«Θα κυνηγήσω αυτό που πραγματικά θέλω να κάνω και όπου με βγάλει» είναι μια σκέψη που πολλοί έχουν αναλογιστεί αλλά λίγοι είναι αυτοί που την έχουν κάνει όντως πράξη. Η 27χρονη Μαίριλυ Ελμέζογλου ανήκει στην κατηγορία αυτών των λίγων αβόλευτων και δραστήριων ανθρώπων που δεν «μασάνε», που αποφάσισαν να αλλάξουν την ζωή τους και να κάνουν αυτό που πραγματικά τους γεμίζει και τους κάνει χαρούμενους.
Πριν 3 χρόνια αποφοίτησε από το τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, εργάστηκε για κάποιο διάστημα πάνω στο τομέα της μέχρι που τα παράτησε όλα και έφυγε για να κυνηγήσει το όνειρο της. Τον τελευταίο χρόνο λοιπόν βρίσκεται στην Βιέννη όπου σπουδάζει σε ένα από τα δυσκολότερα Πανεπιστήμια Εφαρμοσμένων Τεχνών, στο τμήμα Μόδας πλάι σε καταξιωμένους σχεδιαστές όπως ο Hussein Chalayan.
«Για μένα ήταν σαν να ανακάλυψα ξανά τον κόσμο!» μου λέει για αυτή της την απόφαση. «Εργαζόμουν στην Αθήνα αλλά δεν ένιωθα ικανοποίηση από το έργο μου και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έπρεπε να το παράγω. Οπότε αποφάσισα να αναζητήσω αλλού την τύχη μου. Γύρισα πίσω στα παιδικά μου χρόνια για να δω τι ήταν αυτό που ήθελα τότε».
Πάντα της άρεσε να ράβει παρόλο που όπως παραδέχεται δεν είχε μεγάλη επαφή με την μόδα. «Η σχέση μου με τη μόδα παρέμενε στην θεωρητική ανάπτυξη ενός προσωπικού στυλ και αντίληψης γύρω από το χώρο. Ευκαιριακά, όταν υπήρχε χρόνος και διάθεση πειραματιζόμουν με κάποια κομμάτια με την καθοδήγηση βέβαια της γιαγιάς που είναι μοδίστρα. Από εκείνη έμαθα και τα βασικά γύρω από την τέχνη».
Το 2017 μετά από μια επίσκεψη της στη Βιέννη και χωρίς να το έχει πολυσκεφτεί κάνει αίτηση στο University of Applied Αrts, γνωρίζοντας πως οι πιθανότητες να γίνει δεκτή ήταν ελάχιστες εώς μηδενικές. «Αυτό ήρθε εντελώς τυχαία. Μια φίλη με πληροφόρησε πως υπάρχει αυτό το Τμήμα. Έκανα μία επίσκεψη και έμαθα πως υπάρχουν εισαγωγικές εξετάσεις με εξαιρετικά απαιτητική κριτική επιτροπή. Κυρίως αποφάσισα να δηλώσω συμμετοχή για να δω αν θα έχω κάποιο feedback για την ως τότε δουλειά μου».
Το συγκεκριμένο Τμήμα Μόδας λειτουργεί από το 1980 με πρώτο σχεδιαστή να ηγείται της ομάδας τον Karl Lagerfeld. Ο αριθμός των ατόμων που φοιτούν είναι μικρός με αναλογία καθηγητών – φοιτητών 1/4. Η Μαιριλιν μου περιγράφει την διαδικασία που χρειάστηκε να περάσει και το σοκ που έπαθε όταν έμαθε πως έγινε δεκτή.
