Καλησπέρα αγαπημένη Α,ΜΠΑ. Είμαι 47 ετών κι είχα εδώ και 7 χρόνια μια σχέση μ’ ένα συνομήλικό μου άντρα. Ήταν κοινή απόφαση να μην παντρευτούμε, αλλά να συζούμε, επειδή έχουμε κι οι δύο έναν πρώτο γάμο και ένα παιδί ο καθένας, απ’ τον πρώτο γάμο μας. Το δικό μου 25 ετών, το δικό του 17, αγόρια και τα δύο. Πριν δύο μήνες βίωσα έναν άγριο χωρισμό. Αφ’ ενός ανακάλυψα απιστία, αφ’ ετέρου, ο χωρισμός συνοδεύτηκε, απ’ την μεριά του πρώην συντρόφου μου, από υποτιμητικά λόγια σχετικά με την ηλικία μου, (η νέα του σύντροφος είναι 32 ετών), από αποκαλύψεις του τύπου “είχα σταματήσει εδώ και καιρό να σ’ αγαπώ”, “σ’ έχω προ πολλού ξεπεράσει”, κλπ, από προσβολές, όπως “δεν μπορώ να λειτουργήσω σεξουαλικά με μια γριά”. Δεν κατέβηκα στο χαμηλό επίπεδο να του ανταποδώσω, αφ’ ενός λόγω χαρακτήρα, αφ’ ετέρου, επειδή ήμουν σε κατάσταση σοκ, γιατί δεν είχα καταλάβει το ποιόν του συντρόφου μου, όλα αυτά τα 7 χρόνια. Ήμουν τόσο σοκαρισμένη απ’ την ανακάλυψη της απιστίας και απ’ την άθλια συμπεριφορά του, που ένιωθα σαν να είχα μουδιάσει ολόκληρη, σαν να είχε “παγώσει” το μυαλό μου και δεν μπορούσα ούτε να σκεφτώ, ούτε ν’ αντιδράσω. Χωρίσαμε άμεσα και ήταν κοινή απόφαση να μην κρατήσουμε καμία απολύτως επαφή. Έχουν περάσει δύο μήνες απ’ τον χωρισμό και τα γεγονότα, κι εγώ γίνομαι όλο και χειρότερα ψυχολογικά: δεν τρώω σωστά, (έχω χάσει 4 κιλά), κάνω ταραγμένο ύπνο, (ή και καθόλου, κάποια βράδια), δεν αποδίδω όπως πρέπει στη δουλειά μου, κλαίω ασταμάτητα για ώρες όταν είμαι μόνη, δεν βγαίνω απ’ το σπίτι εκτός αν είναι απολύτως αναγκαίο, έχω γεμίσει σκέψεις κι ενοχές για το “τι δεν έκανα σωστά”, αφού, ως γνωστόν, σ’ έναν χωρισμό φταίνε πάντα και οι δύο, ίσως όχι με το ίδιο μερίδιο, αλλά φταίνε κι οι δύο. Το διαζύγιό μου απ’ τον πρώτο μου γάμο, ήταν συναινετικό και ήρεμο, χωρίς μικρότητες και “ξεκατινιάσματα”, κι επειδή το θέλαμε πολύ κι οι δύο, δεν βίωσα κανένα αρνητικό συναίσθημα, δεν είχα, δηλαδή, την εμπειρία του “πένθους” που ακολουθεί έναν χωρισμό. Έχω σταθερή δουλειά κι είμαι οικονομικώς ανεξάρτητη. Έχω δύο ερωτήσεις: 1. Μήπως, επειδή έχει περάσει ήδη μεγάλο διάστημα -δύο μήνες- κι εγώ είμαι όλο και χειρότερα, θα πρέπει να δω έναν ειδικό ? Ψυχολόγο, εννοώ. Πιστεύεις πως χρειάζεται ? 2. Αν η απάντηση στην προηγούμενη ερώτηση είναι θετική: Ξέρω ότι δεν μπορείς να μου δώσεις ονόματα ψυχολόγων, αλλά μήπως μπορείς να μου υποδείξεις μια κάποια κατεύθυνση, προς τα που και πως να ψάξω ? Υπάρχουν ψυχολόγοι που ειδικεύονται στους χωρισμούς ? Δεν έχω καμία εμπειρία με ψυχολόγους, επειδή ποτέ ως τώρα δεν είχε χρειαστεί. Δεν θέλω να απευθυνθώ στο κοντινό ή ευρύτερο περιβάλλον μου. Μένω μόνιμα στην Αθήνα. Σ’ ευχαριστώ πολύ που το διάβασες. Καλή συνέχεια στην όμορφη επαγγελματική σου πορεία ! Υγεία κι ευτυχία στην προσωπική σου ζωή !
