Αγαπητή «Α, μπα»: Τώρα στην καραντίνα όλες τις δουλειές του σπιτιού τις κάνω εγώ

Λοιπόν Α,μπα μου, ζω στην ηλιόλουστη (μόνο κατά τη διάρκεια της καραντίνας) Ολλανδία, όπου συγκατοικώ με δυο φίλες. Έχουμε πολύ καλές σχέσεις και μέχρι στιγμής τα βρίσκουμε σε ό,τι αφορά το σπίτι, δηλαδή έχουμε τα ίδια στάνταρ καθαριότητας, μοιραζόμαστε όλα τα κοινά έξοδα, πληρώνουμε ενοίκιο στην ώρα μας κλπ. Νιώθω πολύ τυχερή για αυτό, γιατί ξέρω ότι οι συγκατοικήσεις είναι δύσκολο να πετύχουν και συχνά σκοτώνουν τις φιλίες. Έλα όμως που ήρθε η καραντίνα. Είμαστε τώρα όλες κλεισμένες στο σπίτι, πράγμα που σημαίνει περισσότερο μαγείρεμα, περισσότερη χρήση του μπάνιου, περισσότερα σκουπίδια, συχνότερο βρωμισμα του σπιτιού γενικώς. Έχω επισημάνει ήδη αρκετές φορές ότι αυτές τις μέρες χρειάζεται περισσότερο καθάρισμα. Θεωρητικά συμφωνούν, αλλά στην πράξη μόνο εγώ το εφαρμόζω. Βγάζω πάντα μα πάντα εγώ τα σκουπίδια, ακόμη κι αν περιμένω να ξεχειλίσουν, καμία δεν κάνει κίνηση παρά μόνο αν πω κορίτσια σας παρακαλώ ας βγάλει κάποια τα σκουπίδια. Καθαρίζω κάθε βράδυ πρόχειρα τον πάγκο της κουζίνας, αδειάζω συνέχεια το πλυντήριο πιάτων που γεμίζει κάθε μέρα, συμμαζεύω παρατημένα πράγματα από το σαλόνι. Τους λέω μια φορά τη βδομάδα να κάνουμε μια γενική καθαριότητα (που αν μοιράσουμε τις δουλειές 3 άτομα δεν παίρνει ούτε μία ώρα, έστω μπάνιο-κουζίνα-σκούπισμα), συμφωνούν ότι χρειάζεται, αλλά κάθε φορά το αναβάλλουν για αργότερα και δεν το κάνουν ποτέ. Εν τω μεταξύ, η μια συγκάτοικος δουλεύει από το σπίτι αλλά λόγω ενός δύσκολου πρότζεκτ δουλεύει άπειρες ώρες, ενώ η άλλη συγκάτοικος προσπαθεί να τελειώσει τη διπλωματική της και επίσης λιώνει στον υπολογιστή άπειρες ώρες. Εγώ πάλι, δουλεύω από το σπίτι αλλά με κανονικό ωράριο, δηλαδή το πολύ μέχρι τις 6. Που σημαίνει ότι έχω πολύ περισσότερο ελέυθερο χρόνο, αλλά δε θεωρώ ότι αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε να κάνω περισσότερες δουλειές. Εκνευρίζομαι γιατί κάθε φορά που τις παρακινώ να κάνουν κάτι, συμφωνούν, και μάλιστα λένε πως νιώθουν άσχημα και ότι θα έπρεπε να το σκεφτούν μόνες τους κι όχι να τους το λέω εγώ, απλώς να, επειδή πνίγονται τώρα, θα το κάνουν αύριο (και δεν το κάνουν ποτέ). Από τη άλλη, έχοντας βρεθεί κι εγώ παλιότερα σε αντίστοιχες φάσεις – και με εξαντλητικό μεταπτυχιακό, και με πιο απαιτητική δουλειά – καταλαβαίνω το ζόρι τους και σκέφτομαι ότι οκ, σαν φίλη μπορώ να τις στηρίξω μιας και είμαι πιο χαλαρή, μπορώ να κάνω και καμια δουλειά παραπάνω χωρίς να απαιτώ να μοιράζουμε τα πάντα, αλλά ρε σεις, δε γίνεται και το να κάνω όλες τις δουλειές για ένα σπίτι 3 ατόμων χωρίς να νιώθω κορόιδο. Όσο πιεσμένη κι αν έχω υπάρξει, νομίζω πως το να πάω το πιάτο μου μέχρι την κουζίνα και να βγάλω τα σκουπίδια έξω πάντα μπορούσα να το κάνω. Το βρίσκω λίγο γαϊδουριά αυτό που γίνεται, κυρίως το ότι δεν παίρνουν καμία πρωτοβουλία. Μιας και θα είμαστε όπως φαίνεται πολύ καιρό κλεισμένες στο σπίτι και δε θέλω να μαχαιρωθούμε, υπάρχει τρόπος να το προσεγγίσω το θέμα χωρίς να γκρεμίσω τις ισορροπίες;

– Ζεν σε καραντίνα

Μόνο αν παραδεχτείς πρώτα ότι οι ισορροπίες έχουν γκρεμιστεί, και μάλιστα εις βάρος σου.

Αν δεχτείς ότι δεν υπάρχουν ισορροπίες, θα σταματήσεις να φοβάσαι ότι θα τις γκρεμίσεις, και θα σταματήσεις να βράζεις στο ζουμί σου, ειδικά αν αρχίσεις να μιλάς για το πώς νιώθεις, αντί να φέρεσαι ως μάνατζερ. Βγάλε την πίκρα από μέσα σου.

Και όταν συμφωνήσουν ότι έχεις δίκιο που βράζεις, είναι ώρα να βάλετε ένα ημερολόγιο στο ψυγείο που θα γράφετε ποια βγάζει τα σκουπίδια, ποια αδειάζει το πλυντήριο πιάτων, και πότε θα κάνετε και οι τρεις σας μια προσπάθεια να συμμαζέψετε την κατάσταση. Όποια για κάποιο λόγο δεν μπορεί να τηρήσει το πρόγραμμα, θα κάνει δυο μέρες συνεχόμενες αυτή τη δουλειά, για να ισοφαρίσει.

Αυτή είναι η μια λύση. Η άλλη είναι να πλένεις μόνο τα δικά σου σκεύη, να βγάζεις τα σκουπίδια μέρα παρά μέρα και ας ξεχειλίσουν όσο θέλουν, να βάζεις τα πεταμένα πράγματα στο σαλόνι σε ένα καλάθι και να τα αφήνεις εκεί, και να περιμένεις μέχρι να τελειώσει όλο αυτό για να μιλήσεις. Υπάρχει βέβαια κίνδυνος να εκτοξευτείς μέχρι τον Άρη από τον εκνευρισμό σου.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News