Αγαπητή Α, μπα, πόσες ευκαιρίες πρέπει να δίνουμε στους ανθρώπους; Έχω παρατηρήσει το εξής: ακούω καμπάνες να χτυπούν, κρατάω κρατούμενα στην άκρη, κάνω υπομονή δίνοντας ευκαιρίες, και μετά παίρνω το “εξαφανιζόλ” μετανιώνοντας για τον χρόνο που επένδυσα, ενώ από την αρχή κάτι με προβλημάτιζε. Τι πρέπει να κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις;
Να δίνεις λιγότερες ευκαιρίες; Να κάνεις λιγότερη υπομονή; Να λαμβάνεις υπόψη σου τις καμπάνες; Να σταματήσεις να κάνεις συνέχεια το ίδιο περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα; Να μάθεις να ξεχωρίζεις ποιος αξίζει ευκαιρία και ποιος όχι;
Όλοι κάνουμε λάθος εκτιμήσεις κατά καιρούς. Δεν γίνεται να αποφύγεις τα λάθη. Αν όμως σου συμβαίνει συνέχεια το ίδιο πράγμα, και δεν καταλαβαίνεις πώς το προκαλείς, τότε είναι ώρα για το εξής.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μάλλον, οι ευκαιρίες που δίνουμε δεν είναι στον άλλον, είναι στον εαυτό μας μπας και του αποδείξουμε οτι δεν έκανε λάθος και αυτή τη φορά. το θέμα είναι να μπορέσεις να συγχωρήσεις στον εαυτό σου τη λάθος εκτίμηση, να καταλάβεις γιατί την έκανες και να προχωρήσεις γιατί έτσι είναι η ζωή…
Σοφή κουβέντα detective monk 🙂
“Να σταματήσεις να κάνεις συνέχεια το ίδιο περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα;”
Πόσο σοφή φράση! Έχει αποδοθεί (μάλλον λανθασμένα ΚΑΙ αυτή) στον Αινστάιν.
Εξαρτάται!τι καμπάνες ακούς, σε τι ντεσιμπέλ και σε ποια φασιακή ώρα της σχέσης
Αυτό το ερώτημα, με απασχολούσε μία ζωή…..πάνω από 40 χρόνια….ώσπου κατάλαβα ότι η μόνη λύση, είναι να κάνεις δουλειά με τον εαυτό σου. Μέσα σε αυτό , που ονομάζουμε δουλειά, εμπεριέχονται και οι χιλιάδες ευκαιρίες, που δώσαμε και πήραμε τα …λάθος αποτελέσματα. Αν καταφέρεις και έχεις, έστω ένα minimum αυτογνωσίας, τότε αυτομάτως θα αναγνωρίζεις ότι η δυσφορία , που νοιώθεις, όταν κάτι δε σου αρέσει, είναι διαχειρίσιμη και μπορεί να εκλείψει στο μέλλον και πότε υπάρχει δομική διαφορά με τους άλλους και δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Οπότε θα φεύγεις , πριν καν εμπλακείς
Ε όχι, παρ’ το πίσω, 40 χρόνια δεν είναι μία ζωή, στη χειρότερη είναι μισή (και ελπίζουμε για 1/3).
Μερσύ……χαχαχαχα
Η ευκαιρία μετράει ανά καμπάνα που ρίχνεις, όχι ανά καμπάνα που ακούς. Μήπως εκεί μπερδεύεσαι; Π.χ. ακούς κουδουνάκια, πρώτα το ρίχνεις στο χιούμορ, μετά ρίχνεις μια ξήγα και μετά μια καμπάνα. Άμα *δεν*, ξέρεις πως έκανες ό,τι μπορούσες και φεύγεις χωρίς να κοιτάξεις πίσω. Άμα ακούσεις καμπάνες, δεν κάνεις τίποτα και φεύγεις χωρίς να κοιτάξεις πίσω. Καλύτερα να μη χρησιμοποιείς τις σχέσεις σου για να εξασκείς τα μαθηματικά και τη μνήμη σου. Αυτές τις θέλουμε για να μας ξεκουράζουν από υπολογισμούς και τεφτέρια. Υπομονή δεν χρειάζεται στις σχέσεις, αλλά στη ζωή, γενικά. Θέλει μεγάλη υπομονή η ζωή ώρες-ώρες, δε σφάξανε… Διαβάστε περισσότερα »
εγώ προτείνω να δίνουμε 7 ευκαιρίες
εγω είμαι λίγο πιο ολιγαρκης 3-5 είναι υπεραρκετες και πάνε ανάλογα… 1) τι έκανε, 2)προσπαθεί όντως, 3) πως πάει η επικοιωνία μας, 4) κατάλαβε τι με ενόχλησε και το ξανακάνει και γιατί κλπ κλπ.. Βέβαια είναι και ανάλογο αν είναι στην αρχή του φλερτ και πχ του στειλω εγω 2 3 φορές μηνυμα και δεν τον βλέπω να κάνει κατί εκείνος επιπλέον, κάποια κίνηση τότε κατευθείαν το αφήνω, και θεωρώ πως είναι και το πιο σωστό. Τώρα αν εχει προχωρήσει λίγο το πράγμα σκέφτομαι το παραπάνω ερωτηματολόγιο και το τι ακριβώς έκανε και ανάλογα πάει, αλλά πάνω από 5 είναι… Διαβάστε περισσότερα »
ΌΧΙ 7 ΕΠΙΜΕΝΩ. ΤΕΛΟΣ!!
Δυόμιση ευκαιρίες είναι το ιδανικό.
Μια αρχή θα μπορούσε να είναι ότι μπορείς για το ίδιο λάθος να δίνεις μια ευκαιρία και ποτέ δεύτερη.
Χμμ εγώ θα έλεγα μέχρι να βγάλει game over η οθόνη και να μην θες ή να μην έχεις να ρίξεις άλλα κέρματα.
@πόντια ιντερνάσιοναλ, αρκετές φορές θέλω να κρατάω αυτά που γράφεις. <3