Ένα μυαλό εσωστρεφές που δουλεύει ήσυχα και ακατάπαυστα, παράγοντας συναισθήματα, εικόνες και περιεχόμενο. Λοιπόν, όταν σκέφτομαι τη Βανέσσα σκέφτομαι ότι η τεχνολογία και η επιστήμη έχουν ευαισθησίες, ότι οι επιστήμονες δεν λύνουν δύσκολους γρίφους επειδή μπορούν, ή επειδή είναι «χοτ» το να καταφέρεις κάτι, αλλά επειδή έχουν μια ανησυχία, μια ευαισθησία, μια περιέργεια που τους προκαλεί μια μονομανία, έναν έρωτα με το αντικείμενό τους και φτάνουν στο σημείο να μελετούν σκληρά μέχρι να βγάλουν κάποια άκρη. Δηλαδή σκέφτομαι ότι προσεγγίζουν με ρομαντισμό το αντικείμενο της μελέτης τους. Η Βανέσσα είναι γραφίστρια, νευροεπιστήμονας με λατρεία στα ζώα και τη συμπεριφορά τους, έχει μια γάτα την Oυλρίκε και είναι δημιουργός του «The Revenge Of Female Statues» που αφορά τα φαινόμενα έμφυλης βίας. Το πρότζεκτ της παρουσιάζεται στο Adaf Festival της Αθήνας αυτές τις μέρες. Το ampa μίλησε μαζί της για τα ζώα, για το πώς συνδέεται η νευροεπιστήμη με τη γραφιστική και την ψηφιακή τέχνη και συνειδητοποιήσαμε για τα καλά πόσο υπέροχος μπορεί να είναι ένας εγκέφαλος γεμάτος ευαισθησίες και λογική.
— Γεια σου, Βανέσσα, πού σε πετυχαίνω;
Πριν λίγο γύρισα από ένα πρωινό γρήγορο μπάνιο στη Βάρκιζα, και είμαι στο σούπερ ακατάστατο σπίτι – 2ο γραφείο – ατελιέ μου, αλλά πάνω απ’ όλα βασίλειο της γάτας μου Ουλρίκε Φερλέ στην Αθήνα. Μόλις ολοκληρώσαμε τη μέτρηση της γλυκόζης της και την ένεση ινσουλίνης. Όλα άντερ κοντρόλ! Οπότε έκατσα στο γραφείο, με το λάπτοπ μπροστά, τον καπνό μου, έναν ροζ αναπτήρα, ένα βρόμικο τασάκι, έναν φρέσκο καφέ και ένα βάζο με αμύγδαλα αριστερά μου, και την Ουλρίκε δεξιά μου ξαπλωμένη δίπλα στο ποντίκι, και ξεκινάω να απασχολούμαι.
— Πες μας λίγα πράγματα για σένα, με τι ασχολείσαι;
Είμαι η Βανέσσα Φερλέ και δεν είμαι καλά – σύμφωνα με τους σύγχρονους κανόνες κανονικότητας. Έχω εμμονή με τα ζώα, τη θάλασσα, τον εγκέφαλο και την τεχνολογία. Αυτή την περίοδο βιοποριστικά ασχολούμαι με τη γραφιστική και για υπαρξιακούς και ψυχολογικούς λόγους με τα καλλιτεχνικά και τις νευροεπιστήμες. Και με τη γραφιστική, μην είμαι σνομπ, η γραφιστική εμπλέκεται σχεδόν παντού.
Παλιότερα έφτιαχνα πιο πολλά πράγματα με τα χέρια. Αλλά η εξέλιξη των υπολογιστών και η προσβασιμότητα σε προγράμματα με φοβερές δυνατότητες τελικά με κέρδισε. Με κέρδισε το ότι αφαιρέθηκε το κόστος από τη δημιουργία. Μπορώ να φτιάξω οτιδήποτε φαντασιώνομαι, σχεδόν χωρίς κανένα κόστος υλικού.
