Γράφει η Στέλλα Κυρίμη, ψυχολόγος και υποψήφια διδάκτορας του City University of London
Κακοποιητική σχέση είναι μία σχέση όπου ο ένας σύντροφος έχει άγχος/φόβο για την αντίδραση του άλλου συντρόφου σε πράγματα που θα κάνει/πει, με αποτέλεσμα να περιορίζει τον εαυτό του από διάφορες συμπεριφορές με σκοπό να αποφύγει τις «αρνητικές επιπτώσεις», την «τιμωρία», και τα «αντίποινα» από τον άλλο σύντροφο.
Σε μια κακοποιητική σχέση η συνθήκη άγχους/φόβου είναι «όπλο χειραγώγησης» και λειτουργεί ως ευκαιρία για τον κακοποιητή να ελέγξει τον κακοποιημένο έτσι ώστε να υπάρξει ανισορροπία στην δυναμική της σχέσης.
Μία σχέση όπου οι σύντροφοι δεν είναι ισάξιοι (όχι ίδιοι) και ο ένας φοβάται τις αντιδράσεις του άλλου, είναι μία κακοποιητική σχέση.
Τη λέξη «βία» την έχουμε συνήθως στο μυαλό μας ως η «ύπαρξη αρνητικών συνθηκών», βία είναι όμως και η «απουσία ύπαρξης θετικών συνθηκών». Επίσης ως «βία» συνήθως χαρακτηρίζουμε τις εμφανείς και σαφείς συνθήκες, η «βία» όμως σε μία σχέση υπάρχει πολλές φορές με υπόγειο και μη εμφανή τρόπο που δημιουργεί έλλειψη σαφήνειας, με αποτέλεσμα το άτομο που δέχεται βία, καθώς και οι γύρω του, να μην μπορούν ξεκάθαρα να αντιληφθούν πως η σχέση είναι κακοποιητική.
Πολλές φορές οι λέξεις «κακοποίηση», «βία», «θύτης», «κακοποιητής», «θύμα», «κακοποιημένος», μας φαίνονται βαρύγδουπες για να περιγράψουν τις σχέσεις στις οποίες βρισκόμαστε και τους συντρόφους μας, καθώς και τους ίδιους μας τους εαυτούς. Ένας από τους λόγους που συμβαίνει αυτό είναι η έλλειψη πληροφόρησης για τα διαφορετικά ήδη κακοποίησης και βίας, έτσι ώστε τα άτομα που κακοποιούνται να πιστεύουν πως αυτό που βιώνουν «δεν είναι και τόσο κακό». Από την εμπειρία μου δουλεύοντας ως ψυχολόγος με τραύμα και θύματα κακοποίησης αυτό που έχω παρατηρήσει είναι πως παρόλο που «πάντα υπάρχουν και χειρότερα» αυτό δεν αφαιρεί από το γεγονός ότι μία κατάσταση είναι κακοποιητική ή τραυματική.
Η κακοποίηση δεν είναι συγκριτική με βάσει τι έχουν περάσει άλλοι άνθρωποι.
Επίσης, όλα τα άτομα με τα οποία έχω δουλέψει, όσο άσχημες ή τραυματικές οι κακοποιητικές συνθήκες που έχουν περάσει, πάντα εύρισκαν έναν τρόπο να «εκλογικεύουν» και να «μειώνουν» το τραύμα τους. Αυτό συμβαίνει γιατί έχουν υποστεί τόση πλύση εγκεφάλου από τον κακοποιητή τους ότι «τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα» που το έχουν εσωτερικεύσει ως αλήθεια.
Προς τα θύματα κακοποίησης, που ως επί το πλείστων είναι γυναίκες και παιδιά, το σημαντικότερο που έχουμε να κάνουμε ως κοινωνία είναι να παρέχουμε πληροφόρηση και δομές υποστήριξης, καθώς και να τροποποιήσουμε την νομοθεσία ώστε να παρέχουμε ακριβέστερη βοήθεια στα θύματα και ανάλογες ποινές στους θύτες.
Ως μονάδες, αυτό που μπορούμε να κάνουμε προς τα θύματα είναι να είμαστε πληροφορημένοι ώστε να αντιλαμβανόμαστε τα περιστατικά κακοποίησης, και να είμαστε ανοιχτοί να παρέχουμε υποστήριξη αν και εφόσον μας ζητηθεί.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
