Αγαπητή Α,μπα: Επέλεξα να γίνω νοικοκυρά

Καλημέρα Λένα , καλημέρα σχολιάστριες. Δεν ξέρω αν έχω μια, πραγματική ερώτηση που μπορεί να απαντηθεί με κάτι άλλο από το φύγε και πήγαινε σε Ψ, ή πήγαινε σε Ψ και φύγε. Αλλά να διαβάζω τώρα τελευταία όλο και συχνότερα προβληματισμούς γυναικών που καλούνται να επιλέξουν μεταξύ δουλειάς και μητρότητας και έχετε πει κι εσείς πως και το να μείνεις σπίτι είναι δουλειά και μάλιστα κακοπληρωμένη και χωρίς ωράριο , διακοπές , επιδόματα κλπ. Εγώ που την έκανα αυτή την επιλογή πριν είκοσι πέντε χρόνια και μεγάλωσα τα παιδιά μου χωρίς νταντάδες , με σπιτικό φαγητό και σιδερωμένα ρούχα λέω πως είναι φάκα στην οποία η στριμωγμένη γυναίκα πάει και πέφτει ζαλισμένη από τη μυρωδιά του τυριού και μετά δε μπορεί να φύγει. Γιατί τώρα , ούτε τα ένσημά μου έχω συμπληρώσει , ούτε χρόνο έχω για να ασχοληθώ με κάτι άλλο, ούτε προσωπικά χρήματα υπάρχουν. Μόλις μεγάλωσαν τα παιδιά και σχετικά ανεξαρτητοποιήθηκαν , άρχισαν τα προβλήματα υγείας του συζύγου , των γονιών κλπ. Κι εγώ είμαι εκεί με χρόνο να μαγειρέψω διαιτητικά γεύματα , να τρέξω για τις υποθέσεις των γονιών κλπ. Δε μπορώ να πω μπάστα ή φτάνει , γιατί δεν έχω το δικό μου εισόδημα , άρα δε μπορώ να κάνω κουμάντο ούτε στο βρακί μου που λέει ο λόγος. Χθες το πρωί ήμουν νυσταγμένη , άργησα να σηκωθώ. Ε! Ολόκληρη φασαρία μου έκανε ο άντρας μου που τον άφησα να φύγει νηστικό ( δηλαδή χώρισε πρωινό , το μεσημεριανό του ήταν στο τάπερ). Εσεις τα γενναία κορίτσια θα λέγατε κάτι έξυπνο και θα τον στέλνατε στη μαμά του στο ζαχαροπλαστείο για πάστα κλπ. Εγώ και οι άλλες μικροαστού λες φιλενάδες μου θα ξεσπάσουμε σε κάτι άλλο , στην κοπέλα με το βιτριόλι και το πλούσιο Instagram , στο παιδάκι του γείτονα ,στο σκυλί του από πάνω , στη σκόνη που πάει και κάθεται στο σύνθετο, στη συνυφάδα…. Εντάξει τι να ρωτήσει μια ανεπάγγελτη, πλέον μεσήλικη , χωρίς δικά της χρήματα και τι να της πείτε . Στα νέα κορίτσια θέλω να πω ότι , η δουλειά μπορεί να είναι σκότωμα ή κούραση , όταν δεν είναι καλή , αλλά και η χειρότερη δουλειά που έχετε έσεις , είναι καλύτερη από αυτή που δεν έχω εγώ. Γιατί εγώ ακόμα και άρρωστη, κακόκεφη ή κουρασμένη, είμαι υποχρεωμένη να σερβίρω τον άντρα μου που έρχεται το βράδυ από τη δουλειά, να του φτιάχνω πρωινό το πρωί, να του ετοιμάζω τα ρούχα και να τον συνοδεύω στα πεθερικά , σε λίγο καιρό και να τα φροντίσω , για να λαμβάνω τροφή , στέγη και ρούχα . Και να ξέρετε ,από έρωτα παντρευτήκαμε κι από έρωτα και με μεγάλη χαρά αφοσιώθηκα σε εκείνον και τα παιδιά μας , δεν παραπονιέμαι για τότε , αλλά τώρα δεν αποτελεί επιλογή το να είμαι μαζί του και να τον φροντίζω , αλλα μονόδρομο κι αυτό σκοτώνει και τον έρωτα και την αγάπη και την εκτίμηση. Σας ευχαριστώ που υπάρχετε και μη μας αποπαίρνετε στα σχόλια εμάς τις μικροαστούλες νοικοκυρούλες που διαβάζουμε τη στήλη και ανοίγουμε με το λάθος τρόπο την καρδιά μας σε εσάς .
– Κατίνα Παναγιωταρά, μια απλή νοικοκυρά