— Θα ήθελες να μας πεις λίγα πράγματα για τη σχέση σου με τα ζώα;
Τα ζώα αποτελούν το μεγάλο μου πάθος. Τρέφω απέραντο σεβασμό γι’ αυτά και μπορώ να κάθομαι να τα παρατηρώ με τις ώρες. Μου προκαλεί δέος η συμπεριφορά τους. Με κάνουν και γελάω και συγκινούμαι και ονειρεύομαι, όταν τα χαζεύω. Η θεωρία μου για αυτό το έντονο εφέ που έχουν πάνω μου είναι ότι η αδυναμία του εγκεφάλου τους για metacognition (δηλ. να σκέφτονται ότι σκέφτονται), όπως ο άνθρωπος, τους προσδίδει μια εκφραστική ανωτερότητα μέσω της γλώσσας του σώματός τους. Και όποιος δώσει χρόνο και κάτσει και τα παρατηρήσει λίγο αναλυτικά, πιστεύω ότι απλά θα βάλει τα κλάματα. Η ιστορία μου με τα ζώα ξεκινάει από όταν με θυμάμαι. Αρχικά συλλέγοντας λούτρινα ζωάκια και ονειρευόμενη ότι βρίσκομαι σε ένα δάσος περιτριγυρισμένη από αυτά (ένας ρεαλιστικός σκίουρος ήταν το αγαπημένο μου, ίσως γιατί στο χωριό του πατέρα μου είχε πολλά σκιουράκια, που δυστυχώς ποτέ δεν είχα καταφέρει να έρθω σε στενή επαφή μαζί τους). Στη συνέχεια αποκτώντας τα πρώτα μου κατοικίδια, ένα χάμστερ, τη Σόλδυ, 2 θαλάσσιες χελώνες, και έναν εξωτερικό γάτο, τον Γκάρφιλντ. Αργότερα, εμφανίστηκε ο Tykho, ονοματισμένος ως φόρο τιμής στην ταινία του Enki Bilal «Tykho Moon» (αγαπημένη ταινια), πάλι ένας εξωτερικός γάτος, κήπου πλέον –είχαμε μετακομίσει σε μονοκατοικία–, με τρομερή προσωπικότητα και survivor βουτιάς σε ασβέστη. Ένα γατί που σχεδόν ημίτυφλο (το παρατσούκλι του έγινε Σακα-τίκο μετά την ημιτύφλωση) κατάφερνε να είναι ο αρχηγός της αγέλης του κήπου και παράλληλα να μη χάσει ίχνος της τρυφερότητάς του προς εμένα.
Όλα αυτά μέχρι βέβαια τη στιγμή της Μεγάλης Εισόδου στη ζωή μου, την υιοθεσία της Ουλρίκε. Σε μία περίοδο αναζήτησης ζώου για υιοθεσία, και έχοντας μπει βαθιά στις αγγελίες ζώων στο ίντερνετ και ανακαλύψει όλα τα πιθανά μέρη τέτοιων αγγελιών, έπεσα πάνω σε μια φωτογραφία της σε ένα επαρχιακό σάιτ αγγελιών ποικίλης ύλης. Την ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά. Πέρασαν μήνες αναζήτησης του ιδιοκτήτη της, μέχρι που τελικά την εντόπισα στη Θεσσαλονίκη. Η κοπέλα που τη φρόντιζε έως τότε (δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά της, άλλα θα την ευγνωμονώ για πάντα) αναγκάστηκε να τη δώσει γιατί ήταν τόσο αντικοινωνική με τις άλλες γάτες, που ανέβαινε όλη μέρα σε μια στέγη για να είναι μόνη της και έκλαιγε ασταμάτητα, ούσα κατ’ επέκταση διαρκώς βραχνιασμένη. Με την αρχική της ιδιοκτήτρια συναντηθήκαμε σε ένα παγκάκι στον σταθμό του τρένου της Θεσσαλονίκης, την έβγαλε από το κλουβάκι, μου τη σύστησε, μου την έδωσε στην αγκαλιά μου να γνωριστούμε, την έβαλα στο δικό μου κλουβάκι, ξαναμπήκαμε στο τρένο και επιστρέψαμε μαζί με την Ουλρίκε στην Αθήνα.
