Γράφω και εγώ για να πάρω κουράγιο (1) και για να σας ευχαριστήσω (2) που σε αντίθεση με άλλους φεμινιστικούς τόπους δεν ξεχνάτε και τη δική μας ορατότητα – την ανύπαρκτη και με απολύτως δική μας ευθύνη, να κάτι που αναγνωρίζω και σέβομαι στους γκέι άνδρες: ότι διεκδίκησαν τα δικαιώματά τους και τα κατάφεραν (ναι, ξέρω κάποιες θα μου την πέσουν, αλλά είναι αλήθεια).
Λοιπόν, ας πούμε ότι είμαι η Έρη, 31, από την τιμημένη περιφέρεια στην οποία επέστρεψα μόλις τέλειωσα τις σπουδές καθότι υπήρχε οικογενειακή επιχείρηση και δεν με χάλασε καθόλου με την ανεργία που παίζει στο αντικείμενό μου.
Ξέρω ποια είμαι από τα 13 μου, όπου πάντα προσποιούμουν όχι για να μη στενοχωρήσω μπαμπά, μαμά και αδελφές, αλλά κυρίως για το τι θα πει ο κόσμος. Σχέσεις λίγα πράγματα, περισσότερο όσο έμεινα Αθήνα και εφήμερες καταστάσεις πολλές, κυρίως λόγω της δικής μου ανασφάλειας και μιας κάποιας σιγουριάς ότι ποτέ δεν θα καταφέρω να γίνω ευτυχισμένη, γιατί κάποτε θα επέστρεφα στο χωριό.
Ο τόπος μου μου αρέσει, δεν τον αλλάζω, αλλά και η ελευθερία της Αθήνας μου λείπει. Εδώ αν γίνει καμιά στραβή και μαθευτεί ποια πραγματικά είμαι, θα είμαι η τζιβιτζιλού, η αντρογυναίκα. Οι δικοί μου, ηλικιωμένοι πια, θα υποφέρουν χωρίς έλεος και οι αδελφές μου θα έχουν προβλήματα με το σπίτι τους.
Οπότε ζω τις περισσότερες μέρες του μήνα σαν καλό κορίτσι μόνο, είμαι η παράξενη του χωριού που απορρίπτω τις σχέσεις και τους άντρες, η ψηλομύτα, η κακομαθημένη και κάποιες μέρες του μήνα είμαι ο εαυτός μου.
Πριν από λίγα χρόνια, σε ένα γνωστό λεσβιακό μπαρ έτυχε να πέσω πάνω σε παλιά συμφοιτήτρια κοντοχωριανή και το πρώτο δίωρο δεν μιλιόμασταν, κάναμα τις άγνωστες και είχαμε γυρίσει και οι δύο πλάτη σαν τις ταινίες. Βρεθήκαμε καιρό μετά, μιλήσαμε λίγο κι αυτή ζούσε όπως και εγώ περίκλειστη και ζορισμένη μαζί. Και μετά πάλι χαθήκαμε και πού σε ξέρω πού με ξέρεις.
Δεν ειναι μόνο η μοναξιά και το στίγμα. Είναι και ότι ειδικά τον χειμώνα θες να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο. Θες να ουρλιάξεις αυτό που είσαι, αλλά τρέμεις για τους δικούς σου. Δεν έχεις κανέναν να πεις μια λέξη, δεν υπάρχει κανείς να σου πει μια κουβέντα παρηγοριάς και η ζωή περνάει έτσι απλά.
Η μάνα μου που ξέρει, δεν μιλάμε ποτέ γι’ αυτό. Πολύ παλιά μόνο μου είχε πει ότι ευτυχώς που δεν μοιάζω με αντρογυναίκα (!), είμαι fem, γιατί δεν θα μπορούσε να αντέξει τον πόνο.
Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω. Έχω και ένα δάνειο που με ζορίζει και δεν μπορώ να τα τινάξω όλα στον αέρα έτσι απλά. Κάποιες ίσως πιστέψετε ότι δεν είναι τόσο δύσκολο, όσο το περιγράφω, αλλά στην επαρχία τα πράγματα δεν άλλαξαν ποτέ.
