Αγαπητή Α,μπα, σε διαβάζω καθημερινά από την πρώτη μέρα που μετακόμισες στη Lifo, και νιώθω ότι υπήρξες δίπλα μου σα φίλη τόσα χρόνια σε πολλά σημαντικά ζητήματα της ζωής μου. Θα ήθελα τη γνώμη σου σε κάτι που με απασχολεί εδώ και λίγο καιρό. Είμαι 35 ετών και έχω μια παιδική φίλη, ας την ονομάσουμε Μαρία. Με τη Μαρία περάσαμε μαζί όλη τη σχολική μας ηλικία, στις σπουδές μας διατηρήσαμε αραιή τηλεφωνική επικοινωνία καθώς εγώ παρέμεινα Αθήνα και εκείνη μετακόμισε επαρχία, και ξαναρχίσαμε να βρισκόμαστε πιο εντατικά όταν επέστρεψε στο πατρικό της. Με τη Μαρία λοιπόν αγαπιόμαστε, απλά δεν ταιριάζουμε σε πάρα πολλά πράγματα, είμαστε πολύ διαφορετικές, γεγονός που δεν μας εμπόδιζε να βρισκόμαστε συχνά πυκνά. Στην πορεία με πάντρεψε κιόλας (μαζί με ένα φίλο του άντρα μου). Στα επόμενα χρόνια, κάτι που μετακομίσαμε και οι δύο σε διαφορετικές και μακρινές μεταξύ τους περιοχές της Αθήνας, εγώ με τον άντρα μου και εκείνη με το δεσμό της, κάτι που δεν πολύ-κολλάγανε οι άντρες μας για να πεις ότι θα βρισκόμασταν συχνότερα σα ζευγάρια, κάτι οι δουλειές και οι υποχρεώσεις κλπ. αραιώσαμε τις επαφές μας αρκετά. Προβληματιζόμουν συχνά πυκνά για το ότι η φιλία μας φυλλορροεί, αλλά η μισή ευθύνη για αυτό ήταν δική μου, οπότε δεν παραπονιόμουν, ούτε και εκείνη βέβαια. Μπορεί να ένιωθα μέσα μου ένα μικρό παράπονο σε περίοδο εγκυμοσύνης ή λοχείας, πως ήρθε ελάχιστα να με δει, παρά τις προτροπές μου, γιατί οι δικές μου μετακινήσεις είχαν δυσκολέψει αρκετά, αλλά δεν το εξέφρασα ούτε καν στον άντρα μου. Θα ένιωθα σα να ζητιανεύω παρέα ή βοήθεια από κάποιον που δεν είναι πρόθυμος να έχει συχνότερη παρουσία στη ζωή μου. Πριν ένα χρόνο, συνέβη κάτι πολύ άσχημο στην προσωπική της ζωή και προσπάθησα όσο μπορούσα να είμαι δίπλα της, έστω και τηλεφωνικά. Να σημειώσω πως δε μου ζήτησε παρηγοριά ούτε συμπαράσταση, απλά μου ανακοίνωσε τα νέα. Δεν είναι δηλαδή ότι όταν τα βρήκε σκούρα επιδίωξε συχνότερη επαφή. Προσπαθώντας να το ξεπεράσει απευθύνθηκε σε ειδικό, άλλαξε συμπεριφορά, παρέες, και εδώ και ένα εξάμηνο, μπορώ να πω πως χωρίς να έχει ισορροπήσει απόλυτα, τη βλέπω σε καλό δρόμο. Πλέον, εγώ έχω ένα παιδάκι 2 ετών, και ένα νεογέννητο, το οποίο και θεωρεί δεδομένο πως θα βαφτίσει, όπως μισοαστεία μισοσοβαρά είχαμε πει όταν μας πάντρεψαν με το φίλο του άντρα μου. Ότι δηλαδή ο ένας κουμπάρος βαφτίζει το πρώτο παιδί και ο άλλος το δεύτερο. Α μπα μου, εγώ όμως δεν θέλω, γιατί το πρώτο μου παιδί το έχει δει από τότε που γεννήθηκε μετρημένες 5-6 φορές. Δεν αμφιβάλω ότι σαν άνθρωπος είναι πολύ δοτικός και ευαίσθητος και καλό πρότυπο για ένα παιδάκι, και ούτε έχουμε