Αγαπητή «Α, μπα»: Ο αδελφός μου είναι 42 και μένει ακόμα με τη μητέρα μας

Αγαπητή α μπα, είμαι 37 ετών, μένω στο εξωτερικό αλλά πρόκειται σύντομα να γυρίσω μόνιμα στην Ελλάδα. Έχω φύγει από το πατρικό μου εδώ και πολλά χρόνια. Έχω έναν αδερφό που είναι 42 ετών, μακροχρόνιος single, που μένει στο πατρικό μου μαζί με την μητέρα μου. Ο πατέρας μου πέθανε πριν από λίγα χρόνια. Το πρόβλημα είναι η σχέση μου με τον αδελφό μου. Ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα στενή, λόγω της διαφοράς ηλικίας και λόγω διαφορετικών ενδιαφερόντων: εγώ διάβαζα πολυ΄αλλά εκείνος όχι, δεν σπούδασε, είχε μπλέξει με μηχανάκια, αυτοκίνητα κ.λπ. Τα τελευταία χρόνια έχει κάπως ωριμάσει και έχει μία δουλειά με σχετικά χαμηλό μισθό που του είχε εξασφαλίσει ο πατέρας μου χρόνια πριν. Όσο μεγαλώναμε, η σχέση μας βελτιωνόταν, αλλά δεν ήρθαμε ποτέ πολύ κοντά. Τα προβλήματα ξεκίνησαν όταν αποφάσισα αλλαγή καριέρας και επιστροφή στην Ελλάδα. Έρχομαι πολύ πιο συχνά Ελλάδα, μένω κάποια διαστήματα στο πατρικό αναγκαστικά και βλέπω στο σπίτι μία κατάσταση που δεν μου αρέσει καθόλου. Η μάνα μου 65+ πλένει, σιδερώνει, μαγειρεύει, καθαρίζει από το πρωί μέχρι το βράδυ και ο αδερφός μου, κουλ πάντοτε και χωρίς κανένα άγχος, γυρίζει από δουλειά, πάει για καφέ, τρώει, κάνει μπάνιο και κοιμάται Η μάνα μου διαμαρτύρεται ναι μεν αλλά από την άλλη έχω καταλάβει ότι δεν θέλει να μείνει και μόνη της. Ο αδερφός μου δεν κάνει καμία κίνηση ανεξαρτητοποίησης και η μόνη βοήθεια που προσφέρει είναι να πηγαίνει κάποιες φορές σουπερ μάρκετ για να μην φορτώνεται η μάνα μας. Το θέμα το έθεσα εγώ στη μάνα μου, και ως προς το ότι πρέπει να μείνει επιτέλους μόνος του για εκείνον και για εκείνη, αλλά και ότι πρέπει να συνεισφέρει στα έξοδα του σπιτιού, φαγητού κ.λπ και ναι μεν η μάνα μου συμφωνεί, αλλά τελικά έχω γίνει η κακιά της υπόθεσης που δεν αγαπάει τον αδερφό της, ενώ εκείνος με αγαπάει πολύ. Επίσης, ο αδερφός μου έχει αρχίσει να πετάει μπηχτές υπονοώντας ότι οι γονείς έχουν δώσει πολύ περισσότερα χρήματα σε εμένα απ’ό,τι σε εκείνον και γενικά πάντοτε υπήρχε αυτή η εντύπωση στην οικογένεια. Την ίδια εντύπωση είχα και εγώ επειδή είχα περισσότερα έξοδα λόγω σπουδών (δημόσιο σχολείο/πανεπιστήμιο στον τόπο κατοικίας). Όταν μου είπε ο αδερφός μου με μπηχτή ότι οι γονείς μου μου έστελναν στο εξωτερικό πολλά λεφτά όταν έκανα τα μεταπτυχιακά μου, έπαθα σοκ. Διότι έπαιρνα μία πολύ μεγάλη υποτροφία τότε κάθε μήνα, είχα ένα επίδομα και από το ξένο κράτος, και οι γονείς μαζί με παππού – γιαγιά έστελναν ένα ποσό της τάξεως των 200 – 300 ευρώ όλοι μαζί, όχι κάθε μήνα και χωρίς να τους το ζητάω. Αντίθετα, ο αδερφός μου δεν έχει πληρώσει ποτέ ενοίκιο, δεν έχει πληρώσει ποτέ σουπερ μαρκετ, λογαριασμό κ.