Η άφιξή της στο σπίτι μου σήμανε την έναρξη μιας από τις σημαντικότερες αλλαγές του εαυτού μου. Έμαθα τι πάει να πει άνευ όρων αγάπη, και δεν υπερβάλλω καθόλου. Τη λάτρεψα αυτήν τη γάτα. Λάτρεψα τις ιδιοτροπίες της, τις ευαισθησίες της, τα υπέροχα ανοιχτά γαλάζια μάτια της που το βράδυ γίνονται κόκκινα και αιχμηρά, την γκρίνια της, τον τρόπο που έθετε όρια και απαιτήσεις. Παρότι ήμουν αρκετά μεγάλη, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι για να αγαπήσεις και για να αγαπηθείς η τελειότητα δεν παίζει κανένα ρόλο. Απολύτως κανένα ρόλο. Και ότι η αγάπη μπορεί να είναι τόσο απλή και τόσο ελεύθερη συγχρόνως. Λίγη φροντίδα, και πάρα πολλά χάδια και αγκαλιές. Αυτό άλλωστε είχε επισημάνει ήδη από τα ‘60s ο Harry Harlow, μέσω του αγαπημένου μου πειράματος και paper «The nature of love»: ότι αυτό που χρειαζόμαστε όλα τα θηλαστικά, πριν ακόμη και από το φαγητό, είναι η αγκαλιά. Μια αγκαλιά που θα είναι πάντα εκεί, no matter what.
Ε, εγώ δεν είμαι ούτε κουλ ούτε άνετη. Και τα ζώα, με τις φοβίες τους, τις ευαισθησίες τους, τις ιδιοτροπίες τους, την επιθετικότητά τους, την τρυφερότητά τους, με βοηθάνε να αποδέχομαι τον εαυτό μου, και να παρακάμπτω τις κοινωνικές πιέσεις και απαιτήσεις.
Με όλα αυτά που λέω, σκέφτομαι ότι ένας ψυχολόγος θα έλεγε ότι έχω κάνει μια μετατόπιση της ανάγκης μου για τρυφερότητα στα ζώα, μιας και συχνά δυσκολεύομαι με τους ανθρώπους, ως πολύ ντροπαλό και εσωστρεφές άτομο. Ειδικά στη χρονική περίοδο που έτυχε να γεννηθώ και να μεγαλώσω, μια εποχή διόγκωσης της αυτοπροβολής και του εγώ, και μιας απάνθρωπης υπερ-αυτοπεποίθησης που προβάλλεται επιθετικά και αποτελεί πλέον κοινωνική απαίτηση. Όλοι πρέπει να είμαστε κουλ και άνετοι. Ε, εγώ δεν είμαι ούτε κουλ ούτε άνετη. Και τα ζώα, με τις φοβίες τους, τις ευαισθησίες τους, τις ιδιοτροπίες τους, την επιθετικότητά τους, την τρυφερότητά τους, με βοηθάνε να αποδέχομαι τον εαυτό μου, και να παρακάμπτω τις κοινωνικές πιέσεις και απαιτήσεις. Με κάνουν να επιστρέφω στη βιολογία και να θυμάμαι ότι όλοι οι έμβιοι πληθυσμοί κατανέμονται σε μια «κανονική καμπύλη» ως προς τη συμπεριφορά και τα χαρακτηριστικά τους. Μια κωδωνοειδή, δηλαδή, καμπύλη, που περιλαμβάνει όλα τα άτομα ενός πληθυσμού ανεξαιρέτως!