«Μας ενημέρωσαν πως οι πιθανότητες εισαγωγής για τον καθένα μας ήταν 5%. Αφού πέρασα τις δύο συναντήσεις με αρκετά εποικοδομητικές συζητήσεις σχετικά με το πως να προχωρήσω τη δουλειά μου, ήρθε η περίοδος των εξετάσεων. Στην πρώτη φάση καταθέτεις το portfolio και την επόμενη μέρα βγαίνουν οι 15 τυχεροί που επιλέχθηκαν για την εξέταση. Ήταν απίστευτη έκπληξη όταν είδα το όνομά μου! Πρέπει να παραδεχτώ ότι όταν βρέθηκα ανάμεσα στους συνυποψήφιους κατάλαβα ότι υπολειπόμουν σε προσόντα. Ήμουν όμως εκεί και πλέον δεν υπήρχε επιλογή να τα παρατήσω» εκμυστηρεύεται.
«Μας ζήτησαν να σχεδιάσουμε μια κολεξιόν με τουλάχιστον 8 outfit μέσα σε 5 ώρες. Σαν καθοδήγηση-έμπνευση είχαμε ένα αυτοκόλλητο και μία λέξη. Εγώ είχα τον μονόκερο και καμία λέξη – τύπου τζόκερ. Εν τέλει συνδύασα τον μονόκερο με το “Stairway to heaven” και μπόρεσα να δημιουργήσω την ιστορία μου» διηγείται για την πρώτη της δημιουργία εκεί.
«Με την απόσταση που μου δίνει ο χρόνος πλέον πιστεύω ότι προσέγγισα την όλη εμπειρία με τόση αφέλεια, πάθος και ειλικρίνεια που υπήρχε κάτι παιδικό και μυστήριο σε όλη τη δουλειά μου. Αυτό ήταν και που άκουσα σαν feedback. Και ως το απόγευμα είχαν αποφασίσει πως είμαι μέσα στα 6 άτομα που τελικώς επιλέχθηκαν».
Η Μαίριλυ μου εξηγεί πως αν και της άρεσε να ασχολείται με δημιουργικές εργασίες όπως η ζωγραφική, το σχέδιο και το ράψιμο δεν υπολόγιζε ποτέ της ότι θα βρεθεί κάποια στιγμή στο εξωτερικό να φτιάχνει ρούχα δίπλα σε καταξιωμένους επαγγελματίες. «Πέρασα πολύ χρόνο σε άρνηση μέχρι να αντιληφθώ ότι αυτό ήταν το κρυφό μου όνειρο». Η οικογένεια και οι κοντινοί της άνθρωποι σοκαρίστηκαν επίσης όταν τους ανακοίνωσε τα αποτελέσματα. Κανείς δεν πίστευε ότι είχε όντως πιθανότητες να πετύχει μια τέτοια κίνηση κυρίως γιατί η ίδια δεν είχε καμία προϋπάρχουσα γνώση.
Πως είναι άραγε το να φοιτά κανείς σε μια από τις πιο απαιτητικές σχολές Μόδας, ενώ έχει ελάχιστη εμπειρία πάνω σε αυτόν τον τομέα; «Για μένα είναι πραγματικά ξεχωριστό» μου λέει με φανερό ενθουσιασμό. «Ο αριθμός των ατόμων είναι τόσο μικρός σε σχέση με την προηγούμενη πανεπιστημιακή μου εμπειρία που κάνει την καθημερινότητα στη σχολή εντατική και απαιτητική. Υπάρχει μια αρμονική συνεργασία και σεβασμός μεταξύ φοιτητών και καθηγητών, οι οποίοι αντιμετωπίζουν το κάθε παιδί σαν να είναι ήδη επαγγελματίας στο χώρο» αναφέρει.
«Είναι πολύ σημαντικό το ότι το εκπαιδευτικό προσωπικό συνδέεται άμεσα με την αγορά και ταυτόχρονα με τη διδασκαλία μοιράζεται και τη συνολική εμπειρία του εκτός πανεπιστημίου».
Το πιο ενδιαφέρον για την Μαίριλυ στη σχολή, είναι ότι προσελκύει σε μεγάλο βαθμό φοιτητές από άλλες χώρες και διαφορετικές κουλτούρες. «Είναι εντυπωσιακό να παρακολουθείς το αποτέλεσμα της δουλειάς του καθενός και πως αλληλεπιδρά μέσα σε όλο το σύνολο».
