Χαλλοουυ. Όταν ήμουν μικρή δεν ήμουν περιτριγυρισμένη απο πολλούς συγγενείς με παιδιά, αλλά είχε τύχει μερικές φορές να φυλάξω παιδί μόνη μου ή μαζί με ξαδέρφια. Δεν ήταν εύκολο, ούτε δύσκολο (χαα είμαι σίγουρη οτι ήταν δύσκολο, μάλλον δεν το καταλάβαινα απο άγνοια). Τώρα είμαι 25 και προς το παρόν δε θέλω παιδιά, ούτε προς το μέλλον, αλλά το έχω παράπονο που δεν είμαι καλή μαζί τους. Δεν ξέρω τι τους λένε, δεν ξέρω πώς τους μιλάνε σα να είναι ενήλικες χωρίς να κάνουν ανάκριση. Δε με συμπαθούν ποτέ, μάλλον επειδή τα φοβάμαι και δεν τους μιλάω. Καιιιι φοβάμαι οτι θα μου την πουν ή οτι θα με κοροιδεύουν, πώς βλέπει ένα παιδί κάποιον και ρωτάει ‘γιατί έχεις μεγάλα δόντια;’ εε κάτι τέτοιο. Δεν φοβάμαι να με κοροιδέψουν επειδή θα το πάρω τις μετρητοίς απο ένα παιδί, αλλά επειδή δεν ξέρω και να βάζω όρια. Δεν μπορείς να απαντήσεις με σκληρότητα, ούτε να το αφήσεις να πέσει κάτω. Δεν έχουν νόημα όλα αυτά τα υποθετικά σενάρια γιατί δεν έχω παιδιά, αλλά ζηλεύω λίγο όσους τα πάνε καλά και ξέρουν τι να πουν και τι να κάνουν. Πχ νταντά δεν πιστεύω οτι έχω ικανότητες για να γίνω, αλλά θα ήταν μια επιλογή εργασίας και αυτό. Είναι λογικό να με προβληματίζει;
-αννα
Αν δεν θέλεις να γίνεις νταντά (δεν το κατάλαβα «θα ήτα μια επιλογή εργασίας», για σένα όπως τα βλέπω, δεν είναι), πρέπει να μου εξηγήσεις τι σημαίνει «είναι λογικό να με προβληματίζει».
Τι σε προβληματίζει; Και τι θα πει «αν είναι λογικό»;
Αν πιστεύεις ότι είναι κάτι που θα έπρεπε να ξέρεις να κάνεις, θα σου πω ότι ένας λόγος που δεν μπορείς να το κάνεις είναι αυτή η απαίτηση που έχεις από τον εαυτό σου επειδή είσαι γυναίκα. Οπότε κάνεις την αναγωγή: αφού δεν μου βγαίνει αυθόρμητα να τα πηγαίνω καλά με τα παιδιά, πόσο γυναίκα είμαι και τι είδους (πρώτον) και μπορώ να γίνω καλή μητέρα; (δεύτερον και σημαντικότερον).
Όσο το βλέπεις ως ολυμπιακό άθλημα στο οποίο πρέπει να αριστεύσεις, θα δυσκολεύεσαι. Όσο βλέπεις τα παιδιά ως κριτές της δικής σου θηλυκής υπόστασης, θα δυσκολεύεσαι. Τα «παιδιά» δεν είναι ένα ξεχωριστό είδος με ίδια χαρακτηριστικά. Τα παιδιά είναι άνθρωποι, και άλλους ταιριάζουμε και με άλλους, όχι. Ναι, δεν μπορείς να κάνεις small talk με παιδιά τύπου «τι τάξη πας; Ποιο είναι το αγαπημένο σου μάθημα;» γιατί μάλλον γίνεσαι αυτόματα σούπερ μπούμερ στα μάτια τους, αλλά αυτό διευκολύνει την κατάσταση. Μπορείς άνετα να ανοίξεις κουβέντα λέγοντας «τι χρώμα έχει ο αγαπημένος σου μονόκερος» και να γίνει χαμός. Ή να μην γίνει. Ανάλογα με το ταίριασμα πάει.
Και τελικά, αν δεν τα πας καλά με τα παιδιά τώρα και ποτέ, δεν πειράζει, υπάρχουν τέτοιοι ενήλικες που δεν αντέχουν τον σουρεαλισμό και τις απότομες μεταπτώσεις και άπειρες ανάγκες των παιδιών. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν μπορείς να γίνεις καλή μάνα, πάντως.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Γενικά πάντως, μια και έχουμε αποφασίσει να ζούμε όλοι μαζί, θεωρώ χρήσιμο, αν όχι απαραίτητο, να προσπαθούμε να μην έχουμε κλειστές τις διόδους επικοινωνίας με ένα τεράστιο πληθυσμό. Και ειδικά στα παιδιά, το βάρος πέφτει στον ενήλικα.
