμη να με κρίνει, για τα μαλλιά μου, για το ντύσιμο μου, για τα κιλα μου, για όλα τα δικά της κόμπλεξ βασικά. Ενώ είναι νέα (53, εγώ 32) έχει μεγαλώσει με πολύ αυστηρό-αυταρχικό μπαμπά και είναι γεμάτη κατάλοιπα, συμπλέγματα, συντηρητισμό και πολλά άλλα αρνητικά. Πατριαρχια φάση. Είναι καλός άνθρωπος, αγαπητός σε όλους όσοι την γνωρίζουν, όμως δύσκολος, κολλημένος σε στερεότυπα του τι θα πει ο κόσμος. Έχει περάσει άσχημα (έμεινε χήρα στα 40, και εγώ χωρίς τον σύμμαχο-μπαμπά μου). Η σχέση μας από τότε με δικιά μου προσπάθεια και δουλειά βελτιώθηκε. Προσπάθησα να την καταλάβω και να την δικαιολογήσω – συγχωρήσω μέσα μου. Να είμαι πάντα εκεί για αυτήν. Πλέον είμαι μαμά. Από μικρή επέλεξα τον αθεϊσμό. Ενώ προσπαθώ και τη θέλω στη ζωή του παιδιού μου και τη δική μου, με φαρμακωνει κατά διαστήματα για βάφτιση. (Πετάει σπόντες να δει πως θα αντιδράσω, άλλες φορές σοβαρεύει με ένα βλέμμα σα να με μισεί, άλλες φορές με εκβιάζει συναισθηματικά, και άλλες λέει προσβλητικά – ρατσιστικά για το ίδιο το παιδί, πως θα γίνει τρομοκράτης και άλλα κουλά…) Για μένα αυτό είναι κάτι πολύ σοβαρό, ενάντια στα πιστεύω μου. Δε θέλω να μαλώνω μαζί της. Δεν την έχω προσβάλει ποτέ, ούτε για τα πιστεύω της, ούτε για τη ζωή της, ούτε σαν μάνα, ούτε με τη στάση μου στην κοινωνία. Γιατί δεν με αποδέχεται? Της έχω προτείνει να πάμε σε ψυχολόγο να φτιάξουμε τη σχέση μας και το αποφεύγει. Το ότι δεν της κάνω το “χατίρι” σημαίνει πως είμαι εγωίστρια και θέλω να πληγώνω εσκεμενα τη μαμά μου? Εγώ το βλέπω πως, θέλω να ζήσω όπως θέλω, χωρίς να έχω κόμπλεξ και απωθημένα και δεν θέλω ποτέ να πω, στον άλλον “εσύ φταις”. Θέλω όλες οι επιλογές να είναι δικές μου για να ζω ευτυχισμένη. Την αγαπώ τη μαμά μου αλλά δεν θέλω να υποκύπτω σε ψυχολογικούς εκβιασμούς για να αποδείξω πως την υπολογίζω. Ειδικά σε ότι αφορά στο παιδί μου!Είμαι εγωίστρια? Κακιά κόρη? Είμαι πολύ πληγωμένη. Θα με αποδεχτεί ποτέ?
Δεν είσαι ούτε εγωίστρια ούτε κακιά κόρη. Η μαμά σου είναι από αυτές τις περιπτώσεις γονέων που δεν αντιλαμβάνονται ότι τα παιδιά είναι αυθύπαρκτες προσωπικότητες και όχι η άμεση συνέχεια τους, σε σχέδια, χαρακτήρα και φιλοδοξίες. Για να σε αποδεχτεί, για να αποδεχτεί τον οποιοδήποτε, πρέπει πρώτα να αποδεχτεί και να αγαπήσει τον εαυτό της, κάτι που μάλλον δεν πιστεύω ότι συμβαίνει ή ότι θα συμβεί τώρα πια. Είναι πολύ δύσκολο να σου δώσει αυτό που θέλεις, όχι γιατί δεν σε αγαπάει, αλλά γιατί δεν έχει την ψυχική δυνατότητα.
