Η κούρσα (μέρος 4ο)

Δεν χρειάστηκε να περιμένει για πολύ. Ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, όταν, το ίδιο βράδυ, κουδούνισε το κινητό της. Το πήρε στα χέρια της χαλαρή, για να διαβάσει στην οθόνη: «Καλησπέρα… Ενοχλώ;». Χτυποκάρδι στη στιγμή, κι ένα φούντωμα στο κορμί της απ’ άκρη σ’ άκρη. Άφησε το κινητό στο κομοδίνο να ηρεμήσει, για να του απαντήσει μετά από λίγο: «Όχι, κανένα πρόβλημα ». Σε δυο λεπτά το γνωστό κουδούνισμα. «Αναρωτιέμαι…. Αν θα ήθελες να τα λέγαμε κάποια στιγμή από κοντά…. Εκτός δουλειάς….» Άφησε να περάσει ένα δεκάλεπτο μέχρι να του απαντήσει, και καλά ότι το σκέφτεται. «Ναι αμέ, ευχαρίστως».

Όταν της έστειλε το τελευταίο, για εκείνο το βράδυ, μήνυμα, η Εύα έτρεμε σαν μικρό κοριτσάκι. Δεν μπορούσε να καταλάβει το γιατί, δεν μπορούσε καλά καλά να το πιστέψει. Όμως το σώμα της σα να είχε ξεκόψει από το μυαλό της, από όλα όσα είχε για δεδομένα και σίγουρα. Και με το που πήρε μπρος, δεν σταματιόταν με τίποτα.

Την άλλη μέρα πήγε στη δουλειά στην τσίτα. Το μυαλό της ήταν συνέχεια στο κινητό. Από την ώρα που είχαν ανταλλάξει εκείνα τα μηνύματα, την είχε καβαλήσει ο διάολος. Πέρα από τις σκέψεις, ένοιωθε ένα επίμονο ρίγος, ένα μούδιασμα κάτω χαμηλά. Το απόγευμα στο σπίτι που πήγε στην τουαλέτα, η κιλότα της ήταν μούσκεμα. Την άλλαξε ντροπιασμένη, όμως η έξαψη κατάπιε την ντροπή της. Σα να είχε ξυπνήσει μέσα της μια ορμή για χρόνια πλακωμένη και να έκανε κουμάντο. Με το που τον έφερνε στο μυαλό της, η ίδια ανατριχίλα. Και η Εύα τον έφερνε ξανά και ξανά.

«Μαμά», ακούστηκε η φωνή της Χριστίνας. Της Εύας της την έδωσε στα νεύρα με τη μια. Την επόμενη στιγμή εμφανίστηκε και η ίδια – ένα γελαστό, ανυποψίαστο ανθρωπάκι. Στα χέρια της κρατούσε τη στολή του μπαλέτου. Της την είχε αγοράσει η Εύα πριν δυο εβδομάδες για τη σχολική παράσταση. Για να την πετύχει είχε ψάξει στο ίντερνετ με τις ώρες. Στο μυαλό της ήρθε ο χρόνος που αφιέρωσε, το τσατ με τις άλλες μαμάδες για το μέγεθος και το χρώμα, η τηλεφωνική επιβεβαίωση με το κατάστημα. Πόσο είχε χαρεί όταν η Χριστίνα τη φόρεσε και της πήγαινε γάντι!

Και τώρα έβλεπε μπροστά της αυτό το γυαλιστερό κομμάτι ύφασμα, κι όχι μόνο δεν της έκανε καμία απολύτως αίσθηση, μα, ακόμα χειρότερα, την ενόχλησε, την ενόχλησε το πόσο αφιερώθηκε σε αυτό, το πόσο σημαντικό τής ήταν να βρει για τη Χριστίνα το καλύτερο. Και μετά να την φωτογραφίζει να το φορά, να το ανεβάζει στο facebook γράφοντας «η νεράιδά μου». Και το βρακί της στεγνό για μέρες, μήνες, χρόνια. Κι από πάνω να μην της καίγεται καρφάκι, να έχει το βρακί και το περιεχόμενό του ξεγραμμένο για τα καλά. Να κολυμπά στον οικογενειακό χυλό με καμάρι, με ευχαρίστηση, χωρίς να έχει πάρει πρέφα ότι ο χυλός αυτός, που τον καλοδεχόταν γιατί την προστάτευε από κύματα κι αναταράξεις, είχε βουλώσει κάθε ζωντανό πόρο του κορμιού της. Σαν πεταλούδα που, αντί να πετά από λουλούδι σε λουλούδι, είχε κολλήσει στον βάλτο σαν αποχαυνωμένη μύγα.

Η φορεσιά έγινε ένα με το χέρι που την κρατούσε, το παιδικό αυτό κορμάκι που ζητούσε τη μαμά του. Όμως, αντί για τη γνωστή ζεστασιά, η Εύα ένοιωσε την κόντρα να μεγαλώνει μέσα της. Το μόνο που έβλεπε μπροστά της ήταν μια δυσάρεστη γείωση στην πραγματικότητα, ένα εμπόδιο στο φούντωμα που είχε στρατοπεδεύσει κάτω από τη μέση της. Μια πραγματικότητα που μέχρι πριν λίγες μέρες ήταν η ζωή της όλη, και τώρα ένοιωθε να βρίσκεται μίλια μακριά της. Η Εύα τρόμαξε από τη συνταρακτική αλλαγή, που τη χτύπησε σαν ξανάστροφο χαστούκι. Πώς μπορεί να αλλάξει ο κόσμος από τη μια στιγμή στην άλλη – από ένα τυχαίο γεγονός, από μια χρονική συγκυρία, από τη σειρά των ταξί στην πιάτσα.

Και δεν της έφταιγε το ρούχο, ούτε της έφταιγε –φυσικά– το παιδί της έφταιγε ο ίδιος της ο εαυτός που πήγε και πιάστηκε στη φάκα από μόνος του κι έκανε αυτό το μίζερο ντιλ, να ξεπουλήσει τη γυναίκα για μια σύζυγο-μαμά πακέτο. Μια ευτυχία νερόβραστη, εύθραυστη και κούφια. Πώς είχε πάρει σιγά σιγά αυτή τη ρότα, αυτή την κατρακύλα, χωρίς μπουρδουκλώματα, σουρσίματα και γρατζουνιές, μα γλυκερά και υποχθόνια, κάνοντας το σταυρό της, μακαρίζοντας την καλή της τύχη που βρέθηκε ο Βασίλης στο δρόμο της και την έκανε μανούλα; Ένας καθώς πρέπει, αναίμακτος ευνουχισμός που τη μετέτρεψε σε μια μηχανή παραγωγής μητρικής στοργής και σπιτικής θαλπωρής σε οικογενειακή συσκευασία ένα καλοκουρδισμένο, ανέραστο ρομποτάκι.

Και να σου τώρα που ξύπνησε μέσα της ο σεισμός, και την πήρε και τη σήκωσε. Με έναν άγνωστο, με τον πρώτο τυχόντα. Το κορμί της πάτησε πόδι κι απαίτησε αυτό που του είχε τόσα χρόνια στερήσει. Και δεν σήκωνε κουβέντα. Η Εύα σήκωσε στην παρόρμηση τα χέρια ψηλά. Της το χρωστούσε, μπας και ρεφάρει τη χρόνια καταδίκη της.

Μέρος 5ο:

Η κούρσα (μέρος 5ο)

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News