Είμαι 24 και εδω και τρια χρονια εχω γυρισει στο πατρικο μου, μετα απο σπουδες οπου ελειπα σε αλλη πολη. Τωρα ειναη η φαση που κανω μανιωδως σχεδια για να φυγω απο το σπιτι νοικιαζοντας αλλο. Λεγαμε με μια φιλη μου να συγκατοικησουμε γεγονος που κανει το ολο εγχειρημα πολυ πιο εφικτο οικονομικα. Η αληθεια ειναη οτι εχω δουλεια και με το μισθο μου θα μπορουσα κουτσα στραβα να νοικιασω και μονη μου αλλα προτιμω να μεινω με παρεα (συναισθηματικη και οικονομικη στηριξη). Το θεμα ειναι οτι η φιλη επειδη θα αλλαξει δουλεια μου τα μασαει λιγο, γιατι ο νεος της μισθος θα ειναη μαλλον μικροτερος απο αυτον που παιρνει τωρα (η δουλεια παρολα αυτα θα ειναι επιτελους στο αντικειμενο της οποτε δεν την πειραζει). Ωστοσο, αν οντως γινει αυτο και δν ειναι πλεον σε θεση να συμμετεχει στο πλανο του σπιτιου εγω εχω ενα μεγαλο προβλημα: τι θα κανω; Η ιδεα να πιασω μονη μου σπιτι μου φαινεται καπως τρομακτικη και απο πλευρας ευθυνων (ως φοιτητρια τα καλυπταν ολα οι γονεις μου) και κυριως, μου φαινεται καπως μοναχικο. Δηλαδη το να μπαινω σε ενα σπιτι μονη μου μετα τη δουλεια ενω ολοι οι κοντινοι μου μενουν ακομα με τους δικους τους (χωρια που δεν θα μενω πλεον κοντα τους γεωγραφικα). Αν ημουν με μια φιλη θα ηταν καλυτερα. Ωστοσο, η προοπτικη του να κατσω στο πατρικο μου φερνει εμετο. Ξερω οτι ακουγεται σαν να εχω αποφασισει ηδη τι θα κανω (δηλ να πιασω σπιτι μια η αλλη) αλλα πες μου ρε αμπα εχω αδικο που με φοβιζουν οι παραπανω σκεψεις; Μπορεις να με βοηθησεις μα τα δω αλλιως ωστε να μην με φρικαρει η ιδεα να πιασω μονη μου;
– Soon to be independent
Δεν μπορώ να σου πω πώς να μην φοβάσαι να μείνεις μόνη σου, αν δεν έχεις καταλάβει γιατί πρέπει να φοβάσαι την συγκατοίκηση με μια φίλη σου.
Δεν έχεις άδικο που φοβάσαι να μείνεις μόνη σου, αλλά ό,τι και να κάνεις, κάποιο πρόβλημα θα έχεις. Για να αποφασίσεις πρέπει να ζυγίσεις τα προβλήματα και να τα ιεραρχήσεις, αλλά για να γίνει αυτό σωστά, πρέπει να ξέρεις τα αρνητικά όλων των περιπτώσεων. Ίσως χρειάζεται να σκεφτείς λίγο καλύτερα τι σημαίνει να μένεις με μια φίλη σου. Το οικονομικό είναι αδιαμφισβήτητα καλύτερο, αλλά το συναισθηματικό; Επειδή θα είσαστε περισσότερες ώρες μαζί, θα σε στηρίζει περισσότερο; Αυτός λες να θέλει να είναι ο ρόλος της; Αν αυτή ελπίζει να την στηρίζεις εσύ όλο το εικοσιτετράωρο, πώς θα σου φαινόταν;
Το να μπορείς να μένεις μόνος σου, και στη συνέχεια, να το απολαμβάνεις, είναι μια ικανότητα πολύ απαραίτητη που πρέπει να μάθεις για να μπορείς κάποτε να συμβιώνεις αρμονικά με έναν σύντροφο. Έτσι πάει, και όχι ανάποδα. Χρειάζεται ανεξαρτησία η συμβίωση, αλλιώς δεν πάει πολύ καλά. Δες το ως μια καλή εισαγωγή σε ένα νέο μάθημα ζωής.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Η συγκατοίκηση δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση και το ότι κάποιος είναι φίλος μας δεν τον κάνει και αυτόματα καλό συγκάτοικο. Λογικό να φοβάσαι, είναι η πρώτη φορά που θα έχεις εξ ολοκλήρου την ευθύνη του εαυτού σου. Η “μοναξιά” όμως αυτή είναι το καλυτερο κομμάτι της (πραγματικής) ενηλικιωσης.
Είχαμε ρίξει κάτι καυγάδες με την συγκάτοικο μου: για τον καφέ (καλούσαμε και μετρούσαμε ποια πίνει πιο πολυ και ποια έχει περισσότερους φίλους), για το άπλυτο τηγάνι στην κουζίνα, για το ποια θα πάει στη ΔΕΗ να πληρώσει τον λογαριασμό (εποχές προ Ίντερνετ) κλπ.
Μόνη ειναι καλύτερα, βρες μικρότερο σπίτι, σε ποιο οικονομική γειτονιά. Κι όταν δε σου φτάνουν τα λεφτά για έξοδο θα καλείς τους φίλους σου σπίτι.
Λατρεψα την απαντηση της Α-μπα!
Είναι ένα απο τα πράγματα που μετάνιωσα που δεν έκανα στο παρελθόν.
