Ντρέπομαι που το λέω, αλλά είναι δυνατόν να αντιπαθείς ένα παιδί; Η ανιψιά μου είναι 8 ετών. Δεν δέχεται κανένα όριο. Φωνάζει και είναι συνέχεια σε υπερένταση. Δεν την άφησα να χρησιμοποιήσει τα καλλυντικά μου και γι’αυτό τα κατέστρεψε. Δεν της πήρα ένα γλυκό από το φούρνο και με κλείδωσε έξω από το σπίτι μου (τράβηξε το σύρτη πίσω από την πόρτα και δεν μπορούσα να μπω). Κοροϊδεύει τον αδερφό της, του λέει ότι είναι ψευδός (ενώ δεν είναι) και τον βάζει να αναλαμβάνει τις λέξεις, μέχρι να τις πει “σωστά”. Τις προάλλες είπε σε μία φίλη μου στο τηλέφωνο ότι είναι άσχημη. Ξέρω ότι οι γονείς της έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, οπότε θυμώνω και μαζί τους που τουλάχιστον δεν προσπαθούν να της επιβάλουν όρια όταν η συμπεριφορά της επηρεάζει και άλλους, αλλά δεν μπορώ να μην εκνευρίζομαι όταν χαλάει τα πράγματα μου και την επιπλήττω αλλά με γράφει επιδεικτικά! Να σημειώσω ότι την παρακολουθεί παιδοψυχολόγος τον τελευταίο χρόνο, αλλά νομίζω είναι οριακά χειρότερη. Βέβαια αν οι γονείς δεν κάνουν τίποτα, πόσα να κάνει κι αυτή;;; Τα είπα με μια ανάσα κι ακόμα δεν ησύχασα!
-Ungry Aunt
Φυσικά και είναι δυνατόν να αντιπαθείς ένα παιδί. Πόσο μάλλον όταν είναι οχτώ, που έχει ξεχωριστή προσωπικότητα.
Για να την έχουν πάει σε παιδοψυχολόγο οι γονείς σημαίνει ότι μια χαρά βλέπουν το πρόβλημα και κάνουν το πιο υπεύθυνο που υπάρχει, που είναι να την πάνε σε ειδικό. Κατά πόσο δεν προσπαθούν να της βάλουν όρια και κατά πόσο τα έχουν κάνει όλα λάθος και γι’αυτό φέρεται έτσι είναι κάτι πολύ περίπλοκο που μόνο ο ειδικός μπορεί να πει.
Η δική σου θέση είναι να βάζεις τα δικά σου όρια μαζί της, και μπορείς να το κάνεις, και πρέπει να το κάνεις. Πέρα από τον θυμό που νιώθεις, πώς το χειρίζεσαι; Δεν είναι όλα δουλειά των γονιών, ως θεία, έχεις και επιρροή, και ευθύνη επίσης.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Γίνεται, εδώ το αντιπαθησα εγώ που δεν το ξέρω
Ναι, εννοείται μπορείς. Εγώ γενικά τα πάω καλά με τα παιδιά, τα συμπαθώ και με συμπαθούν, μου αρέσει να περνάω χρόνο και να ασχολούμαι μαζί τους και δεν βαριέμαι. Ε, την ανιψιά του συντρόφου μου δεν μπορώ να τη συμπαθήσω ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Και όχι μόνο τώρα που μεγάλωσε κάπως, αλλά από τότε που την γνώρισα, που ήταν ακόμη τριών. Δεν ακούει ποτέ, τίποτα και κανέναν, κάνει συνέχεια ζημιές επίτηδες (για παράδειγμα κουνούσε επίτηδες μια κόκα κόλα και την άνοιξε ώστε να τιναχτεί έξω το αναψυκτικό και, στη συνέχεια, χοροπηδούσε ξυπόλητη πάνω σε αυτό που έχυσε κάτω, κοιτάζοντάς μας επιδεικτικά στα… Διαβάστε περισσότερα »
Εντάξει τα παιδια έχουν κάποιες συμπεριφορές ανάλογα με την ηλικία τους, ένα δίχρονο ή τρίχρονο δεν μπορεί να μοιραστεί πραγματα, ενώ θα κάνει αταξία για να δοκιμάσει τα όριά του και τα δικά σου. Δεν καταλαβαίνουν τιποτα αλλο περα απο την ανάγκη που έχουν εκείνη τη στιγμή,δεν μπορουν να κάνουν αλλιώς,θελουν την σοκολάτα και τέλος, δεν έχουν ανεπτυγμενη λογική ακόμα. Είναι φυσιολογική συμπεριφορά, πάνω σε αυτή παρεμβαινεις για να μάθει πώς να συμπεριφέρεται. Αμα πας σε μια παιδική χαρά θα δεις τα πολυ μικρά παιδια να τραβάει το ένα το κουβαδάκι του άλλου, να κλαίνε και τους γονείς να λένε… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι, σωστό είναι αυτό που γράφεις, κι εγώ έτσι προσπαθούσα να το δω. Αλλά ήταν η συνολική συμπεριφορά, που ήταν πάντα έτσι, συνέχεια στο κόκκινο, χωρίς να ηρεμεί ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι και από τα ανίψια μου ή άλλα παιδάκια που έχω συναναστραφεί (και δεν είναι λίγα) δεν το έχω ξανασυναντήσει σε τέτοιο βαθμό. Επίσης, η συμπεριφορά αυτή συνεχίζεται και τώρα που πλησιάζει τα 7.