Πολύ πρακτικά θα σου έλεγα να κάνεις ό,τι βγάζει σε εσένα νόημα. Δεν μπορείς να ζεις για να ικανοποιείς τη μαμά σου. Επίσης δεν ξέρω αν πηγαίνεις ήδη σε ψυχολόγο, αλλά μπορείς να πας μόνη σου, χωρίς εκείνη. Θα σε βοηθήσει πολύ, αρχικά να αντέξεις τον χαρακτήρα της μαμάς σου και τη ματαίωση που νιώθεις κάθε φορά που έχει αυτό το πρόσωπο της αποδοκιμασίας όταν κάτι δεν γίνεται όπως εκείνη επιθυμεί.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Σου έτυχε κακή μάνα, τόσο απλά. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποδεχτείς εσύ και να συνεχίσεις τη ζωή σου, χωρίς να σε νοιάζει αν θα σε αποδεχτεί εκείνη. Το τί πιστεύει εκείνη είναι δικό της θέμα και δεν θα έπρεπε να σε επηρεάζει στο ελάχιστο. Μόλις το συνειδητοποιήσεις αυτό και το πιστέψεις βαθιά μέσα σου, θα σταματήσει και το άγχος να προσπαθείς συνεχώς φτιάξεις τη σχέση σου μαζί της. Δεν χρειάζεται να είσαι πάντα εκεί για εκείνη, δεν είσαι ο κηδεμόνας της. Η σχέση που πρέπει να σε νοιάζει αν είναι καλή ή όχι είναι αυτή με το παιδί… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό το πράγμα που πίσω από την ανωνυμία λέει ο καθένας μας ό,τι του κατέβει, μόνο βοηθητικό δεν είναι. Τι θα πει “σου έτυχε κακή μάνα”; Την γνωρίζεις εσύ προσωπικά; Έτσι ελαφρά την καρδία πετάμε “σου έτυχε κακή μάνα” και όλα καλά. Είναι βαριά κουβέντα αυτή παιδιά και αν δεν είμαστε στη θέση της γραφούσας, καλό είναι να μη γράφουμε τόσο πικρόχολα σχόλια. Γνώμη μου.
Νομίζω το ‘κακή μάνα’ είναι αυθαίρετο. Δεν κρίνεις έναν γονιό από ένα αρνητικό που μπορεί να έχει. Αν οι περισσότεροι άθεοι αποφάσιζαν να μη βαφτίσουν, θα είχαμε πάρα πολλούς ‘κακούς γονείς’ στην Ελλάδα.
“Πάντα έτοιμη να με κρίνει, για τα μαλλιά μου, για το ντύσιμο μου, για τα κιλα μου, για όλα τα δικά της κόμπλεξ βασικά.”
“είναι γεμάτη κατάλοιπα, συμπλέγματα, συντηρητισμό και πολλά άλλα αρνητικά”
“άλλες φορές με εκβιάζει συναισθηματικά, και άλλες λέει προσβλητικά – ρατσιστικά για το ίδιο το παιδί, πως θα γίνει τρομοκράτης και άλλα κουλά”
Όλα αυτά, ναι, δείχνουν μια κακή μάνα (δεν χρειάζεται να τη γνωρίσω προσωπικά, πιστεύω τη γράφουσα), σίγουρα δεν είναι απλά “ένα αρνητικό” και δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την αθεΐα.
Δεν θα σε αποδεχτει.
Αποδεξου το.
Επισης πρεπει να αποδεχτεις οτι δεν εχεις αναγκη να σε αποδεχτει.
Αποδεξου οτι αποδεχεσαι τον εαυτο σου χωρις να σε αποδεχτει αυτη.
Οπως επισης και να αποδεχτεις οτι δεν χρειαζεται να την αποδεχτεις εσυ.
Το αποδεχεσαι;;
η δική μου καθε φορα που κανω κατι που διαφωνει ή δεν της αρέσει, απο το πως θα κουρευτω μεχρι τι θα φορεσω, ειναι σιγουρη οτι το κανω για να της παω κοντρα, το να το κανω επειδη θελω και μου αρεσει δεν της περναει καν απ το μυαλό
πρεπει παντα να κανω και να μου αρεσει οτι εγκρινει
ειμαι 42 και εχω φυγει απο το σπιτι απο τα 19
Τα ίδια, η μόνη διαφορά είναι ότι είμαι μια δεκαετία μικρότερη. Όλα τα άλλα καρμπόν.
να της το κοψεις γιατι οσο μεγαλωνουν χειροτερευει
Εχεις ενα παιδί και χρόνο να πας σε σύμβουλο με τη μαμά σου για να φτιαξετε τη σχέση σας σαν να είστε παντρεμένοι??? Βασικά να πας μόνη σου σε ψυχολόγο γιατί με το κόλλημα που περιγράφεις θα καταστρέψεις κι εσύ το παιδί σου.
Σοβαρά τώρα? Το 3ωρο δλδ που θα έτρωγε σε έναν καφέ αν θέλει να τον διαθέσει σε μια βασική σχέση και την βελτίωση της που θα βοηθηθεί και η ίδια σαν άνθρωπος άρα και σαν μάμα το κατακρίνεις? Ασχερο αν δεν ειναι η λύση σαν σκεψη ηταν τοσο τραγικό? Και βγάζεις και το αυθαίρετο συμπέρασμα ότι θα καταστρέψει και το παιδί της?Ίσα ίσα εμένα μου δείχνει έναν άκρως ισορροπημένο άνθρωπο από όλο το κείμενο που γράφει. Μήπως είσαι στην κατηγορία “Τώρα είσαι μανούλα όλα περιστρέφονται γύρω από το παιδί σου”?Είμαι έξαλλη με το σχόλιο που διάβασα γιακ!
Έλεος κάπου.
