Αγαπητή «Α, μπα»: Δεν θέλω να με βοηθάει με τις δουλειές του σπιτιού, θέλω να κάνει ό,τι κι εγώ

Γεια σε όλους. Ζω με το σύντροφό μου και τα παιδιά μας (ένα στο δημοτικό & ένα στο λύκειο). Δουλεύουμε κι οι δύο, μόνο που όταν επιστρέφουμε σπίτι απ’ τη δουλειά, εγώ συνεχίζω ένα πεντάωρο (ψώνια, πλυντήρια, συμμαζέματα, μαγείρεμα…) Ο σύντροφός μου αφού κοιμηθεί καμιά ώρα, αναλαμβάνει το διάβασμα και τις εξωσχολικές δραστηριότητες, δηλαδή καμιά ωρίτσα το διάβασμα και τη μετακίνηση του παιδιού στις δραστηριότητες με τ’ αυτοκίνητο 2 μέρες την εβδομάδα. Το Σάββατο είναι η χειρότερη μέρα. Πρέπει να γίνουν όλες οι δουλειές που δεν τις προλαβαίνω μέσα στη εβδομάδα. Ξεκινάω το πρωί στις 8 και τελειώνω το μεσημέρι στις 3. Ο σύντροφός μου σηκώνεται στις 9.30, πίνει καφέ, μετά πάει το παιδί στη γυμναστική, γυρίζει, συνεχίζει τον καφέ του, μετά γυρίζει το παιδί σπίτι, συνεχίζει τον καφέ του, χαζεύει στον υπολογιστή, κάνει καμιά ώρα τα μαθήματα με το παιδί. Καμιά φορά καθαρίζει το μπάνιο, όχι πάντα. Με λίγα λόγια, “βοηθάει”. Αλλά αυτό δε μου αρκεί καθόλου. Δε θέλω να βοηθάει. Θέλω να κάνει ό,τι κι εγώ. Να τα μοιραζόμαστε δίκαια. Θα μπορούσαμε να αναλαμβάνουμε εναλλάξ τα πήγαινε-έλα του παιδιού και το διάβασμα που είναι και πιο ξεκούραστα και πιο ευχάριστα, αλλά εκείνος δε μπορεί να κάνει βασικές δουλειές στο σπίτι (π.χ. δε μαγειρεύει) ή άλλες τις κάνει επίτηδες χάλια για να αναγκάζομαι να τις κάνω μόνο εγώ. Αυτός είναι ένας συχνός λόγος που τσακωνόμαστε. Νιώθω αδικημένη και κουρασμένη και όταν το λέω, εκείνος αμύνεται, με κατηγορεί ότι είμαι συνέχεια τσιτωμένη και ότι χαλάω τη διάθεση όλων στο σπίτι. Επίσης θεωρεί ότι είμαι υπερβολική και ότι δε χρειάζονται όλα αυτά που κάνω κάθε μέρα, τα κάνω επειδή έχω εμμονές. Κι έτσι δικαιολογεί μια χαρά στο μυαλό του μια άνιση κατάσταση. Άλλες φορές, παραδέχεται ότι έχω δίκιο και συμμετέχει (καλά, με το ζόρι, μη φανταστείτε… σαν να μου κάνει χάρη, όχι σαν να είναι και δική του υποχρέωση). Α! Ξέχασα να σας πω ότι αναγνωρίζει όλα τα δεινά της πατριαρχίας και τα αντιμάχεται. Ναι, υποστηρίζει το σωστό σε όλες τις συζητήσεις. Στην πράξη δυσκολεύεται λίγο…

– Πολύ καταπιεσμένη

Πάρτε επαγγελματία για τις εβδομαδιαίες δουλειές στο σπίτι. Είναι φανερό ότι δεν προλαβαίνεις.

Δεν κάνει επίτηδες χάλια τις δουλειές, δεν τον αφορά να τις κάνει σωστά, και δεν τον αφορά, γιατί τις υποτιμάει, και τις υποτιμάει, επειδή δεν ξέρει πόσο δύσκολες είναι, και δεν το ξέρει, επειδή ποτέ του δεν είχε την αποκλειστική ευθύνη να τις κάνει. Επειδή ποτέ του δεν έχει ζήσει με τις συνέπειες. Τα ντουλάπια γεμίζουν μαγικά με φαγητά, τα ρούχα μπαίνουν από μόνα τους στα συρτάρια.

Αν δεν μαγειρεύει, μην μαγειρεύεις ούτε εσύ. Πες του, δεν θα μαγειρέψω, πάρε απ’ έξω (μην το λύσεις εσύ. Φάε τοστ. Ξέρω ότι δεν σε νοιάζει αν θα φας τοστ, αυτόν όμως, τον νοιάζει. Μην σε πιάνει πανικός που δεν θα έχουν τα παιδιά να φάνε. Είναι και δικά του παιδιά). Μην πλένεις τα ρούχα του. Μην πας στο σούπερ μάρκετ. Ας ξυπνήσει μια μέρα και ας ανακαλύψει ότι δεν έχει καφέ για να τον απολαύσει σιγά σιγά όλο το πρωί. Ας πάει να βρει ποτήρι για την καφεδάρα του για να ανακαλύψει ότι είναι όλα τα ποτήρια άπλυτα. Ή, ας πάει να καθαρίσει το μπάνιο, να ανακαλύψει ότι δεν υπάρχει απορρυπαντικό. Πιες κι εσύ έναν καφέ ένα Σάββατο. Ή, καλύτερα, ΦΥΓΕ.

Του λύνεις όλα τα προβλήματα, οπότε δεν ξέρει ποια είναι τα προβλήματα, και όσο το κάνεις κολυμπώντας στις δουλειές, σε βλέπει αγχωμένη, αγνοώντας γιατί είσαι αγχωμένη. Αφού όλα είναι μια χαρά, γιατί αγχώνεσαι; Μέχρι τις 3 το Σάββατο, όλα στη θέση τους είναι. Μόνο αυτό βλέπει. Αυτό θέλει να βλέπει.

Είναι ώρα να μάθει. Και είναι ώρα να μάθουν και τα παιδιά σου. Τα παιδιά θα βάλουν πλυντήρια, θα μαζέψουν πράγματα, θα απλώσουν ρούχα, θα συμμαζέψουν. Όλοι μένετε σε αυτό το σπίτι, δεν μένεις μόνη σου. Αν δεν τα κάνουν, δεν θα τα κάνεις ούτε εσύ.

Ο άνθρωπος δεν μαθαίνει με λόγια. Μόνο με συνέπειες, με τα βιώματα. Οπότε μην χαλάς το σάλιο σου. Μην μιλάς, παρά μόνο για να δηλώσεις ότι δεν θα το λύσεις εσύ το πρόβλημα, και άσε το πρόβλημα να μιλήσει από μόνο του. Δες κι αυτό. Είναι πανδημία. Και let go. Let go από την αίσθηση του ολοκληρωτικού ελέγχου που νομίζεις ότι πρέπει να έχεις. Δεν είναι δική σου ευθύνη η ευημερία των άλλων μέσα στην οικογένεια σου. Δεν είναι. Αν δεν περνάνε καλά, δεν είσαι εσύ υπεύθυνη για να το διορθώσεις. Είναι και δική τους δουλειά να περνάς κι εσύ καλά.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News