Α,μπα μου και σχολιαστριες ελπιζω να σας βρισκω καλα. Θα γραψω κατι που μπορει να ακουστει κακο, πως ειμαι κακος ανθρωπος αλλα το νιωθω και το σκεφτομαι. Η ανωνυμια βοηθαει. Ειμαι απο μια οικογενεια που βιωσε λεκτικη , ψυχολογικη , οικονομικη βια και καποιες αλλες στιγμες που δεν ξερω που εντάσσονται ( πχ. χαραγμα βρισιας στο τζαμι της δουλειας της, πεταγμα φαγητου στο πατωμα, εκτοξευση φαγητου προς εκεινη ) απο τον πατερα μου προς την μητερα μου. Είναι κατι που το διαχειριστικα με πολυ κοπο και πονο και δεν κρυβω πως ακομη με ζοριζει. Ξερω πως υπαρχουν και πολυ πολυ χειροτερα. Οι γονεις μου δεν εχουν χωρισει μεχρι τωρα και πιστευω πως πλεον δεν θα χωρισουν και ποτε. Με τρωει ομως κατι συγκεκριμενο, μια σκεψη προς το πολυ μακρινο μελλον. Ειμαι μια 22χρονη κοπελα οι γονεις 55-60. Κάποια στιγμη , λογικα, θα αρρωστησουν και θα χρειαστουν τη βοηθεια μου. Στη μητερα μου θα την εδινα με όλη μου την καρδιά. Για τον πατερα μου ομως νιωθω παγο. Αποστροφη στο να τον φροντισω. Σκεφτομαι οτι ειναι αθλιο ενα παιδι να μην θελει να φροντισει τον γονιο του που τον εχει αναγκη. Ισως να σκεφτομουν και εγω ετσι για καποιον, τωρα ομως κατανοω. Τι θα κανω ; Πως θα το διαχειριστω; Και θα μου πεις πας μακρια. Ε δεν ειναι τοσο μακρια . Αν αναλογιστεις οτι ο πατερας μου επαθε εμφραγμα στα 47 του και συνεχιζει το καπνισμα ( υποτιθεται κρυφα απο εμας) . Κατι που με ενοχλει αλλα ξερω οτι ειναι ο εθισμος του που τον κυριευει. Κανω εικονα και τους παππουδες – γιαγιαδες μου οταν πεθαναν , πως ειχαν δικους τους γυρω τους και ποσο φοβισμενοι και βασανισμενοι ηταν απο τον ερχομενο θανατο τους, οτι επρεπε να ηταν καποιος εκει να τους φροντιζει ,μετα κανω εικονα τον δικο μου πατερα και θλιβομαι στην εκδοχη να ειναι αβοηθητος αλλα εχω αποστροφη και θυμο οπως ειπα. Η ερωτηση μου ειναι κανει αλλος τετοιες σκεψεις; Νιωθω τυψεις και ενοχες. Κάποια στιγμη δεν θα πρεπει να παρω την αποφαση πως θα το διαχειριστω αν πεσει το βαρος σε εμενα; Και αραγε πως θα αντιδρασω εκεινη την ωρα;
Κάτι τόσο πολύπλοκο, όπως είναι η σχέση με τους γονείς σου, δεν είναι κάτι που μπορεί να σχολιαστεί σε λίγες γραμμές. Και μάλιστα μας μοιράζεσαι τόσα λίγα.
Το αν θα φροντίσεις τους γονείς σου ή όχι έχει μια διάσταση ηθική, και εφόσον απαντώ ως ψυχολόγος (και όχι απλώς ως κάποια που έχει μεγαλώσει σε ελληνική πόλη, με ελληνικές κοινωνικές καταβολές), δεν μπορώ να αξιολογήσω ηθικά το ζήτημα. Όποια επιλογή και αν κάνεις, κάτι θα κερδίσεις και κάτι θα χάσεις.
