Αγαπητή Λένα, το αγόρι μου θυμώνει πολύ εύκολα. Δεν θυμώνει μαζί μου, δεν με κατηγορεί κι ούτε ρίχνει το φταίξιμο πάνω μου. Από συζητήσεις που κάνουμε καταλαβαίνω πως νιώθει ότι πνίγεται. Του λέω συνεχώς να πάει σε ψυχολόγο αλλά αρνείται, αν και νιώθω ότι τελευταία η ιδέα τριγυρίζει στο μυαλό του. Μεγαλώσαμε κι οι δύο σε σπίτια γεμάτα φωνές και καυγάδες και καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να μην φωνάξεις όταν υπάρχει μια διαφωνία κλπ. Με θυμάμαι να νευριάζω και να φωνάζω μέχρι και τα φοιτητικά μου χρόνια. Και θυμάμαι πόσο ντρεπόμουν γι’ αυτή μου την αντίδραση μετά και πόσο πληγωνόμουν όταν άκουγα σχόλια από τους γονείς μου όπως “στρίγγλα”, “καλά πως κάνεις έτσι” ή “καλά έτσι κάνεις και με τις φίλες σου;”. Θεωρώ πως έχω καταφέρει να ξεπεράσω πολλά αλλά και για μένα κάποιες φορές είναι δύσκολο να μην ξεσπάσω ειδικά όταν βλέπω τον φίλο μου να φωνάζει. Του έχω πει πως δεν αξίζω να μου φωνάζει και το ξέρει. Το βλέπω στα μάτια του πόσο ντρέπεται. Αλλά αυτά τα ξεσπάσματα συνήθως θα καταλήξουν σε κλάματα γιατί όπως είπα δεν είναι θυμωμένος μαζί μου. Είναι η αφορμή να ξεσπάσει για όσα κουβαλάει. Βλέπω την ανακούφιση όταν του λέω ότι καταλαβαίνω πως νιώθει κι ότι τον αγαπάω κι ότι μακάρι να μπορούσε να δει τον εαυτό του μέσα απ’ τα δικά μου μάτια. Ξέρω πως πρέπει να πάει σε ψυχολόγο. Πως μπορώ να τον βοηθήσω να το καταλάβει και να το πάρει απόφαση; Ποια είναι η πραγματική στήριξη που μπορώ να προσφέρω;
-Μαρία
Αυτό που κάνεις λέγεται «πραγματική στήριξη».
Πέρα από το τι θα κάνει όμως ο φίλος σου, το ότι το έχεις μειώσει μπορεί να μην είναι αρκετό, και ότι διάλεξες έναν άνθρωπο που σου μοιάζει ίσως να μην είναι τυχαίο. Σκέψου αν εσύ χρειάζεται να το αντιμετωπίσεις επίσης. Ίσως δίνοντας το σωστό παράδειγμα κάνεις την μεγαλύτερη διαφορά για αν τον βοηθήσεις να το καταλάβει και να το πάρει απόφαση.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Το να συνειδητοποιεί κανείς ότι μια επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά είναι λάθος δεν είναι το ίδιο με το να μην έχει αυτή τη συμπεριφορά. Το ίδιο νόμιζα και γω παλιά, ότι αν ο άνθρωπος μου “συνειδητοποιεί το λάθος του” τότε όλα καλά και ανθηρά. Αν η συμπεριφορά σε στεναχωρεί δεν αρκεί να ζητάει συγγνώμη. Κατανοώ ότι κάθε άνθρωπος έχει άλλη αντοχή στις φωνές, εγώ πχ έχω μηδενική, κάποιοι έχουν μεγαλύτερη. Σκέψου το πώς περνάς εσύ μέσα στη σχέση και πόσες φορές ανά βδομάδα νιώθεις αρνητικά συναισθήματα εξ αιτίας του ότι είσαι στη συγκεκριμένη σχέση. Όπως είπε και η Λένα ήδη προσφέρεις βοήθεια,… Διαβάστε περισσότερα »