σκεφτεί με τον άντρα μου κανέναν άλλο υποψήφιο, όμως ο νονός ή η νονά του παιδιού μου θα ήθελα να είναι κάποιος με τον οποίο θα έχει συχνή επαφή. Λίγο αυστηρός όρος ίσως, αλλά ακόμα θυμάμαι την αδερφή μου να μαραζώνει που η νονά της ερχόταν να τη δει μισή ώρα κάθε μεγάλη Τετάρτη. Ο προβληματισμός μου λοιπόν είναι ο εξής: Πως της αρνούμαι χωρίς να την πληγώσω και χωρίς να νιώσει ότι έχω πικρία που έχουμε απομακρυνθεί; Μήπως είναι κάπως εγωιστικές οι σκέψεις μου τη στιγμή που είναι τόσο ευάλωτη; Δε θα ήθελα να της πω για παράδειγμα: Ο νονός της μεγάλης έρχεται και τη βλέπει κάθε 10 μέρες γιατί πραγματικά θέλει να τη δει, γιατί του λείπει το παιδί. Θα είναι σαν να απαιτώ να κάνει και εκείνη το ίδιο. Α,μπα μου αυτά δε γίνονται με το ζόρι. Με τον άντρα μου που το συζητάμε είναι της ίδιας άποψης, ότι πρέπει να αρνηθούμε αλλά πολύ προσεκτικά για να μη τη στενοχωρήσουμε γιατί διανύει περίεργη περίοδο.
– Απρόθυμη κουμπάρα
Δεν βλέπω ερώτηση, την έχετε πάρει την απόφαση σας. Δεν μπορώ να βρω έναν τρόπο να την στενοχωρηθεί, αν το θεωρεί δεδομένο. Πρέπει να το λάβεις υπόψη σου, όπως πρέπει και να θεωρήσει ως πιθανή εξέλιξη να απομακρυνθείτε τελείως. Απλώς, αναρωτιέμαι. Γιατί αποκλείεις να είναι αυτή η κουμπαριά ευκαιρία να έρθετε και πάλι κοντά, αφού έχει κάνει διάφορα βήματα για να αλλάξει η ζωή της; Γιατί δεν της δίνεις μια ευκαιρία να καταλάβει τι σκέφτεσαι σχετικά με το θέμα, πριν την απορρίψεις, ειδικά εφόσον δεν έχετε βρει κάποιον υποψήφιο; Για μένα η θέληση από μόνη της λέει κάτι. Δεν αρκεί να έχεις κάποιον κανόνα στο μυαλό σου, πρέπει να υπάρχει και στην πραγματικότητα αυτός ο άνθρωπος. Σταθήκατε τυχεροί με τον πρώτο, αλλά δεν πιστεύω ότι κάνουν ουρά οι άνθρωποι για να βαφτίσουν παιδάκια. Έχω δει κι άλλους πολύ επιλεκτικούς που τελικά ξέμειναν από υποψήφιους. Δε λέω ότι θα πάθετε το ίδιο, αλλά τουλάχιστον μια ειλικρινή κουβέντα την χρωστάς, νομίζω.
Όχι για να της πεις τι καλός που είναι ο άλλος νονός. Για να την ρωτήσεις για ποιο λόγο θεωρεί αυτονόητο ότι θα γίνει νονά. Επειδή σας πάντρεψε και μόνο γι’ αυτό;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το να είσαι νονός θεωρείται κάτι το ΤΟΣΟ σημαντικό!! Έχω βαρεθεί να ακούω ιστορίες που κάποιος κολλητός βάφτισε το παιδί του άλλου και οι γονείς ξενέρωσαν που ο νονός δεν ζει, δεν αναπνέει και δεν υπάρχει ΜΟΝΟ για το βαφτιστήρι!!!Όλο παράπονα και “άλλα περίμενα” Εγώ και σα μαμά δεν περιμένω τίποτα από τους νονούς.. Πάμε ακόμα για καφέδες όπως πριν και χαίρομαι που αγαπούν τα παιδιά μου , χωρίς να περιμένω να γίνουν Μαίρη Πόππινς και άγιος Βασίλης και πρότυπο και δεύτερος γονιός!!