Το μόνο που θα κάνω απλώς, είναι κάποιες ερωτήσεις, με σκοπό να εξετάσω μία διάσταση που συχνά ξεχνούν τα παιδιά που μεγάλωσαν σε παρόμοια κακοποιητικά περιβάλλοντα. Ο πατέρας σου ήταν βίαιος και σε εσένα; Είχε την ευκαιρία να είναι καλός πατέρας ή ήταν πάντοτε το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, εξαιτίας του τρόπου που συμπεριφερόταν στη μητέρα σου; Αναγνωρίζεις ότι η μητέρα σου είχε μερίδιο ευθύνης, εφόσον παρέμενε σε αυτό το περιβάλλον και δεν σε προστάτευσε; Οι ερωτήσεις αυτές δεν έχουν σκοπό να εξιλεώσουν τον πατέρα σου, ούτε και να ενοχοποιήσουν τη μητέρα σου. Απλώς να σου δείξουν πως σε ένα ζευγάρι που έχει ένα παιδί, η ευθύνη είναι και των δύο. Οφείλει να είναι και των δύο.
Πάντως είτε αποφασίσεις να συνδράμεις στη γηροκόμηση του πατέρα σου είτε όχι, κατ’ εμέ δεν είσαι κακός άνθρωπος.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ. Δεν χρωστάμε στους γονείς.Τα παιδιά δεν τα φέρνουμε σε αυτόν τον κόσμο για να μας γηροκομησουν.
Αυτά τα αισθήματα καλλιεργούνται όπως με όλες τις σχέσεις στη ζωή μας. Δεν είσαι υποχρεωμένη να αγαπάς τους γονείς σου επειδή είναι γονείς σου. Τους αγαπάς όταν δημιούργησαν μια σχέση αγάπης. Μην αισθάνεσαι τύψεις και υποχρέωση. Οι γονείς θερίζουν ότι φύτεψαν.
Φροντίζουμε κάποιον επειδή το νιώθουμε. Άλλιωτικα υπάρχουν και οι νοσοκόμες.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ💜
Έχοντας μεγαλώσει σε κακοποιητικό περιβάλλον, το μόνο που εύχομαι όσο τίποτα ήταν να είχα πάει σε ψυχολόγο στα 22 και όχι στα 32. Αυτά είναι τραύματα που πρέπει να επεξεργαστείς και πάνε πολύ πιο πέρα απ’το αν θα γηροκομήσεις τον πατέρα σου, είναι άλλωστε κάτι πολύ υποθετικό. Κοιτάς το δέντρο και χάνεις το δάσος έτσι. Με τη δική σου ζωή τι γίνεται. Αν το λύσεις, η απάντηση θα έρθει φυσικά. Σου στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά (από την άλλη πλευρά πια)<3
Το αρθρο αυτο ηταν ο λογος για να φτιαξω λογαριασμο.ενας λογος παραπάνω για το σχολιο σου που ηταν γροθια στο στομαχι.οχι πως δεν το εχω μετανιωσει που δεν εχω παει ακομα αλλα οταν το διαβαζεις και ουσιαστικα καταλαβαινεις για ακομα μια φορα ποσα χρονια εχασες ετσι τοτε ειναι ακομα χειρότερο.θελω και εγω να παω αλλα δεν εχω την οικονομική δυνατότητα και δεν ξερω που θα ηταν καλυτερο να απευθυνθώ.ξερω πως υπαρχουν δωρεαν δομες αλλα φοβαμαι μην πεσω σε κανέναν “επαγγελματία”.οσο για το αρθρο εχω κανει και εγω αυτη τη σκεψη και πολλες αλλες.δεν νομιζω οτι θεωρουμαστε κακες κορες και ουτε… Διαβάστε περισσότερα »
Χαίρομαι πολύ που έφτιαξες λογαριασμό, marouli, καλωσήρθες 😍 Δεν έχουμε υποχρέωση, έχεις δίκιο!
Εγώ πήγα σε ψυχολόγο του Δήμου δωρεάν, πήρα τηλ (απίστευτα δύσκολο), είπα τι έτρεχε, έκλεισα ραντεβού, πήγα (ακόμη πιο δύσκολο) και… σώθηκα. Ξέρεις, εμείς τα κακοποιημένα παιδιά δεν έχουμε συνηθίσει να είναι ο κόσμος με το μέρος μας. Κι όμως, υπάρχει σωτηρία! Συνέχισε να προσπαθείς, εδώ είμαστε μαζί σου❤💚💙💜
Καλως σας βρηκα!
Πως το λες τι τρεχει?η απλα μπορεις να πεις πως χρειαζεσαι βοηθεια και οκ?πας με βιβλιαριο εκεί?αν εισαι ανασφαλιστος μπορεις να πας?πως θα ξερω οτι το ατομο που εχω απεναντι μου προκειται οντως να με βοηθήσει?σορρυ για τις πολλες ερωτησεις.
