Οι άνδρες αντιμετωπίζουν το νούμερό τους στα ρούχα πολύ διαφορετικά από τις γυναίκες. Όταν διαλέγω ρούχα για κάποιον φίλο μου και καταλήγω σε ένα νούμερο μεγαλύτερο, για να πέφτουν καλύτερα πάνω του, αυτό του δημιουργεί ευφορία. «Φοράω large, xlarge», το λέει θριαμβευτικά, εκστατικά. Στο μυαλό του είναι γίγαντας, αφού του πάει μεγαλύτερο νούμερο. Αν συνέβαινε το ίδιο με φίλη, όμως, τα πράγματα θα ήταν δύσκολα. «Φοράω large» σημαίνει «είμαι χοντρή, μεγάλη, μη επιθυμητή, αποτυχημένη». Η διάθεση πέφτει, αφού δεν χωράει στο μικρό νούμερο που ήθελε.
Τα δοκιμαστήρια είναι ένα ακόμα «καθαρτήριο», μάλλον χειρότερο. Είσαι μόνος και γυμνός, εκτεθειμένος σε δυνατό φως, και εκεί θα αποφασιστεί τελικά αν χωράς σε ένα 38, 40 ή 42, αν μπαίνεις σε εκείνο το small ή τελικά θα πάρεις medium, αν θα χωρέσεις σε οποιοδήποτε ρούχο γενικά. Η αγορά μέσω ίντερνετ σώζει χάρη στην ανωνυμία, αλλά οδηγεί σε υπαρξιακά ερωτήματα. Π.χ. προσπαθείς να καταλάβεις αν το νούμερο σού ταιριάζει. Θα μετρηθείς με τη μεζούρα και θα βρεις το νούμερο που μπορεί να ορίσει το πώς νιώθεις, το τι πιστεύεις για τον εαυτό σου. Αν έχετε προσέξει, τα ίδια νούμερα διαφέρουν ανάλογα με την εταιρεία που τα βγάζει.
Τα νούμερα είναι ένα από τα μαρτύρια της σύγχρονης ζωής. Διστάζουμε να πούμε δημόσια το νούμερό μας, επιστρέφουμε θυμωμένοι τα ρούχα που αγοράσαμε online και δεν μας κάνουν, πολλές φορές είναι σαν να μας λένε «δεν χωράς», ειδικά στα γυναικεία κορμιά που είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους.
Ακόμα κι εγώ που διδάχτηκα το πατρόν της ιταλικής σχολής, ακόμα κομπλάρω. Το βιομηχανοποιημένο ένδυμα έχει πολλά ζητήματα να λύσει μέχρι να φτάσει στον καταναλωτή, από την ελαστικότητα ή μη του υφάσματος, την επιλογή των ραφών και της πιέτας μέχρι την κουλτούρα της ίδιας της εταιρείας. Τα νούμερα είναι ένα από τα μαρτύρια της σύγχρονης ζωής. Διστάζουμε να πούμε δημόσια το νούμερό μας, επιστρέφουμε θυμωμένοι τα ρούχα που αγοράσαμε online και δεν μας κάνουν, πολλές φορές είναι σαν να μας λένε «δεν χωράς», ειδικά στα γυναικεία κορμιά που είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Η σειρά «The Good Place» δείχνει τον Παράδεισο και ένα κατάστημα με το όνομα «Everything Fits» όπου όλα τα ρούχα, μαγικά, σου κάνουν.
Θέλω να σκεφτούμε πως πριν από πολλά χρόνια, αν είχες λεφτά, ανέθετες σε άλλους να φτιάχνουν ρούχα στα μέτρα σου, αν δεν είχες, έπρεπε να τα φτιάχνεις μόνος σου. Σε κάθε περίπτωση, κανείς/καμία δεν σκεφτόταν ήταν small, medium ή large. Έφτιαχνες μόνος/-η σου ή σου έφτιαχναν ρούχα που θα αναδείκνυαν τη σιλουέτα σου, θα τόνιζαν συγκεκριμένα μέρη της και θα κάλυπταν άλλα. Τα νούμερα βγήκαν όταν ξεκινήσαμε να ψωνίζουμε έτοιμα ρούχα από τα μαγαζιά και κάπως έπρεπε να βρίσκουμε άκρη. Στην Αμερική ξεκίνησε να εφαρμόζεται το πρώτο σύστημα μέτρησης μεγεθών και καθώς περνούσαν τα χρόνια έγινε κατανοητό ότι δεν υπήρχε μέσο γυναικείο σώμα. Τα περισσότερα ρούχα τότε ήταν φτιαγμένα για λεπτές γυναίκες.
Δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε ότι είμαστε μεγάλο νούμερο, γι’ αυτόν τον λόγο θα αγοράσουμε πολύ πιο εύκολα κάτι που μας κάνει, αλλά το νούμερο που αναγράφεται στην ετικέτα του είναι μικρότερο. Ας πούμε ότι μια μέρα, ενώ φοράτε large, σας μπαίνει το medium. Όχι μόνο θα το αγοράσετε, αλλά θα είστε και έτοιμοι να ξοδέψετε γι’ αυτό περισσότερα χρήματα απ’ ό,τι συνήθως. Αυτό είναι το τελευταίο κεφάλαιο που έχει προστεθεί στη σουρεαλιστική ιστορία των μεγεθών των ρούχων και έχει μια αξιοπρόσεχτη ονομασία: «vanity sizing».
Οι εταιρείες, για να κάνουν τα ρούχα τους να φαίνονται μικρότερου μεγέθους, εφηύραν περισσότερα νούμερα για να καλύψουν μεγαλύτερη γκάμα πελατών. Αυτό σημαίνει πως εμφανίστηκαν τα νούμερα 0, ακόμα και 00, όταν τα small και xsmall αναγκαστικά «μετακινήθηκαν». Η Tουίγκι το 1958 ήταν νούμερο 8 στο αμερικανικό σύστημα, αλλά στο σημερινό 00. Σκοπός είναι πάντα να δείχνουμε πιο μινιόν, σωστά; Ο στόχος ήταν στην κυριολεξία να μηδενίσουμε.
Σιγά σιγά έγινε μια ουσιώδης αλλαγή. Το θέμα πια δεν ήταν να φτιαχτεί ένα ρούχο για το γυναικείο σώμα αλλά αυτό να χωράει στο οποιοδήποτε ένδυμα, κυρίως σε μικρά νούμερα. Η ζωή μιας γυναίκας είναι μια σεκάνς ιδιοτήτων στις οποίες πρέπει να ταιριάξει, είτε πρόκειται για το οικογενειακό, είτε για το επαγγελματικό, σεξουαλικό στάτους της. Ο πίνακας μεγεθών των γυναικείων ρούχων είναι ένα διάγραμμα του καθημερινού της αγώνα για την κατάκτηση του μικρότερου νούμερου, που έχει φτιαχτεί για να ικανοποιήσει επίπλαστες ανάγκες και ψυχαναγκασμούς, για ανθρώπους που πιθανότατα δεν μας μοιάζουν καν.
Τα τελευταία χρόνια, βέβαια, άλλαξε και το εξής: η διαπίστωση «δεν χωράω» μετατράπηκε από ήττα και ντροπή σε διαμαρτυρία. Καθώς οι γυναίκες διεκδικούσαν τον χώρο τους, διεκδίκησαν και το νούμερό τους. Σταδιακά καταλαβαίνουμε πως τα μεγέθη είναι απλώς πεπαλαιωμένα συστήματα που δεν χρειάζεται να διαιωνίζονται.
Γράφω, φαίνεται, γιατί η βαθιά πεποίθηση πως το κορμί μας είναι εκ γενετής προβληματικό ‒π.χ. δεν είναι ποτέ το σωστό νούμερο ή μέγεθος‒ θα χρειαστεί γενιές για να αλλάξει. Το ρούχο θα είναι στα μέτρα μας μονάχα όταν κατανοήσουμε και αποδεχτούμε πανηγυρικά το γεγονός πως καμία και κανένας δεν είναι υποχρεωμένη/-ος να χωρέσει κάπου. Το κορμί υμνεί την ύπαρξη, ορίζει την ταυτότητα, είναι πηγή ηδονής και ευχαρίστησης ‒ τίποτε απ’ όλα δεν μπορεί να εξαρτάται από τo μέγεθός του. Ας γίνει, λοιπόν, το ρούχο αυτό που πραγματικά είναι, συγκεκριμένα εκατοστά υφάσματος σε διάφορες αναλογίες.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
