Αγαπητή «Α, μπα»: Πώς πρέπει ν’αντιδρούμε στον ρατσισμό;

Αγαπητή Α, μπα καλησπέρα, Έχω μία ερώτηση σχετικά με το πως πρέπει να αντιδρούμε στον εξώφθαλμο ρατσισμό – και κατ επέκταση σε κάθε είδους αδικία. Ο σύντροφος μου είναι άγγλος με καταγωγή από το Πακιστάν. Ζούμε και οι δύο στο Λονδίνο, η σχέση μας είναι σχετικά πρόσφατη αν και γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, και μέχρι στιγμής περνάμε πολύ όμορφα μαζί. Δυστυχώς, εκείνος έχει έρθει πολλές φορές αντιμέτωπος με το ρατσισμό, ιδιαίτερα μεγαλώνοντας. Το έχουμε συζητήσει αρκετές φορές και καταλαβαίνω από τα λόγια και τις αντιδράσεις του ότι είναι ένα ευαίσθητο θέμα γι αυτόν. Σκέφτομαι λοιπόν, με αφορμή συγκεκριμένα γεγονότα, ποια θα ήταν η ενδεδειγμένη δική μου στάση στο θέμα. Για να δωσω ένα παράδειγμα, κάθε μα κάθε φορά που ταξιδεύουμε κάπου (προ κορονοϊού), ιδιαίτερα στο εξωτερικό, σε οποιοδήποτε έλεγχο, είναι ο πρώτος – και συνήθως ο μοναδικός – που θα ελέγξουν/ μιλήσουν με αγένεια/ ακόμα και ανακρίνουν. Ο ίδιος το αντιμετωπίζει πάντα ψύχραιμα και με ευγένεια, σαν κάτι δεδομένο. Το θέμα είναι όμως ότι δεν θα έπρεπε να είναι δεδομένο και είναι γενικώς απαράδεκτο και εντελώς άδικο. Η πρώτη μου ενστικτώδης κίνηση είναι να αντιδράσω, να μιλήσω, να φωνάξω. Εχω συζητήσει μαζί του και ξέρω ότι δεν του αρέσει αυτου του είδους η ένταση, προτιμά να τελείωνει όσο πιο γρήγορα αυτή η άχαρη διαδικασια, και πάντα λεει οτι προέχει πάντα η ασφάλεια και η ηρεμία. Εννοείται πως το σέβομαι, αν και δε νιώθω καλά με τον εαυτο μου. Δηλαδή δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε για την κατάφωρη αδικία? Έχω ζήσει κι εγώ άσχημα περιστατικά (πολύ έντονο bullying όσο ήμουν παιδί), και με πληγώνει να ξέρω ότι κάποιος που νοιαζομαι νιώθει τοσο άσχημα. Μήπως όμως σκέφτομαι μονόπλευρα? Μήπως με τυφλώνουν τα προνόμια μου? Μέχρι πρότινος αντιδρουσα αρκετα έντονα σα μάρτυρας σε παρομοια περιστατικά που συνεβαιναν σε τρίτους, μήπως όμως τα έκανα χειρότερα τελικά? Από την αλλή σκέφτομαι πολλές φορες οτι η σιωπή ειναι συνενοχή. Είμαι αρκετα μπερδεμενη. Εσεις πως αντιμετωπίζετε ανάλογες καταστάσεις? Ευχαριστώ!
– Η προφορά μου είναι για γελια και για κλάματα

Νομίζω ότι πρέπει να συζητήσεις κι άλλο μαζί του για το θέμα, γιατί δε νομίζω ότι τον έχεις καταλάβει σε βάθος. Το έντονο bullying, που δεν θέλω να υποτιμήσω καθόλου, δεν είναι το ίδιο με τον συστημικό ρατσισμό που αντιμετωπίζει ως πολίτης μιας χώρας. Αν βάλεις τις φωνές την ώρα που τον ελέγχουν στο αεροδρόμιο, είναι πιθανό ο (ρατσιστής) υπάλληλος να κάνει επίδειξη δύναμης και επειδή δεν μπορεί να τα βάλει με σένα, να τα βάλει ακόμα χειρότερα με τον φίλο σου, και να πληρώσει αυτός την δική σου «αντίσταση», ας πούμε. Ο κίνδυνος, όταν λέει «προέχει η ασφάλεια», είναι υπαρκτός, μεγάλος, αληθινός, και δεν μιλάμε μόνο για ξύλο. Γι’αυτό πρέπει να είσαι πάρα μα πάρα πολύ προσεκτική.

Όταν πρόκειται για παρενόχληση από άλλους, περαστικούς, τυχαίους ανθρώπους, η συμπαράσταση σου μετράει και είναι σημαντική, αλλά όταν πρόκειται για δημόσια υπηρεσία, αεροδρόμια, συναλλαγές με το κράτος, όταν ξέρετε ότι το κίνητρο είναι ο ρατσισμός αλλά δεν υπάρχει απόδειξη που φαίνεται από το φεγγάρι, χρειάζεται άλλος χειρισμός. Υπάρχουν νόμοι, υπάρχουν κανόνες, πρέπει να τους ξέρεις πολύ πριν αρχίσεις τις φωνές, γιατί εσένα δεν θα σε φοβηθούν, την κοινή όμως γνώμη, τους δικηγόρους, τις ανθρωπιστικές οργανώσεις, το ξεμπρόστιασμα στο Facebook, ίσως ναι. Ίσως, εξαρτάται από το πού θα πέσεις.

Αν δεν νιώθεις καλά με τον εαυτό σου, οργανώσου, βοήθησε άλλους που μάχονται κατά του ρατσισμού, με σχέδιο, με σκέψη, με συγκεκριμένους στόχους. Έτσι θα βοηθήσεις. Με τις φωνές και την ένταση χωρίς να ξέρεις τι έχεις απέναντί σου μάλλον χειρότερα κάνεις τα πράγματα.

Eσύ έχεις δει το instagram του Α,ΜΠΑ; 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News