Θα σου πω τι εκανα: γκούγκλαρα το κέντρο ψυχικής υγείας της περιοχής μου. Πήρα τηλ και είπα ότι θέλω να κλείσω ραντεβού με ψυχολόγο. Με ρώτησαν γιατί και απάντησα ότι έχω οικογενειακά θέματα. Μου έκλεισαν ένα ραντεβού (δεν μου ζήτησαν βιβλιάριο). Τόσο απλό και τόσο τομαχτικά δύσκολο. Κοίτα,εγώ ήμουν αποφασισμένη να πάρω όσα μπορούσα έχοντας στο νου μου το δωρεάν, γιατί λεφτά δεν είχα. Δηλ οι προσδοκίες μου ήταν ανάλογες. Προσωπικά, το ότι μου ταίριαξε η ψυχολόγος το κατάλαβα από την ανακούφιση που ένιωσα απ’την πρώτη κιόλας συνάντηση. Γενικά δεν έχεις κάτι να χάσεις, αν δεν σου ταιριάξει επανεξετάζεις τις… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν εχω ιδεα πως λειτουργεί το σύστημα εδω.δεν ξερω αν μπορω να σου στειλω προσωπικο μνμ.ναι το υπεθεσα οτι εννοεις τα κέντρα ψυχικης υγειας.στην περιοχη μου δεν εχουμε αλλα μπορω να βρω σε καποια κοντινη υποθετω.δεν υπαρχουν πολλες επιλογες δυστυχώς.για τωρα τουλαχιστον.
Αν βρεις σε κοντινή περιοχή μια χαρά. Ξέρω άτομο που από Χαλκιδική πήγαινε Θεσσαλονίκη. Εύχομαι να βρεις κάτι που να σου ταιριάζει. Επίσης, στην ανάγκη, μπορείς να κάνεις και μέσω διαδικτύου.
Βασικό για μένα να έχει πτυχίο και επόπτη. Η πρώτη φορά είναι αναγνωριστική, οπότε μην ντραπείς να ρωτήσεις κι εσύ ό,τι θες.
Επίσης: https://ampa.lifo.gr/koinotita/pos-epilegoyme-enan-psychologo/
Τι εννοεις να εχει εποπτη?πρεπει να σου μιλησω.ειναι σοβαρό.πως μπορει να γινει αυτο?δεν θελω να γραψω εδω
Είμαι στην φάση του μέλλοντός σου. Θα περιγράψω πολύ συνοπτικά την κατάσταση: Είμαι μοναχοπαίδι και ενώ ο πατέρας μου δεν ήταν άμεσα κακοποιητικός, όμως είναι κυρίως παντελώς παρτάκιας. Όσο ήταν με τη μητέρα μου ήταν άπιστος κατά συρροή ενώ ταυτόχρονα δεν συνέβαλε οικονομικά και είχε διάφορες απαιτήσεις. Η μητέρα μου τον χώρισε όταν ήμουν 4 ετών. Ξαναπαντρεύτηκε μία γυναίκα που με τα καλά της και τα άσχημά της τουλάχιστον προσπαθούσε να κρατήσει ο πατέρας μου μία στοιχειώδη επαφή μαζί μου. Δεν έκαναν παιδιά. Η σύζυγός του πέθανε τον Οκτώβριο και έμεινε μόνος, και είναι πλέον 86 ετών, αυτοεξυπηρετείται, δεν τα… Διαβάστε περισσότερα »
Κι εγώ σου λέω πως πάντα υπάρχει ελπίδα. Οι δικοί μου χώρισαν λίγο πριν την καραντίνα στα 67 τους.
Κυρία Ξανθοπουλίδου, έχω μια ειλικρινή απορία. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να σας καπελώσω ούτε να το παίξω έξυπνη, αλλά πραγματικά μπερδεύτηκα. Η κοπέλα της ερώτησης αναφέρει ότι η μητέρα της δέχτηκε βία από τον πατέρα της. Πώς γίνεται τότε αφού η μητέρα είναι θύμα, να έχει μερίδιο ευθύνης; Αν δεν είναι αυτό victim blaming, τότε τι είναι;
Μερίδιο ευθύνης έχει για την ανατροφή της κόρης. Που δεν την προστάτεψε με το να φύγει. Όχι για την κακοποίηση που υπέστη.
