Είμαι 17 ετών και φέτος δίνω Πανελλήνιες.Ομολογώ ότι δεν το έχω διαχειριστεί όπως θα έπρεπε-από άποψη άγχους αλλά και προγράμματος.Μάλιστα τα Χριστούγεννα είχα απογοητευτεί τόσο που σχεδόν τα παράτησα με τα μαθήματα και έπρεπε να μιλήσω με ειδικό για να επανέλθω-του οποίου η οδηγία προς την μητέρα μου και την αδερφή μου ήταν “Φέτος θα είναι αυτή η προτεραιότητα,η Χ και οι ανάγκες της”.Μόνο που αυτό δεν συμβαίνει. Θεωρώ ότι είμαι η πιο ώριμη στην οικογένεια μου-και όπως με χαρακτήρισε η μαμά μου τις προάλλες η πιο δυνατή,το υγιές,δημοφιλές,κοινωνικό παιδί που έχει αρπάξει την ζωή χωρίς να του έχει δοθεί καν ακόμα.Το θέμα είναι όμως ότι βαρέθηκα να είμαι η ανώτερη της υπόθεσης,να κάνω εγώ υποχωρήσεις και να προσαρμόζομαι σε καταστάσεις που μου επιβάλλουν οι άνθρωποι που ειδικότερα τώρα,θα έπρεπε να δείχνουν κατανόηση.Πχ. δεν μπορώ να διαβάσω με την ηρεμία μου γιατί η αδερφή μου με ενοχλεί συνεχώς ανεξάρτητα από τις άπειρες φορές που το έχουμε συζητήσει ή κλαίγοντας της έχω ζητήσει να με σεβαστεί έστω και λίγο.Γενικά αυτό το κορίτσι είναι πολύ στον κόσμο της,με την κακή έννοια-και το σχολιάζω γιατί με επηρεάζει άμεσα. Η μαμά μου υποστηρίζει ότι “Έτσι είναι η αδερφή σου,πρέπει να την αποδεχτείς “.Και έτσι,η αδερφή μου συνεχίζει την βασιλεία της και εγώ έχω φτάσει σε σημείο να μην θέλω να την βλέπω. Από την άλλη οι γονείς μου ο καθένας τους ξεχωριστά-όντας χωρισμένοι-είναι επίσης στον κόσμο τους.Η μαμά μου δείχνει αρκετή κατανόηση και είμαι ευγνώμων γιατί κουράζεται πολύ για να μας φροντίσει αλλά ο μπαμπάς μου είναι απλά τοξικός.Ούτε από αυτόν εισπράττω κατανόηση,όχι βέβαια ότι κάτι τέτοιο γινόταν παλιά,η σχέση μας ήταν πάντα απαίσια. Μόνο άσχημα συναισθήματα μου προκαλεί το να τον βλέπω,αλλά συνεχίζω και το κάνω,δείχνω κατανόηση και αποδέχομαι το πόσο χειριστικός και τοξικός είναι,αντί να κάνει αυτός την θυσία του ως γονιός και να μου συμπεριφέρεται καλύτερα. Συνοπτικά,έχω βαρεθεί να γίνομαι το χαλάκι να με πατάνε όλοι-οι καθηγητές μου, οι φίλες μου, ακόμα και ο γάτος μου(απίστευτο αλλά συμβαίνει).Θέλω φέτος,απλά μόνο φέτος να με αφήσουν όλοι στην ησυχία μου και μετά να φύγω από το σπίτι και το δωμάτιο που μοιράζομαι με την αδερφή μου και μας έχει τόσο διαλύσει.Και δεν καταλαβαίνω…επειδή είμαι “δυνατή”,σημαίνει ότι δεν χρειάζομαι στήριξη;Τι κάνει κάποιος όταν νιώθει τόσο αδικημένος;
Αν δεν λαμβάνεις στήριξη από τους οικείους σου, τότε πρέπει να στραφείς σε στήριξη ειδικού. Αν δεν γίνεται τώρα, ας περάσει αυτή η φριχτή χρονική περίοδος, ας ελπίσουμε ότι θα δώσεις πανελλήνιες και όλα θα πάνε καλά, και ο ψυχολόγος θα είναι η πρώτη σου δουλειά.