Με λιγότερη πυκνότητα στα δυο άκρα, μεγαλύτερη στο κέντρο, αλλά δεν παύει να μας περιλαμβάνει όλους. Είμαστε εξίσου φυσιολογικοί δηλαδή και εμείς που βρισκόμαστε στα άκρα της κανονικής καμπύλης, απλά έχουμε άλλη κατανομή στον πληθυσμό. Μόνο αυτό μας διαφοροποιεί, ένας αριθμός πλήθους. Και αυτό, δυστυχώς, στην κοινωνία που έχουμε φτιάξει έχει καταντήσει απαγορευτικό. Υπάρχει η γενικευμένη απαίτηση, από τα άτομα και το κράτος, μιας εξομοίωσης, και μιας αφαίρεσης ουσιαστικά των ιδιαιτεροτήτων της προσωπικότητας του ατόμου. Υπάρχει η καταπιεστική απαίτηση να συσσωρευτούμε όλοι στο κέντρο, και να αποτελέσουμε το πρώτο έμβιο ον που, αντί για κανονική καμπύλη κατανομής, θα έχει απλά ένα σημείο.
— Πώς αποφάσισες να συνδυάσεις τη νευροεπιστήμη με τη γραφιστική και τα εικαστικά;
Δεν αποτέλεσε μια απόφαση, προέκυψε αναγκαστικά. Πέρασα τη μεγαλύτερη περίοδο της ζωής μου προσπαθώντας να είμαι πιο «φυσιολογική» και να εντάσσομαι σε έναν μόνο κλάδο, και να κάνω τα άλλα δύο ως χόμπι, καταπιανόμενη μία με τον έναν μια με τον άλλο τομέα και παράλληλα πείθοντας τον εαυτό μου ότι οι άλλοι δυο πρέπει(!) να είναι χόμπι. Αυτές οι προσπάθειες απέτυχαν παταγωδώς, καταλήγοντας κάθε φορά σε μια αφόρητη αίσθηση ασφυξίας και ανάγκης να αλλάξω τομέα. Οπότε και άλλαζα και ξαναάλλαζα.
Μέχρι πριν 3 περίπου χρόνια, οπότε αποφάσισα να κάνω ένα μεταπτυχιακό στην Καλών Τεχνών, ως χόμπι, είπα στον εαυτό μου, με την εκλογικευμένη δικαιολογία ότι επειδή είχα βαρεθεί την επαναληψιμότητα και προβλεψιμότητα των μπαρ και των κοινωνικών εκδηλώσεων μετά τη δουλειά, αντ’ αυτού μετά τη δουλειά θα πήγαινα στο μεταπτυχιακό για να ξεβαρεθεί ο εγκέφαλός μου. Η αίτηση έγινε μια περίοδο ασφυκτικού διχασμού ως προς το ποιον τομέα θα ακολουθήσω τελικά στη ζωή μου, έχοντας μόλις ολοκληρώσει 1,5 μεταπτυχιακο και λιγο διδακτορικό στις νευροεπιστήμες, και έχοντας ξαναρχίσει να δουλεύω περιστασιακά ως γραφίστρια, μιας και είχα εξαντλήσει ό,τι λεφτά είχα μαζέψει για σπουδές.
Δεν έχω φετίχ με κάποιο μέσο έκφρασης, αλλά έχω φετίχ με αυτά που θέλω να πω και με την αισθητική που θέλω να έχουν αυτά που φτιάχνω.