Ρε παιδιά… στα ίδια γυρνάμε. Δεν το πιστεύω οτί ακόμα ακούω αυτό το επιχείρημα για το θύματα κακοποίησης! Δεν ξέρουμε αν μπορούσε να φύγει. Είναι μια γυναίκα που ανά πάσα στιγμή έπρεπε να ανεχθεί τα βίαια ξεσπάσματα του συζήγου της. Ούτε μπορώ να φανταστώ την ψυχολογική της κατάσταση. Τα οικονομικά της δεν τα ξέρουμε, αν είχε οικογένεια/φίλους που θα την στήριζαν δεν το ξέρουμε. Γιατί και πριν 30 χρόνια το να ζει μια γυναίκα μόνη της με μικρό παιδί δεν ακούγεται και εύκολο. Δεν ξέρουμε αν μπορούσε να δουλέψει. Αν έβρισκε δουλειά δεν ξέρουμε αν είχε κάπου να αφήσει το… Διαβάστε περισσότερα »
Ρε συ Cookie, ακριβώς αυτό είχα στο μυαλό μου κι εγώ όταν ρώτησα.
cookiemonster και bubuntu, έχω τελείως διαφορετική άποψη για το victim blaming, και έχω κατηγορηθεί και σε παλαιότερη ερώτηση για αυτό. Για μένα victim blaming είναι αν θεωρείς πως για οποιοδήποτε λόγο ένας άνθρωπος αξίζει να δέχεται τη βία, συμπεριλαμβανομένης της περίπτωσης που εμένει σε μία κακοποιητική σχέση, άρα “τα θέλει ο οργανισμός της/του”. Ποτέ δεν υπονόησα κάτι τέτοιο φυσικά. Όμως κάθε ενήλικος άνθρωπος έχει ευθύνη της ζωής του. Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να αντέξει να φέρει το βάρος των τραυμάτων ενός άλλου ανθρώπου, εκτός ίσως από τους γονείς μας ή ανθρώπους που παίρνουν αυτόν τον ρόλο. Για αυτόν τον λόγο… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ και ‘γώ μαζί σου Σιντι. Η μητέρα έχει μερίδιο ευθύνης για την ανατροφή της κόρης. Όταν η κόρη ήταν μικρή μπορεί να ήταν δύσκολο εώς ακατόρθωτο να φύγει, βλέπε σχόλιο CookieMonster. Τώρα όμως έχει τα μέσα να ενημερωθεί, μπορεί να κάνει προσπάθεια να στηρίξει την κόρη της, να ασχοληθεί έστω με το να μάθει πως νιώθει και τι σημάδια άφησαν πάνω της όλα αυτά τα χρόνια κακοποίησης. Το λέω ως παιδί που μεγάλωσε σε παρόμοιο περιβάλλον και έχοντας πλέον δουλέψει πολύ μέσα μου το γιατί η μητέρα μου δεν έφυγε. Γιατί ήταν θύμα. Δεκτό. Τότε δεν μπόρεσε να με… Διαβάστε περισσότερα »
Bubuntu, εννοώ αυτό που σχολίασε η Σίντυ.
