“Αυτό που με βοηθάει, είναι που δεν είμαι από φυσικού μου, ζηλιάρα. Το κορμί μου δεν είναι πια τριάντα χρονών. Ούτε και του Μωρίς. Σμίγουν μ’ ευχαρίστηση – σπάνια, είναι η αλήθεια – μα χωρίς έξαψη. Δεν αυταπατώμαι. H Νοελλί έχει τη νοστιμιά του καινούριου · στο κρεβάτι της ο Μωρίς ξανανιώνει. Αυτή η ιδέα μ’ αφήνει αδιάφορη. Θα υποπτευόμουν κάθε γυναίκα που θα προσέφερε κάτι στον Μωρίς. Μα από τις συναντήσεις μου με τη Νοελλί κι απ’ όσα άκουσα απ’ αυτή, κατατοπίστηκα αρκετά. Ενσαρκώνει ό,τι δεν μας αρέσει: τον αριβισμό, το σνομπάρισμα, την αγάπη για το χρήμα, το πάθος να φαίνεται. Δεν έχει προσωπικές ιδέες, της λείπει ολότελα η ευαισθησία: ακολουθεί κάθε φορά τη μόδα. Υπάρχει τόση ξετσιπωσιά κι επιδεικτικότητα στις κοκεταρίες της, που αναρωτιέμαι ακόμα μήπως είναι ψυχρή”.
Από την «Προδομένη γυναίκα», σελ. 23 (Εκδόσεις Γλάρος, 1977)
Μια γυναίκα γράφει για μια άλλη γυναίκα, την ερωμένη του άντρα της για την ακρίβεια, με τέτοια διαύγεια, απόσταση, αντικειμενικότητα, αλλά όχι χωρίς συναίσθημα, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Κρατά ημερολόγιο διαστρωμάτωσης συναισθημάτων, που η απιστία της γεννά. Την πένα της κρατά η Σιμόν Ντε Μποβουάρ. Επί το ακριβέστερον της Σιμόν Λουσί Ερνεστίν Μαρί Μπερτράν Ντε Μποβουάρ, της που γεννιέται σαν σήμερα, 9 Ιανουαρίου του 1908 στο Παρίσι για να γίνει η ενσάρκωση της γυναικείας απελευθέρωσης.
Ό,τι κι αν λέμε σήμερα για το φεμινιστικό κίνημα, για τις φεμινίστριες, όσο κι αν η πατριαρχία επιχειρεί να αποδομήσει τον φεμινισμό, τάχα μου αποκηρύσσοντας την εμμονή, τη στοχοπροσήλωση και τις κάποτε ακραίες προσεγγίσεις, όπως αυτή της περιφρόνησης προς το αντρικό φύλο, η αλήθεια είναι ότι η «μητέρα του φεμινισμού» άλλαξε, με τη σκέψη, τον λόγο και κυρίως τα κείμενα της τον τρόπο που οι γυναίκες αντιμετωπίζουν την ύπαρξη, το σώμα, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.
Όλα όσα έκανε, η γυναίκα που μικρή ήθελε να γίνει καλόγρια, που ποτέ δεν κατάλαβε γιατί πέθανε η καλύτερη της φίλη από ερωτικό μαρασμό, από το ’40 και μετά ήταν έξω και μπροστά από την εποχή της. Σε καιρούς που οι ανοιχτές σχέσεις, οι ερωτικές αναζητήσεις και οι πειραματισμοί στους συντροφικούς δεσμούς ισοδυναμούσαν με έγκλημα, εκείνη κι ο Σαρτρ έκαιγαν τις ήσυχες καλύβες των σεμνότυφων αστών.
«Πορνογράφος», «νυμφομανής», «αχαλίνωτη» και «αισχρή» είναι κάποια από τα παράσημα που κερδίζει από τις θρυλικές φιλοσοφικές συζητήσεις στο παρισινό “Les Deux Magots”, το καφέ που συγκεντρώνει όλη τη γαλλική διανόηση και τις ιδέες που γεννούν τελικώς το περιοδικό “Les Tempes Modernes” που εκδίδει μαζί με τον Ζαν Πολ Σαρτρ.
Στο «Δεύτερο Φύλο», όμως, συμπυκνώνεται όχι ο λόγος της σκληροπυρηνικής φεμινίστριας, αλλά αυτό που – είτε μας αρέσει, είτε όχι – θα βρίσκουμε μπροστά μας συνεχώς σε όλες τις βιομηχανίες που συντηρούνται από γυναίκες: τις συγκεκριμένες σεξουαλικές σχέσεις εξουσίας που καθηλώνουν τη γυναίκα ως κοινωνικό κατασκεύασμα αφύσικο, μη δεδομένο, φτιαγμένο μόνο γι’ αυτές.
Ολόκληρο το άρθρο και η σπάνια, σημαντικότατη συνέντευξη της κορυφαίας φεμινίστριας ΕΔΩ
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
