Αγαπητή «Α, μπα»: Είναι παράλογο που ζητάω να είναι συνεπείς;

Αγαπημένη μου Α,μπα, ελπίζω να είσαι πολύ καλά! Και, ναι, έχω ερώτηση κατηγορίας «μήπως είμαι υπερβολική;» Τα τελευταία χρόνια διαπιστώνω ότι υπάρχει ένα miscommunication που λέμε στο χωριό μου με φίλους και συγγενείς γύρω από το χρόνο που θα κανονίσουμε να βρεθούμε. Να σου πω ένα πρόσφατο παράδειγμα: κανονίζουμε πάρτυ γενεθλίων για την κόρη μου που είναι 3 ετών. Ειδοποιούμε τους καλεσμένους έγκαιρα, μεταξύ αυτών και τα ξαδέρφια μου που έχουν παιδιά στην ηλικία της και τα μικρά αλληλολατρεύονται. Η ξαδέρφη μου απαντάει ότι δεν μπορούν να έρθουν στις 12 που ξεκινάει το πάρτυ γιατί έχουν κανονίσει να φάνε στα πεθερικά και αντιπροτείνει να περάσουν βραδάκι ή απόγευμα. Εγώ σκέφτομαι ότι εκείνη την ώρα θα μαζεύω το σπίτι από τη λαίλαπα, θα είναι η ώρα που θα αρχίσουμε να χαλαρώνουμε και η μικρή θα είναι και πτώμα από την έντονη ημέρα. Λέω στην ξαδέρφη μου ευγενικά ότι ίσως να μην είναι καλή ιδέα και εκεί αρχίζει μίρλα ότι θα έπρεπε να είμαι πιο ελαστική με το πρόγραμμά μας και δεν παθαίνει τίποτα το παιδί να μην κοιμηθεί νωρίς μια φορά και διάφορα άλλα. Άλλο παράδειγμα: κανονίζουμε να δούμε φίλους μας- οι οποίοι δεν έχουν παιδιά- για καφέ σε πλατεία. Έχουμε δώσει ραντεβού στις 11 ας πούμε. Εμείς με την κόρη έχουμε φτάσει στην ώρα μας , παρ’ όλα αυτά οι φίλοι μας φτάνουν με 45 λεπτά καθυστέρηση. Εμένα δε θα με ένοιαζε τόσο πολύ πες, θα χάζευα βιτρίνες ή στο κινητό. Η μικρή όμως από ένα σημείο και έπειτα δυσανασχετεί, πεινάει , βαριέται. Από εκεί που υπολόγιζα δηλαδή ότι κατά τη μια θα φύγουμε από τον καφέ για να πάμε σπίτι να φάει το παιδί κλπ καταλήγω ή να πρέπει να παραγγείλω μια βλακεία απέξω να φάει ή να φύγω χωρίς να προλάβω να δω και καθόλου τους άλλους. Δε θέλω να δώσω την εντύπωση ότι δεν είμαι ευέλικτη. Και σνακ έχω μαζί μου και παιχνίδια και μια χαρά και αυτοσχεδιάζω και βγαίνω από το πρόγραμμα. Είναι όμως τόσο παράλογο που ζητάω να τηρούνται οι χρόνοι μου και το πλάνο που έχω εγώ στο μυαλό μου; Πρέπει να κάνω προγραμματικές δηλώσεις ότι πχ αν αργήσεις 15 λεπτά θα φύγω; Έχω αρχίσει και σκέφτομαι ότι τελικά είναι πανεύκολο να απομονωθείς όταν γίνεσαι γονιός και πασχίζω να βρω μια ισορροπία μεταξύ του «είμαι άκαμπτη» και του «λέω ναι σε όλα». Όλες οι συμβουλές σας ευπρόσδεκτες!