Αυτή η φοβισμένη (ότι σιγά μη με δεχτούν, μιας και οι μόνες μου σπουδές ηταν στη Βιολογία και τις Νευροεπιστήμες, ακόμη και στη γραφιστική ήμουν απολύτως αυτοδίδακτη, χωρίς κανένα χαρτί, με μόνο εργασιακή εμπειρία), απερίσκεπτη και πρόχειρη απόφασή μου να έρθω σε επαφή με τη Σχολή Καλών Τεχνών ήταν μια απ’ τις σημαντικότερες αποφάσεις της ζωής μου. Εκεί οι καθηγητές, και οι συμφοιτητές μου κυρίως, προερχόμενοι κι αυτοί από διαφορετικά πεδία, αποδέχτηκαν ως φυσιολογική την τριχοτομημένη αίσθηση του εαυτού μου, και μέσω της αποδοχής τους άρχισα αρκετά σύντομα να αναγνωρίζω τις κοινές τελικά συνισταμένες των τριών ενδιαφερόντων μου. Οι συνισταμένες αυτές ήταν απλές. Ήταν η έρευνα και η δημιουργία σε σχέση με την πρόκληση, τη γένεση και την επικοινωνία του συναισθήματος. Αυτό που βίωνα από μικρή μέσω της σχέσης μου με τα ζώα, δηλαδή, ήταν αυτό που συνέχιζε –σε πιο εκλεπτυσμένο πλέον επίπεδο– να με απασχολεί και να με ενθουσιάζει.
— Ποιος είναι ο πιο άμεσος τρόπος έκφρασης για σένα;
Είμαι ασταθής στον τρόπο έκφρασης. Υπάρχει μια τάση στους «καλλιτέχνες’ των νέων μέσων (new media arts) να αποκαλούν τους εαυτούς τους δημιουργούς (creators) και όχι καλλιτέχνες, βιρτουόζους δηλαδή ενός μόνο μέσου, όπως ήταν παραδοσιακά οι ζωγράφοι, οι γλύπτες, οι σκηνοθέτες κ.λπ. Αυτή η τάση με εκφράζει απόλυτα. Δεν έχω φετίχ με κάποιο μέσο έκφρασης, αλλά έχω φετίχ με αυτά που θέλω να πω και με την αισθητική που θέλω να έχουν αυτά που φτιάχνω.
Παλιότερα έφτιαχνα πιο πολλά πράγματα με τα χέρια. Αλλά η εξέλιξη των υπολογιστών και η προσβασιμότητα σε προγράμματα με φοβερές δυνατότητες τελικά με κέρδισε. Με κέρδισε το ότι αφαιρέθηκε το κόστος από τη δημιουργία. Μπορώ να φτιάξω οτιδήποτε φαντασιώνομαι, σχεδόν χωρίς κανένα κόστος υλικού. Αυτή ήταν μια απελευθερωτική διέξοδος και έτσι κατέληξα να ασχολούμαι κυρίως με τα τα ψηφιακά μέσα και τις νέες τεχνολογίες στην τέχνη. Επιπλέον, είναι προσβάσιμα σε όλους και τα έργα μπορούν να ανήκουν και σε όλους. Αυτό το βρίσκω βαθιά επαναστατικό. Και με ενδιαφέρει η επανάσταση και η εξέλιξη της τέχνης.
— Πες μας λίγα πράγματα για τα εξεγερμένα γυναικεία αρχαιοελληνικά αγάλματα.
Τα εξεγερμένα γυναικεία αρχαιοελληνικά αγάλματα, και συγκεκριμένα η Αφροδίτη της Μήλου, η Νίκη της Σαμοθράκης και ένα μαρμάρινο επιτύμβιο γυναικείο άγαλμα από τη Δήλο, αποτελούν τις πρωταγωνίστριες ενός μικρού μήκους 3D animation, υπό τον τίτλο «The Revenge Of Female Statues» –σύντομα ολοκληρώνω και την επαυξημένη εκδοχή του (AR)– στο οποίο συνοδεύουν μέσω διαφόρων δράσεων τμήματα της απαγγελίας της June Jordan, του «Poem About My Rights». Το κόνσεπτ είναι επηρεασμένο από την concrete poetry, εξού και η συμμετοχή κάποιων λεκτικών αναπαραστάσεων στη σύνθεση του κάδρου. Η σκηνοθετική του αναφορά είναι το παραδοσιακό ιαπωνικό θέατρο Noh, στο οποίο παρεμπιπτόντως απαγορευόταν να παίξουν γυναίκες μέχρι και πρόσφατα. Αισθητικά, είναι επηρεασμένο πάλι από την ιαπωνική κουλτούρα του μινιμαλισμού και της σιωπής, τα σκηνικά περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα, και οι δράσεις τοποθετούνται σε έναν μη τόπο και μη χρόνο, χωρίς χρώμα. Η σταθερή μουσική επένδυση του έργου ήταν μια επιλογή αντίστιξης. Είναι μια εκτέλεση σε Korg SV1 από τη Δάφνη Τσιούνη μίας αρχειακής ανακατασκευής αρχαιοελληνικού μουσικού κομματιού από τον «Ορέστη» του Ευριπίδη, της ιστορίας ενός γυναικοκτόνου που αθωώθηκε δηλαδή.
