Αγαπητή Αμπα, που τόσες φορές με έχεις βοηθήσει, Εχω μεγαλώσει με μία μητέρα πολύ δοτική φαινομενικά. Η φούσκα στην οποία ζούσα έσκασε όταν άρχισα να βλέπω την αυτοθυσία της με την καχυποψία που θα είχε οποιοδήποτε έστω ημι-ισορροπημενος ενήλικας παρατηρητής. Όλο αυτό το αφήγημα περί εμου ως κέντρου του σύμπαντος, ως υπέρτατου νοήματος της ζωής ξαφνικά από ασφαλές κουκούλι έγινε ένα κλουβί με πάτωμα από καρφιά. Βλακείες λέω, ούτε παιδικά ευτυχισμένα χρόνια είχα. Η διαφορά ήταν ότι τότε πίστευα ότι όντως θέλει να είμαι το παιδί της- όχι ο γονέας της ή σκουπιδοτενεκές της για τα προβλήματά της. Μέχρι και σήμερα που έγινα σαράντα χρονών ζητάει. Την προσοχή μου, την πολύ συγκεκριμένη ‘αγάπη’ μου, τα λόγια που θέλει να ακούσει. Και κάθε φορά που βάζω όρια, σαν λερναία Ύδρα τα αιτήματα της ξεπηδούν πιο ζωντανά και πιο κραυγαλέα. Δε θέλω να αγαπώ σαν κι αυτήν. Προσπαθώ να αγαπώ τον άντρα μου ακούγοντας και τις δικές του ανάγκες. Κάθε φορά όμως που του στελνω ‘μ αγαπάς ;’ ή κάθε φορά που του λέω ότι φοβάμαι μην χρειαστεί να ζησουμε για ένα διάστημα σε διαφορετικές πόλεις λόγω δουλειάς, μου έρχεται στο μυαλό αυτή και νιώθω ότι διεκδικώ από τον άντρα μου αυτά που διεκδικει εκείνη από μένα και αυτό το μισώ. Πώς ξεχωρίζω πότε πνίγω τον άλλον..;
– Αννουλα
Είσαι ήδη πολύ υποψιασμένη, αλλά αν ο φόβος σου είναι να μην επαναλάβεις την συμπεριφορά της μητέρας σου ο πιο ασφαλής τρόπος είναι να κάνεις θεραπεία. Δεν γίνεται να σου πει άλλος με συνταγή πώς να αλλάξεις τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι, πόσο μάλλον αν χρειάζεται να τον αλλάξεις. Πρέπει να το αναλύσεις πολύ μέσα σου και αυτό παίρνει πολύ χρόνο και προσπάθεια.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πολύ σωστά επισημαίνεται από τη γράφουσα ότι μπορεί να αναπαράγεται εκ μέρους της η συμπεριφορά της μητέρας της ως προς τον τρόπο που ζητάει από τον άντρα της να της εκφράσει την αγάπη του. Παρολ’ αυτά, κατ’ εμέ, ο τρόπος που συνδεθήκαμε με τη μητέρα μας/πρόσωπο φροντίδας ως παιδιά μπορεί να είναι επιδραστικός, όχι όμως καθοριστικός ως προς το πώς θα συνδεθούμε με τους σημαντικούς Άλλους της ζωής μας μετέπειτα. Τουτέστιν, δεν είμαστε καταδικασμένοι να αναπαράγουμε τα γονεϊκά μοτίβα συμπεριφοράς, έχουμε την ελευθερία να ανακαλύψουμε πώς ο καθένας ως ύπαρξη μπορεί να σχετισθεί με τον δικό του ξεχωριστό και αυθεντικό… Διαβάστε περισσότερα »
Το ότι στέλνεις στον άνδρα σου το “με αγαπάς”, προσωπικά το θεωρώ σαν να προσπαθείς να εκμαιεύσεις με το ζόρι μια θετική απάντηση. Εκτός αν είσαστε νεόνυμφοι, τι να πω. Το ότι έχεις αγωνία για το εάν θα ζήσετε κάποια στιγμή σε διαφορετικές πόλεις λόγω δουλειάς, εκεί δεν μπορώ να έχω άποψη, γιατί δεν ξέρω τις συνθήκες της ζωής σας. Γενικά πρέπει να κάνεις δουλειά με τον εαυτό σου γιατί άλλοτε δυστυχώς άλλοτε ευτυχώς, τείνουμε να έχουμε τις ίδιες συνήθειες με τους γονείς μας.
Μια συμπεριφορά δεν ειναι απαραιτήτως ιδια με μια άλλη, ακόμα κι αν φαινομενικά μοιάζουν. Η ποιότητα, τα κίνητρα, τα συναισθήματα που προκαλεί είναι μέτρα σύγκρισης. Εσύ ξέρεις πώς να μην αγαπάς γιατί σε εχει τραυματισει αυτος ο τρόπος “αγάπης”. Η μάθηση της υγιούς αγάπης, όμως, θέλει πολλή προσωπική δουλειά, πρώτα από όλα, γνωρίζοντας και αγαπωντας εαυτόν. Ξέρω πόσο κλισέ ακούγεται, αλλά βιωνω πόσο σημαντικό ειναι. Κατακτιεται… Δύσκολα… Κατακτιεται όμως! Ειναι μια ωραία διαδρομή για όσο ζούμε. ❤️
Δε νομίζω ότι η ερώτηση « μ´ αγαπάς;» , σ´ ένα ερωτευμένο και δεμένο ζευγάρι, είναι δείγμα ότι πνίγεις τον άλλον. Εμένα μου φαίνεται πολύ γλυκό ναζάκι.
Μόνο για το συγκεκριμένο διαφωνώ. Προφανώς η γράφουσα έχει διακρίνει συμπεριφορές δικές της, που δεν της αρέσουν και θεωρεί πως πνίγει τον σύντροφο της και έστειλε ερώτηση.
Η ανάγνωση είναι το πρώτο βήμα το πιο σημαντικό! Από εκεί και πέρα συμφωνώ ότι θέλει προσωπική προσπάθεια με ειδικό και δεν είναι εύκολος ο δρόμος, μπορεί ακόμα και όταν έχεις κατακτήσει μια συμπεριφορά κάποιες φορές να γυρνάς πίσω, μην κατηγορήσεις τον εαυτό σου όμως, όντως μαθαίνουμε τις σχέσεις από τους γονείς μας και είναι δύσκολο το μονοπάτι στο να απομακρύνουμε τις προβληματικές συμπεριφορές.