Καλημέρα και σε σένα, φίλη μας.
Δεν είναι ακριβώς αισιόδοξο αυτό που θα σου γράψω, αλλά για την ώρα το παιχνίδι είναι έτσι στημένο ώστε και οι γυναίκες που έχουν δικό τους εισόδημα, ακόμα και γυναίκες με μεγαλύτερο εισόδημα και περιουσία από τους άντρες τους, να έχουν ακριβώς τις ίδιες υποχρεώσεις με σένα και άντρες που περιμένουν ακριβώς τα ίδια από αυτές. Μην στρέφεσαι ενάντια στις άλλες γυναίκες, και εδώ μέσα δεν θα σε αποπάρει καμία. Είναι πολύ χρήσιμο το μήνυμα σου, αλλά μην πιστέψεις ότι όλες όσες δουλεύουν έχουν τη δύναμη, την υποστήριξη ή την κατανόηση των γύρω για να στείλουν τον άντρα τους στη μαμά τους. Σίγουρα η έλλειψη δικών σου χρημάτων κάνει την θέση σου πιο δύσκολη, αλλά μια γυναίκα που δουλεύει σε μια κανονική δουλειά και έχει μικρά παιδιά, δεν μπορεί να ζήσει μόνη της χωρίς βοήθεια. Και εκεί σκοντάφτουν πολλές. Δεν υπάρχουν αυτά τα γενναία κορίτσια που φαντάζεσαι, όλες όσες καταφέρνουν να χωρίσουν παλεύουν με ανεργία, με φτώχια, με περιφρόνηση, με απειλές, με τις δικές τους τύψεις. Δεν είναι σειρά του Παπακαλιάτη η ζωή.

Ο φεμινισμός δεν παλεύει για να δουλέψουν όλες οι γυναίκες ώστε να παίρνουν διαζύγιο, αλλά για να μπορούν όλες οι γυναίκες να ζουν ελεύθερες και να κάνουν τις επιλογές τους χωρίς να είναι ντε φάκτο υποχρεωμένες να αναλαμβάνουν το βαρύ και μη αμειβόμενο φορτίο της φροντίδας των άλλων (όλων των άλλων, των παιδιών, των συζύγων, των ασθενών και των γηραιών). Ο φεμινισμός ζητάει να μοιραστούν αυτές οι υποχρεώσεις μεταξύ αντρών και γυναικών. Η φροντίδα των άλλων θα έπρεπε να είναι υπόθεση όλων μας, και με προσωπική δουλειά, και μέσω του κοινωνικού κράτους. Επίσης όταν λέμε φροντίδα εννοούμε φροντίδα, όχι υπηρεσίες ξενοδοχείου. Ο άντρας σου δεν είναι βρέφος για να χρειάζεται το φρουτοχυμό του πριν πάει στον παιδικό. Ο λόγος που έχει εσένα στο σπίτι να κόβεις φετούλες τα μήλα είναι ότι υποστήριζες το νοικοκυριό για 25 χρόνια μόνη σου. Έχεις δουλέψει πάρα πολύ στη ζωή σου. Είναι σημαντικό να το αναγνωρίζεις, γιατί δεν φαντάζεσαι πόσο χαμένος θα ήταν και αυτός και τα πεθερικά αν μια μέρα εξαφανιζόσουν.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News