— Από πού εμπνεύστηκες το πρότζεκτ;
Το «The Revenge Of Female Statues» ξεκίνησε από ένα δικό μου breaking point, ως αποτέλεσμα της έξαρσης των φαινομένων γυναικείας κακοποίησης και γυναικοκτονιών μετά την έλευση του Covid. Σε κάποιο από τα τελευταία περιστατικά που άκουσα συνειδητοποίησα ότι ένιωθα έναν απέραντο θυμό, όχι απέναντι στους θύτες, αλλά απέναντι στην κοινωνία, που αποδέχεται, υποβιβάζει και δεν πράττει ώστε να προλαμβάνει ένα φαινόμενο που έχει μακρά ιστορία. Άρχισα να μελετάω τα φαινόμενα έμφυλης βίας και εξοργίστηκα ακόμη περισσότερο, όταν κατάλαβα ότι ακόμη και νομικά προστατεύονται, μέσω του φοβερού όρου «έγκλημα πάθους». Ένα φαλλοκρατικό νομικό απολειφάδι που προσβάλλει καταρχάς το πάθος, και παράλληλα διαστρεβλώνει την ουσία των γεγονότων, καθώς στην πραγματικότητα πρόκειται για απλά εγκλήματα προσβολής του ανδρικού εγωισμού. Μια διαστρέβλωση στην οποία έχουν συνεισφέρει και πολλοί καλλιτέχνες, ρομαντικοποιώντας τη βία κατά των γυναικών.
Κάπως έτσι μου ήρθε αρχικά στο μυαλό η εικόνα της Αφροδίτης της Μήλου να σπάει και να γίνεται κομμάτια από την οργή της, και τα θραύσματα να κινούνται σαν σφαίρες προς όσους δεν νοιάζονται να την προστατέψουν. Είναι ένα κλασικό άγαλμα που το παρατηρούμε ηδονοβλεπτικά σχεδόν, και παράλληλα τελείως απενοχοποιημένα, και αναρωτήθηκα τι θα ένιωθε αυτή η γυναίκα που πόζαρε για την Αφροδίτη της Μήλου. Πόση βία άραγε θα είχε υποστεί αυτή η γυναίκα για να δημιουργηθεί αυτό το άγαλμα που τώρα όλοι θαυμάζουμε. Που το χειρίζονται ως ένα άψυχο τρόπαιο, όπως κάνουν και σε πολλές γυναίκες εν ζωή. Θα προστάτευε άραγε κανείς αυτή τη γυναίκα εάν δεν ήταν επιθυμία της να συμβεί αυτό; Και ποιος προστατεύει τις γυναίκες που τους συμπεριφέρονται σαν άψυχα τρόπαια τώρα; Έτσι ένιωσα ότι, αν γινόταν μια μεταφυσική εξέγερση, πρώτα απ’ όλους θα εξεγείρονταν τα γυναικεία αγάλματα.
Εκεί κούμπωσε η αγάπη μου για το έργο της June Jordan, και το «Poem About My Rights», που αποτελεί ένα σημείο αναφοράς στη ζωή μου στο οποίο επανέρχομαι ξανά και ξανά, για να θυμάμαι ότι τα ζητήματα παραβίασης, καταπίεσης και κακοποίησης δεν έχουν τόπο, δεν έχουν χρόνο και δεν έχουν καν φύλο. Αφορούν πάντοτε τα άκρα της κανονικής καμπύλης της εκάστοτε κοινωνίας.
