Μια παρουσία που με σημάδεψε και μια απουσία που με καθόρισε. Σε όλα τα πεδία της ζωής.
Πέρασα πολλά και έψαξα πολύ μέσα μου για να καταλάβω πως πάντα, με έναν τρόπο, έψαχνα να βρω αυτόν τον άνθρωπο, ξανά και ξανά. Απεγνωσμένα.
Έφυγε απότομα από την ζωή μου, έφυγε έτσι απλά, χωρίς να πει τίποτα. Μια ανόητη δικαιολογία, ένα, καθόλου αθώο, ψέμα. Ένα “έγκλημα” εκ προμελέτης, πλην, όμως, πλημμελώς οργανωμένο. Και από τους δυο τους.
Πόνεσα τόσο πολύ για να καταλάβω ότι δεν έφταιγα εγώ, ούτε για το φευγιό, ούτε για την μετέπειτα απουσία. Μου διέλυσαν την ψυχή μου και την ζωή μου. Έμαθα να ζω αυτοκαταστροφικά.
Τώρα, σιγά σιγά, διακρίνω. Ξεδιαλύνω.
Έψαξα να τον βρω σε δειλά και φοβισμένα αγόρια. Σε επιπόλαιους, ανασφαλείς και αναξιόπιστους άνδρες. Σε ανώριμα παιδιά. Σε αδιέξοδες σχέσεις. Και, πιο φοβισμένη, πιο ανασφαλής, πιο ανώριμη από όλους, εγώ. Έμαθα να περνάω, με αρρωστημένη ικανοποίηση, το ίδιο δράμα. Το δράμα της απώλειας, της εγκατάλειψης. Το έψαχνα, νομίζω, τελικά. Μόνο έτσι ήξερα να ζω. Αυτός ήταν ο τρόπος μου να υπάρχω. Μέσα από το δράμα.
Πέρασαν και άνθρωποι που με αγαπήσαν. Και τους αγάπησα και εγώ. Με πρόδωσαν, όμως, και αυτοί, με έναν τρόπο. Και εγώ, μετά, τους προσπέρασα. Δεν το άντεξα. Έφυγα. Δεν πάλεψα. Δεν διεκδίκησα. Δεν ήξερα, βλέπεις και εγώ, πως να δίνω για πολύ καιρό. Πως να κρατήσω μια σχέση.
Τελικά, μέσα μου, ποτέ δεν πίστεψα ότι αξίζω μια καλή σχέση. Δεν πίστευα ότι αξίζω την αγάπη. Όταν την έβρισκα, ήταν δύσκολο να την κρατήσω, εύκολο να την πετάξω.
Ένα παιδί ήμουν τόσα χρόνια, ένα παιδί που δεν μεγάλωσε. Που έμεινε εκεί, κολλημένο. Στην απώλεια και στο πένθος. Με το βλέμμα στραμμένο στον άδειο δρόμο.
Καταλαβαίνω, δειλά, δειλά. Ναι, ο μπαμπάς έφυγε και δεν θα ξαναγυρίσει. Άλλωστε και να ήθελε τώρα, δεν μπορεί πια. Έφυγε για πάντα.
Συγγνώμη για το μελόδραμα. Άλλα ξεκίνησα να γράψω για τον πατέρα μου και άλλα έγραψα.
Ήθελα να γράψω όχι μόνο για το πένθος αλλά και για το φως. Το φως που έδωσε. Την χαρά του να ζεις, να αγαπάς την φύση, το ωραίο φαγητό, την μουσική. Να έχεις χιούμορ και να γελάς. Να είσαι και λιγάκι αθυρόστομος, έχει την πλάκα του και αυτό μερικές φορές.
Φαίνεται, όμως, ότι, τελικά, το φως αυτό δεν ήταν τόσο δυνατό για να φωτίσει τον δρόμο μου. Το σκοτάδι ήταν μεγαλύτερο.
Ο δρόμος είναι άδειος. Δεν θα τον δεις να ξαναγυρίζει.
Συγγνώμη, μπαμπά, αλλά η απουσία σου αποδείχθηκε πιο δυνατή από την παρουσία σου.
Anyway, που λένε και οι Άγγλοι, εγώ, παρόλα αυτά, σ’ αγαπάω.
Ελπίζω να βρω μόνη μου τον δρόμο για το φως.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
♥️