Αγαπημένη Α, μπα, Ξέρω ότι η ερώτηση μου δείχνει ότι πρέπει να επισκεπτώ (ξανά) ψυχολόγο. Όμως αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε μία μεταβατική περίοδο γεωγραφικά, έτσι, κάνω υπομονή μέχρι να σταθεροποιηθεί η κατάσταση. Απευθύνομαι σε σένα λοιπόν. Έκανα ψυχοθεραπεία για περίπου 2 χρόνια, μέχρι που έφυγα από την Αθήνα πριν ένα χρόνο. Αυτό το χρόνο δυσκολεύτηκα πολύ οικονομικά και ψυχολογικά γιατί απομακρυνθήκαμε με φίλες/ους, λόγω απόστασης, λόγω διαφωνιών που με στεναχώρησαν… γενικά έγιναν αρκετές αλλαγές. Τελείωσα τις σπουδές μου, πολυτεχνείο και μετά μεταπτυχιακό. Νιώθω σαν να μου τελείωσαν οι μπαταρίες. Γιατί εκεί που νόμιζα ότι κάτι άλλαξε με τη θεραπεία (οκ πολλά άλλαξαν δε λέω) και δε θα υποφέρω πια έτσι, αυτό το χρόνο με κάθε εμπόδιο, κάθε μικρή στεναχώρια, κάθε απόφαση που είχα να πάρω ήταν ένα βάσανο. Το μοτίβο περιλαμβάνει αμφισβήτηση των ικανοτήτων μου -οι άλλοι είναι καλύτεροι από μένα, έντονο φόβο απόρριψης και ανάγκη να βρω αξία σε μένα μέσα από άλλους: φίλους, καθηγητές, συντρόφους, εργοδότες. Πολλές φορές νιώθω τόσο αβοήθητη και τόσο έντονο στρες που αρχίζω να ψάχνω αιτίες. Λέω δεν μπορεί, από κάπου ξεκινά. Και τότε σκέφτομαι παιδικές εμπειρίες, με τον λίγο μεγαλύτερο αδερφό μου να με φοβίζει, να με εκβιάζει, να με παρενοχλεί σεξουαλικά (όσο μπορεί ένα 7χρονο παιδί, δεν ξέρει και πολλά ευτυχώς – δε θυμάμαι και καλά ηλικίες…). Το θέμα είναι ότι δε θυμάμαι καλά και τα γεγονότα (προσπαθώ αλλά μόνο λίγα θυμάμαι), θυμάμαι όμως πως ένιωθα. Αβοήθητη, φοβισμένη, ένοχη, πολύ ένοχη. Αλλά υπάρχει πάντα μέσα μου μια φωνή που λέει ότι αυτά είναι δικαιολογίες γιατί θέλω κάπου να ρίξω ευθύνες για τις αδυναμίες μου, ότι πρέπει να μην τα μεγαλοποιώ. Και αυτή η φωνή δε με άφησε να ανοιχτώ αρκετά στην ψυχοθεραπεία. Από τη μία μετανιώνω, από την άλλη μήπως δεν πρέπει να το κάνω θέμα (όπως λέει η μαμά); Έτσι είναι τα παιδάκια, ψάχνονται (είπε κάποτε ο παιδίατρος, οπότε εγώ σταμάτησα να μιλάω. Όχι ότι οι γονείς δεν είπαν στοπ, αλλά δεν έβλεπαν…). Ε, λοιπόν, μήπως είμαι υπερβολική; (δεν άντεξα, ρώτησα).
Δεν είσαι υπερβολική. Όλα αυτά δεν είναι δικαιολογίες γιατί θέλεις κάπου να ρίξεις ευθύνες για τις αδυναμίες σου. Οι αδυναμίες σου προκλήθηκαν από τα τραύματα που είχες στην παιδική ηλικία, όποιες και αν ήταν οι αιτίες. Αυτή η φωνή που ακούς είναι για μένα μια υγιής φωνή. Είναι δείγμα υγείας να θες να αναλάβεις την ευθύνη της ζωής σου σαν ενήλικας, αλλά την ίδια στιγμή κουβαλάς ένα πληγωμένο παιδί μέσα σου που κάπως πρέπει να το θεραπεύσεις.