Γιατί το κάθε παιδάκι θέλει να βλέπει και τη νονά ή το νονό του. Δεν είναι κακό. Θέλει να παίρνει κάθε Πάσχα τη λαμπάδα του από το νονό κι ας έχει τη δυνατότητα η οικογένειά του να του πάρει 100 λαμπάδες. Στο δεύτερο παιδί μου αναγκαζόμουν να του λέω ότι η νονά του του είχε φέρει τη λαμπάδα κι ας την έπαιρνα εγώ. Γιατί το έβλεπα στα ματάκια του ότι το περίμενε κι αυτός, όπως το περίμενε κι ο μεγάλος αδελφός του, που αυτός όμως ήταν πιο τυχερός και η νονά του του έκανε δωράκια μέχρι τα 18. Δεν ήθελα… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό 😂Μου φαίνεται, να πω την αλήθεια μου ελπίζοντας να μη φάω κράξιμο, και αρκετά αστείο όλο αυτό με τους νονούς. Η προσδοκία της σχέσης και η απόδοση αυτού του “νοήματος” με κάνει λίγο αφενός να μπερδεύομαι, αφετέρου να μην καταλαβαίνω, και αφετρίτου να γελάω λιγάκι. Είμαι εγώ ΧΩΡΙΣ ΚΑΡΔΙΑ ή είναι όντως λιγουλάκι αστείο;
Πρέπει να το δες ιστορικά για να το καταλάβεις, αν έχεις όρεξη να το καταλάβεις. Εχει να κάνει με την “it takes a village” νοοτροπία στην ανατροφή των παιδιών. Στις μέρες μας, για πολλούς δεν παίζει κανένα ρόλο, και ναι τότε είναι αστείο, για να μην πω γελοίο να κάνεις ένα νονό για να σου φέρει Ralph Lauren παπουτσάκια.
Εξαρτάται παιδιά. Ο ανάδοχος είχε παλιά (τουλάχιστον στα δικά μου τα ορεινά μέρη) ουσιαστική σημασία, ήταν ο ενήλικας που το παιδί μπορούσε να βασιστεί αν πήγαινε κάτι στραβά με τους γονείς, και συχνά επέλεγαν κάποιο μορφωμένο άνθρωπο (π.χ. το δάσκαλο του χωριού, που έδινε συνήθως αρχαιοπρεπή ονόματα για τα παιδιά, lol), σαν πηγή έμπευσης για το παιδί και ναι, ήταν σαν δεύτερος γονιός. Πρόσφατα έμαθα ότι αυτός είναι και ο ρόλος του νονού στους Καθολικούς, δηλαδή ο ανάδοχος. Αν η ερωτώσα το βλέπει σαν κάτι τόσο σημαντικό, σαν κάποιον άνθρωπο που θα παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή του παιδιού της,… Διαβάστε περισσότερα »
Πες τα βρε Μπελλα, εχω βαρεθει να ακουω αυτην την μπουρδα (συγγνώμη κιόλας).
Κι εγώ εβλεπα τη νονά μου μια φορά τα 5 χρονια, αλλά μαντέψτε: δε θα το θεσω ποτέ σαν θεμα στον ψυχοθεραπευτή μου, δε με πληγωσε ποτέ, ούτε ρώτησα ποτέ “μαμά γιατί άλλα παιδάκια εχουν νονό κι εγώ δεν έχω;”
Λαμπάδες κι όλα τα καλά μου τα έστελνε η νοναρα μου ταχυδρομικά και μου αρκούσε. Μαλλον ειμαι υλιστικό γουρούν.
Εγώ πάντως έχω να πω ότι βρίσκομαι στη μειοψηφία που έχει άριστη σχέση με τις νονές της. Δύο αδερφές. Μέχρι τώρα που είμαι 22! Μου έμαθαν πάρα πολλά πράγματα, πράγματα που οι γονείς μου δεν ήξεραν ή δεν συζητούσαν γι’ αυτά. Βέβαια, ήταν και οι άνθρωποι που είναι. Δεν είναι το ίδιο για όλους. Αλλά για μένα δεν θα ήμουν αυτή που είμαι αν δεν είχα τις νονές μου. Είμαι ευγνώμων για όλες τις συμβουλές και καθοδηγήσεις τους!
