Αγαπητή «Α, μπα»: Πήγα σε ψυχολόγο και πραγματικά ήταν μια αποκάλυψη

Καλησπέρα, χαίρομαι πολύ που στέλνω εδώ! Είμαι 33 και είμαι ηθοποιός! Τελείωσα κρατική δραματική σχολή και μπορώ να πω πως ήμουν πολλά υποσχόμενη και για κάποια χρόνια δούλεψα σε αρκετές καλές παραγωγές. Όμως ήδη από την σχολή είχα κρίσεις πανικού και αργότερα βγήκε και η διάγνωση ότι έχω μια μορφή κατάθλιψης και κάπου εκεί ξεκίνησε και ο μεγάλος μου Γολγοθάς που μέσα είχε σκοτάδι, απόγνωση, θλίψη και πολλά πολλά κιλά! Ήμουν όμως ενεργή σαν ηθοποιός αν και αρκετά θλιμμένη και όταν πήρα τα κιλά άρχισαν και τα άσχημα σχόλια γιατί απαγορευόταν μια τόσο ταλαντούχα και όμορφη κοπέλα σαν εμένα να είναι με περιττά κιλά γιατί δεν μου ταίριαζε και δεν θα έβρισκα δουλειά και κανένας δεν θα ήθελε να δουλέψει μαζί μου! Ναι αυτά είναι υπαρκτά σχόλια τα οποία και πίστεψα ευτυχώς για μικρό χρονικό διαστημα και πολλές φορές από συναδέλφους που είχαμε ένα τυπικό γεια, αλλά αυτό δεν ήταν ικανό να τους σταματήσει από το να πουν την άποψη τους που δεν τους ζητήθηκε και πότε! Όπως και να έχει εγώ βρήκα έναν ψυχολόγο και μαζί ξεκινήσαμε να δουλεύουμε για το πώς θα καταφέρω τουλάχιστον για αρχή να βγάζω την μέρα μου όσο το δυνατόν πιο ηρεμα και σιγά σιγά τα πράγματα άρχισαν να καλυτερεύουν! Από τότε έχω αλλάξει ψυχολόγο (έψαξα αρκετά) γιατί ένιωθα την ανάγκη να βρω κάποιον ψυχολόγο που θα μου ταίριαζε καλύτερα ώσπου και αυτό έγινε και πραγματικά ήταν μια αποκάλυψη! Η ιστορία αυτή κράτησε πολλά χρόνια με πολύ κόπο από μέρους μου και πιστεύω ότι η κατάθλιψη αυτή ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί γιατί από κάποιο σημείο και μετά άρχισα να ζω πραγματικά και άρχισα να μαθαίνω τον εαυτό μου, βρήκα την πηγή των πανικών μου και έγινα η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου έως τώρα. Όμως μέσα σε αυτά τα χρόνια ένιωθα την ανάγκη πως έπρεπε να αφήσω για λίγο το θέατρο γιατί ήθελα να μάθω πολλά για μένα και να ξεκουραστώ και σωματικά και ψυχολογικά όμως συνεχιζα να πηγαινω σε ακροάσεις. Σε κάποια με είχαν πάρει αλλά είπα όχι γιατί ένιωθα πίεση και μόνο που θα ξανα επαιζα και πολύ συνειδητά πήρα την απόσταση μου και ίσως αν είχα πει ναι τώρα η πορεία μου να ήταν κάποια άλλη όμως δεν μετανιώνω γιατί δεν θα ήμουν αυτή που είμαι τώρα.Οταν ξανα άρχισα μετά από ένα διάστημα να πηγαίνω σε ακροάσεις έφτανα ένα βήμα προς το τέλος και πάντα επέλεγαν κάποια άλλη όχι εμένα αλλά επέμενα και δεν το έβαζα κάτω κι ας ένιωθα κάθε φορά ένα ράκος. Σιγά σιγά καταλάβαινα τους λόγους και έτσι κατάφερα να διαχειρίζομαι την απόρριψη και να καταλαβαίνω περισσότερο εμένα. Αυτό που με βοήθησε είναι πως αυτό που κάποιοι θα έλεγαν αποτυχία εγώ το έλεγα μάθημα που κάτι είχε να μου διδαξει. Όμως έπαψα να έχω επαφές με ανθρώπους του κύκλου μου και σήμερα νιώθω πως είμαι αρκετά πίσω και θέλω να ξαναμπώ στην διαδικασία να έρθω σε επαφή με ανθρώπους του χώρου όμως μου είναι δύσκολο και δεν ξέρω πως να κάνω την αρχη. Βλεπω συναδέλφους να έχουν πετύχει και να είναι δημιουργικοί και εκεί που πάει να με πάρει από κάτω και να πω είσαι 33 και τι θα απογινεις αλλάζω την σκέψη μου και ψάχνω να βρω τον τρόπο να μπω μέσα στα πράγματα και να ξαναξεκινησω να δημιουργω. Σίγουρα δεν είμαι ο άνθρωπος που θα πηγαινει για ποτά και καφέδες ούτε μου αρέσουν οι δημόσιες σχέσεις αλλά είμαι πλέον πρόθυμη να βρω τον τρόπο που μου ταιριαζει ώστε να κάνω μια αρχή. Έχει ένα χρόνο τώρα που ζήτησα να σταματήσω την ψυχοθεραπεία γιατί έχω αρχίσει και εμπιστεύομαι τον εαυτό μου έχω ξεκινήσει το γυμναστήριο και τώρα ψάχνω τρόπο να ξαναμπώ στα πράγματα απλά δεν ξέρω πως να κάνω την αρχή, και καθώς διάβαζα αγαπητή Α μπα με τον καφέ και σκεφτόμουν διάφορα είπα να στείλω κιόλας και γιατί όχι άλλωστε! Αν έχεις Λένα μια πρόταση ή αν υπάρχει κάποιος που ήταν κάποτε στην θέση μου και έχει μια πρόταση ή έναν τρόπο να μου πει θα χαρώ πολύ! Επίσης θέλω να σου πω Λένα πως έχω αλλάξει τον τρόπο που σκέφτομαι και έχω πάρει δύναμη πολλές φορές από τις απαντήσεις σου και σε ευχαριστώ! Καλή συνέχεια σε όλες και όλους