Timechaser

Δεν φταίει ότι είσαι γονιός, φταίει που είναι πολύ κυρίαρχο το ραντεβού χωρίς δέσμευση. Είναι θέμα κυρίαρχης κουλτούρας το «θα περάσω αν είναι», ακόμα και όταν προσπαθείς να κανονίσεις κάτι ενήλικο με ενήλικες, όπως είναι τραπέζι σε εστιατόριο, που δεν γίνεται «να περάσεις αν είναι», πρέπει να πεις ναι ή όχι, και αν πεις ναι, να έρθεις στην ώρα σου χωρίς να φέρεις άλλους δυο μαζί σου, γιατί το τραπέζι έχει αριθμό θέσεων και δεν γίνεται πάντα να αυξηθούν. Α, και μετά αρχίζει ο ένας που δεν πεινάει και τόσο, ο άλλος που έχει κανονίσει σε μισή ώρα αλλού και θα φύγει, και εσύ που ήρθες στην ώρα σου και λες στους σερβιτόρους να ξανάρθουν σε λίγο,, και σε λίγο αργότερα, και να υπομένεις τον εκνευρισμό τους προσπαθώντας να συγκρατήσεις τον δικό σου εκνευρισμό. Και φυσικά είναι αυτός που είπε ότι θα έρθει, και τον παίρνεις δέκα λεπτά μετά το ραντεβού, και «μόλις μπήκε σπίτι και τώρα θα κάνει ένα μπάνιο γιατί είναι χάλια». Εσύ λες ότι δεν θα σε πείραζε το 45 λεπτο στήσιμο και απορώ, σοβαρά δεν θα σε πείραζε; Να κάθεσαι σε καφέ μόνη σου 45 λεπτά, όχι γιατί είναι επιλογή σου, αλλά γιατί περιμένεις κάποιον ώστε να ξεκινήσεις το ραντεβού μια ώρα αργότερα;

Όπως κατάλαβες, έχω κι εγώ τέτοιες εμπειρίες, πολλές, όχι μια και δύο. Και ποτέ δεν έχω αναρωτηθεί αν είμαι υπερβολική. Στο «τι πειράζει αν κοιμηθεί πιο αργά το παιδί» η απάντηση είναι «δεν πειράζει εσένα, εμένα με πειράζει». Πειράζει πάρα πολύ. Ούτε το παιδί το πειράζει, γιατί δεν είναι δική του δουλειά ούτε πότε θα κοιμηθεί, ούτε αν θα κοιμηθεί. Εμένα πειράζει, γιατί είναι δική μου ευθύνη να το καλμάρω αν πάθει πατατράκ από την υπερδιέγερση. Δεν ξέρω αν υπάρχει επίσκεψη που μπορεί να μου χαρίσει τόση ευτυχία ώστε να εξισορροπήσει το πατατράκ (απάντηση: δεν υπάρχει). Υπάρχουν παιδιά που είναι καλόβολα, φαντάζομαι, αλλά όσα παιδιά έχουν μάθει σε ένα πρόγραμμα, ταράζονται πάρα πολύ όταν χαλάει.

Ευέλικτος σημαίνει αλλάζω την παραγγελία μου στο εστιατόριο αν έχει τελειώσει το παστίτσιο, ευέλικτος σημαίνει πάμε σε άλλο καφέ επειδή βρέχει και καθόμαστε έξω, ευέλικτος σημαίνει καθυστερούμε λίγο τα κυρίως και τρώμε τα πρώτα με ένα κρασί ακόμα επειδή έρχεται κάποιος έκτακτος, όχι «το πάρτι γίνεται ολοήμερο επειδή εσύ θα φας τα πεθερικά σου». Όχι μόνο δεν είσαι υπερβολική, αλλά είσαι υπερβολικά βολική. Για μένα τα παιδικά πάρτι δεν πρέπει να έχουν μόνο ώρα έναρξης αλλά και ώρα λήξης, είναι καλύτερα για όλους τους εμπλεκόμενους. (Τώρα κάποιος θα πει ότι έχω ξεχάσει πώς είναι τα πράγματα στην Ελλάδα γιατί λείπω. Όχι δεν έχω ξεχάσει, θυμάμαι πολύ καλά, όπως φαίνεται από την απάντηση, και αυτό το θέμα είναι ένα από όσα δεν μου αρέσουν στον ελληνικό τρόπο ζωής. Είναι ωραία η χαλαρότητα των κοινωνικών σχέσεων, αλλά όταν φτάνει σε αδιαφορία για τον χρόνο του άλλου, ξεπερνιέται η ευχαρίστηση και περνάμε στον εκνευρισμό. Φυσικά δεν είναι όλοι έτσι, το ξέρω ότι πολλοί θα ταυτιστούν και θα πουν «είμαι αυτός που περιμένει 45 λεπτά στο καφέ», οπότε, μήπως χρειάζεται ένας σύλλογος;)

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News