— Τι θα ήθελες να πεις μέσα από το έργο σου;
Βασικά αυτό που ήθελα να πω είναι προπαγανδιστικής φύσης. Με ενδιαφέρει όλοι να διαβάσουν το «Poem About My Rights». Έχοντας έναν λόγο απλό, έναν ρυθμό υπνωτικό και ένα θάρρος να πει όσα δεν λέμε ή έχουμε ηττοπαθώς αποδεχθεί. Αποτελεί καλλιτεχνικά και ποιητικά ένα αριστούργημα. Για μένα συνοψίζει με τον πιο επιτυχημένο τρόπο τη διαχρονικότητα της αδικίας σε βάρος των αδύναμων σε συναισθηματικό, σωματικό και γεωπολιτικό επίπεδο, αλλά και τη διατρητικότητα όσον αφορά το υποκείμενο. Είναι οι γυναίκες σαφώς ένα σταθερό θύμα κακοποίησης, αλλά είναι και άλλες μειονοτικές ή μη έχοντες εξουσία ομάδες. Και δεν μας χωρίζουν και πολλά. Η κακοποίηση είναι η ίδια
— Ποια η σημασία του να θίγονται θέματα όπως η ανισότητα, η βία, η παρενόχληση, ο πόλεμος μέσα από το γυναικείο πρίσμα;
Η σημασία είναι στο βίωμα. Όπως γράφει και η Jordan, η γυναίκα είναι η ιστορία της ανισότητας, της βίας, της παρενόχλησης, του πολέμου:
“I am the history of rape
I am the history of the rejection of who I am
I am the history of the terrorized incarceration of
myself
I am the history of battery, assault and limitless
armies against whatever I want to do with my mind
and my body and my soul”.
Κάθε γυναίκα τα έχει βιώσει πάνω της και κυρίως μέσα της όλα αυτά. Ο μεγαλύτερος πόλεμος που δέχεται μια γυναίκα είναι ο ψυχικός πόλεμος που δέχεται από τη στιγμή που γεννιέται. Και έχει μια ιδιαίτερη σημασία να γνωρίζεις εξ ιδίων αυτό για το οποίο πας να μιλήσεις και να αγωνιστείς. Επιπλέον πιστεύω ότι μόνο οι γυναίκες έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν τις συνθήκες της ζωής τους. Σαφώς και με τη βοήθεια των ανδρών, αγαπάμε τους άνδρες και κάθε βοήθεια είναι ευπρόσδεκτη, αλλά πρέπει πρώτα απ όλα οι ίδιες να αναγνωρίσουμε την αξία και την εξουσία μας. Η γυναίκα είναι η μάνα, είναι αυτή που φέρει στον κόσμο μέσα από το ίδιο της το σώμα το μέλλον της κοινωνίας, και παρ’ όλα αυτά μάχεται ακόμη και τώρα να είναι ισότιμη με το ανδρικό φύλο. Ενώ κατέχει δηλαδή βιολογικά την απόλυτη εξουσία, την εξουσία της ζωής, της διαιώνισης του ανθρώπινου είδους, αντί να την αξιοποιεί, την παραδίδει οικειοθελώς στο ανδρικό φύλο. Θεωρώ, δηλαδή, ότι αυτή την ιστορική στιγμή, στον δυτικό πολιτισμό, εμείς οι γυναίκες έχουμε τεράστια ευθύνη εάν δεν κάνουμε κάτι ώστε να αλλάξουν δραστικά οι συνθήκες για όλες μας.
