«Α, μπα» classics: Η μητέρα μου αδιαφορεί για μένα

 Aμπα μου, Θα σου μιλήσω κι εγώ για τη μητέρα μου. Εγώ δεν έχω μία μητέρα παρεμβατική, που να μου επιβάλει τα θέλω της, να με χειραγωγεί, να μου περνάει υπόγεια το δικό της, να κάνει προβολές του εαυτού της πάνω μου. Δε με ανακρίνει, δε με ελέγχει, δεν γκρινιάζει όταν βγαίνω, όταν είμαι όλη μέρα ξαπλωμένη. Δουλεύω, αλλά με στηρίζει να βρω κάτι άλλο, καλύτερο, να μείνω και χωρίς δουλειά για να κάνω την τάδε εξάμηνη πρακτική που θα κάνει καλό στο βιογραφικό μου. Εγώ έχω το πρόβλημα. Νιώθω ότι αδιαφορεί. Δε με ρωτάει τι κάνω, τι σκέφτομαι, πώς νιώθω. Δε με φροντίζει όταν είμαι άρρωστη, μπορεί απλά να χτυπήσει την πόρτα του δωματίου μου μετά από 8 ώρες που είμαι κλεισμένη για να με ρωτήσει αν θέλω κάτι. Όχι να μου φτιάξει βέβαια, απλά να μου το φέρει. Πρέπει να είμαι εμφανώς και για ώρα μέσα στα μούτρα για να με ρωτήσει αν έχω κάτι. Δεν επικοινωνούμε. Έρχεται σπίτι και βλέπει τη μία σειρά μετά την άλλη, ενώ παράλληλα ρίχνει πασιέντζες με τις ώρες. Νιώθω πως και να θέλω κάτι να της πω, θα την διακόψω απ’ το σίριαλ. Παράλληλα γκρινιάζει στους γύρω ότι δεν της ανοίγομαι. Μα δεν έχει κάνει ποτέ, καμία προσπάθεια να έρθουμε πιο κοντά. Με δική μου πρωτοβουλία θα κανονίσω να πάμε κάπου να φάμε, ένα σινεμά, να κάνουμε κάτι, και δεν είναι λίγες οι φορές που μου λέει θα δούμε και τελικά μου λέει “άστο, είμαι κουρασμένη, πονάει η κοιλιά μου(πάντα όταν είναι να πάει κάπου που δε θέλει)” και τελικά δε θα κάνουμε τίποτα. Έχω σκεφτεί το ενδεχόμενο να έχει κατάθλιψη, αλλά γενικά είναι μέσα στην καλή χαρά. Όχι βέβαια ότι σημαίνει αυτό κάτι, αλλά δε μπορώ να πω ότι μου φαινεται να έχει πρόβλημα. Θα βγει με φίλους με ενθουσιασμό, στη δουλειά της είναι πολύ καλή, βγάζει λεφτά και την αγαπάει. Γενικά στην καθημερινότητά της όμως, είναι τεμπέλα. Και η αλήθεια είναι, ότι δεν ήθελε οικογένεια. Κατά λάθος έμεινε έγκυος, ποτέ δεν ήθελε να γίνει μαμά. Ας πούμε ένιωθε ότι είναι από άλλη πάστα. Και για να μην ηχήσει περίεργα η απουσία του πατέρα μου από την περιγραφή, να σου πω ότι είναι για μένα μαμά και μπαμπάς. Είναι πολύ αφοσιωμένος πατέρας και σύζυγος. Μαλώνει με τη μητέρα μου συχνά λόγω όλων αυτών των χαρακτηριστικών της, τα οποία εκείνη βελτιώνει όταν ο μπαμπάς είναι εδώ, αλλά όταν (πολύ συχνά) λείπει σε επαγγελματικό ταξίδι, το σύστημα αδρανεί. Οπότε με αυτό το παρασκήνιο, πιάνω τον εαυτό μου να θυμώνει άδικα. Θυμώνω που δεν είναι η κλασική μαμά που σκίζεται να μου φτιάξει ό,τι θέλω να φάω (γιατί να το κάνει;), που δεν κάνει δουλειές παρά μόνο όταν είναι πλέον επιτακτικό (ενώ εγώ δεν τη βοηθάω σχεδόν ποτέ-τρέχω βέβαια όλη μέρα, σε αντίθεση με τον μπαμπά που όταν είναι εδώ κάνει τις μισές δουλειές), που καπνίζει, που τρώει σαβούρες, που δε μπορώ να τη δω σαν πρότυπο. Είχες πει κάποτε ότι αυτό που μας ενοχλεί στους άλλους είναι κάτι που βλέπουμε στον εαυτό μας (Έσσε). Ίσως ισχύει. Παλεύω μόνιμα να μην τεμπελιάζω, να μη σαπίζω αλλά να κάνω κάτι. Δεν ξέρω τι θέλω να ρωτήσω. Ίσως θα ήθελα να μου δώσεις μία πιο καθαρή προοπτική αυτών που σου έγραψα, γιατί εγώ νιώθω ότι έχω δίκιο και άδικο ταυτόχρονα. Ότι είμαι αυστηρή κριτής ενώ έχω μία-όπως την αποκαλούν οι φίλες μου-κουλ μαμά. Είμαι 25 χρονών, αν έχει σημασία. Σ’ ευχαριστώ για τον χρόνο σου.