Δεν ξέρω αν η ανιψιά σου έχει κάποια διαταραχή, ένα ιδιαίτερο ψυχικό θέμα εννοώ αν είναι απλά κακομαθημένη ή αν είναι ένας κακός άνθρωπος .Νομιζω ότι είναι και δύσκολο να διακριθει πολλές φορές Η ανατροφή ενός άνθρωπου προφανώς παίζει τεράστιο ρόλο στην συμπεριφορά του και στον χαρακτήρα που διαμορφώνει αλλά υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που γεννιούνται κακοί. Δεν λέω ότι η ανιψιά σου είναι ένας από αυτούς και μπορεί με τα χρόνια να αλλάξει και να γίνει το πιο γλυκό πλάσμα στον κόσμο, τέτοιες ριζικές αλλαγές είναι σπάνιες, νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι εξελίσσονται προς την κατεύθυνση που έδειχναν από νεαρές… Διαβάστε περισσότερα »
Χειροκροτώ. Φτάνει πια με την ευθύνη που έχουμε οι γυναίκες για τα παιδια που γεννάνε. Φτάνει, δεν θα έχουμε ευθύνη και για τα παιδιά δεν έχουμε λογο στην ανατροφή τους.
Ευθύνη έχουμε για όσους αγαπάμε και είναι ήδη μεγαλη,, δεν μας χρειάζονται έξτρα βάρη.
Ευθυνη υποχρεωτικη για παιδια που δεν ειμαστε μαναδες η δασκαλες τους δεν εχουμε. Κ γω οταν ενα καλοκαιρι μια συγγενης μου μου εκανε αυστηρη παρατηρηση για το γεγονος οτι δεν πηγαινα συνεχως βολτες τη μικρη της κορουλα κ γενικως εκανα κι αλλα μες στην καθημερινοτητα μου απ’το να παιζω μαζι της ενοχληθηκα. Αλλα το συνολικο κειμενο της ”emerald” το βρισκω λιγο υπερβολικο…δε χρειαζεται να κρινουμε μικρα παιδια σα να ειναι ενηλικες ληστες η δολοφονοι για να κανουμε μποικοταζ στο ηλιθιο στερεοτυπο οτι ο σκοπος της ζωης καθε γυναικας ειναι η μητροτητα
Λιγο υπερβολικο δεν ειναι να ειμαστε τοσο αυστηροι με ενα μικρο παιδι; Μεγαλωνοντας μπορει να αποδειχθει ενας καλος ανθρωπος, μπορει να αποδειχθει ενας κακος ανθρωπος, γινεται να βγαλουμε πορισμα κ συμπερασμα τοσο βαρυ για ενα 8χρονο;;; Κ δεν το λεω καθολου σκεπτομενη ”α, ειμαστε γυναικες, ας ειμαστε πιο ενσυναισθητες με τα παιδια”…γινεται καλλιστα να μη θελουμε να αποχτησουμε δικα μας παιδια, να μη θελουμε καν πολυ παρεα με παιδια κι ας ειναι κοντινα μας προσωπα η του περιγύρου μας, χωρις να γινομαστε τοσο επικριτικοι/ες μαζι τους. Ισως να’χει περασει κ τπτ αυτο το παιδι (οικογενειακα, σχολικο μπουλινγκ, παιδικη ασθενεια, οτιδηποτε)… Διαβάστε περισσότερα »
Προφανώς γίνεται να αντιπαθείς ένα παιδί, τα παιδιά παρά τις ιδιαιτερότητες λόγω ηλικιας είναι κανονικοτατοι άνθρωποι. Πολλές φορες είναι και πιο αντιπαθητικα και σκληρά μεταξύ τους γιατί δε ξέρουν να φιλτράρουν τα κακα στοιχεία του χαρακτήρα τους όπως ένας ενήλικας.
Με μια λέξη: Σκατόπαιδο!
Τωρα που το είπα μπορώ να μιλήσω με ενσυναίσθηση και να σου πω ότι πραγματικά καταλαβαίνω το θυμό σου. Δεν έχεις καμία ευθύνη να της φέρεσε όπως θέλει. Σε κλείδωσε έξω; δεν ξαναμπαίνει στο σπίτι. Βάζεις το όριο σου και το τηρείς. Ή θα το ακολουθήσει γιατι μάλλον δεν έχει συνηθίσει στα όρια και θα “ψαρώσει” ή δεν θα το ακολουθήσει και δεν θα ξαναμπεί σπίτι σου!