— Πώς φαντάζεσαι το μέλλον;
Δεν φαντάζομαι το προβλεπόμενο μέλλον γιατί μου προκαλεί θλίψη. Φαντάζομαι σουρεαλιστικά πράγματα για το μέλλον, που με κάνουν να διασκεδάζω και να διατηρώ μία ελπίδα για τον ανθρώπινο είδος. Φαντάζομαι μια κοινωνία που θα απορρίψει την αστική απομόνωση και θα δημιουργήσει πόλεις φιλικές προς το άτομο και όχι προς το κεφάλαιο. Φαντάζομαι μια πόλη που θα αναπνέει, με πολύ πράσινο, ελεύθερα ζώα και με καθαρές, φροντισμένες και ελεύθερες από εκτρώματα (βλεπε beach bar) παραλίες και θάλασσες. Φαντασιώνομαι και επελάσεις αφρικανικών πιγκουίνων στα ελληνικά νησιά, και άλλων ζώων στην πόλη, αλλά αυτά ξέρω ότι θα πραγματοποιηθούν μόνο σε κάποιο καλλιτεχνικό πρότζεκτ.
Τα υπόλοιπα ειλικρινά πιστεύω ότι θα μπορούσαν να γίνουν, εάν κάναμε ένα reset. Ίσως αναγκαστούν να γίνουν. Ίσως η επιδημία των οποιοειδών στην Αμερική, του αλκοολισμού, των ψυχοτρόπων και των αντικαταθλιπτικών στην Ευρώπη, να αναγκάσει ακόμη και το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις να το δουν λίγο διαφορετικά το ζήτημα της πόλης, και να επιτρέψουν σε αυτήν και τους κατοίκους της να αναπνεύσει και να εξανθρωπιστεί.
Στα όνειρά μου πάντως ταξιδεύω με τους φίλους μου με διαστημικούς πυραύλους σε διάφορα μέρη στη γη που θυμίζουν αστικές στέπες και παντού υπάρχουν ελεύθερα ζώα που συμβιώνουν με ήρεμους ανθρώπους. Οπότε εκεί τουλάχιστον ζω μια πραγματικότητα ιδανική.
— Έχεις κάποια σχέδια που θες να μοιραστείς μαζί μας;
Η απόλυτη προτεραιότητά μου αυτή την περίοδο είναι να κάνω τα πάντα ώστε να γίνει ξανά καλά το Ουλρικάκι, η διαβητική πλέον, αγαπημένη μου γάτα. Να επανακτήσει τη φοβερή και τρομερή προσωπικότητά της, να ξαναρχίσει να έχει όρεξη να κάνει ζημιές και να ξαναρχίσει να νιαουρίζει μανιωδώς για φαγητό.
Καθώς είμαι λοιπόν σε αυτόν τον αγώνα και την αγωνία, μοντάρω –με την Ουλρίκε ξαπλωμένη δίπλα στο ποντίκι του υπολογιστή– μια ταινία φαντασίας που είχαμε γυρίσει μαζί με την Άννα Γράδου τον Σεπτέμβρη, αφιερωμένη και εμπνευσμένη από τις περιπέτειες υγείας της Ουλρίκε, και ολοκληρώνω κάποια εικαστικά έργα τεχνητής νοημοσύνης που πραγματεύονται το κόνσεπτ του ψηφιακού απολιθώματος.
«The Revenge of Female Statues»
Παρασκευή 27/5, 19:30-20:10 (4TH FLOOR -VIDEO ART / ANIMATION)
Σάββατο 28/5, 15:50-16:30 (4TH FLOOR -VIDEO ART / ANIMATION)
Μέρος της συλλογής «A Feminine Urge»
«Systematic Illusions»
Κυριακή 29/5, 14:00-14:55 (4TH FLOOR -VIDEO ART / ANIMATION)
Μερος της συλλογής «Rise of Metropolis»
To ποίημα της June Jordan: https://www.poetryfoundation.org/poems/48762/poem-about-my-rights
instagram: https://www.instagram.com/vanessa_ferle/?hl=en
Portfolio: https://drive.google.com/file/d/1M4fq8_0weMev8ZZ-7hp7D7rsDA51ZnKx/view?usp=sharing
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