Όλη τη μέρα δουλεύω για να μη σκέφτομαι και τα βράδια που ξαπλώνω να κοιμηθώ ονειρεύομαι ότι ξυπνάω, ότι το ξέρουν όλοι και ότι η ζωή συνεχίζεται κανονικά σα να μην έγινε και τίποτα σημαντικό. Όλα αυτά με έχουν κάνει κάπως φοβική στις όποιες σχέσεις μου με κοπέλες και έχω μείνει πίσω πολύ. Γιατί γράφω θα μου πείτε… Για να τα βγάλω από μέσα μου. Για να ξυπνήσω και αύριο, χωρίς να κάνω κάτι που θα κάνει κακό στην οικογένειά μου. Για να φτάσω έστω στα μισά του δανείου και να κινηθώ διαφορετικά, χωρίς να τρέμω τα πάντα. Για να έχω κι εγώ λίγες ελπίδες στην ευτυχία που δεν θα χρειάζεται να κρύβεται σε σκιές, μισόλογα και σχέσεις – βιτρίνα.
Σας ευχαριστώ που ακούσατε, σας ευχαριστώ για την ασφάλεια και που γράφετε όσα γράφετε και κάπως μας κρατάτε ζωντανούς.
ΑΠΟ ΤΗΝ – Έρη
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Απέναντι από το σπίτι μου μένει ένα ζευγάρι γυναικών. Μένουν εκεί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Όταν ήμουν μικρή η μαμά μου , μου είχε πει ότι ήταν κολλητές που συγκατοικουσαν. Δύο νέα όμορφα κορίτσια τότε δε μου φάνηκε περίεργο και το πίστεψα. Ήταν φιλικές και μου έπιαναν τη κουβέντα για το σκυλάκι μου. Είχαν και εκείνες δύο . Όταν είδε ο πατέρας μου ότι μιλούσαμε στο δρόμο, με σκυλοεβρισε χωρίς να μου εξηγήσει το γιατί. Αργότερα κατάλαβα, μιας και ποτέ δεν είχε έρθει κανείς να τις πάρει για ραντεβού. Το σπίτι τους ήταν σε οικογενειακή πολυκατοικία, με… Διαβάστε περισσότερα »
Στις περισσότερες οικογένειες η ευτυχία ορίζεται με γάμο και παιδιά. Και η δική μου οικογένεια πικραμένη είναι που δεν θέλω να αποκτήσω οικογένεια και παιδιά παρόλο που δεν είμαι λεσβια. Κατανοώ ότι έχεις μια δυσκολία παραπάνω από αυτό που περιέγραψα αλλά οι γονείς μας έκαναν τις επιλογές τους και εμείς κάνουμε τις δικές μας. Δεν χρειάζεται να τους αποκαλύψεις τον σεξουαλικο σου προσανατολισμό αν δεν θες αλλά νομίζω δεν είναι αυτοί που σε κρατάνε πίσω. Και οι δικοί μου δεν έχουν ιδέα για τους συντρόφους μου,ειδικά τα τελευταία χρόνια που εναλλασσονται τακτικά. Ζω στην επαρχία,σε μικρή πόλη και αυτή τη… Διαβάστε περισσότερα »
«Ο τόπος μου μου αρέσει, δεν τον αλλάζω», ναι μόνο που ο τόπος δεν είναι μόνο οι δρόμοι, τα τοπία κλπ, είναι και οι άνθρωποι που τον απαρτίζουν. Καλό είναι να μην έχουμε εμμονή με τον τόπο μας όταν αυτός αποτελείται από ανθρώπους που τα πιστεύω τους μας προσβάλλουν και βασικά ανήκουν στο μεσαίωνα. Δε συμπαθώ ιδιαίτερα την ελληνική επαρχία αφού δε δείχνει καμία ανοχή στη διαφορετικότητα και μπορεί να γίνει έως και κακοποιητική. Όταν κάπου δε περνάμε καλά φεύγουμε. Ελπίζω να ξεμπερδέψεις με το δάνειο και να φύγεις από εκεί, και ελπίζω να μην αφήσεις την αγάπη για το… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι, να έρθει Αθήνα για να είναι ευτυχισμένη, με διπλάσιο -τουλάχιστον -κόστος ζωής, υποβαθισμένη ποιότητα καθημερινότας, ρύπάνση αλλά τι λέω, στην Αθήνα ο κόσμος είναι υπέροχος, οι άνθρωποι με χρυσές καρδιές, καθολου ρατσιστές, καμία ομοφοβία δεν υπάρχει, ως γνωστόν οι μεγαλες πόλεις κατοικούνται από αγγελούδια..
