Κι αν ήταν η δική σου μαμά αυτή η γυναίκα με τα σπασμένα δόντια και τη ραγισμένη ζωή;

Διαβάζω ξανά και ξανά την είδηση για την 56χρονη από την Κρήτη, που μετά από ακόμα έναν ξυλοδαρμό, αποπειράθηκε να βάλει τέλος στη ζωή της. Το ρεπορτάζ λέει ότι την έσωσαν τα παιδιά της από μακριά, από τη Γερμανία όπου διαμένουν μόνιμα, καθώς για μέρες την αναζητούσαν, αλλά ο πατέρας τους τους έλεγε χίλια δύο ψέματα, ότι λείπει, ότι πήρε χάπια και κοιμάται όλη μέρα και άλλα παρόμοια.

Πώς να ήταν αυτή η γυναίκα πριν αντιληφθεί σε τι μονοπάτι έμπλεκε, όταν παντρευόταν αυτόν τον άντρα; Τι όνειρα να είχε; Τι να περίμενε από τη ζωή της ως κοπέλα;

Τι να περίμενε από τη γειτονιά και τα κλειστά στόματα τις ώρες του μαρτυρίου; Υπάρχει έστω ένας από το χωριό, την περιοχή και τον συγγενικό της κύκλο που σήμερα να ντρέπεται για την τροπή ζωής αυτής της γυναίκας; Κι αν ντρέπεται, γιατί ντρέπεται; Επειδή έγινε έτσι η γνωστή η υπόθεσή της ή επειδή έφτασε στο σημείο να μη θέλει να ζήσει άλλο με τη σκιά του φόβου και της κακοποίησης;

Γιατί ο κόσμος δεν μιλά, αφού ξέρει; Ποιος θα μας το πει αυτό, καθώς δεν αρκεί πλέον η δικαιολογία «πού να μπλέκεις», όταν ο θάνατος μιας γυναίκας είναι τόσο κοντά μας, δίπλα μας, παρών, απολύτως δυνατός σε ώρες κοινής ησυχίας;

Αυτή η γυναίκα είναι μητέρα κάποιων. Σίγουρα φίλη κάποιων άλλων, σίγουρα συγγενής. Γιατί όλα αυτά, μετά από τόσα χρόνια κακοποίησης δεν στάθηκαν αρκετά, ώστε να της χαρίσουν ασφάλεια και ηρεμία, πριν η κακοποίηση γίνει η κανονικότητά της;

Θα μπορούσε να είναι η δική μας μαμά η γυναίκα με τα σπασμένα δόντια, τα σπασμένα πλευρά, το ανοιγμένο κεφάλι και την κατεστραμμένη ζωή, απλώς η δική μας μαμά υπήρξε πιο τυχερή. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Τυχερή.

Άραγε, πώς το βαστάει η ψυχή ενός ανθρώπου να ξέρει ότι η μητέρα του βασανίζεται στα χέρια κάποιου –ας είναι και ο πατέρας του- και όμως σωπαίνει. Κι από τι υλικό είναι φτιαγμένοι οι άνθρωποι που ξέρουν, ακούν, αντιλαμβάνονται ότι κάποιος αργοπεθαίνει μέσα σε μία εφιαλτική συνθήκη που επειδή βαφτίζεται «οικογένεια», αφαιρεί αυτόματα τον λόγο απ’ όλους τους αυτόπτες και τους αυτήκοους μάρτυρες.

Γιατί 35 χρόνια ωμής ενδο-οικογενειακής βίας δεν θεωρήθηκαν από κανέναν του περίγυρου αυτής της γυναίκας υπεραρκετά, ώστε να μπει και με τον Νόμο ένα τέλος στο μαρτύριό της;

Το άλλοθι των μικρών, κλειστών, εκδικητικών κοινωνιών –της περιφέρειας ή της πόλης- έχει τελειώσει προ πολλού, μετά από τόσες γυναικοκτονίες και περιστατικά σκληρής κακοποίησης γυναικών. Το «κακό χωριό τα λίγα σπίτια» δεν περνάει πια ως γενικόλογη δικαιολογία που στόχο έχει να σταματήσει την κουβέντα.

Και όσοι ξέρουν και δεν μιλάνε έχουν στα χέρια τους αίμα. Αν φταίει χίλιες φορές ο κακοποιητής, από μία φταίμε όσοι ακούμε ουρλιαχτά και το πρωί ανταλλάσσουμε καλημέρες με το θύμα σα να μην ακούσαμε τίποτα ποτέ.

*Αν εσύ ή κάποια που γνωρίζεις βιώνει κακοποιητική σχέση, ίσως βοηθήσει μια ματιά σε αυτά εδώ

Γραμμή SOS – 15900

e-mail:  sos15900@isotita.gr.

Οδηγός φυγής από μία βίαιη σχέση και μερικές νομικές συμβουλές 

«Ξενώνας φιλοξενίας γυναικών θυμάτων βίας & των παιδιών τους» 

Οδηγός απόδρασης από μία βίαιη σχέση

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News