Α, μπα μου αγαπημενη, σ’ευχαριστω που υπαρχεις, εισαι μια ανασα ζωης μεσα στην τοξικοτητα (το ακους περιπου 200 φορες τη μερα αλλα I have to pay tribute). Λοιπον, εχω εναν προβληματισμο. Ειμαι φεμινιστρια σε πραξεις και λογια, και προσπαθω να κανω το καλυτερο που μπορω, καθε μερα. Κινουμαι σε αντιστοιχους κοινωνικους κυκλους, γινομαι δυσαρεστη, υπερασπιζομαι γυναικες εμπρακτα οταν γινονται θυματα σεξιστικης συμπεριφορας, διαβαζω, παω σε πορειες, κανω μεχρι και μεταπτυχιακο πανω σε gender studies. Παρ’ολα αυτα, με τις φεμινιστριες φιλες μου τη βρισκουμε ultra πολυ να κανουμε σεξιστικα, μη πολιτικα ορθα αστεια. Τονιζω το φεμινιστριες φιλες μου, γιατι οταν ειμαι σε ασχετους κυκλους που δεν ξερω τις αποψεις τους δεν προκειται ν’ ακουσεις σεξιστικο λογο απο μενα ουτε με πιστολι στον κροταφο. Αυτα τα αστεια λοιπον, δεν ειναι καποια προσπαθεια να το παιξω κουλ γκερλ (θελω να ελπιζω) αλλα καποιες φορες ξεφευγουν αρκετα, γινονται πολυ ωμα και πιανω τον εαυτο μου να νιωθει ασχημα αλλα ταυτοχρονα μου δινουν μια αισθηση empowerement (σε φαση χαχα κοιταξτε μισογυνιδες χρησιμοποιουμε τα οπλα σας ειρωνικα προκειμενου εμμεσα να ενισχυσουμε τη δικη μας θεση). Σκεφτηκα οτι παρομοια συμπεριφορα εχω δει απο transgender ατομα που χρησιμοποιουν το “did you just assume my gender” πατριαρχικο αστειακι προκειμενου να γελασουν στα μουτρα της ιδιας τους της καταπιεσης. Η ερωτηση ειναι, θεωρεις οτι μια τετοια συνηθεια μπορει να δημιουργει εμμεσα τοξικο κλιμα και να ειναι απλα μια δικαιολογια για να εκφρασουμε τον εσωτερικευμενου μισογυνισμου μας? Ή ειναι εντελως ακακο στα προστατευτικα πλαισια που συμβαινει?
– Feminist in identity crisis
Χρειάζεται να μας πεις τι είδους αστεία εννοείς, αλλά αν είναι σαν το παράδειγμα που αναφέρεις, είναι κανονικό χιούμορ και για μένα πετυχημένο. Ο καταπιεσμένος φυσικά και έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί αυτά τα όπλα ως εσωτερικό αστείο. Ένας μαύρος μπορεί να πει έναν μαύρο με την απαγορευμένη για τους λευκούς λέξη, και το κάνει. Είναι ειρωνεία. Από τις καλές.
Τώρα πώς το χρησιμοποιεί η καθεμία σας ξεχωριστά δεν ξέρω, δεν γίνεται να περάσετε όλες από ανιχνευτή ψεύδους ή από ψυχανάλυση για να επιτρέπονται αυτά τα αστεία, εσείς μεταξύ σας ξέρετε το κλίμα ελπίζω και μπορείτε να διακρίνετε τι συμβαίνει. Αυτού του είδους το χιούμορ είναι κάποιου επιπέδου και χρειάζεται μαεστρία, όντως μπορεί να ξεφύγει, αλλά αν γίνεται καλά, είναι για stand up comedy.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εχω τα κιλά μου όπως κ μερικες φίλες μου κ κάνουμε inside jokes μεταξύ μας ,όπως έχω κ γνωστή που δεν έχει χέρι κ κανει επίσης πλάκες για αυτό το θέμα . Ωστόσο τα αστεία έχουν κ κάποιο όριο ,δεν μπορείς να κάνεις πλάκα με βιασμό κλπ.
Οπως λέει και η Λένα εξαρτάται από το αστείο και τον τρόπο που το λέτε. Αν δεν μας λες κάποιο παράδειγμα δεν μπορούμε να σου πούμε. Πάντως κρίνοντας από τα stand up comedies το να κάνεις χιουμορ τις περισσότερες φορές “προσβάλλει” άμεσα ή έμμεσα. Εχω δει πολλά stand up από όλων τον φύλων, φυλών και σεξουαλικών προσανατολισμών και όλοι μα όλοι έλεγαν αστεία για την φυλή τους, το βάρος του, τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό κλπ. Αλλά ο τρόπος που τα λένε δεν είναι προσβλητικός ίσως γιατί τα περισσότερα βασίζονται σε βιώματά τους και πολλά είναι τραγελαφικά γιατί βασίζονται σε βιώματά… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό το είδος χιούμορ είναι πολύ έξυπνο κ επίσης πολυ εκτονωτικο. Αλλά θέλει μαεστρία κ κατάλληλο περίβαλλον . Αφού έχεις φίλες φεμινίστριες κ μπορεις να μοιράζεσαι τέτοια είδους ειρωνία απέναντι στον σεξισμό πραγματικά σε ζηλεύω 🙂
Αυτού του είδους το χιούμορ δεν είναι απλά άκακο, μπορεί να φανεί και πολύ χρήσιμο, είναι διασκεδαστικο και μπορεί να κάνει διαφορά εκεί που τα σοβαρά επιχειρήματα αποτυχαινουν.
Αλλα κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο και πρέπει να είσαι σε εγρήγορση, δεν δίνονται carte blanch σε τέτοια πράγματα.
Χωρίς να διαφωνήσω, διότι δεν γνωρίζουμε λεπτομέριες, θα πρότεινα να δείς το Nanette της Hannah Gadsby στο Netflix, όπου αναλύει τους λόγους που χρησιμοποιούσε το self-deprecating humour στο παρελθόν και γιατί αρνείται να το ξανακάνει. Και φυσικά μιλάει για τον εαυτό της, αλλά πολλές απο μας μπορούμε να ταυτιστούμε, νομίζω. Α, και για όποιες ενδιαφέρονται, προσωπικά δεν το βρήκα αστείο σαν stand-up show αλλά περισσότερο ενδιαφέρον σαν δυναμική μαρτυρία, σίγουρα θα το πρότεινα.
Λες ότι είσαι σε κρίση ταυτότητας. Το να ανακαλύψεις την “ταυτότητα” σου, αν πούμε ότι κάτι τέτοιο υπάρχει, είναι όμως πιο περίπλοκο από απαρίθμηση σωστών συμπεριφορών. Κατι δεν σε ικανοποιεί κάτι στη ζωή σου και είναι ώρα να το αλλάξεις. Αυτό σου λέει η κρίση.