Καλησπέρα Λένα Θα ήθελα τη γνώμη σου αλλά και των αναγνωστών για ένα θέμα που έχω με τη μητέρα μου . Ξεχνάει. Ξεχνάει πολλά. Είναι 50 χρόνων και σε πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με τη δουλειά της(νοσοκόμα), τα ξεχνάει όλη την ώρα. Πράγματα που θα της πω, που έγιναν μες στο σπίτι, απλά αλλά και πιο πολύπλοκα. Της έχω πει να το κοιτάξει, κατι να κάνει, να λυσει κάνα σταυρολεξο,να ρωτήσει στο νοσοκομείο που δουλεύει. Δεν ασχολείται. Όμως όλα αυτά εκτός από εκνευριστικα, με ανησυχούν κιολλας. Έχω φύγει για σπουδές και η κατάσταση παραμένει η ίδια. Καθώς η ίδια έχει μια επαφή με γιατρούς, εγώ δε ξέρω τι θα μπορούσα να κάνω προσωπικα. Μάλλον ξέρω, τίποτα. Όμως ανησυχώ. Κ φοβάμαι μην έχει ξέρω γω …προδιάθεση για ανια; Έχετε αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο; Έχετε κάτι να μου προτείνετε; Κάτι να μου πείτε; Θέλω πολύ να διαβάσω απαντησεις.
Η μαμά σου χρειάζεται γιατρό, δεν έχουμε κάτι άλλο να σου προτείνουμε. Ίσως η εγγύτητα που έχει με τους γιατρούς είναι ακριβώς αυτό που την αποτρέπει από το να το ψάξει: φοβάται, γιατί ξέρει τι μπορεί να σημαίνει. Όμως δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να γίνει.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πήγαινέ την παιδί μου σε νευρολόγο, τι να σου κάνει και η Λένα
Απο εμπειρια σε ανοια στο κοντινο μου περιβαλλον σε μικρη ηλικια (50 και λιγο) ενα απο τα πρωτα εμποδια που αντιμετωπιζει κανεις εκτος απο την αρνηση (εαν υπαρχει) του ιδιου του ασθενη, ειναι και η αρνηση του υπολοιπου περιβαλλοντος στο να δει/αναγνωρισει τις μικροαλλαγες που τις βλεπουν μονο οι παρα πολυ κοντινοι. Απορριψεις τυπου «ελα πώς κανεις ετσι, δεν ξεχναει συνεχεια», «υπερβολες των γιατρων» , και αλλα τετοια κανουν τη διαγνωση ακομα δυσκολοτερη να τη χωνεψεις και να τη διαχειριστεις. Με πολλη αγαπη σου λεω να πατε σε γιατρο αμεσα, και να προσπαθησεις να εχεις εστω ενα συμμαχο σε αυτη… Διαβάστε περισσότερα »
Μου θύμισε το Still Alice. Ταινιάρα αλλά επειδή η γιαγιά μου είχε Alzheimer και έχω ακούσει ότι είναι κληρονομικό και φοβάμαι για τον πατέρα μου, ήταν πολύ ψυχοπλακωτική. Γιατρό όσο το δυνατό νωρίτερα!
Καταπληκτική ταινία όντως, φοβερή η Julianne Moore. Είναι φοβερό να χάνεις στην ουσία τον εαυτό σου χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι.
Βρέθηκα πριν κάποια χρόνια σε σύλλογο ασθενών με άνοια, όπου μιλούσαν οι συγγενείς/φροντιστές ανθρώπων με άνοια για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Μετά από κανένα μισάωρο συνειδητοποίησα ότι οι ασθενείς στους οποίους αναφέρονταν ήταν οι άνθρωποι που κάθονταν ακριβώς δίπλα τους στον καναπέ. Μιλούσαν για αυτούς με τόση αγάπη, αλλά σαν να ήταν κάπου αλλού οι αγαπημένοι τους. Και ήταν πράγματι απόντες, ήταν προχωρημένη η ασθένεια δυστυχώς σε αυτές τις περιπτώσεις. Μεγάλος πόνος.