Είναι απαραίτητο αυτή τη φορά να κάνεις μία θεραπεία ψυχοδυναμικού τύπου, ώστε να συζητήσεις για αυτά που λες στο γράμμα σου. Υπάρχει μια ανάγκη από σένα για να μιλήσεις για αυτά, οπότε εκ των πραγμάτων πρέπει να μιλήσεις και να μην τα αναμοχλεύεις μόνη σου. Είναι κρίμα που ξόδεψες δύο χρόνια και δεν μίλησες αρκετά για αυτό, αλλά από την άλλη μην τιμωρείς τον εαυτό σου, δεν ξέρω, αλλά δεν αποκλείω καθόλου το γεγονός να μην υπήρχε χώρος για συζήτηση, είτε λόγω χρόνου είτε λόγω ψυχοθεραπευτικής στάσης είτε επειδή προείχαν πιο χειροπιαστές δυσκολίες στο “εδώ και τώρα”.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Συμπληρωματικά σε αυτά που λέει η Φαίνια (η οποία παρεμπιπτόντως βοηθά αφάνταστα με τις απαντήσεις της), θέλω να προσθέσω ότι αυτό που έμαθα εγώ στην ψυχοθεραπεία είναι πως η ψυχοθεραπεία δεν σημαίνει ότι δεν θα υποφέρεις πια, αλλά ότι ακόμα κι όταν υποφέρεις, θα ξέρεις πως να το αντιμετωπίσεις. Θα ξέρεις από που προέρχεται ο πόνος και ότι υπάρχει τρόπος να τον αντιμετωπίσεις.
(Από τις πιο σημαντικές στήλες είναι αυτή. Ευχαριστούμε)
Αρχίζοντας ψυχοθεραπεία, ακόμη κι αν αντιμετωπίζεις τα προβλήματα εκείνης της στιγμής, μαθαίνεις να σκαλίζεις και να αμφισβητείς και άλλες αναμνήσεις, που εξήγησες και αρχειοθέτησες με τη λογική εκείνης της ηλικίας. (Ακολουθεί η προσωπική μου παρομοίωση) Κατά ένα τρόπο είναι σαν μια ανακατωσούρα θείτσα σου να μπουκάρει με το ζόρι στη ντουλάπα σου, η οποία φαίνεται εκ πρώτης όψεως ωραία τακτοποιημένη με διπλωμένα ρούχα. Είναι τόσο περίεργη και δίχως τακτ, που αφαιρεί τα μπροστινά στρώματα, τη μόστρα σου, για να βρει ένα κουβάρι άπλυτα πεταμένα από πίσω που είχες τελείως ξεχασμένα. Και τώρα προσπαθείς να βρεις κάθε δικαιολογία για να εξηγήσεις… Διαβάστε περισσότερα »
‘Πήγα σε έναν ψυχολόγο. Καλά πιο αδιάκριτο άτομο δεν εχω γνωρίσει.’ 😉
“Από τη μία μετανιώνω, από την άλλη μήπως δεν πρέπει να το κάνω θέμα (όπως λέει η μαμά); Έτσι είναι τα παιδάκια, ψάχνονται (είπε κάποτε ο παιδίατρος, οπότε εγώ σταμάτησα να μιλάω.”
Κοίτα να δεις που δεν είναι έτσι τα παιδάκια και ναι να το κάνεις θέμα.
Ως ένα σημείο είναι έτσι τα παιδάκια αλλά πρέπει να ειπωθούν τα γεγονότα από την κοπέλα, να θυμηθεί όσα λείπουν και να ειναι καθαρά, τακτοποιημένα και συγκεκριμένα στο μυαλό της. Αν προκύψει κάτι παραπάνω από το φυσιολογικό τότε ανοίγει άλλο θέμα.