Αυτού του τύπου τα σχόλια είναι θεμιτά;
Ας μη διαφωνήσουμε για το ότι κάθε άνθρωπος δικαιούται να κρίνει μόνος τι χρειάζεται για να νιώθει ισορροπία μέσα του. Ας σταθούμε ότι το Α, μπα; είθισται να είναι ένας ασφαλής χώρος, όπου κανείς δε θα σου κουνήσει το δάχτυλο επειδή διαφωνεί μαζί σου. Καλή σας μέρα
Εγώ προσωπικά σαν άποψη έχω ότι ευγένεια και χώρο σε ρατσιστικά ή σε σχόλια που επιτίθονται γενικά, δεν δίνω.
Οι άνθρωποι, ειδικά ως μεσήλικες, δύσκολα αποφασίζουν να αλλάξουν τις απόψεις, τη θεώρηση και τη στάση ζωής τους, οπότε θα σου πρότεινα να μην συναρτάς την προσωπική σου γαλήνη με αυτό που εννοείς ως αποδοχή από τους γονείς σου. Ούτε η πλήρης “ταύτιση” με τους γεννήτορές μας είναι πιστοποιητικό αγάπης ή νοιαξίματος προς αυτούς (και αντίστροφα). Είσαι αυτή που είσαι σαν προσωπικότητα (υπάρχουν λόγοι που εξελίσσεσαι προς την όποια κατεύθυνση), επιπλέον έχεις τη δική σου οικογένεια πια και, από την προσωπική μου εμπειρία τουλάχιστον, μόνο όταν αρχίσεις να βλέπεις τον εαυτό σου ως αυτόνομο και αυθύπαρκτο εκτός της πατρικής-μητρικής σου… Διαβάστε περισσότερα »
“[…] μόνο όταν αρχίσεις να βλέπεις τον εαυτό σου ως αυτόνομο και αυθύπαρκτο εκτός της πατρικής-μητρικής σου οικογένειας άτομο και ως τέτοιο συνδιαλέγεσαι με τους γονείς σου, θα “αναγκαστούν” και εκείνοι ως τέτοιο να σε δουν. Δεν λέω ότι θα τους αρέσει, ούτε καν ότι θα καταλάβουν πράγματα που τώρα αγνοούν, αν όμως καταφέρεις η ίδια να είσαι πιο ήρεμη και σε αρμονία με τον εαυτό και τη ζωή σου, η ανάγκη σου να είσαι “αποδεκτή” από τους γονείς σου θα μειωθεί αισθητά και δεν θα νιώθεις ενοχές για αυτό. Το να σταματήσεις να αμύνεσαι, να επιχειρηματολογείς και να εξηγείς… Διαβάστε περισσότερα »
Τα ίδια και εδώ! Η ίδια στάση, θεωρεί ότι στις αποφάσεις μου λαμβάνω κατά κύριο λόγο υπόψιν το τί θα συμβουλεύσει η μαμά μου και μετά αποφασίζω έτσι, ώστε να τήν πικαρω! Λες και εγώ άλλη σκασιλα δεν έχω.. άλλες προτεραιότητες και άλλα κριτήρια! Πρέπει να είναι όλα δικά της συμφέροντα διότι άν δεν είναι αρχίζει η κριτική ότι δεν τήν ακούω και δέν τήν υπολογίζω. Έπαψα και εγώ να συζητώ αποφάσεις μου και τελείωσε το θέμα! Ανακοινωνω και ησυχασαμε. Έχω καλές φίλες και άλλους ανθρώπους για να συζητήσω τόν προβληματισμό μου για κάτι και σταμάτησα να συζητώ πολύ εκτενώς… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπητή φίλη, Ορισμένοι άνθρωποι αδυνατούν να καταλάβουν πώς τα παιδιά τους παίρνουν διαφορετικές αποφάσεις από αυτές που θα έπαιρναν οι ίδιοι. Πέρασα χρόνια φαρμακωμένη από τις συνεχείς παραινέσεις της μητέρας μου να χάσω κιλά, να γίνω “αδύνατη όπως ήμουν μικρή”. Έγινε αυτοσκοπός και καημός. Έφτασα σχεδόν 30 ετών για να πάρω χαμπάρι ότι με καταστρέφει αυτή η μονομανία, και ξαφνικά τής έδειξα πολύ ξεκάθαρα τις συνέπειες των λόγων της, φορώντας ένα απαίσιο μαύρο ολόσωμο μαγιό στη διάρκεια των διακοπών μου και επαναλαμβάνοντας σαν χαλασμένος δίσκος πως με κάνει να νιώθω πολύ άσχημα με τα λόγια της και ίσως καλύτερα να… Διαβάστε περισσότερα »
Όχι ρε παιδιά, έλεος δηλαδή!!!
Αυτά υποτάσσει η σύγχρονη ψυχανάλυση … απλά … κατηγορώ?!!!!
Γουατ;! Μηπως εννοείς
*επιτάσσει *ψυχοθεραπεια
(Και *βλεπω αντικειμενικά; Το κατηγορώ πού ακριβώς συνέβη;)
Τι περίεργο σχόλιο!