Αμπα μου καλημέρα, ξύπνησα με μια θλίψη σήμερα και ήθελα να μοιραστώ μια σκέψη μου με εσένα και τις αναγνώστριες, για να δω και την δική σου οπτική στο θέμα. Η σκέψη αυτή νομίζω είναι χαζή, και σίγουρα έχει περάσει πολλές φορές απο το μυαλό των περισσότερων. Λένα μου, πώς γίνεται ένας άνθρωπος να μας έχει κάνει κακό, να μας έχει πληγώσει πολύ, να μας έχει κοροϊδέψει και όταν μας ζητάει συγνώμη, όταν κάνει πράγματα για να επανορθώσει εμείς να γυρνάμε πάλι πίσω καο φτου κι απ’την αρχή η ίδια ιστορία; Είναι θέμα ορίων, είναι θέμα χαζομάρας, είναι θέμα λύπησης, είναι θέμα ελπίδας, είναι θέμα μοναξιάς; Λίγο απ’όλα; Ή κανενα; Σ’ευχαριστώ για τον χρόνο σου, θα σου ήμουν ευγνώμων αν απαντούσες.
-Summertimesadness
Ο καθένας έχει το δικό του μίγμα αιτιών. Είναι πολύ πιο προσωπικό, έχει σχέση με τα βιώματα του καθένα και τις αξίες του και τους συμβολισμούς που έχει μέσα του. Μόνο όταν βρεις το δικό σου ιδιαίτερο μίγμα θα ανακουφιστείς. Αν μιλάς για τον εαυτό σου, θα το ανακαλύψεις με θεραπεία. Αν μιλάς για άλλον άνθρωπο, δεν γίνεται να καταλάβεις, με κανέναν τρόπο. Μόνο ο ίδιος, αν κάνει θεραπεία.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Η ερώτηση αυτή μου θύμισε ένα ποίημα του Χριστιανόπουλου..
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,
ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;
Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,
ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια
καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,
ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ…
Όπως λέει η Λένα, δεν μπορεί να είναι ίδιο για όλους. Πάντως γενικά κάπου πίσω από αυτά (και άλλα) κρύβεται η προβληματική σχέση με τον εαυτό μας. Δεν υπάρχει άνθρωπος με υγιή αυτοεκτίμηση που θα κυνηγήσει ή θα ανεχτεί προβληματικές σχέσεις. Οπότε, όπως πάλι λέει η Λένα, θεραπεία..
Σπάσε εσύ τον κύκλο και ανακαλύπτεις στην πορεία το γιατί για να προστατευτείς την επόμενη φορά.
Κατά τη γνώμη μου, αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε παιδικά τραύματα με τα οποία δεν έχουμε ασχοληθεί σωστά και νομίζουμε ότι αν μας αγαπήσει ο “βασανιστής”, θα θεραπευθούμε. Όταν επιστρέφουμε σε γνώριμες καταστροφικές συμπεριφορές , χρειάζεται ψυχοθεραπεία
Έχω παρατηρήσει ότι συχνά αν υπάρχει υποτίμηση του ατόμου στο οικογενειακό του περιβάλλον, το άτομο αυτό συνεχίζει να αναζητά το ίδιο μοτίβο συμπεριφοράς και στις υπόλοιπες σχέσεις του ως ενήλικας γιατί πιστεύει ότι αυτό είναι το φυσιολογικό ή αυτό του αξίζει. Ακόμη κι αν η λογική λέει το αντίθετο, γυρίζει πίσω σε καταστάσεις που του είναι οικείες. Για να σπάσει αυτή η αλυσίδα μάλλον χρειάζεται ψυχοθεραπεία.
Από δική μου εμπειρία,θα σου πώ οτι επέστρεφα στον πρώην μου,ο οποίος μου είχε φερθεί απαίσια σε σημείο να μην μπορώ να εκφραστώ γιατί θα με έλεγε υστέρω,ζηλιάρα και χίλια δύο,από καθαρή ανασφάλεια. Ήξερα οτι ήταν λάθος αλλά η αυτεποίθηση και αυτοεκτίμηση μου είχαν πιάσει πάτο και θεωρούσα οτι άξιζε να δώσω μια δεύτερη(και τρίτη και τέταρτη) ευκαιρία
Όπως λέει και παρακάτω η μιμόζα,αξίζεις πολύ καλύτερα♥️
Ότι και να ‘ναι αξίζεις καλύτερα.
Θεωρώ πάνω από όλα είναι θέμα αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού. Αν αγαπάς τον εαυτό σου, προτεραιότητά σου θα είναι να τον προστατέψεις, οπότε, όσο και να έχεις αισθήματα για κάποιον, δεν θα τον αφήσεις ξανά να σου κάνει κακό. Θέλει πολλή δουλειά και εξάσκηση όμως μια τέτοια στάση, ειδικά αν δεν μάθαμε από μικρά παιδιά να βάζουμε όρια.
Για κάποι@ είναι λυπηση, για άλλο@ έλλειψη αυτοπεποίθησης, για μένα ήταν κάτι που τρόμαξα όταν το συνειδητοποίησα. Με θεραπεία.
Εάν υπάρχει ένα συνεχές μοτίβο μέσα από το οποίο πληγώνεται, πρέπει να το αντιμετωπίσεις και γίνεται μόνο με θεραπεία.
Ίσως γιατί είναι τόσο δυσβάσταχτη τη διάψευση των προσδοκιών μας που (απέλπιδα) προσπαθούμε να μας πείσουμε ότι δεν υποπέσαμε στο… αμάρτημα του λάθους, ότι ΙΣΩΣ την επόμενη φορά να έχουν διαφορετική, καλύτερη από την προηγούμενη, κατάληξη. Όπως και να ΄χει, ζόρικα τα πράγματα, ειδικοί οι λόγοι για τον κάθε άνθρωπο και θέλει δουλίτσα το θέμα…