Η γιαγιά μου ήταν πολύ δυναμική γυναίκα, να τρέχει για όλους μας, να κάνει δουλειές, στιγμή δεν καθόταν. Το να την βλέπω ξαφνικά σαν μια ‘γιαγιούλα’ ήταν τρομερό πλήγμα, δεν ήθελα να το αντιμετωπίσω, ήθελα η εικόνα της γιαγιάς μου να είναι αυτή της δυναμικής γυναίκας. Το πως σε τρώει αυτή η ασθένεια είναι ασύλληπτο…
Αυτό ακριβώς, Tawn, μου θύμισες τη δική μου σούπερ γιαγιά. Βλέπεις να αλλοιώνεται σιγά σιγά η προσωπικότητα ενός ανθρώπου, αλλά και η σχέση που έχεις μαζί του. Ένας άνθρωπος εξαφανίζεται σταδιακά και τελείως αθόρυβα, ενώ εξακολουθεί να βρίσκεται μπροστά στα μάτια σου. Ακόμα δεν μπορώ να το διανοηθώ. Ήθελα κι εγώ να κρατήσω ατόφιες τις αναμνήσεις της superhero γιαγιάς, αλλά σιγά σιγά αντικαταστάθηκαν από τις εικόνες από ένα σιωπηλό, θλιμμένο και φοβισμένο γεροντάκι που δεν γνώριζε κανέναν μας. Προς το τέλος ήρθε η συνειδητοποίηση ότι η γιαγιά είχε χαθεί σε ανύποπτο χρόνο, δεν υπήρχε πια. Δεν ένιωθα τίποτα πια για… Διαβάστε περισσότερα »
Έτσι ακριβώς, είναι ο άνθρωπος που ξέρεις όλη σου τη ζωή αλλά παράλληλα δεν είναι καθόλου. Η ασθένεια άρχισε να δείχνει πολύ έντονα τα σημάδια της δυστυχώς ενώ περνούσα μια εφηβεία τσαντισμένη με…τα πάντα! Οπότε ήμουν τσαντισμένη και με αυτό, γιατί ήταν έτσι; Φυσικά ποτέ δεν την αποχαιρέτησα, κράτησε αρκετά χρόνια η ασθένεια μέσα στα οποία η γιαγιά απλώς “χάθηκε” και όταν με πήρε τηλέφωνο ο πατέρας μου να μου πει ότι η γιαγιά πέθανε, ήταν λίγο ανακουφιστικό να το πω;…
Μακάρι να βρεθεί θεραπεία.
Ρε συ κι εγώ το είχα αυτό με τα νεύρα, και αισθάνθηκα φοβερές τύψεις ετεροχρονισμένα. Βασικά δεν μπορείς να επεξεργαστείς αυτό που συμβαίνει, δεν μπορεί να συλλάβει το μυαλό σου ότι η γιαγιά δεν φέρει πλέον ευθύνη γι’ αυτά που κάνει, ότι μπορεί να της πεις 850 φορές “γιαγιά κάτσε εδώ και μην κουνηθείς, έρχομαι σε 5 λεπτά” και αυτή να σηκωθεί και να φύγει και να την ψάχνετε μετά. Και δεν φταίει ρε γαμώτο η γιαγιά, και δεν φταις ούτε εσύ, και γίνονται τα νεύρα σου κρόσια που πλέον δεν μπορείς να συνεννοηθείς ούτε για τα βασικά… Έπρεπε να… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ και γω αυτη τη ταινια σκεφτηκα. Καταθλιπτικη τερμα ομως ρε παιδι μου…
Ειδικά αν έχεις κάποια εμπειρία με την ασθένεια, τελειώνει η ταινία και νιώθεις ότι έχεις “βουλιάξει”…
Και γω ενιωσα ετσι και χωρις να εχω προσωπικη εμπειρια. Συμφωνω απολυτα για το ποσο μεγαλο χτυπημα ειναι να βλεπεις ανθρωπους να αλλοιωνονται εντονα απο διαφορες αρρωστειες (δυστυχως εδω εχω προσωπικη εμπειρια).
Το Alzheimer είναι κληρονομικό αν το άτομο που νοσήσει είναι νέο. Δηλαδή μέχρι τα 55 χρόνια του. Αυτό μου το είπε ο ψυχίατρός μου όταν η γιαγιά μου έπαθε Altzheimer σε μεγάλη ηλικία και συζητήσαμε πως η μητέρα μου ανησυχούσε ότι θα το πάθει και η ίδια.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι ακόμη κι αν κάποιος δεν έχει κληρονομικό Alzheimer δεν μπορεί να το πάθει σε πιο μεγάλη ηλικία. Απλά εκεί πρέπει να συναντηθούν διάφοροι παράγοντες.