Ως άνθρωπος που έχω βρεθεί στη θέση του συντρόφου σου, με τους ανθρώπους γύρω μου να μου λένε το ίδιο πράγμα, το μόνο που έχω να σχολιάσω είναι πως είναι μεγάλος αγώνας να ξεριζωσεις αυτές τις συμπεριφορες και πιο πολύ να εξερευνησεις και να επαναγραψεις τις αιτίες και τις πυρηνικές πεποιθήσεις που τις προκαλούν. Η ψυχοθεραπεία με βοήθησε πολύ. Αν και ξεκίνησα για άλλο λόγο δύο χρόνια μετά τα κομμάτια του παζλ (του εαυτού μου) έχουν αρχίσει να ενωνονται
Δεν ξέρω γιατί αλλά με άγχωσε λίγο η ερώτηση. Μου έφερε στο μυαλό εικόνες από άντρες που χτυπάνε τις γυναίκες τους και μετά γυρνάνε κλέγοντας. Φυσικά πολλές από αυτές μένουν με την ελπίδα ότι θα αλλάξει αλλά εγώ δεν πιστεύω οτί οι άνθρωποι αποβάλλουν τέτοιες συμπεριφορές από μόνοι τους. Εφόσον αντιλαμβάνεται ότι ξεφεύγει και δεν ελέγχει τον εαυτό του όταν σου φωνάζει η λύση είναι μόνο ένας ειδικός.
Είχα την ίδια εντύπωση μόλις το διάβασμα. Σε κάποιο σημείο η γραφουσα λέει πως ξεσπάει πάνω της και εκείνη το υπομένει, μένοντας στη σχέση. Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό το ονομάζουμε “στήριξη” και “βοήθεια”. Για μένα είναι ξεκάθαρα λεκτική κακοποίηση και δυστυχώς θα έπρεπε να απομακρυνθεί από αυτόν.
Συμφωνώ.
Ειναι πραγματικα πολυ δυσκολο να μην φωναζεις οταν εχεις μεγαλωσει σε σπιτι που τα ντεσιμπελ ηταν αναλογα της ταινίας “Σπιρτοκουτο” (βαθυς αναστεναγμος). Το παραδειγμα που θα δωσεις θα ειναι ανακουφιστικο για τον ανθρωπο αυτο, θα του δειξεις το δρομο.
Ενώ ξεκινάς με τη συμπεριφορά του συντρόφου σου, μετά μας εκθέτεις τις δικές σου εμπειρίες και σκέψεις. Οπότε έχω την αίσθηση ότι η συμπεριφορά του είναι το ορμητήριο για να μιλήσεις για όσα σε απασχολούν. Είστε διαφορετικοί άνθρωποι που αντιμετωπίζουν το ίδιο ζήτημα σε διαφορετική κλίμακα ίσως. Αν νιώθεις ότι εκείνος χρειάζεται συμβουλευτική τότε το ίδιο ισχύει και για εσένα. Ίσως αν κάνεις το βήμα για τον εαυτό σου να εμπνεύσεις κι εκείνον 🙂 Εναλλακτικά, θα σου πρότεινα να αφαιρέσεις το φίλτρο αυτής της κοινής παιδικής σας εμπειρίας (φωνές, λεκτική βία) και να δεις μήπως αντικειμενικά έχετε διαφορετική οπτική των… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτή είναι ερώτηση για μάντρα. Ξεκάθαρα. Όχι γιατί ο θυμός είναι ένα αδίκω, αλλά γιατί όταν ένα συναίσθημα αντί να είναι στο δύο ,είναι στο πέντε έξι εφτά , τότε ο άνθρωπος αυτός υποφέρει και μαζί του και εσύ επειδή τον πονάς. Αν δυσκολεύεστε να κάνετε έναν υγιή διάλογο και δε σε καλύπτει η λύση παρατάω το διάλογο και επιλέγω τη μοναξιά μέσα στη σχέση, πρέπει για μένα να θέσεις τον ειδικό ως προϋπόθεση για να συνεχίσετε . Ή πιο σοφά όπως είπαν παραπάνω να δώσεις χρονικό περιθώριο για να το κάνει.
Αν δε θελει ο ιδιος να παει σε ψυχολόγο τι θα κανεις; θα συνεχισεις να ανεχεσαι αυτη τη συμπεριφορα;