Προσωπική ιστορία: Τα εν οίκω μην εν δήμω

Σήμερα θέλω να μιλήσω για ένα ρητό, μια φιλοσοφία που θεωρείται κανόνας σε πολλά ελληνικά σπίτια και προσωπικά πιστεύω ότι είναι λάθος σε πολλές περιπτώσεις.

Όταν ήμουν 23, τα είχα με κάποιον 20χρονο μουσικό. Όταν το έμαθαν οι γονείς μου, μάλλον από τη δική μου άγνοια κινδύνου και επειδή ποτέ δεν ήμουν καλή στο να κρύβομαι, έγινε χαμός. Κάθε μέρα που εβγαινα έξω οι γονείς μου με κοιτούσαν υποτιμητικά και λέγανε “να γυρίσεις σπίτι”, σχεδόν έμμεσα, αν όχι και άμεσα, λέγανε μην κάνεις σεξ εκεί που πας. Ήμουν σε μια απο τις πιο δύσκολες σχολές του πολυτεχνείου, εξαρτημένη οικονομικά πλήρως από τους γονείς μου, μεγαλωμένη πλήρως συντηρητικά, επιμελής με τη σχολή αλλά στη ψυχή, ένα μποέμ party animal.

Σε κάποια φάση, όχι πολύ μετά που το μάθανε μου βάλανε το μαχαίρι στο κόκκαλο. “Να χωρίσεις! Σε τραβάει από τη μύτη το σεξ. Είναι αμόρφωτος, είναι μουσικός, είναι μικρότερος, συνέχεια θα του την πέφτουν και θα ενδίδει. Θα σε ρίξει, δε το καταλαβαίνεις; Τι μέλλον έχεις μαζί του;”. Δεν θυμάμαι τα πάντα, γιατί ήταν από τις χειρότερες περιόδους της ζωής μου. Η προσβολή της σεξουαλικότητας μου, της αυτοδιάθεσης μου, της κυριότητας μου πάνω στο σώμα μου και στη ζωή μου, ακόμα και όταν κάποιος “πληρώνει για μένα”. Είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι.

Θυμάμαι πλησίαζε εξεταστική, με είχαν κλείσει σε ένα δωμάτιο και οι δύο και ουρλιάζαν από πάνω μου να χωρίσω, αλλιώς θα βάζανε κάποιον να τον δείρει. Γράφοντας αυτά, ακόμα δακρύζω και ας έχουν περάσει δέκα χρόνια. Λοιπόν, σε αυτό το δωμάτιο, έφαγα ένα χαστούκι. Σε αυτό το δωμάτιο, δε θα ξεχάσω ποτέ ότι κοιτούσα το μπαλκόνι, τους κοιτούσα από πάνω μου και έλεγα, πολύ θα θελα να αυτοκτονήσω για να τους τιμωρήσω. Σε αυτό το δωμάτιο, τρόμαξα τόσο πολύ που την επόμενη μέρα, πήγα και τον χώρισα. Στη Πλατεία Ναυαρίνου. Με πολύ κλάμα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News