Διαβάστε κι αυτό αν σας ενδιαφέρει https://alzheimerathens.gr/nosos-alzheimer-ke-klironomikotita/
Πολύ ενδιαφέρον, ευχαριστώ!
Σ αυτο το σημειο να θιξω το θεμα-μαστιγα: γονεις που δεν πανε σε γιατρους. Πριν κατι χρονια ειχαμε κανει χρυσο τον πατερα μου να παει σε γιατρο οχι για σοβαρο, ευτυχως, ζητημα υγειας. Δεν πηγαινε με τιποτα (πηγε τελικα) και μαλιστα μας ειχε πει και την ατακαρα: “και τι ξερουν μωρε και οι γιατροι, σιγα μην τους εμπιστευτω την υγεια μου”. ΝΤΟΙΓΚ!
ΥΓ: νομιζω το στειλα 5-6 φορες το εκπληκτικο αυτο κειμενο. Απολοτζις.
Τα ίδια ακριβώς κάνει και λέει και ο πατέρας μου και δεν σου κρύβω οτι ανησυχώ πάρα πολύ τί θα γίνει αν πάθει κάτι σοβαρό και αρνείται να πάει. Πρόσφατα είχε πρόβλημα με προχωρημένη τενοντίτιδα και πήγε μόνο όταν κατάλαβε οτι πλέον δεν μπορούσε ούτε να οδηγήσει (είναι οδηγός ταξί) και συνεπώς δεν μπορούσε να εργαστεί. Αν είχε πάει νωρίτερα θα γινόταν καλά σε πολύ πιο σύντομο χρόνο απο τους έξι μήνες που αναγκάστηκε να μείνει άνεργος. Σε άλλα νέα, συγγενικό μου πρόσωπο έπαθε εγκεφαλικό γιατί αποφάσισε απο μόνη της να μην παίρνει τα χάπια για την πίεση για να… Διαβάστε περισσότερα »
Μα δεν ειναι φοβερο; και με φιλους που συζηταω αντιμετωπιζουν ιδια θεματα με γονεις κυριως δε, με τους πατεραδες τους. Εμενα ο πατερας μας γενικα μου εδινε και μου δινει ακομα δηλαδη την εικονα του ατρομητου, κι ομως νομιζω οτι η σταση αυτη δειχνει φοβο. Δεν εξηγειται αλλιως.
Συμφωνώ απολύτως μαζί σου. Εμένα δουλεύει απο πολύ μικρός, απο παιδάκι που βοηθούσε τον πατέρα του και μου δίνει την εντύπωση οτι φοβάται πώς αν σταματήσει να τρέχει όλη μέρα θα μιζεριάσει ή θα πεθάνει ή δεν ξέρω κι εγώ τί. Του έχει γίνει βίωμα να μην σταματάει ούτε για να πάρει ανάσα.
Αυτή τη στάση έχουν περισσότερο οι άνθρωποι που γενικά στη ζωή τους, βασίζονταν πάντα στις δυνάμεις τους, έκαναν τις δουλειές τους μόνοι τους και έβρισκαν την άκρη επίσης μόνοι τους. Δεν χρειάζεται να μιλάμε για control freaks, απλά για ανθρώπους που πάντα τα έφερναν βόλτα μόνοι και αποτελεσματικά. Είναι πολύ δύσκολο να μπορέσουν να αφήσουν άλλον να επέμβει πάνω τους. Η πιο απλή εξήγηση δηλαδή είναι ότι, έτσι συνήθισαν. Συν ότι αν λέγοντας “πάμε στο γιατρό”, εννοούμε έτσι αόριστα κάποιον γιατρό, προφανώς και οι αντιστάσεις θα είναι μεγαλύτερες γιατί όσο μεγαλώνουμε, τόσο διαπιστώνουμε πόσο μεγάλη υπόθεση είναι να πέσεις σε… Διαβάστε περισσότερα »
Το βρίσκω εξαιρετικά ανεύθυνο. Το ίδιο έκανε η μητέρα μου πριν λίγο καιρό και με έβγαλε από τα ρούχα μου. Δεν ξέρω γιατί θεωρεί, ότι οι γιατροί δεν μπορούν να βοηθήσουν…
Έχοντας περιστατικό άνοιας στην οικογένεια, μπορώ μόνο να σου πω οτι πρέπει οπωσδήποτε να πάει σε γιατρό, έστω για να αποκλείσει το ενδεχόμενο. Μπορεί να σημαίνει αυτό που φοβάσαι, μπορεί όμως και όχι. Η μία μου γιαγιά εμφάνισε άνοια, η άλλη με παρόμοια συμπτώματα χρειάστηκε μόνο μια ελαφριά φαρμακευτική αγωγή και τώρα είναι εντάξει. Μόνο ο γιατρός μπορεί να σου πει τί συμβαίνει.