Αν τα καταφέρνεις να συνεννοείσαι με ενήλικες εδώ που τα λέμε, τα παιδιά είναι πολύ πιο εύκολα. Δηλαδή, προτιμώ μακράν να συζητάω για το αγαπημένο τους είδος μονόκερου από το αν πρέπει να ανοίξουν οι εκκλησίες για Πάσχα εν μέσω πανδημίας, ασυζητητί. Όταν ήμουν δασκάλα, χρειαζόταν τρομερή προσπάθεια για να μην είμαι αυτή η δασκάλα που παρέσυραν σε συζητήσεις την ώρα του μαθήματος.
Σε τι θα ήταν χρήσιμο να μπορούμε όλοι να κάνουμε ευχάριστες συζητήσεις με τα παιδιά;
Εμένα δεν υπάρχουν παιδιά στο περιβάλλον μου, πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο λόγο να πρέπει να είμαι ευχάριστη σε κάποιο που μπορεί να συναναστραφω τυχαία και για λίγα λεπτά.
Δόξα τω μακαρονοτέρας, απαραίτητο δεν είναι σίγουρα. Όσο για το χρήσιμο, για ποιον ακριβώς;
Ευχάριστοι είμαστε για τον ίδιο λόγο που είμαστε στον περιπτερά και το δημόσιο υπάλληλο που θα μας δώσει τη βεβαίωση που χρειαζόμαστε. Ακόμα και κακόκεφοι, λέμε μια καλημέρα και ανταλλάσουμε καμία αβροτητα γιατί ζούμε όλοι μαζί σε μια κοινωνία.
Χρήσιμο είναι γιατί εμείς δεν βλέπουμε πάντα τους μονοκερους καθαρά, κάποιος πρέπει να μας βοηθάει στις δύσκολες σκοτεινές μέρες να καταλάβουμε τι χρώμα ειναι και τα παιδιά είναι πολύ καλά σ’ αυτό.
Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ 😊
Anna <3 μόλις βοήθησες τον μονόκερό μου να ξυπνήσει 🙂
Με έκανες να ψάξω στο Google “γιατί τα φλαμινγκο είναι ροζ” Τί τυχεροί που είναι οι μαθητές σου <3
Εγώ πρέπει να ομολογήσω ότι αυτό που με κομπλάρει εντελώς είναι να συναντώ μικρά παιδιά παρουσία όχι μόνο των γονιών τους αλλά και τρίτων ανθρώπων. Η αιτία; Οι γονείς συνήθως φέρονται νορμάλ στα παιδιά τους. Οι τρίτοι άνθρωποι (αν πχ. είμαστε σε επίσκεψή διάφοροι φίλοι ή, Θεός φυλάξοι, σε πάρτι παιδιού) συνήθως κάνουν σαν να αντικρίζουν τον νεκραναστημένο Λάζαρο τουλάχιστον. Αλαλαγμοί ενθουσιασμού, επιφωνήματα θαυμασμού, στριφογύρισμα γύρω γύρω, συχνά ακόμη κι αν είναι η θεία του κι έχει να το δει απλώς από προχθές. Όπως το περιγράφω φαίνεται σαν να το κριτικάρω, αλλά δεν είναι προφανώς κακό – αν μάλιστα το… Διαβάστε περισσότερα »
@Iris, καταλαβαίνω τι λες ωστόσο η δική μου εμπειρία, μου λέει οτι και τα παιδιά τα ίδια κλειδώνουν όταν έρχονται αντιμέτωπα με τέτοιο ενθουσιασμό – τα περισσότερα τουλάχιστον. Νομίζω οτι τα αδικούμε και τα υποτιμούμε όταν τα βλέπουμε και κάνουμε σαν να βλέπουμε τον ρουβά (με ενθουσιασμό εννοώ) και το επόμενο λεπτό τα αγνοούμε και συζητάμε με την φίλη μας. Γενικά θεωρώ οτι καταλαβαίνουν πολύ καλά ποιος θέλει να κάνει το εφε για 5′ για να βγάλει την υποχρέωση και ποιος θέλει να αφιερώσει χρόνο για να ασχοληθεί μαζί τους.