δεν μπορω να συμφωνησω περισσοτερο. ο νονος ειναι για το παιδι, ο’τι του εχουν πει οι γονεις του οτι ειναι. κανενα παιδι δεν γεννιεται με τον ποθο του νονου.. εμενα κανεις δεν μου ειχε πει οτι ο νονος κανει κατι παραπανω απο το να βαφτιζει και δεν αναζητησα ποτε την νονα μου. μπορει τα πρωτα χρονια να μου επαιρνε κανενα δωρο, αλλα δεν το θυμαμαι καν. αργοτερα, μεναμε και σε διαφορετικες πολεις. ουδεποτε ενιωσα παραπονο η την αναγκη να την δω. ημουν και φουλ μεχρι τα αυτια απο επιβλεψη, μονο δευτερους και τριτους γονεις δεν ηθελα. αντιθετα, ηθελα να με… Διαβάστε περισσότερα »
Συφωνώ. Όταν το βαφτηστήρι μου ήταν 2 χρονών μου έλεγε η κουμπάρα μου ότι δεν βλεπόμαστε αρκετά συχνά και πως λέει νονά μια άλλη φίλη της που βλέπονται συχνότερα. Ντόινγκ! Λες και το “νονά” είναι μια έμφυτη ανάγκη, αστείο! Δηλαδή τα παιδάκια που δεν βαφτίζονται και δεν έχουν νονό πως επιβιώνουν αναρωτιέμαι! Καταλαβαίνω τις καλές προθέσεις της κουμπάρας μου ότι ήθελε να βλεπόμαστε πιο συχνά, αλλά νομίζω ο τρόπος της ήταν λάθος, χρησιμοποίησε το παιδί για να πετύχει κάτι.
Οι 2 (!) νονές μου ήταν γειτόνισσες, στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο. Δεν είχα καμία ουσιαστική επαφή μαζί τους και ούτε χαιρόμουν όποτε τις έβλεπα. Το αντίθετο μάλιστα. Να πρέπει να δέχομαι δώρα από γυναίκες που ένιωθα πως το κάνουνε για το τυπικό του πράγματος. Της αδελφής μου η νονά έμενε μόνιμα στην Ελβετία και ερχόταν να την δει 1 φορά τον χρόνο. Ήταν τόσο ζεστός και φωτεινός άνθρωπος που κατεβαίναμε δύο-δύο τα σκαλιά για να την συναντήσουμε. Μέχρι σήμερα όποτε σκέφτομαι “νονά” σκέφτομαι την νονά της αδελφής μου.
Ο νονός μου έμενε σε άλλη πόλη της Ελλάδας και τον έβλεπα μία το πολύ δύο φορές το χρόνο. Ποτέ δεν θυμήθηκε τα γενέθλιά μου, αλλά ήταν πάντα ο νονός μου που λάτρευα και εκείνος επίσης. Δεν νομίζω ότι είναι η συχνότητα που χτίζει αυτή τη σχέση. Βασική θεωρώ τη διάθεση του νονού/άς όταν βρίσκεται με το παιδί και το πόσο οι γονείς αναφέρονται με αγάπη σε αυτούς και τέλος την τυπικότητα του νονού στη λαμπάδα. Για το τελευταίο δεν εννοώ πολλά και ακριβά δώρα, αλλά το να ξέρει το παιδί ότι το σκέφτηκε. Υ.Σ.: Ο νονός μου επέμενε ότι… Διαβάστε περισσότερα »
Ο νονός του πρώτου παιδιού το βλέπει κάθε 10 μέρες; ΕΕρχμμ σόρρυ αλλά έχετε θέσει τον πήχη υπερβολικά ψηλά αν αυτό είναι το κριτήριό σας. Συχνότητα δέκα ημερών για να δω τον οποιοδήποτε για εμάς που μένουμε στην Αθήνα είναι μυθική κατάσταση. Εκτός αν μένετε σε διπλανά σπίτια, τι άλλο να πω!