λπ και ό,τι μισθό έπαιρνε τον στόκαρε κατευθείαν και ίσως τον στοκάρει ακόμα και σήμερα. και έκανε το κέφι του, αγόραζε – πουλούσε αμάξια, έκανε προσθετική μαλλιών, αγόραζε μετοχές κ.λπ, ενώ δεν είχε ποτέ θέμα ανεργίας, γιατί ο πατέρας μου τον βόλευε σε διάφορες δουλειές. Αντίθετα, εγώ ναι μεν σπούδασα αλλά από δουλειές έχω ταλαιπωρηθεί πολύ με ατελείωτα ωράρια και mobbing. Και όταν τα είπα όλα αυτά στη μάνα μου, έγινα πάλι η κακιά της οικογένειας που ζηλεύει τον αδερφό της. Στο μεταξύ, έχουμε ανοιχτά όλα τα κληρονομικά – περιουσιακά. Επειδή ο πατέρας μου δεν είχε κάνει διαθήκη, είμαστε συγκληρονόμοι σε όλα – παρά το ότι οι γονείς παλαιότερα έλεγαν τι πρέπει να πάρει ο καθένας – και περιμένω να πέσει φάγωμα γιατί ήδη έχουν ξεκινήσει και ως προς αυτό μπηχτές. Πολύ λυπάμαι που δεν έχω καλή σχέση με τον αδερφό μου και που ξέρω ότι σκέφτεται με τον τρόπο που σκέφτεται και ότι ίσως χρειαστεί να καταλήξουμε στα δικαστήρια μια μέρα για τα περιουσιακά. Λυπάμαι επίσης γιατί η μάνα μου στενοχωριέται με αυτή την κατάσταση, αλλά υποστηρίζει κυρίως τον αδερφό μου σε όλο αυτό, θεωρώντας ότι εκείνος είναι το καλό παιδί και εγώ αυτή που δημιουργεί συνεχώς προβλήματα. Ποιά είναι η άποψή σου για το πρόβλημα αυτό και γενικά για τις σχέσεις μεταξύ αδερφών;

Ότι όταν είναι κακές, πολύ συχνά ευθύνονται οι γονείς. Τουλάχιστον στη δική σου περίπτωση, ισχύει. Δεν θα έλεγα ότι έχεις πρόβλημα με τον αδερφό σου, αλλά με τη μητέρα σου που νιώθεις ότι δεν σε στηρίζει εξίσου με τον αδερφό σου, και με τον αδερφό σου ως αποτέλεσμα αυτού.
Είναι δυστυχώς πιθανό να καταλήξετε στα δικαστήρια. Μια λύση είναι να τα τακτοποιήσει τώρα η μητέρα σου, αλλά είναι κάπως απίθανο να λάβει τέτοια ευθύνη, μια χαρά την έχει αποφύγει τόσα χρόνια, αυτό το κληρονομικό μπάχαλο που αφήνουν οι Έλληνες γονείς που δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι τα έκαναν θάλασσα με τα παιδιά τους είναι παραδοσιακό όσο και το τζατζίκι. Πέρα από αυτό, που δεν είναι στο χέρι σου, αυτό που είναι στο χέρι σου είναι να κάνεις την προσπάθεια να διαχειριστείς τα συναισθήματα που έχεις για την οικογένειά σου (θεραπεία θα ήταν χρήσιμη) και μετά να πάρεις τις κατάλληλες αποστάσεις, γιατί οι άλλοι είναι αυτό που είναι. Δεν είναι δική σου δουλειά να τους πεις πού να μείνουν και πότε είναι η ώρα να μετακομίσουν.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News