–Χριστίνα Χ.
Δεν είναι το διάστημα που είναι καθοριστικό, είναι ότι δεν μπορείς να λειτουργήσεις στην καθημερινότητα σου, άρα ναι, το καλύτερο είναι να πας σε έναν ψυχολόγο. Ο χωρισμός είναι μια πάρα πολύ κοινή αφορμή για να αναζητήσει κανείς ψυχολόγο. Δεν είναι από μόνο του αιτία για αναζήτηση ψυχολόγου, αλλά ό,τι βγαίνει στην επιφάνεια με τον τρόπο που βιώθηκε, και αυτό είναι η ειδικότητα κάθε ψυχολόγου, πάνω κάτω. Αν δεν θέλεις να απευθυνθείς σε γνωστούς και φίλους, ξεκίνα από το ίντερνετ. Δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας για το πώς βρίσκεις τον ψυχολόγο που σου ταιριάζει. Διάβασε βιογραφικά, κάνε μερικές δοκιμαστικές επισκέψεις, η διαδικασία αναζήτησης είναι μέρος της θεραπείας. Σκέψου τι φύλο, τι ηλικία, και τι εκπαίδευση θα ήθελες να έχει ο κατάλληλος για σένα, ξεκίνησε από εκεί, προσπάθησε να έχεις ανοιχτό μυαλό, και μην διστάσεις να δοκιμάσεις όσους χρειάζεται μέχρι να βρεις τον κατάλληλο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μα τα χίλια πτυχία ψυχολογίας που δεν έχω, αυτός έφτασε 47, χέστηκε πάνω του και βρήκε κάποια που δεν του θύμιζε την ηλικία του. Αυτό και μόνο αυτό. Δεν έγινες εσύ γρια ξαφνικά, αυτουνού του ήρθε αστροπελέκι το “3 χρόνια πριν τα 50”. Βάζω στοίχημα τα εναπομείναντα ωάρια μου-δεν έχω χρήματα πάνω μου αυτή τη στιγμή. Bonus ιστορία: Κάποτε που ήμουν σε μια μούρλια φάση, φρεσκοχωρισμένη, καλοκαίρι-ήλιος-χαλάρωση, τα έφτιαξα μ’έναν 17 χρόνια μεγαλύτερο, 44 τότε εκείνος. Κλασικός ψεύτης παντρεμένος_σε_διάσταση_αλλά_ζουν_μαζί_για_τα_παιδιά, που τι να κάνει ο μαύρος, τα έφτιαχνε με μικρούλες για να πνίγει τον πόνο του. Υποψιάζομαι ότι στα 2 χρόνια… Διαβάστε περισσότερα »
έλα ρε πόντια, με έκανες και γέλασα! Ευχαριστώ! Πρέπει να τον έτσουξε πολύ τον κύριο η ατάκα σου και το ίδιο εύχομαι να συμβεί και στον κύριο της ερώτησης.
Πριν 7 χρόνια,όταν ξεκίνησε η σχέση τους,ήταν κι ένας άντρας με ένα αγοράκι 10 χρονών.Όχι και πολύ δελεαστικό για μια νεότερη γυναίκα σε άλλη φάση της ζωής της.Να νταντεύει ξένο παιδάκι;Να θέλει δική της οικογένεια,αλλά να είναι τα οικονομικά πιο σφιχτά λόγω διατροφής πχ;Τώρα το παιδί είναι ολόκληρο παλικάρι.Σχεδόν ενήλικας.Θα το στηρίζει ακόμα οικονομικά,αλλά σαφώς δε χρειάζεται να είναι κι από πάνω του.Τα δύσκολα χρόνια τα πέρασε μαζί της.Με μια γυναίκα,που είχαν να αντιμετωπίσουν πάνω κάτω τα ίδια και ήξεραν και οι δύο,ότι δεν είναι πολύ εύκολο να βρεις σύντροφο,που να δέχεται τις υποχρεώσεις ενός παιδιού.Τώρα,που ξεσφίγγουν σιγά σιγά τα… Διαβάστε περισσότερα »
Ο “σύντροφος” είναι απερίγραπτος και, ενώ λυπάμαι βαθύτατα γι’ αυτό που έπαθες, εύχομαι ο ψυχολόγος να σε βοηθήσει να δεις ότι τελικά γλίτωσες. Το ξέρω, δεν είναι εύκολο. Ίσως να πληρώσει, ίσως και να μη πληρώσει αυτά που είπε. Σε κάθε περίπτωση ένας άνθρωπος που μιλάει έτσι σε κάποιον με τον οποίον έζησε δίπλα-δίπλα 7 χρόνια, είναι σκάρτος. Δε φταις εσύ γι’ αυτό. Μη προσπαθείς να ρίξεις ευθύνες στον εαυτό σου, δε λέει κάτι για σένα, λέει μόνο γι’ αυτόν.