– Η άλλη όψη

To είπες πολύ ωραία, έχεις δίκιο και άδικο μαζί. Έχεις δίκιο ως εξής: λόγω του μπαράζ μητρικών προτύπων δεν έχεις αναπτύξει ακόμα την ικανότητα να δεχτείς ότι όταν οι γυναίκες γίνονται μητέρες δεν παθαίνουν ριστάρτ με νέο λογισμικό, αλλά εξακολουθούν να έχουν τα ελαττώματα και τα προτερήματα που είχαν πριν. Η εικόνα που έχεις για τη μαμά που σκίζεται να στύψει πορτοκάλια χωρίς να περιμένει τίποτα δεν υπάρχει. Οι μητέρες που σκίζονται με αυτόν τον τρόπο, κάτι ζητάνε από τα παιδιά τους, μια εμπειρία που ούτε υποψιάζεσαι, και μπορείς να πάρεις μια ιδέα αν διαβάσεις παλιότερα ‘α μπα’. Η μητέρα που θρηνείς είναι μια μητέρα που έχεις μάθει να περιμένεις, και αν σου πω ότι αυτό που έχεις μάθει να περιμένεις είναι από τις διαφημίσεις για απορρυπαντικά, τότε ίσως καταλάβεις καλύτερα τι εννοώ.

Περιμένοντας την συμπεριφορά ενός αγίου προτύπου δεν ξέρω αν είσαι δίκαιη στην εκτίμηση του χαρακτήρα της. Δεν ξέρω δηλαδή αν υπάρχει κάποια αδιαφορία προς εσένα, ή αν δεν μπορείς να αποκρυπτογραφήσεις τον τρόπο που σε αγαπάει. Δεν χρειάζεται να πάτε σινεμά για να έρθετε πιο κοντά, ούτε να κάνετε «πράγματα μαζί». Μου φαίνεται ότι κι αυτό από διαφημίσεις το έχεις ξεπατικώσει. Ζείτε στο ίδιο σπίτι. Οι ευκαιρίες είναι καθημερινές. Οι στιγμές σύνδεσης γίνονται εκεί που δεν το περιμένεις, από βλέμματα, αγκαλιές, μικρές εξομολογήσεις. Μπορεί να είναι αλήθεια ότι έμεινε κατά λάθος έγκυος, μπορεί να είναι αλήθεια ότι δεν ήθελε οικογένεια, αυτό δεν σημαίνει ότι θα προτιμούσε να μην σε έχει στη ζωή της. Και πάλι νομίζω ότι μπαίνεις στην παγίδα της Μάνας προτύπου που ήθελε να κάνει παιδιά από το δημοτικό αλλά το έκανε μόνο όταν βρήκε τον κατάλληλο άντρα.

Αν δυσκολεύεσαι να της ανοιχτείς – γιατί αυτό τουλάχιστον πρέπει να το δεχτούμε ως δεδομένο – τότε κάνε της ερωτήσεις. Ρώτα τη για τη ζωή της. Ρώτα τη πώς ήταν πριν παντρευτεί, για τις παιδικές της φίλες. Συζήτησε μαζί της για να τη γνωρίσεις, γιατί όσο είναι αλήθεια ότι οι γονείς δεν ξέρουν τα παιδιά τους, άλλο τόσο ισχύει και το αντίθετο. Τα παιδιά – δηλαδή όλοι μας – είμαστε πάρα πολύ εγωκεντρικοί με τους γονείς μας. πιστεύουμε ότι ο ρόλος τους περιορίζεται στο να είναι γονείς μας. Δεν θέλουμε να ξέρουμε για την ζωή τους πριν, για τις ματαιώσεις τους, για τις απογοητεύσεις τους, θέλουμε να είναι πάντα ευτυχισμένοι επειδή έχουν εμάς – το κέντρο του κόσμου τους – τι άλλο θέλουν;

Πάντως σε συγχαίρω για το θάρρος σου να αναγνωρίσεις ότι της μοιάζεις. Νομίζω ότι αυτό και μόνο είναι μια καλή αφετηρία για να αρχίσετε να μιλάτε.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News