Καλέ και σε διπλανά σπίτια να είστε, δύσκολο είναι! Εδώ εγώ τη μάνα μου που μένουμε δίπλα-δίπλα μπορεί και να περάσουν μέρες και να μην την δω. Και δεν έχω και παιδιά-σκυλιά-γατιά. Πού να είχα και άλλες υποχρεώσεις δηλαδή.
😊 κι εγώ στο 10ήμερο κόλλησα, τί σχεση ειναι αυτή πια; Ειλικρινα, ειναι πολυ σπάνιο, τέτοια συχνοτητα εμφανισης κουμπαρου μονο σε εξωσυζυγικές ιστορίες..
Maggie, αχαχχαα! Σοβαρά τώρα όμως, αυτός ο άνθρωπος δουλειά δεν έχει; Σπίτι; Οικογένεια; Έστω σχέση; Μόνο εγώ είμαι τόσο ακαμάτρα που πρέπει να κανονίσω επίσκεψη σε φίλους ένα μήνα πριν και βάλε;
Είμαι στη θέση της φίλης σου και απορρίφθηκα για παρόμοιους λόγους, καθως λεει δεν την ενιωσα στην περιοδο της εγκυμοσυνης και εκανα τη ζωη μου .Βέβαια κάνεις δε σκέφτηκε ότι εγώ περνούσα ζόρια στην περίοδο της εγκυμοσύνης που για μένα στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα παρά 9 απλοί μήνες. Τεσπα. Αυτό που είπα και στην δικιά μου παρολίγον κουμπάρα είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί μια κουμπαριά. Και αυτοκόλλητοι να είστε, δε ξέρεις αν μετά από 4 χρονια θα είναι το ίδιο. Οποτε είναι και λίγο τύχη.
Αυτό που δεν ήσασταν και πολύ φιλες αλλά καπως κατέληξε κουμπάρα- πως;,
«Αγαπιόμαστε» γράφει.
Το ‘χανε πει σε μια κουβέντα.
Διαβάζοντας το κείμενο αυτό έχω την αδιόρατη αίσθηση ότι για άλλους λόγους η γράφουσα δεν θέλει για νονά του παιδιού της τη φίλη της και όχι λόγω απόστασης. Σαν η φιλία αυτή να συνεχίζεται για χάρη του παλιού καλού καιρού και όχι αβίαστα. Μπορεί όμως και να έχω άδικο. Σε κάθε περίπτωση η σχέση του παιδιού με τη νονά του είναι ιδιαίτερη και την επιλογή πρέπει να την κάνεις επειδή το θες και το νιώθεις πραγματικά και όχι επειδή το είπατε κάποτε και τώρα νιώθεις δεσμευμένη.
Εμένα η καλύτερη, αδερφική φίλη μου είπε ευθέως ότι θέλουν ένα νονό κοντά στο παιδί (εγώ μένω μακριά). Στενοχωρήθηκα (πιο πολύ γιατι δε θα έχω ένα άλλοθι να παρατάω τα πάντα και να πηγαίνω να βλέπω τη φίλη μου), αλλά συμφωνώ μαζί τους ότι αυτό είναι καλύτερο για το παιδί.
Και φυσικά εξακολουθούμε να είμαστε αγαπημένες!
Αχ στο έτος 2019 και σε αυτό τον χώρο δεν πίστευα ότι θα έβρισκα τέτοιες ανησυχίες. Νιώθω μία μικρή θλίψη…
Της λες τον πραγματικό λόγο: Θέλεις η νονά να έχει συχνή επαφή με το παιδί. Δεν παίζει ρόλο αν αυτό δεν έχει καμία σημασία για άλλους ανθρώπους, εσύ αυτό θέλεις. Έτσι 1) Δεν θα πεις ψέμματα στη φίλη σου, αλλιώς ωραία φίλη θα είσαι και εσύ 2) Αν είστε όντως φίλες με επικοινωνία και εμπιστοσύνη δεν υπάρχει λόγος να παρεξηγηθεί. Σε αντίθετη περίπτωση η φιλία σας δεν ήταν τελικά και τόσο δυνατή, οπότε ποιο το νόημα να γίνει και νονά?