Ακόμα και αν είσαι εσύ η αδικημένη, πάλι εσύ πρέπει να πας σε ψυχολόγο, για να μάθεις πώς θα σταματήσεις να είσαι, όσο περνάει αυτό από το χέρι σου.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Επίσης, αν στην πόλη σου έχει πανεπιστήμιο, η βιβλιοθήκη των πανεπιστημίων (ή οι δημοτικές βιβλιοθήκες) είναι ένας καλός χώρος για ήρεμο διάβασμα.
Δυστυχώς τώρα θα έχουν κλείσει οι βιβλιοθήκες για το κοινό και θα πρέπει η κοπέλα να είναι απομονωμένη σπίτι της. Θα σου πρότεινα ωτοασπίδες και ίσως να πας στην κρεβατοκάμαρα της μαμάς σου με τα βιβλία σου και να κλειδωθείς εκεί. Και γω το ίδιο έκανα, όταν διάβαζα για πανελλήνιες βέβαια για λόγους διαφορετικούς (γιατί ήθελα αλλαγή σκηνικού…χιχιχι), αλλά εσύ μπορείς να πας εκεί και να κλειδωθείς και όχι στο δικό σου, έτσι δε θα μπορεί η αδελφή σου να σου πει ότι θέλει κι αυτή να χρησιμοποιήσει το κοινό σας δωμάτιο. Φαντάζομαι η μαμά σου δε χρησιμοποιεί την κρεβατοκάμαρα… Διαβάστε περισσότερα »
Εντάξει τα γατιά είναι αναμφισβήτητα τα αφεντικά, χαχα! Αφού ο χρόνος που μένει για Πανελλήνιες είναι λίγος, ίσως θα μπορούσες να ζητήσεις από τη μητέρα σου να απομονώνεσαι για διάβασμα στο δικό της δωμάτιο; Επίσης δεν είναι υποχρεωτικό αυτό το διάστημα να βλέπεις τον πατέρα σου, αν η συμπεριφορά του είναι τόσο άσχημη. Το ίδιο ισχύει και για τις φίλες. Με τους καθηγητές εστίασε μόνο σε όσα έχουν σχέση με την ύλη σου. Και μετά κάνε αυτό που λέει η Λένα, έχει απόλυτο δίκιο. Καλή επιτυχία να έχεις!
Καταλαβαίνω ότι τα ζητήματα εδώ είναι πολλά και διάφορα των οποίων η λύση είναι πιο περίπλοκη, ωστόσο ήθελα να προτείνω μια πρακτική λύση για απερίσπαστη μελέτη. Μήπως να δοκίμαζες να πας στην πλησιέστερη δημοτική βιβλιοθήκη; Θα είσαι μακριά απ’ το κλίμα αυτό που σε κουράζει και επιπλέον η ησυχία είναι αδιαπραγμάτευτη! Δεν θα σε ενοχλεί κανένας και θα κάνεις και τα διαλειμματάκια σου 🙂
(Όλα αυτά εφόσον τελειώσουμε με αυτόν τον κατ’ οίκον περιορισμό).
Αχ, φοβερα γνωριμη κατασταση αυτη που περιγραφεις και η Λένα (ως συνήθως) έχει δίκιο: μάλλον δε θα βρεθει ενας τρόπος που οι άλλοι να σου δώσουν τη σημασία που εσύ θέλεις, θα βρεθεί όμως ο τρόπος (με τη βοήθεια του ειδικού σίγουρα πιο εύκολα) ώστε εσύ να μην βλέπεις τον εαυτό σου με λύπηση επειδή δε συμβαίνει αυτό. Το έκανα συνεχώς στην ηλικία σου και ήταν τόσο δεύτερη φύση μου που όταν ο ψυχολόγος μου είπε “μήπως βλέπεις καποιο θέμα με την αυτολύπηση” το απέκλεισα αμέσως και κατηγορηματικά – και όπως γίνεται καμιά φορά με τους ψυχολόγους, μετά από ένα… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό. Το θέμα είναι να μη σε νοιάζει που οι συγκεκριμένοι άλλοι δεν σου δίνουν τη σημασία που θα ήθελες και με τον καιρό να μάθεις να μην την έχεις και ανάγκη.