Η ερώτηση σου είναι, μέσες άκρες, πώς θα κάνεις καινούριους φίλους. Ότι ψάχνεις ανθρώπους συγκεκριμένου χώρου δεν έχει σημασία, για την ακρίβεια, αυτό είναι πιο εύκολο, γιατί έχετε περισσότερα κοινά.

Η απάντηση είναι περίπλοκη, αλλά θα προσπαθήσω να την κάνω απλή. Κάνεις φίλους όταν δεν προσπαθείς να γίνεις αποδεκτή (αν είναι συγκεκριμένος ο χώρος ή όχι, δεν θα έπρεπε να έχει σημασία, πάντα κάποιος είναι καλύτερος από κάποιον άλλον). Όταν εκπέμπεις το μήνυμα «σας αρέσω; Σας παρακαλώ, θέλω να σας αρέσω», θα τραβήξεις τους ανθρώπους που αναγνωρίζουν αυτόν τον κώδικα από χιλιόμετρα, θα σου πουν αυτά που θέλεις να ακούσεις, και μετά θα εκμεταλλευτούν την αδυναμία σου για να νιώσουν οι ίδιοι καλύτερα.

Αν νιώθεις ότι έχεις μείνει πίσω (σε τι; τι είδους αγώνας συμβαίνει και δεν συμμετέχεις;) αν νιώθεις ότι όοολοι προόδευσαν τόσο πολύ εκτός από σένα (επιλέγεις να βλέπεις συγκεκριμένους, είναι βέβαιο), τότε νιώθεις μειονεκτικά, και αυτή είναι η πιο ακατάλληλη αφετηρία για να παρουσιαστείς σε αγνώστους. Με θορύβησε ιδιαίτερα το «ζήτησα να σταματήσω την ψυχοθεραπεία», που αφήνεις αρκετά φλου. Υπάρχει περίπτωση να το έκανες παρά την αντίθετη γνώμη του θεραπευτή σου; Η στιγμή που αρχίζεις να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου είναι που θα απογειωθεί η θεραπεία. Ελπίζω να μην βιάστηκες.

Κατά τα άλλα, για να κάνεις φίλους από έναν συγκεκριμένο χώρο, πρέπει να ασχολείσαι με τον χώρο. Αυτό είναι όλο. Αρκεί να ισχύουν και όλα τα προηγούμενα που έγραψα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News