Ωστόσο ο λόγος που -όπως είπα- δεν το κριτικάρω είναι επειδή δεν πρόκειται συνήθως για υποκριτικό ενδιαφέρον, απλώς μάλλον ξέρω πολλούς ανθρώπους που ενθουσιάζονται ειλικρινά και λατρεύουν τα παιδιά. Δηλαδή αυτή η ενθουσιώδης αντιμετώπιση και η ενεργητικότητα μια χαρά συνεχίζονται κατά τη διάρκεια της επίσκεψης. Εγώ δεν αντιπαραβάλλομαι ως αυτή που θέλει να ασχοληθεί πραγματικά μαζί τους… Δεν θέλω, για να πω την αλήθεια. Είμαι ο λιγότερο κοινωνικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει :/ και πολλές από τις συναναστροφές μου (ειδικά όσες αφορούν σόγια και επετείους) γίνονται ούτως ή άλλως από καθαρή υποχρέωση. Νομίζω ένα πράγμα που με βοηθάει να επικοινωνώ… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς έτσι αισθάνομαι κ εγώ με τα παιδιά. Τι να κάνουμε, δε μπορώ να αρχίσω να κυλιέμαι στα χαλιά μόλις δω παιδάκι, και τα άτιμα είναι πολύ συγκεντρωτικά, αν υπάρχει παιδάκι στην παρέα θα είναι αναγκαστικά το κέντρο του ενδιαφέροντος, πράγμα που βαριέμαι απίστευτα!
Έχω 2 παιδιά, 17 & 12, και με εξαίρεση τα δικά μου και μερικά άλλα – πχ φιλους τους – δεν τα πάω καλά μαζί τους. Ουτε καν με τα ανιψια μου. Δεν έχω την υπομονή, δεν ξέρω πως ακριβώς να τα πλησιάσω. 😕
Είχα συνάδελφο που ήξερε πως να προσεγγίσει όποιο πιτσιρίκι κι αν έβλεπε, είτε μωρό ήταν αυτό είτε μεγαλύτερο σε ηλικία. Για μένα αυτό είναι ταλέντο.
17 χρονων δεν εισαι πια κ εντελως παιδι, εισαι εφηβος προς ενηλικας. Παντως γενικα αρθρα που μελετανε το ”πως φερομαστε στα παιδια” κ γενικα τη συμπεριφορα κοσμου με παιδια δεν εννοουν μεχρι κ τετοια ηλικια…Σορρυ (σορρυ γτ κ για τη μανα μου ηταν δυσκολο να καταλαβει οτι μεγαλωνα, σε καταλαβαινω). Αλλα θα σας πω ανοιχτα πως νμζ πως ειναι δυσαρεστο για το 17χρονο παιδι σας να το θεωρειτε ακομη τοσο μικρο που να ειστε αμηχανη στη συναναστροφη μαζι του ”γτ πως πλησιαζουν ενα παιδι;;;” / ”γτ πως θα μιλησουμε στο παιδι;;;”
Μα δεν αναφέρει πουθενά ότι είναι αμήχανη η συναναστροφή με τα δικά της παιδιά. Επίσης τα λέει παιδιά, γιατί αυτό είναι, τα παιδιά της κ ας είναι κ 50 χρονών.
Μα αυτό ακριβώς, αν δεν πω τα παιδιά μου ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ, ποια θα πω?
Έγραψα “με εξαίρεση τα παιδιά μου και φίλους τους” οπότε δεν έχει νόημα να σχολιάσω κάτι άλλο.
Κοίτα Άννα. Δε θέλω να φανώ αφοριστική αλλά τι σε νοιάζει αν τα πας καλά με τα παιδιά; Δηλαδή πραγματικά. Εγώ βλέπω παιδί και στρίβω. Τα βαριέμαι φοβερά και τα βρίσκω στη πλειοψηφία τους εντελώς αντιπαθητικά και σπαστικά. Και λοιπόν; Τι σχέση έχει αυτό με το αν θα γίνεις καλή μάνα και γιατί αυτό να σε αγχώνει από τα 25; Επίσης, μπορείς να φανταστείς εναν αντρα να στέλνει ερώτηση στο ιντερνετ λέγοντας “εχω παράπονο που δε τα παω καλα με τα παιδάκια”; Άσε τα παιδάκια ήσυχα στη μάνα τους και μακριά από μας.
Ναι Ja-maar μπορεί να τα αφήσει και στο πατέρα τους. Ανέφερα τη μάνα τους για να θυμησω στη γραφουσα ότι δεν είναι η μάνα τους, οπότε δε τη νοιάζει.