Η πρώτη δική της κολεξιόν είχε ως θέμα την βικτοριανή εποχή. «Κυρίως με τράβηξαν τα νυχτικά της εποχής και τα εσώρουχα, ο κορσές που εκείνη την εποχή εδραίωσε το hourglass figure. Την περίοδο εκείνη διάβαζα ξανά τον “Κρητικό” του Δ. Σολωμού. Στο ποίημα αυτό υπάρχουν επίσης οι φιγούρες της “φεγγαροντυμένης”, του “αλαφροΐσκιωτου” και της ερωμένης. Συνδυάζοντας όλα τα στοιχεία της διήγησης προέκυψε μία κολεξιόν όπου κάθε outfit είναι ένας χαρακτήρας» εξηγεί.
«Το “πείραμα” φέτος ήταν τα χειροποίητα πριντ με τις κεντημένες αντίστοιχες λεπτομέρειες. Όλα είναι ζωγραφισμένα στο χέρι από μένα, με κάποια από αυτά να είναι ψηφιακά εκτυπωμένα στα υφάσματα. Κάθε πριντ που υπάρχει στα κομμάτια “μιλάει” για την ιστορία του χαρακτήρα, τον συνδέει με κάποιο άλλο κι έτσι βγαίνει όλο το παραμύθι».
Το στυλ των ρούχων είναι άνετο, ελεύθερο, αφελές, ελαφρώς προκλητικό. Κάτι μεταξύ ρούχων παραλίας και homewear. Στην κολεξιόν υπάρχουν εσώρουχα από νταπαρισμένη δαντέλα ενώ τα ρούχα είναι από βαμβακερό ύφασμα σε διάφορες ποιότητες.
Κατευθυνόμενη από ειλικρινή άγνοια σε συνδυασμό με πάθος να μάθει και να δημιουργήσει έχει καταφέρει να ξεχωρίσει για την ιδιαίτερη, καινοτόμα αισθητική της, το «φρέσκο» σχέδιο της και έχει ήδη γίνει μία από τις αγαπημένες σχεδιάστριες του Hussein Chalayan.
«Πέρα από το γεγονός πως είναι ένας καλλιτέχνης και επιτυχημένος επαγγελματίας στον χώρο, πράγμα το οποίο εκτιμώ βαθύτατα και χαίρομαι για αυτή την ευκαιρία, είναι ένας άνθρωπος που δείχνει σεβασμό σε κάθε ιδέα, σε κάθε προσπάθεια» μου απαντάει όταν την ρωτάω για τον διάσημο σχεδιαστή.
Έμπνευση αντλεί από οπουδήποτε. «Μπορεί να είναι μια σκηνή από ταινία, ένας στίχος ή απλώς μια προσωπικότητα, ένα άτομο. Πάνω σε αυτό είναι που καλούμαστε να ανταποκριθούμε άλλωστε. Να μπορούμε να προσαρμοζόμαστε και να είμαστε παραγωγικοί ασχέτως ερεθίσματος».
Στη μόδα όμως τα έχουμε δει σχεδόν όλα. Πόσο σημαντικό είναι το στοιχείο της έκπληξης σε έναν τέτοιο χώρο; «Η έκπληξη ίσως είναι το στοιχείο που κρατάει ακόμα τη μόδα ζωντανή. Δεν είναι μόνο ότι τα έχουμε δει όλα στη μόδα, αλλά και ότι την παρακολουθούμε να κάνει κύκλους με ελάχιστα στοιχεία ανανέωσης. Όλα κινούνται γύρω από λεπτομέρειες, από αλλόκοτους συνδυασμούς, άλλοτε πετυχημένους, άλλοτε όχι κι έτσι βγαίνουν τα λεγόμενα “τρεντ”. Αυτό δεν είναι όμως κάτι που θα παραμείνει καθώς είναι τόσο ευκόλως μεταβαλλόμενο στην αγορά που σε 3 με 6 μήνες έχεις το επόμενο. Δεδομένου όμως ότι ένα παντελόνι θα συνεχίσει να είναι πάντα παντελόνι και να εξυπηρετεί το σκοπό του, χρειάζονται απαραιτήτως μικρό-εκπλήξεις που θα κάνουν το κοινό να θυμάται».