Καλό κουράγιο, ελπίζω να μην είναι σοβαρά τα πράγματα, αλλά πρέπει να πάει σε νευρολόγο. Από πολύ κοντινό μου άτομο, άρχισε να έχει συμπτώματα στην ίδια ηλικία και παρ’ ότι επέμενα να πάει σε νευρολόγο δεν πήγε ποτέ. 10 χρόνια μετά όταν ζορίσανε πολύ τα πράγματα ευτυχώς πήγε και με φαρμακευτική αγωγή τα πράγματα σταθεροποιήθηκαν και θα έλεγα ότι βελτιώθηκαν ακόμα. Ο νευρολόγος ήταν απόλυτος ότι αν είχε έρθει 10 χρόνια πριν, η εξέλιξη θα ήταν ακόμη καλύτερη.
Μα ειναι φοβερο. Το να καθυστερει καποιος να παει στον γιατρο με κινδυνο το οποιο προβλημα να γινει ακομα σοβαροτερο (ως και ανιατο), τι λογικη εχει; Οι πιθανοτητες να περασει κατι απο μονο του ποσες ειναι;
Ξεκαθαρίζω ότι θέλω να σε καθησυχάσω, γιατί με τον πανικό είναι βέβαιο ότι δεν κάνεις δουλειά. Η δική μου μητέρα διαγνώστηκε στα 65 της, το 2000. Τότε ήταν πολύ νέα για τέτοια διάγνωση, σα να λέμε σήμερα 50. Η διάγνωση έγινε γιατί μια ξαδέρφη μου με ειδίκευση στην ψυχολογία της υγείας, αντιλήφθηκε ότι η μαμά μου μιλούσε μεν σκανδαλιστικά όπως πάντα, αλλά σε πολύ άκυρες στιγμές, όχι την κατάλληλη στιγμή, όπως πάντα. Εννοώ ότι η αφορμή για τη διάγνωση δεν ήταν η κακή μνήμη. Αυτή ήρθε πολύ αργότερα. Η κακή μνήμη οφείλεται και στο στρες. Δε θυμόμαστε ασήμαντα γιατί είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Η μητέρα σου ενδέχεται να έχει υπερκόπωση, κατάθλιψη, άνοια, χίλια δυο. Χρειάζεται γιατρό και το ξέρει καλύτερα από σένα. Μπορεί και να έχει συμβουλευτεί ήδη. Όσο για το τι να κάνεις, για αρχή άκουσέ την την επόμενη φορά που θα την επισκεφτείς. Ίσως έχει να πει πολλά
Εργάζομαι στο χώρο της άνοιας. Μπορείς να απευθυνθείς σε νευρολόγο για να γίνουν τα νευροψυχολογικά τεστ και να της δώσει εξετασεις. Μπορεις να απευθυνθεις για δωρεαν υπηρεσιες στις εταιριες νοσου Alzheimer θεσσαλονικης η Αθηνων (δεν ξερω που μενεις) οπου και εξεταζουν και κανουν διαγνωση. Αν δεν μπορεις να την πεισεις υπαρχουν τμηματα περιθαλποντων σε αυτες τις εταιριες που θα σε καθοδηγησουν. Τελος μην ξεχνας οτι και το πολυ αγχος/καταθλιψη συνοδευονται συχνα με προβληματα μνημης αλλα και η ελλειψη βιταμινων τυπου Β12. Μπορει να μην ειναι ανοια οπωσδηποτε. Δυστυχως δεν μπορω εδω να σου δωσω το τηλ μου για να σε… Διαβάστε περισσότερα »
Μόνο ειδικός θα δώσει απαντήσεις. Είναι όμως τρομερά δύσκολο για τον ίδιο τον πάσχοντα αλλά και την οικογένειά του να αποδεχτεί ότι υπάρχει η πιθανότητα για άνοια, Αλτσχάιμερ. Είναι απίστευτα δύσκολες και ψυχοφθόρες ασθένειες και είναι λογικό η άρνηση να είναι η πρώτη αντίδραση. Εύχομαι να μην νοσεί και να πάει γρήγορα σε γιατρό.