Φυσικά -πώς νομίζεις γίνονται οι αντιπαθητικοί ενήλικες; Φυτρώνουν; Από κάπου αρχίζει η διαμόρφωση, Και είναι πολλά, τα σκασμένα. Μακάρι να μπορούσες ως θεία να σωσεις κάτι αλλά δεν ξέρω αν έχεις την όρεξη και τις αντοχές.
Κάποιες σκόρπιες παρατηρήσεις: 1. Για να φτάσουν οι γονείς να την πάνε σε παιδοψυχολόγο και να συνεχίζουν τις θεραπείες για ένα χρόνο, σημαίνει ότι έχουν απόλυτη συναίσθηση και κατανόηση της κατάστασης. 2. Το ότι γίνεται χειρότερη με την θεραπεία σημαίνει ότι ειτε η θεραπεία είναι λάθος είτε ότι το κορίτσι περνάει φάση προσαρμογής. 3. Αφού οι γονείς είναι τόσο ακατάλληλοι κατα τη γνώμη σου, γιατί δεν είναι και το αδερφάκι ίδιο; Οι ίδιοι γονείς το μεγαλώνουν. Μήπως τελικά πρέπει να αποδεχτούμε σαν κοινωνία ότι οι γονείς δεν είναι θεοί και δεν έχουν την απόλυτη κυριαρχία στα παιδιά τους; 4. Το… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ ‘ευχαριστώ! Όλο ψάχνω και βρίσκω ευκαιρίες να αναφέρω άρθρα που έχουν αλλάξει εντελώς τον τρόπο που σκέφτομαι και χαίρομαι πολύ να τα μοιράζομαι εδώ σε αυτήν την κοινότητα!
Είναι δυο υπέροχα άρθρα. Και αισιόδοξα, παρά το τρομακτικό θέμα.
Αυτό που διάβασα σε αυτά τα άρθρα και θεώρησα σχετικό με την ερώτηση είναι η επιθυμία εκδίκησης. Δηλαδή άλλο πράγμα να πεις σε ένα παιδί όχι και να αρχίσει να χτυπιέται στο πάτωμα “εν βρασμό ψυχής” και άλλο να επιδιώξει την εκδίκηση σε μετέπειτα χρόνο “σε ήρεμη ψυχική κατάσταση”. Αλλά ειδικά στο δεύτερο άρθρο αναλύει τόσο ωραία και αισιόδοξα,όπως λες, πως οι εκ γενετής “τάσεις” δεν είναι τροχοπέδη και η κατάλληλη επιρροή (όχι το κατσάδιασμα, που είναι εύκολακι και εξυπηρετεί πιο πολύ τα συναισθήματα του ενήλικα παρά την διαπαιδαγώγιση του παιδιού) μπορεί να φέρει εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα. Υ.Γ. Δεν εννοώ… Διαβάστε περισσότερα »
Έτσι όπως τα λες, κι εγώ αντιπαθησα την ανιψιά σου… βέβαια εγώ είμαι γενικά μισάνθρωπος 😁😁😁
Κιμ, συμπάσχω.
Γίνεται, κι ο σύζυγος μου αντιπαθεί τον ανηψιο του, είναι περίπου όπως το παιδί που περιγράφεις. Είναι λίγο σοκαριστικό να το συνειδητοποιούμε αλλά συμβαίνει, μην έχεις ενοχές.
Καλησπέρα από μία νέα συνάδελφο (χιχι)! Έχω παρόμοια εμπειρία με τον ανήψι του πρώην (πλέον) άντρα μου! Το παιδί ήταν το πρώτο στην οικογένεια και καλομαθημένο/κακομαθημένο όσο δεν πάει! Τους έκανε όλους ό,τι ήθελε! Εγώ (ως ξένη) ήμουν πραγματικά η μόνη που έβαζα όρια στο πως μου συμπεριφερόταν, και το παιδί απέναντί μου ήταν αγγελούδι! Περνούσαμε ποιοτικό χρόνο μαζί, παίζαμε όσο ήθελα εγώ, στα πλαίσια που εγώ όριζα. ΚΑΙ ΜΕ ΛΑΤΡΕΥΕ! Οπότε θα συμφωνήσω με τα λεγόμενο της Λένας, η θέση σου είναι να θέτεις τα όρια σου μαζί της. Μην φοβάσαι ότι μπορεί να σε αντιπαθήσει. Το πιο πιθανό… Διαβάστε περισσότερα »
Καλωσήρθες, νέα συνάδελφε *& συνΑμπίτισσα<3