Της ζητάω να μου αναφέρει την γνώμη της για την ελληνική μόδα και τους Έλληνες σχεδιαστές. «Τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτυχθεί ιδιαιτέρως, γεγονός που με ικανοποιεί αρκετά. Βλέπω δημιουργίες που έχουν χαρακτήρα, είναι καλοδουλεμένες στη βάση τους και αξίζουν να προβληθούν. Η επιτυχία του Ε. Β. Ζούλια με την Alison Brie στις Χρυσές Σφαίρες ήταν ένα γεγονός που είπα «Ε ναι, χρειαζόταν να γίνει!».
Αναρωτιέμαι πώς είναι τώρα η καθημερινότητα της που ζει σε μια άλλη χώρα και ασχολείται με ένα εντελώς διαφορετικό αντικείμενο. «Η ζωή στη Βιέννη μου θυμίζει κατά κάποιο τρόπο εκείνη στην Αθήνα. Σε μια πολύ πιο κρύα εκδοχή. Είναι μία πρωτεύουσα που δεν κοιμάται. Τα ωράρια, οι άνθρωποι, η όλη ατμόσφαιρα της πόλης είναι ζωντανή, χαρούμενη και συνεχώς σε κίνηση. Η δική μου καθημερινότητα είναι σχετικώς φλατ λόγω της απαιτητικής δουλειάς που διάλεξα. Φυσικά ισχύει το “work hard – party hard”, αλλά δεν υπάρχουν πολλές επιλογές όταν έχεις να ανταποκριθείς σε deadlines» μου απαντά.
Παρόλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια που αντιμετώπισε στην αρχή και συνεχίζει ακόμα να συναντά σε έναν τέτοιο απαιτητικό χώρο, δεν το έβαλε κάτω και επέμεινε.
«Άκουσα πως ο τρόπος που αντιμετωπίζω τη μόδα και όλο το αντικείμενο γύρω από αυτήν είναι θεωρητικού τύπου. Πως από μια ηλικία και μετά η αλλαγή αντικειμένου ενασχόλησης δεν έχει καλά αποτελέσματα, καθώς οι άνθρωποι κλείνονται, οχυρώνουν τις απόψεις τους και δεν είναι δεκτικοί σε νέες γνώσεις. Το πάθος όμως που έχω να μάθω τα πάντα γύρω από το ρούχο ήταν αυτό που εν τέλει με έκανε να βρω τρόπο να κάνω το ίσως μειονέκτημα μου να λειτουργήσει μόνο ευεργετικά για την πορεία».
Μια πολλά υποσχόμενη πορεία που μόνο ανοδική φαίνεται να είναι, ομολογώ. Η σκληρή δουλειά, το μεράκι το ταλέντο και η αγάπη που διαθέτει η Μαίριλυ για αυτό που κάνει είναι βέβαιο πως θα την ανταμείψουν, κάτι που ήδη έχει αρχίσει να συμβαίνει.
Λίγο πριν κλείσουμε την συνομιλία μας και την αφήσω να επιστρέψει στο εργαστήρι της, θέλησα να μάθω τι ονειρεύεται για το μέλλον. «Μια μπουτίκ στις Κυκλάδες» μου απαντά με χαρά και όπως όλα δείχνουν δεν θα είναι δύσκολο να το καταφέρει.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
όταν μιλάτε ελληνικά μην χρησιμοποιείται και αγγλικά μαζί είναι κουραστικό και αποσυντονίζει