Το καλό είναι ότι στην μεγάλη πόλη μπορείς να χαθείς να πας στην πέρα γειτονιά να μη σε βλέπουν και να μην τους βλέπεις. Σε όλα τα άλλα, άστα.
Είναι τουλάχιστον αδιανόητο αυτό που διαβάζω. Δηλαδή, μας λες ουσιαστικά ότι έχεις καταδικάσει σε θάνατο τη φύση σου, εις το όνομα της αγίας οικογένειας. Μάλιστα. Και, δεν μας λες, όταν αυτοί πεθάνουν, εσύ τι θα κάνεις; Θα κλαις για τη ζωή που δεν έζησες; Συγγνώμη για τον αυστηρό τόνο, όμως αυτό που πρέπει να γίνει ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ είναι εσύ η ίδια να απενοχοποιήσεις τη φύση σου. Μόνο όταν εσύ η ίδια καταφέρεις να συμφιλιωθείς με την εαυτή σου, μόνο τότε θα βρεις και τον ιδανικό τρόπο να το κοινωνήσεις στους άλλους. Επομένως, σίγουρα κάπου γύρω/κοντά σου υπάρχει… Διαβάστε περισσότερα »
Διάβασα την ιστορία σου και δημιούργησα λογαριασμό για να σου πω πως δεν είσαι μόνη σου σε όλο αυτό. Γυναίκα σε επαρχιακή πόλη που βιώνει τα ίδια με εσένα. Το έχει η επαρχία να είμαστε μόνες και με δυσκολία να βρίσκουμε την ευτυχία!
Θέλει υπομονή. Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο και μην απογοητεύεσαι.
Με συγκίνησες..καλή σου δύναμη,ευχές από καρδιάς για το καλύτερο,το αξίζεις!
Ω θεέ μου …. Πόσο τραγικό γράμμα. Επιπλέον πολύ τραγικό που με την κοπέλα αντί να συμμαχησετε και να ενδυαμωθειτε χώρισαν οι δρόμοι σας. Εγώ στη θέση σου θα έκανα τα πάντα για να φύγω στο εξωτερικό και να ζήσω σε μια χώρα όπου οι σχέσεις του ίδιου φύλου θα ήταν φυσιολογικές.
Όπως το βλέπω νιώθεις τρείς ‘υποχρεώσεις’ που αλληλεπιδρούν. Του εαυτού σου, της οικένειας και του δανείου. Κατανοητό πως για την ώρα δεν σε ‘παίρνει’ να μη πάνε κι οι τρείς καλά και τα μηνύματα που πήρες απο την μητέρα σου δεν είναι ενθαρυντικά. Φαντάζομαι πως αν σου έλεγε η οικογένεια σου προχώρα σε στηρίζουμε θα ήταν πολύ διαφορετική η ψυχολογία σου. Για το δάνειο χρειάζεται υπομονή, μεγάλος βραχνάς, αν δεν μπορείς να εξασφαλϊσεις εισόδημα αλλού είσαι δέσμια της οικογενειακής επιχείρησης οτι κι αν σημαίνει αυτό. Επίσης σου προτείνω να βολιδοσκοπίσεις τις αδελφές σου. Δεν λέω πως θα γίνει θαύμα και… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ στενάχωρο αυτό που σου είπε η μητέρα σου. Ενώ γνωρίζει, όχι μόνο δεν σε στηρίζει, δεν σε υπερασπίζεται, αλλά σου είπε και ευτυχώς που δεν είναι ορατό γιατί δεν θα άντεχε τον πόνο. Είναι πολύ σκληρό να μην έχεις την αποδοχή τους και πάντα να αποτελεί προτεραιότητα το καλό τους πρόσωπο στην κοινωνία. Αλλά είναι και άδικο να μην μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου όπως επιθυμείς. Υποφέρεις εσύ για να μην υποφέρουν όλοι οι άλλοι. Ναι, σε έναν ιδανικό κόσμο θα το γνώριζαν όλοι και η ζωή θα συνεχιζόταν σαν να μην έγινε και κάτι σημαντικό. Στο τώρα… Διαβάστε περισσότερα »
Ή θα διεκδικήσεις τη ζωή σου ή θα τους έχεις όλους ικανοποιημένους. Και τα δύο μαζί δεν γίνονται.