“Ναι, δεν μπορείς να κάνεις small talk με παιδιά τύπου «τι τάξη πας; Ποιο είναι το αγαπημένο σου μάθημα;»” Το έκανα εχθές σε παιδάκι 7 χρονών… Είμαι κι εγώ πολύ αμήχανη με τα παιδιά, ειδικά όταν είναι μέσα στην ψυχεδέλεια την οποία απολαμβάνω τρομερά σαν παρατηρητής αλλά δεν μπορώ με τίποτα να συμμετέχω σε αυτή. Συμφωνώ όμως με την τελευταία παράγραφο, αυτό δεν αποκλείει το ότι μπορεί να γίνεις καλή μάνα. Φαντάζομαι είναι κάπως διαφορετικό όταν το παιδί είναι δικό σου που το γνωρίζεις από την πρώτη μέρα και το ζείς 24/7 απ’ ότι τα παιδιά κάποιου άλλου. Στη δική… Διαβάστε περισσότερα »
Έτσι το έβλεπα και εγώ , ολυμπιακό άθλημα αλλά είναι ανάλογα το παιδάκι. Δεν τα ήθελα τα παιδιά κοντά μου μέχρι που ήρθε για επίσκεψη στο πατρικό μου η μικρή κορούλα 5-6 (δεν θυμάμαι) χρονών της νονάς μου η οποία πέρα από το ότι έλαμπε και χαιρόσουν που την έβλεπες , είχε “μαγνητιστεί” από το σκουλαρίκι διαμαντάκι που είχα στα χείλια. Με ρωτούσε συνέχεια για αυτό και της είπα την αλήθεια , πως όπως και εκείνη έχει στα αφτιά όταν μεγαλώσει θα μπορεί να βάλει και σε άλλα μέρη. Της έλεγα πως έχω και άλλα χρωματιστά διαμαντάκια για να αλλάζω… Διαβάστε περισσότερα »
X ris
Τί ωραία και γλυκιά απάντηση όμως!❤️
Ψιλοάσχετο, αλλά αυτό το στερεότυπο που υπάρχει ότι όποιος ασχολείται επαγγελματικά με παιδιά, θέλει σόι και ντε να γίνει γονιός. Ή το άλλο, που αν δεν είσαι γονιός σιγά μην αγαπάς τα παιδιά και άλλα ωραία, δίπλα δίπλα με την ύπαρξη του μητρικού ενστίκτου που οφείλουμε όλες οι (σωστές;) γυναίκες να έχουμε, πολύ μου τη δίνει.
Συμφωνώ κι επαυξάνω!
Χαχα, αυτό πήγα να πω.
Αν περνας τη μισή σου τουλάχιστον ξυπνητή ζωή με παιδιά,
κάπου μπουκώνει το σύστημα,
οκ, δώσαμε, δώσαμε σε παιδο-αγάπη & παιδο-δίψα.
Προς όσες είπαν “το παιδί είναι κι αυτό ένας άνθρωπος, μίλα του όπως θα μιλούσες σε ένα μεγάλο”. Αν δεν έχεις καμία επαφή με παιδιά, ΔΕΝ μπορείς να τους μιλήσεις κανονικά. Γιατί κάθε κουβέντα που θα πεις πρέπει να τη φιλτράρεις 100 φορές. Εγώ δεν έχω ιδέα αν μπορώ να πω σε παιδί 8 χρονών ότι την τρύπα στο αυτί μου μου την έκαναν με βελόνα γιατί μπορεί να πάει μετά σπίτι και να πιάσει μια βελόνα να τρυπήσει το δικό του αυτί. Τυχαίο παράδειγμα, αλλά αν δεν μείνεις στα κλασικά “σου αρέσει το σχολείο, ποιο είναι το αγαπημένο σου… Διαβάστε περισσότερα »
Γεια χαρά! Είμαι εσυ, αλλά πλέον με δυο παιδιά. Κ πριν γίνω μαμά ακόμη έτυχε να δουλέψω νταντά ή σε ιδιαίτερα για παιδιά (γτ δεν υπήρχε άλλη δουλειά κ όποτε ναι, καταλαβαίνω κ την ερώτηση σου περί εργασιας ) κ κει κάπως τα βόλεψα, έμαθα να επικοινωνώ. Κ τώρα ακομη, πέρα απο τα παιδιά μου δεν εμβαθυνω πολύ με αλλα παιδιά αλλα πλέον δε σκοτίζομαι γτ ξέρω ότι με τα παιδιά μου υπάρχει επικοινωνία (επίσης με περιθώριο καλυτέρευσης και με τον καιρό μαθαίνω). Γνωρίζω άλλους γονείς που το χουν πολύ περισσότερο σε αυτό το θέμα κ με τα φιλαράκια των… Διαβάστε περισσότερα »