Φίλτατη, δεν ξέρω τι θα γίνει με τον μπαμπά σου καθώς στο δεύτερο έμφραγμα (ή στο τρίτο ή στο τέταρτο κτλ) μπορεί να μην σταθεί όσο τυχερός στάθηκε στο πρώτο κι έτσι όλοι να βγείτε από την δύσκολη θέση 🙂 Εμένα πάντως που ο Αλάχ δεν με λυπήθηκε, απέχω απο την φροντίδα του με μεγάλο ψυχικό κόστος γιατί όσο και να ξέρω ότι δεν του χρωστάω τίποτα δυστυχώς συνεχίζω να νιώθω ‘κακή κόρη’ (και θύμώνω μαζί του ακόμη περισσότερο που με κάνει και νιώθω έτσι και δεν θέλω ακόμη περισσότερο να τον φροντίσω και νιώθω ‘κακή κόρη΄ και θυμώνω και… Διαβάστε περισσότερα »
Παθούσα εδώ..Αυτή την περίοδο ζω αυτό που φοβάσαι μετά απο κακοποίηση όλων τον ειδών εκτός της σωματικής (από τον πατέρα)..Μην το σκέφτεσαι, πέρασα πολλά χρόνια σκεπτόμενη όλα αυτά και σε πληροφορώ οτι δεν έχουν κανένα νόημα διότι δεν ξέρεις τι μπορεί να αντιμετωπίσεις ούτε σε σχέση με την κατάσταση της υγείας του , ούτε σε σχέση με την κατάσταση της δικής σου ζωής σε εκείνη τη φάση (και οικονομικά και ψυχολογικά).Π.χ αν είσαι καλά οικονομικά μπορείς να του παρέχεις όλα όσα χρειάζεται και να μην σου καίγεται καρφί συναισθηματικά για την κατάσταση του, και φυσικά υπάρχει η περίπτωση του ακριβώς… Διαβάστε περισσότερα »
Το γεγονός ότι το σκέφτεσαι τόσο πού ενώ οι γονείς είναι ακόμη σχετικά νέοι μου δίνει την εντύπωση ότι κάποιο άλλο είναι το πρόβλημα κι όχι αν θα γηροκομήσεις τον πατέρα σου. Κατ’ αρχάς, που ξέρεις ότι δεν θα πάθεις ατύχημα αύριο στο δόμο και έτσι το θέμα δεν θα τεθεί ποτέ; Που ξέρεις ότι δεν θα παθει ο πατέρας σου ατύχημα; Και μην πεις ότι αυτά είναι υποθετικά γατί από εντελώς προσωπική εμπειρία μπορώ να σου πω ότι αλλιώς περίμενει κανείς να έρθουν τα πραγματα κι αλλιώς έρχονται… Επι του πρακτέου: ακόμη κι αν έρθουν τα πράγματα έτσι όπως… Διαβάστε περισσότερα »
Δηλαδή αν κακοποιούσε μόνο τη μάνα υπάρχει περίπτωση να ήταν καλός πατέρας? Δηλαδή καλός πατέρας είναι καποιος που πετάει το φαγητο στα μούτρα της μάνας αλλά όχι του παιδιού? Δεν είμαστε καλα. Αν αυτο ήταν προσπάθεια να της πείτε να μην γηροκομήσει ούτε τη μάνα που δεν την προστάτεψε έγινε με εντελώς λάθος τρόπο.
Όχι, μάλλον η περίπτωση να ήταν καλός πατέρας, είχε καταδικαστεί από την έτσι και αλλιώς δυσλειτουργική σχέση που είχε με τη μητέρα. Αλλά για ένα παιδί είναι σημαντική οποιαδήποτε καλή γονεϊκή μορφή. Και κάποιοι άνθρωποι αγαπούν τα παιδιά τους και προσπαθούν να είναι καλοί γονείς, ασχέτως αν εν τέλει η κακοποιητική σχέση που έχουν με τους συντρόφους τους επιφέρει αυτονόητα τραύματα στο παιδί. Οι ερωτήσεις δεν έγιναν ως μια προσπάθεια να πειστεί να μην γηροκομήσει ούτε τη μητέρα, αλίμονο. Περισσότερο είχαν σκοπό μια προσπάθεια συμφιλίωσης με τα βιώματα που απέκτησε από τον πατέρα, γιατί το να έρθουμε σε “ειρήνη” με… Διαβάστε περισσότερα »
Θα διαφωνήσω με την απάντηση σε δύο σημεία. Από τη μία φυσικά η πρώτη υποχρέωση των γονέων είναι να προστατέψουν τα παιδιά τους. Αλλά από την αφήγηση φαίνεται ότι η μητέρα ήταν ξεκάθαρο θύμα. Η απάντηση μου φαίνεται λίγο victim blaming, όπως το επιχείρημα “ε αφού την χτυπούσε ας έφευγε να προστατέψει το παιδί της”, που βάση λογικής είναι σωστό αλλά α) δεν ξέρουμε σε τι ψυχική κατάσταση ήταν αυτή η γυναίκα και β) δεν ξέρουμε αν μπορούσε να φύγει. Μπορεί να μην ήταν οικονομικά ανεξάρτητη και να μην μπορούσε κάποιος να την βοηθήσει. Επίσης αν δεν υπήρχε βία προς… Διαβάστε περισσότερα »