Αγαπητή «Α, μπα»: Είμαι γκέι άντρας σε ένα από τα πιο ανδροκρατούμενα επαγγέλματα που υπάρχουν

Αγαπητή Α,μπα. Θα ήθελα την άποψη σου κάτι μπας και βγάλω καμία άκρη σε ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα/διλήμματα που έχω και ζω κάθε μέρα. Είμαι γκει άντρας σε ηλικία γύρω στα 27. Επίσης είμαι στην αρχή μιας ακαδημαϊκής καριέρας σε ένα από τα πιο ανδροκρατούμενα επαγγέλματα που υπάρχουν, στο χώρο του engineering. Το θέμα μου είναι ότι αισθάνομαι να έχω πλέον δυο διαφορετικές προσωπικότητες. Σαν να είμαι δυο διαφορετικοί άνθρωποι. Στη δουλειά μου που τη λατρεύω και είναι ίσως ότι καλύτερο έχω στη ζωή μου είμαι σοβαρός και ξέροντας και τις απόψεις και συμπεριφορές που υπάρχουν εκειμεσα φροντίζω να δείχνω τη σεξουαλικη μου προτίμηση γιατί ξέρω ότι δεν θα υπάρχω σε μια βδομάδα εκειπερα αν μαθευτεί. Το να μιλήσω για toxic masculinity είναι understatement εκειμεσα. Από την άλλη δυστυχώς βλέπω ότι μου τρώει τα σωθικά αυτό το πράγμα. Υπάρχει κάποια στιγμή που δεν μπορεις άλλο να κοιτας το πτώμα όταν σε ρωτάνε αν έχεις κοπέλα, όταν κοροϊδεύουν τους γκει, όταν χρησιμοποιούν τον όρο αδερφή ως τη χειρότερη βρισιά από το πρωί ως το βράδυ. Όταν είμαι σε ασφαλές περιβάλλον οι εκφράσεις μου ο τρόπος που ντύνομαι που κινούμε τα πάντα είναι τελείως διαφορετικά. Είμαι άνθρωπος που δεν ξεχωρίζει ας πούμε γυναικεία και αντρικά ντυσίματα ιδιαίτερα, αν κάτι μου αρέσει το κάνω. Έχω κυκλοφορήσει με βαμμένα νύχια, με μέικ απ, κραγιόν, βαμμένα μαλλιά σε διακοπές σε περιβάλλον που ήξερα ότι είναι safe. Και μπορώ να πω ότι είναι καθολικά απελευθερωτική εμπειρία, που με ευχαρίστησε απιστευτα. Δεν λέω ότι θα πήγαινα έτσι στη δουλειά μου ή θα ντυνόμουν έτσι κάθε μέρα (βέβαια δεν ξέρω σε μια πλήρως απελευθερωμένη κοινωνία ίσως και να το εκανα). Αλλά πλέον εχοντας ξεκινήσει την καριέρα μου φοβάμαι να κάνω οτιδήποτε από αυτά καθώς ξέρω ότι θα έχω σοβαρότατα θέματα αν με δει κάποιος συνεργάτης. Φοβάμαι να μιλήσω στη δουλειά, φοβάμαι να είμαι ο εαυτός μου πλέον και μετά τη δουλειά. Δεν μπορώ άλλο να είμαι δυο τελείως ξεχωριστοί άνθρωποι, βαρεθηκα. Πως στο καλό λύνεται αυτό το πράγμα; Πως μπορώ την ημέρα να είμαι καθηγητής και να διδάσκω σε 150 άντρες, με ότι συνεπάγεται αυτό για το τι πρέπει να κρύβω να μη φανεί απ τον εαυτό μου, κάνοντας ωστόσο αυτό που αγαπώ αλλά φορώντας προσωπείο… και στην υπόλοιπη ζωή μου να φοβάμαι συνεχώς μη με δουν χωρίς το προσωπείο αυτό γιατί το τότε θα πάνε στραφεί οι κόποι μιας ζωής και κυρίως δεν ξέρω αν θα μπορώ πλέον κάνω αυτό που θέλω. Τρία χρόνια ψυχοθεραπείας δεν με έχουν βοηθήσει να απαντήσω σ αυτό το θέμα. Αναρωτιέμαι αν τελικά υπάρχει καν απάντηση ή είναι απλά καταδικασμένος να είμαι δυο ξεχωριστοί άνθρωποι και ποτέ ο πλήρης εαυτός μου. Πραγματικά θα ήθελα πάρα πολύ μια απάντηση σου.

Δεν απαντάω σε ανθρώπους που κάνουν ψυχοθεραπεία, αλλά θα σου πω κάτι που ίσως δεν ακούγεται στην ψυχοθεραπεία, γιατί η ψυχοθεραπεία έχει άλλο στόχο.

Φύγε από τη χώρα που είσαι, και πήγαινε σε ένα λίμπεραλ πανεπιστήμιο μιας δυτικής χώρας. Δεν είσαι καταδικασμένος σε διπροσωπία διότι δεν είσαι υποχρεωμένος να ζεις σε ένα περιβάλλον που δεν σε δέχεται. Δεν είναι παντού όπως είναι εκεί που είσαι τώρα. Ο κόσμος του engineering είναι πλατύς και σίγουρα υπάρχει μια γωνιά που θα είναι ασφαλής για σένα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News