πραγματικά νομίζω όλοι έχουμε ακόμα εφιάλτες με τις πανελλήνιες.. μαύρη περίοδος! Σου εύχομαι κουράγιο , και ίσως θα βοηθούσε αν πήγαινες για μελέτη στο φροντηστήριό σου(αν κάνεις), ή σε βιβλιοθήκη από καμία σχολή?.. Βέβαια τώρα τέτοια ώρα τέτοια λόγια.
Για την ευρύτερη κατάσταση στην οικογένεια δεν μπορώ να σου πω κάτι, μπορώ να σου πω όμως για τις Πανελλήνιες που έδωσα πέρυσι. Είσαι σε μια πολύ πιεσμένη φάση και είναι λογικό. Δεν είναι καθόλου εύκολο, είναι πολύ πιεστικό και ψυχοφθόρο και όπως είναι η κατάσταση τώρα αντιμετωπίζεις ακόμα περισσότερες δυσκολίες. Αλλά δεν είναι για πάντα. Έχουν μείνει τρεις μήνες περίπου. Δεν έχει σημασία που τα παράτησες για λίγο, αρκεί τώρα να επικεντρωθείς εκεί και να μην ασχολείσαι με τίποτα άλλο. Αν μπορείς να απομακρυνθείς για αυτούς τους μήνες απο αυτούς που σε ενοχλούν θα ήταν ό,τι καλύτερο. Πχ είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Καλό μου po μολις διάβασα οτι εδώσες περσι πανελλήνιες.Είσαι κατω από 25;Απο τις αναρτήσεις σου,τις ώριμες και με σαφήνεια διατυπωμένες σκέψεις σου νόμιζα οτι είσαι πανω απο 30!!
Χαχα, 30 είμαι 😁 Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Το πήρα απόφαση επιτέλους και το έκανα.
αυτο ακριβώς ήθελα να σχολιάσω κι εγώ!
Διαβασμα σε καποια βιβλιοθηκη, η διαβασμα με καποιο-α συμμαθητη-τρια στο δικο του χωρο( θα λυνετε και αποριες μεταξυ σας)
πρώτα πρώτα καλό κουράγιο και αντοχές σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο. Τα πράγματα κάποιες φορές δεν είναι τόσο δύσκολα ή δραματικά, όπως μας φαίνονται. Βάλε όρια στην αδελφή σου, βάλε τα ακουστικά σου και απομονώσου. Κάνε το πρόγραμμά σου και προσπάθησε να το τηρείς. Πρωινό ξύπνημα, καφές, φαγητό και διάβασμα. Στις απαιτήσεις της αδελφής σου δεν απαντάς. Αν θέλει κάτι να συζητήσει, της λες ότι θα το συζητήσετε το μεσημέρι ή την ώρα που θα κάνεις διάλειμμα. Δεν το συζητάς, το ανακοινώνεις. Το ίδιο και στη μητέρα σου. Ζητάς ησυχία και επιμένεις. Αν θέλουν να μιλήσουν στο τηλέφωνο, θα πάνε… Διαβάστε περισσότερα »
Γλυκό μου κοριτσi, ειλικρινά εύχομαι να έχεις κάποια ηρεμία αυτές τις μέρες που είστε όλοι κλεισμένοι μέσα. Το στρες που έχεις είναι μεγάλο και πυροδοτείται από πολλούς παράγοντες. Δεν έχω να σου πω κάποια συμβουλή, παρά μόνο να κρατάς την πίστη στον εαυτό σου και να πεισμωνεις.
Σου εύχομαι ολόψυχα ο, τι καλύτερο.
Κατέβασε ρολά κ διάβασε σαν να μην υπάρχει αύριο για να πάρεις εισιτήριο διαφυγής περνώντας σε επαρχιακή σχολή. Στο Κέντρο Συμβουλευτικης Στήριξης της Σχολής σου – δωρεάν βεβαίως βεβαίως- θα χεις όλο το χρόνο να συζητήσεις όλα αυτά που σε απασχολούν. Αν το χρειαστείς κάτι τέτοιο, ούσα πλέον μακριά από την κατάσταση που περιγράφεις…