Αγαπητή «Α, μπα»: Προσπαθώ να πείσω τους γονείς μου ότι είναι φυσιολογικό που είμαι γκέι

Γεια σου αγαπητή α, μπα μου! Να σου πω την αλήθεια σε ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα, αλλά από εκείνη τη μέρα διαβάζω το site σου και τις ιστορίες που ανεβαίνουν καθημερινά και βρίσκω τις απαντήσεις σου πολύ ενδιαφέρουσες! Αποφάσισα λοιπόν να μοιραστώ και εγώ αυτό που με απασχολεί τα τελευταία 3 χρόνια περίπου. Είμαι (30 χρονών) γκέι και έκανα coming out πρώτα στη μαμά μου πριν 2,5 χρόνια περίπου, μετά στον αδερφό μου και πριν 1 χρόνο στον μπαμπά μου. Παρόλο που ήξερα ακριβώς ποια θα ήταν η αντίδρασή τους, ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί τους, γιατί έχω φτάσει πλέον στην ηλικία που ξέρω τα συναισθήματά μου, κουράστηκα να λέω ψέματα και κυρίως επειδή βρήκα τη μία και μοναδική σύντροφο! Στο άκουσμα των νέων η μαμά μου φρίκαρε φυσικά και τόσο καιρό μετά ακόμα έχω τις ίδιες συζητήσεις μαζί της που καταλήγουν σε κλάμματα ή σε φωνές και ανταλλαγές χαρακτηριστισμών -πότε άρχισα να νιώθω έτσι και γιατί δεν της είπα τίποτα νωρίτερα (φυσικά ελπίζει ότι θα έλυνε το “πρόβλημα” αν ήξερε κάτι από νωρίς), ότι δεν είμαι νορμάλ, ότι ντρέπεται να μιλήσει σε κόσμο για μένα, ότι ζηλεύει όταν βλέπει άλλα (στρέητ) ζευγάρια ευτυχισμένα, ότι είχε άλλα “σχέδια” για μένα, ότι δεν μου αξίζει να είμαι “έτσι” (τόσο όμορφη κοπέλα!!), ότι χαραμίζω τη ζωή μου και δε θα αποκτήσω ποτέ παιδιά κλπ κλπ. Ένας συνεχής ψυχολογικός πόλεμος… Με τον μπαμπά μου δε μιλάω ουσιαστικά καθόλου, ενώ με τον αδερφό μου αραιά και πού και όταν έρχεται το μείζον θέμα στη συζήτηση, όλο και κάτι έχει να πει. Με λίγα λόγια, δεν έχω υποστήριξη από κανέναν στην άμεση οικογένειά μου. Πριν ένα χρόνο, που λες α, μπα μου, παντρεύτηκαμε κιόλας! Ευτυχώς ζούμε στο εξωτερικό, οπότε όλα είναι ευκολότερα. Βtw, η γυναίκα μου δεν είναι Ελληνίδα, οπότε όλη αυτή η αντίδραση των γονιών μου της φαίνεται τρελή και εγωιστική (δεν έχει κι άδικο). Ωστόσο από την πρώτη στιγμή ήταν στο πλευρό μου και όλο με συμβουλεύει να μιλήσω με τους δικούς μου και να προσπαθήσω να τους πείσω ότι εκείνοι την έζησαν τη ζωή τους, πρέπει τώρα να με αφήσουν και μένα να κάνω το ίδιο. Βασικά με συμβουλεύει ό,τι ήδη προσπαθώ να πω στους δικούς μου, χωρίς ανταπόκριση φυσικά. Το ζουμί της υπόθεσης είναι ότι παρόλους τους τσακωμούς και την απόσταση, μου λείπουν πολύ, αλλά δεν έχω καμιά όρεξη να τους επισκεφτώ (μόνη μου φυσικά) στην Ελλάδα και να είναι κι οι δύο με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα ή να προσποιούμαστε ότι όλα είναι καλά μπροστά στους άλλους και να κρύβουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Επίσης δε θέλω να πάω χωρίς τη γυναίκα μου! Φυσικά όλη αυτή η κατάσταση με κρατά μακριά κι από άλλους συγγενείς ή φίλους στην Ελλάδα που αναρωτιούνται γιατί έχω χαθεί. Είμαι στο στάδιο που έχω κουραστεί να μιλάω στους γονείς μου και να προσπαθώ να τους κάνω να καταλάβουν πόσο μικρή είναι η ζωή και πόσο μάταια ξοδεύουμε όλον αυτόν τον καιρό που έχει περάσει. Εσύ τι πιστεύεις;;

–μια πονεμένη ψυχή!

Πιστεύω ότι δεν έχεις καμία δουλειά να τους πείσεις για οτιδήποτε. Εξηγήθηκες, τώρα είναι δικό τους θέμα τι θα κάνουν με την πληροφορία. Η γυναίκα σου (να ζήσετε) μάλλον δεν καταλαβαίνει καθόλου τι περνάς για να προτείνει κάτι τόσο επιπόλαιο. Απ’ όπου κι αν είναι, μου φαίνεται κάπως αφελές να φρίττει, σα να μην γνωρίζει τι προκατάληψη υπάρχει με το θέμα, παντού. Επειδή ήταν η ίδια τυχερή, δεν σημαίνει ότι όσοι έχουν το πρόβλημα μπορούν να το λύσουν.

Δεν μπορείς να τους πείσεις για τίποτα απολύτως. Δεν είναι ζήτημα επιχειρημάτων. Αν θέλουν να αλλάξουν γνώμη, θα το κάνουν μόνοι τους, για τον εαυτό τους, όχι επειδή εσύ βρήκες ένα ξόρκι και τους άλλαξες. Κι αυτοί τόσο καιρό σου μιλάνε για να αλλάξεις. Ένα σωρό επιχειρήματα σου αράδιασαν. Ότι δεν είσαι κανονική, ότι δεν θα κάνεις παιδιά. Κατάφεραν κάτι;

Δεν χρειάζεται να τους παρακαλέσεις να σε αφήσουν να ζήσεις τη ζωή σου. Την ζεις, χωρίς την άδεια τους. Πρέπει να μάθεις να την ζεις χωρίς να την περιμένεις. Μπορείς να πας στην Ελλάδα με την γυναίκα σου και να μείνετε σε ξενοδοχείο, και να δεις όποιον θέλεις για όσο θέλεις, με τους όρους σου. Και μπορείς να το θέσεις ως τελεσίγραφο, ή θα με δείτε με τη γυναίκα μου, ή καθόλου, αν σου είναι σημαντικό. Ή μπορείς να τους δεις μόνη σου, επίσης μια χαρά. Γενικώς, αυτό που θέλω να πω είναι ότι εσύ δεν μπορείς να κάνεις κάτι παρά να ζεις τη ζωή σου.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News