Είναι λογικό να σου φαίνεται τρομακτικό,ναι, αλλά σιγα σιγα θα τα καταφέρεις γιατί μπορέι να σου κάλυπταν τα έξοδα οι δικοί σου όταν σπούδαζες αλλά τη μισή διαδρομή του να μένεις μόνη σου την έχεις ήδη κάνει.
Μην κάνεις πίσω γιατί ανησυχείς και φοβάσαι, αντιθέτως όρμα και αντί να τα σκέφτεσαι όλα μαζί, χρησιμοποιήσε την συμβουλή “κάθε πρόβλημα στην ώρα του”
Έζησα μόνη μου από τα 22 έως τα 36 με ένα διάλειμμα 3 ετών σχέσης και συγκατοίκησης. Πάνω κάτω δλδ μια δεκαετία. Αυτά τα δέκα χρονια «μοναξιας» με έκαναν να μπορώ να θέτω τα όρια μου στις σχεσεις μου και γενικά να ξέρω τι θέλω. Οι εμπειρίες που πρόκειται να αποκομίσεις από αυτήν την ανάληψη ευθυνών που σε τρομάζει είναι ανεκτίμητες για το υπόλοιπο της ζωής σου. Είναι ένα δεύτερο σχολείο.
Πέρασαν τα φοιτητικά σου χρονια, άσε τις συγκατοικησεις. Εννοείται αφού όπως λες βγαίνεις οικονομικά.
Στα 18 ήταν “αναγκαστικά” λόγω σπουδών. Από μονοκατοικία στην επαρχία σε γκαρσονιέρα 26τμ στην πρωτευουσα. Από 6μελή οικογένεια σε μια “τρύπα” μόνη μου. Ακόμη θυμάμαι την πρώτη μου αντίδραση όταν αντίκρυσα το διαμέρισμα..”Πλάκα κάνεις; Αυτό είναι όσο είναι η τουαλέτα μας στο πατρικό μου!!” Είκοσι χρόνια μετά μπορώ να πω με σιγουριά ένα πράγμα : εάν δεν ζήσεις, έστω για ένα διάστημα, μόνος-η σου, δύσκολα θα βρεις άλλον τρόπο ή ευκαιρία να γνωρίσεις τον εαυτό σου,τα όρια σου,τα ελαττώματα σου, να “ενηλικιωθείς” εν πάσει περιπτώσει. Φιλικά θα σου πω να “ακούσεις” τους φοβους σου και να τους σεβαστείς, ωστόσο μην… Διαβάστε περισσότερα »
Πρώτα απ’όλα το ότι η φίλη σου τα μασάει γιατί δεν της βγαίνουν τα χρήματα είναι τεράστια καμπάνα ότι αν την πιέσεις να επισπεύσει τη συγκατοίκηση παίζει και να σε θεωρεί υπεύθυνη να καθαρίσεις κάθε φορά στο τέλος του μήνα. Να καταλήξεις δηλαδή όχι μόνο τσακωμένη αλλά και φεσωμένη.
Επίσης, μήπως είσαι κόγο υπερβολική ότι πλέον θα είσαι μόνη σου οικονομικά? Δηλαδή τι θα γίνει αν χρειαστείς ένα τσοντάρισμα στο τελος του μήνα? Δε θα σου δώσουν οι γονείς σου? Έλα τώρα.
Ήρθε η ώρα να αναλάβεις εσύ την ευθύνη του εαυτού σου, κι όχι κάποιος άλλος για σένα. Αυτό είναι λιγάκι τρομακτικό στην αρχή, αλλά όσο βλέπεις πως τα καταφέρνεις, η ζωή σου θα αλλάζει προς το καλύτερο. Να το κάνεις κι ας φοβάσαι. Και να μην βλέπεις τους ανθρώπους σαν δεκανίκια.
Η παροιμια “μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα ” είναι πολύυυυ σοφή. Ήδη βλέπεις ότι με τη φίλη ξεκινάει κάπως προβληματικά το πράγμα. Φαντάσου να είχατε ήδη πιάσει σπίτι με Χ ενοίκιο και να σου έλεγε ότι μειώθηκε ο μισθός της ή ότι θα μείνει άνεργη. Θα έπρεπε να νοικιάσετε άλλο σπίτι; Να επιβαρυνθείς εσύ περισσότερο; Ωραία είναι η συγκατοίκηση υπό προϋποθέσεις, αλλά δε συγκρίνεται με το να είσαι κύριος του εαυτού σου. Ναι, θα νιώθεις λίγο μοναξιά κάποιες στιγμές, αλλά το πώς θα το διαχειριστείς κι αυτό είναι μια πολύ φυσιολογική διεργασία που όλοι την κάνουμε μεγαλώνοντας. Στα… Διαβάστε περισσότερα »
Με πρόλαβες…
Μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα.
Σωστό για πολλές περιστάσεις.
Μην το σκέφτεσαι τόσο πολύ. Αυτή είναι η λύση. Εγώ όσο σκεφτόμουν ότι θα φύγω στο εξωτερικό, πώς θα τα καταφέρω, ποια είναι η νομοθεσία, τι θα πρέπει να κάνω αρρώσταινα από άγχος. Σταμάτησα να το σκέφτομαι ήρθα και τα αντιμετώπισα ένα-ένα. Δεν λέω ότι είναι εύκολο. Καθόλου. Αλλά η σκέψη δεκαπλασιάζει την δυσκολία. Δοκίμασε το. Βάλε ένα χρονικό όριο πχ ενός χρόνου και αν δεις ότι είναι τόσο άσχημα βλέπεις τι κάνεις.