Δεν λέω, ίσως και να χρειάζεται ο ψυχολόγος. Ωστόσο αυτό που εγώ βλέπω είναι ότι πήρες κατάκαρδα ότι έπεσε τόσο χαμηλά εκείνος (που νόμιζες ότι ξέρεις) ώστε για να υπερκαλύψει την δική του ενοχή γέμισε εσένα ενοχές για πράγματα που είναι αυτονόητα ότι δεν ισχύουν (αλίμονο αν ξοφλούσαν οι άνθρωποι στα 47! κι επιπλέον πολλοί άλλοι άντρες μια χαρά μπορούν να λειτουργήσουν σεξουαλικά με μια 47άρα, αν δεν μπορεί εκείνος δεν έχεις εσύ το πρόβλημα). Σε συνδυασμό με το ότι πέρασες όπως είπες πολύ ήπια το διαζύγιο ώστε να κάνει έντονη κόντρα με το παρόν, την αναπόφευκτη υπαρξιακή κρίση μέσης… Διαβάστε περισσότερα »
Χριστινάκι, το μόνο που θέλω να σου πω εγώ, είναι πως τα λόγια του ήταν πολύ πικρά και να μην τα κρατάς μέσα σου. Συνήθως αυτά που μας πληγώνουν περισσότερο είναι αυτά που ανταποκρίνονται σε ό,τι πιστεύουμε ή φοβόμαστε για τον εαυτό μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και αλήθεια. Οι προσβολές του άλλου δεν έχουν να κάνουν με εσένα μα με τον εαυτό του. Αποτελούν δικά του ελλείματα που δεν μπόρεσε να καλύψει. Η αξία σου και το ποιά είσαι δεν το ορίζει αυτός. Μόνο εσύ. Στον Ψυχολόγο να πας, γιατί θα σε βοηθήσει να δεις ξεκάθαρα αυτό… Διαβάστε περισσότερα »
Υπέροχο σχόλιο, ετσι είναι τα πράγματα και ελπιζω να μπορέσεις να το δεις και η ίδια. Εμενα οταν μου το έλεγαν δεν μπορουςα να το πιστέψω …
Ο άνθρωπος που αισθάνεται την ανάγκη να το παίζει μάγκας, δεν είναι μάγκας εξ ορισμού.
Οι εκδικήσεις και τα παραφερνάλια είναι κούφιες σπατάλες ενέργειας. Πρόκεται για άνθρωπο μειωμένου καταλογισμού, οπότε neeeeeeeext!!!!!!
Κακοτράχαλοι οι δρόμοι του-όπως λες- δεν είναι επειδή είναι η νυν του 15χρόνια μικρότερη. Υπάρχουν και πραγματικά αγαπημένα ζευγάρια με τόση διαφορά ηλικίας. Το θέμα είναι ότι αυτός είναι μεγάλο καθήκι, και θα το βγάλει και στην 32αρα σύντομα.
Τα είχα κάποτε στα 32 με έναν 48 τότε. Το πιστεύεις ότι είχα αποδεχθεί ότι μετά από μια ηλικία δεν θα είναι το σεξ ικανοποιητικό για εμένα; Είχα αποδεχθεί, ότι όταν εγώ 44 αυτός 60, ως εκ τούτου δεν είναι ισότιμες οι ανάγκες. Μου φαινόταν πολύ μακρινό το 44…. φαντάσου! Μετά τα 40 δεν είναι το ίδιο. Άλλο πως φαίνεσαι απ έξω. Όσο φιτ και ουάου , σχέση με πολύ μικρότερο, δύσκολο σεξουαλικά. Εγώ είχα σχέσεις με μικρότερους 10 χρόνια. Μια χαρά ήταν, αλλά πέρυσι, κατάλαβα ότι δεν μπορώ να συγχρονιστώ με έναν άντρα στην ακμή του στα 35 του……… Διαβάστε περισσότερα »
Καλέ Φωτεινή έτυχε, δεν έχω κανένα βίτσιο με ηλικίες, Αλλά αυτό το έζησες τη ζωή σου ρε παιδάκι μου….. Τι σημαίνει αυτό; Τη ζωή σου τη ζεις επειδή έκανες σχέση με έναν μικρότερο 10 χρόνια ή μεγαλύτερο 15; Σιγά τα αυγά δηλαδή….. Κι αυτό το αν επιλέξεις να μείνεις μόνη σου…. Βρε αυτά είναι στερεότυπα
Ε μ ε τ ι κ ος !! Αληθεια στεναχωριεμαι και λυπαμαι για το ανθρωπινο ειδος με τετοια ατομα! Ευτυχως βγηκε απο την ζωη σου αυτο το αθλιο ατομο..
