Αγαπητή «Α, μπα»: Γιατί ζητούν από τα παιδιά τους πράγματα που εκείνοι δεν πρόσφεραν στους γονείς τους;

Γιατί τα πεθερικά μου, που περνούν για ασυμβίβαστοι άνθρωποι και χάραξαν μόνοι τους το δρόμο τους στη ζωή, τώρα ζητούν από τα παιδιά τους πράγματα που εκείνοι δεν τα πρόσφεραν στους γονείς τους; Έκαναν τρία παιδιά και δεν έδωσαν σε κανένα όνομα από τους παππούδες. Τώρα όχι μόνο περιμένουν να ακούσουν το όνομα τους , αλλά το περιμένουν κι από τα τρία τους παιδιά. Δε φρόντισαν γονείς που είχαν καταπέσει μέσα στο σπίτι τους, έβαλαν γυναίκες , χρησιμοποιήσαν γηροκομεία κλπ. Τώρα παραπονιούνται που τα παιδιά τους μένουν μακριά και ποιος θα τους αναλάβει κλπ. Επίσης περιμένουν να περνάμε τις διακοπές όλοι μαζί και να βγαίνουμε όλοι μαζί έξω και να πηγαίνουμε όλοι μαζί για μπάνιο και να κοιμόμαστε για μεσημέρι όλοι την ίδια ώρα κλπ. Και φυσικά στις διακοπές δεν κρατάνε τα παιδιά για να βγούμε εμείς οι γονείς για κανένα ποτό, ούτε βγαίνουν μόνοι τους με τους φίλους τους να μας αφήσουν να χαλαρώσουμε στον κήπο με τα παιδιά. Κι άντρας μου βρίσκεται σε αμηχανία με αυτή τη συμπεριφορά. Τι να σου πω, μου λέει , δεν ήταν έτσι. Με αυτόν τον τρόπο πηγαίνουμε όσο γίνεται λιγότερο στους δικούς του και το ίδιο κάνουν και τα αδέρφια του , αλλά είναι κρίμα. Οι παιδικοί του φίλοι και οι συμμαθητές τον έχουν χάσει και σκέφτονται (φωναχτά) ότι εγώ τον απομάκρυνα. Ο άντρας μου κατάγεται από ένα πολύ όμορφο παραθαλάσσιο μέρος, έχει φίλους και παρέες ( για πόσο ακόμα;) , οι γονείς του έχουν ένα άνετο σπίτι ( το πατρικό του ) με κήπο , χωρίς καθόλου σκαλοπάτια πουθενά. Παράδεισος για μικρά παιδιά. Θα μπορούσαμε να είμαστε κάθε σαββατοκύριακο εκεί. Δεν το κάνουμε γιατί κάθε φορά που πάμε αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε το πρόγραμμά τους . Αντί να περπατήσουμε στην παραλία και να πιούμε καφέ με τους συμμαθητές καθόμαστε στο τραπέζι της κουζίνας και βλέπουμε τηλεόραση όλοι μαζί. Προτιμώ να το κάνω στο σπίτι μου , στην κουζίνα μου , με το πρόγραμμα της επιλογης μου. Α! Κι ό,τι πρόγραμμα έχουν (προσκλήσεις , καλέσματα) , όταν πηγαίνουμε δεν το κάνουν , για να είμαστε όλοι μαζι. Υπάρχει καμιά λύση;

Ναι. Να το πάρετε απόφαση.

Κάτι που ανακάλυψα πρόσφατα, σχετικά: όσο μεγαλώνουν οι άνθρωποι, τόσο πιο εγωκεντρικοί γίνονται. Όσο πλησιάζει το τέλος, και όσο πιο πολύ το φοβούνται, τόσο λιγότερο είναι σε θέση να σκεφτούν τους άλλους. Σταδιακά σκέφτονται όλο και περισσότερο τον εαυτό τους, μέχρι που σχεδόν πλαστικοποιούνται από τον εγωκεντρισμό τους. Σας προειδοποιώ ότι αφού τα πεθερικά έχουν ξεκινήσει αυτή την πορεία (δεν λέω ότι είναι υποχρεωτική εξαρχής για όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως), θα γίνονται όλο και χειρότεροι. Είναι σημαντικό να μην περιμένετε κάτι καλύτερο από αυτό που βλέπετε μπροστά σας.

Εφόσον το σπίτι είναι δικό τους και είσαστε φιλοξενούμενοι, ή δέχεστε τους κανόνες, ή δεν πηγαίνετε. Το «είναι κρίμα» δεν το αντιλαμβάνομαι ακριβώς. Τι είναι κρίμα; Που δεν σας βολεύει η κατάσταση; Αυτό που θα θέλατε είναι να μένετε σπίτι τους χωρίς να είσαστε υποχρεωμένοι να ασχολείστε μαζί τους. Το ίδιο μπορούν να πουν και οι γονείς του, αφού δεν είσαστε διατεθειμένοι να κάνετε αυτό που θέλουν. Δεν υπάρχει κάποια υποχρέωση από τους παππούδες να σας εξυπηρετούν. Είναι κάτι που θεωρούν πολλά παιδιά αυτονόητο όταν αποκτούν δικά τους παιδιά, τελικά στην πράξη σπάνια λειτουργεί. Τίποτε δεν είναι χωρίς αντάλλαγμα.

Αν θέλετε να τους ταρακουνήσετε, σας συνιστώ να πάτε κάποιες φορές σε αυτό το μέρος μένοντας σε ξενοδοχείο. Ή για να τους ταρακουνήσετε, ή επειδή είσαστε ανεξάρτητοι ενήλικες και μπορείτε να πάρετε τα πράγματα στα χέρια σας. Το τσάμπα έχει προϋποθέσεις. Αν θέλετε τις δικές σας ρυθμίσεις, τότε πρέπει να πληρώσετε. Αν δεν μπορείτε να πληρώσετε, δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News