Εγώ λίγο πριν να κλείσω τα 17, η μέρα λογικά θα ήταν Σάββατο ή Κυριακή, η ώρα γύρω στις 7 το απόγευμα. Ήταν χειμώνας γιατί θυμάμαι πως είχε ήδη σκοτεινιάσει. Είχα δώσει ραντεβού με το τότε αγόρι μου (καλά-καλά ούτε σεξ δεν είχα κάνει ακόμα για πρώτη φορά…) για να πάμε σινεμά. Αυτός έμενε σε άλλη περιοχή της Αθήνας οπότε αναγκαστικά συναντιόμασταν έξω, συνήθως στο κέντρο, για καφέ, βόλτα ή σινεμά. Δεν είχε αυτοκίνητο ώστε να έρθει να με πάρει – είπαμε, ήμασταν μικροί, πηγαίναμε ακόμα σχολείο.

Όχι πως θα έπρεπε να έχει σημασία αλλά να πω ότι η εμφάνισή μου ήταν τελείως σοβαρή και καθόλου προκλητική – φόραγα ένα φαρδύ μαύρο τζην, ένα μαύρο μάλλινο ζιβάγκο που κάλυπτε όλο το λαιμό, φλατ παπούτσια, και ήμουν εντελώς άβαφη. Και πάνω απ’ όλα ήμουν ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ.

Σταματάω ένα ταξί σε ένα πολύ κεντρικό σημείο (τότε δεν υπήρχε ακόμα μετρό) μπαίνω μέσα (ήταν μια Μερσεντές, ακόμα θυμάμαι το αυτοκίνητο, όπως και τον οδηγό, ένα γκριζομάλλη με μακρόστενο πρόσωπο, γύρω στα 50-55 πρέπει να ήταν αυτός) κάθομαι στο πίσω κάθισμα, διαγώνια από αυτόν, και λέω “Γεια σας, πλατεία Συντάγματος”. Δεν πρέπει να πέρασαν 3 λεπτά διαδρομής και αυτός μου πιάνει την κουβέντα αρχίζοντας στο εντελώς άσχετο να λέει διάφορα “χωρατά” για τη ζωή στην επαρχία και στο χωριό του και διάφορα περίεργα που γίνονται στα χωριά. Εγώ εντελώς ψυχρά και τυπικά αλλά προσέχοντας να μη φανώ και αγενής του απαντούσα μονολεκτικά: “Α, ναι; Μάλιστα… Ναι…” όσο αυτός αρχίζει στο άσχετο να μου διηγείται πως πηδιούνται τα ζώα στους στάβλους του χωριού, και πως μια νύχτα κάποιος είδε σε ένα στάβλο ένα πλάσμα που έμοιαζε με ζώο με δυο κεφάλια και τέσσερα πόδια αλλά τελικά ήταν δύο άνθρωποι που πηδιόντουσαν στα 4. Εγώ να έχω πάθει σοκ και να νιώθω πολύ άβολα, αυτός να μη χαμπαριάζει ή μάλλον να κάνει πως δε χαμπαριάζει.

Ο σεξουαλικός μονόλογος συνεχίστηκε μέχρι που φτάσαμε στο ύψος της πλατείας Μαβίλη και εκεί στο φανάρι μου λέει “πάμε στο Λυκαβηττό να περάσουμε όμορφα;”. Του λέω ξερά Όχι”. Μου λέει “Καλά, θες να έρθεις στο μπροστινό κάθισμα;” Του λέω και πάλι “Όχι, καλά είμαι εδώ”. Στο μεταξύ εγώ τρομοκρατημένη. Μέχρι να φτάσουμε Σύνταγμα πρόλαβε να γυρίσει να απλώσει τη χεράκλα του πάνω στο γόνατό μου και να μου το χαϊδέψει, ενώ εγώ είχα τραβηχτεί πίσω και κόντευα να κολλήσω στην πίσω δεξιά γωνία. Λίγο πριν με αποβιβάσει το θεώρησε σωστό να μου κάνει ένα σύντομο μάθημα για το πρωκτικό σεξ: “Να ξέρεις, το μυστικό για να μην πονάει από πίσω είναι να βάζεις λίγη βαζελίνη”. Καθώς έβγαινα με ρώτησε: “Να έρθω να σε πάρω ξανά την ίδια ώρα αύριο από το ίδιο σημείο;”. Χτύπησα την πόρτα πίσω μου και έφυγα τρέχοντας και κλαίγοντας. Όταν συνάντησα το αγόρι μου και με ρώτησε γιατί έμοιαζα κλαμένη του είπα την πρώτη απάντηση που μπόρεσα να σκεφτώ – πως με πόναγε η κοιλιά μου από κάτι που είχα φάει.

Πέρασαν 30 χρόνια και ακόμα βλέπω εκείνο τον άντρα μπροστά μου. Και σκέφτομαι σε πόσες άλλες μπορεί να έκανε τα ίδια, και πόσα κοριτσάκια μπορεί τελικά να κατάφερε να κακοποιήσει. Δυστυχώς από το σοκ μου τότε δεν είπα τίποτα σε κανέναν.

ΑΠΟ ΤΗΝ – Ελίζα