Εχει και γιο !!! Γιατι αν δε διαιωνιστεί αυτό το είδος τότε ποιο?? Θα περιμενω 10 χρόνια για την ερωτηση στην α, μπα απο την 32χρονη που την αποκάλεσε γριά ο συντροφός τηςκαι τη χωρισε
Δε χρειάζεται καν να περιμένεις 10 χρόνια! Εγώ είμαι 32 και έχω ήδη ακούσει ότι πέρασε η μπογιά μου..
Ένας άνθρωπος που γενικά θεωρεί ότι οι άνθρωποι έχουν ημερομηνία λήξης, τείνει να τη μειώνει σταδιακά. Ο συγκεκριμένος δε, που μάλλον εκείνος αισθάνεται ότι έχει μεγαλώσει, μάλλον πολύ σύντομα θα αναζητήσει την “περιπέτεια” σε μια ακόμα μικρότερη γυναίκα.
Ο τύπος έχει κάνει ήδη παιδί, δεν είναι ότι η 32χρονη είναι καταλληλότερη για μάνα επειδή μπορεί (εν τω μεταξύ, ποιος είπε ότι η 47χρονη γυναίκα που έστειλε είναι σε εμμηνόπαυση;). Ο τύπος είναι ΚΛΑΣΙΚΟ δείγμα της κυρίαρχης κουλτούρας που θέλει τους άνδρες να είναι “μάγκες” και “γοητευτικοί” και “ώριμοι” και “έμπειροι” ‘όταν μεγαλώνουν που αξιώνουν οι σύντροφοί τους να είναι μικρότερες, σε συνδυασμό με το φαλλοκρατικό κυρίαρχο μότο “η γυναίκα μετά τα 30-35 max έχει γεράσει”. Αηδιάζω και με τα δύο. Να προσθέσουμε και την κρίση ηλικίας που πιάνει πολλούς από αυτούς τύπου “περνάει η μπογιά μου τώρα που… Διαβάστε περισσότερα »
Επειδή αυτο τον ιστότοπο τον διαβάζουν κυρίως γυναίκες να αναφέρω οτι στα 45 χωρις τη βοήθεια της επιστήμης εκανα το τελευταίο παιδι μου οποτε ας μην απογοητεύουμε άλλο τις γυναίκες. θελω να ακούγονται και αυτες οι φωνές, δεν ξοφλάνε τόσο νωρίς οι γυναίκες ….σίγουρα ειναι πιο εύκολο για την πλειοψηφία στα τριάντα αλλα στα σαράντα φεύγα δεν είναι απλησίαστο όνειρο
Δε λες την άλλη γριά , ούτε τον άλλο γέρο, σε καμία ηλικία. Όλα αυτά περί παιδιού , που λες κτλ είναι άσχετα με το θέμα
Σου μίλησε πολύ σκληρά.Αχρείαστα σκληρά.Κακίες.Δεν ξέρω,αν θα είχα καν το κουράγιο να τα γράψω,όπως κάνεις εσύ εδώ.Και μετά από τόσα χρόνια…Κι από έναν άνθρωπο,που δεν είναι και κανένα παιδάκι,για να ξεστομίζει αβίαστα ό,τι του έρθει…Είναι βαρύ.Χωρίζουν οι άνθρωποι.Συμβαίνει.Αλλά δέχτηκες ολόκληρη επίθεση.Την ανάγκη του,ίσως για να δικαιολογήσει την απιστία,να σε ταπεινώσει.Κι από τις πρώτες κιόλας μέρες να αισθανόσουν,ότι δεν μπορείς να το διαχειριστείς,δε θα ήταν υπερβολή,να αναζητήσεις βοήθεια.Ήταν ένα μεγάλο σοκ.Δεν υπάρχει λόγος να δώσεις κι άλλο χρόνο,μήπως και συνέλθεις από μόνη σου.Δεν τα καταφέρνεις και επηρεάζει ήδη τη ζωή σου.Πολύ πιθανό στην κουβέντα με τον ειδικό να εντοπίσεις και σημεία,που… Διαβάστε περισσότερα »