Διαβάζω τη στήλη σας φανατικά και πήρα το θάρρος να σας γράψω για πρώτη φορά. Το θέμα δεν αφορά ακριβώς εμένα, αλλά την αδελφή μου, μικρότερη κατά 3 χρόνια. Ξεκινώντας, να πω ότι οι δυο μας μεγαλώσαμε σε μια αρκετά δυσλειτουργική οικογένεια, με πατέρα απόμακρο και παλαιών αρχών, και με μια μητέρα αρκετά βίαιη, που μεταχειριζόταν αυστηρότατες “τιμωρίες” για ασήμαντα παιδικά λάθη. Για παράδειγμα, μια φορά μας είχε αφήσει ολόκληρο το βράδυ να κοιμηθούμε στο μπαλκόνι (κλειδωμένες έξω) επειδή είχαμε ακατάστατο το δωμάτιο. Εγώ ήμουν 12 και η αδελφή μου 10. Άλλες φορές μας έδερνε με το ξύλο της ηλεκτρικής σκούπας, με τη ζωστήρα και άλλα φρικτά. Ως εκ τούτου, δεν είχαμε τα πιο φυσιολογικά παιδικά/εφηβικά χρόνια. Για να είμαι αντικειμενική κιόλας, η αδελφή μου ήταν πάντα αρκετά πιο αντιδραστική και αγύριστο κεφάλι, οπότε έτρωγε το διπλάσιο και τριπλάσιο ξύλο απ’ ό,τι εγώ. Μεγαλώνοντας όμως, εγώ ωρίμασα και συμφιλιώθηκα με τους γονείς μας και δεν τους κρίνω πια για το παρελθόν, ενώ η αδελφή μου δεν μπορεί να τους συγχωρέσει και εξακολουθεί να τους κατηγορεί σε κάθε ευκαιρία. Στα 19 της την πήγαμε σε ψυχίατρο γιατί είχε κρίσεις πανικού και αυτοτραυματιζόταν, επιπλέον ξεκίνησε να παίρνει χάπια για κατάθλιψη και διπολική διαταραχή. Επέλεξε να μη σπουδάσει (υποστηρίζοντας ότι η αρρώστια τη δυσκόλευε στο διάβασμα και απέτυχε στις πανελλαδικές). Δουλεύει σε διάφορες δουλειές με χαμηλό μισθό 200-300 που δεν της επιτρέπουν να συντηρήσει δικό της σπίτι. Συνεπώς έχει καθημερινές τριβές με τους γονείς. Εγώ έφυγα στα 18 μου για σπουδές, βρήκα αμέσως δουλειά, συγκατοίκησα με το αγόρι μου, παντρευτήκαμε, έχουμε δυο μωράκια. Όταν γεννήθηκε το δεύτερο μωρό, οι γονείς μας αποφάσισαν να μας χαρίσουν το μεγάλο σπίτι και οι δυο τους μετακόμισαν με την αδελφή μου σε ένα μικρότερο διαμέρισμα. Και αυτό αποτέλεσε επίσης πηγή γκρίνιας. Αυτή τη στιγμή εγώ κοντεύω τα 40 και έχω αναλάβει πλήρως τις ευθύνες της ζωής μου, μεγαλώνω δυο παιδιά και δεν ενοχλώ κανέναν. Η αδελφή μου αντίθετα, έχει μείνει στάσιμη και της φταίνε όλοι και όλα. Είναι απόλυτα αντικοινωνική και χωρίς προοπτική για γάμο (οι σχέσεις της με διάφορους άντρες δεν διαρκούν πάνω από τρεις μήνες). Έχω προσπαθήσει πολλάκις να τη βοηθήσω, αλλά ξέρω ότι κατά βάθος δεν την ενδιαφέρει η γνώμη μου, καθώς νιώθει ανταγωνιστικά απέναντί μου. Από την εφηβεία οι σχέσεις μας ήταν χλιαρές. Οι γονείς μας έκαναν ξεκάθαρο ότι μου έχουν αδυναμία, γιατί πάντα έκανα ό,τι μπορούσα για να τους ανταμοίβω ως κόρη και ποτέ δεν τους έκανα τη ζωή δύσκολη. Σπούδασα σε μια πολύ καλή σχολή, παντρεύτηκα έναν άνδρα επίσης επιτυχημένο και εργατικό. Μέσα σ’ όλα, έπαιξε κάποιο ρόλο ότι είχα πάντα ένα εμφανισιακό πλεονέκτημα, που έκανε τους γονείς μας να καμαρώνουν όπου κυκλοφορούσαμε μαζί, ενώ η αδελφή μου, που ένιωθε μειονεκτικά, ήταν ντροπιαστικά ατημέλητη. Εκείνη υποστηρίζει ότι οι γονείς μας κάνουν διακρίσεις εις βάρος της, εξαιτίας της ψυχολογικής της κατάστασης αλλά και της οικονομικής. Φυσιολογικά, νομίζω ότι οποιοσδήποτε γονιός θα επένδυε περισσότερο (όχι μόνο υλικά) σε ένα παιδί που προσπαθεί να αναβαθμίζεται διαρκώς, παρά σε ένα που δεν καταφέρνει τίποτα. Κι εγώ υπέφερα σαν παιδί και σαν έφηβη, αλλά έπιασα τη ζωη από τα μαλλιά, δεν κάθισα να κλαίω τη μοίρα μου… Στα 36 της η αδελφή μου αρνείται να αναλάβει ευθύνες, φέρεται σαν παιδί αντί να μεγαλώνει η ίδια παιδιά, και ασχολείται με σκυλιά και συλλόγους αδέσποτων. Μια φορά τσακώθηκε με τους γονείς για την εμμονή της με τα κατοικίδια. Ο πατέρας μου σε ένα ξέσπασμα την αποκάλεσε “αποτυχημένη γεροντοκόρη” και αυτή έσπασε πράγματα. Δεν καταλαβαίνω που θα καταλήξει όλο αυτό. Είναι ένα αγκάθι για όλους μας, δεν βλέπουμε φως στον ορίζοντα. Από τη μια λυπάμαι για την εξέλιξή της, γιατί έχουμε κοινά παιδικά τραύματα στο παρελθόν, αλλά από την άλλη, η ζωή πρέπει να προχωρά μπροστά. Τα τραύματα δεν είναι δικαιολογία. Πρέπει να σταματήσει να γίνεται βάρος στους -γερασμένους πια- γονείς μας. Οι οποίοι κάνουν συνεχώς παράπονα, ανησυχούν για το μέλλον της.
Λυπάμαι πάρα πολύ για την αδερφή σου, αλλά και για εσένα. Χαίρομαι που εσύ κατάφερες να ξεπεράσεις αυτό που σας συνέβη, αλλά δεν λειτουργούν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Η αδερφή σου είναι πιο ευάλωτη. Φυσικά και το να αναλάβει τις ευθύνες της είναι το υγιές, αλλά προφανώς δεν είναι υγιής και δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνεστε. Ούτε οι γονείς σου, που καθόρισαν την ψυχική της υγεία μεγαλώνοντας, αλλά ούτε και εσύ που έχεις κοινά βιώματα.
Είσαι τρομερά σκληρή μαζί της, μόνο και μόνο γιατί είναι πιο ευάλωτη. Είναι ένας άνθρωπος που νοσεί, ανοιχτά, και αντί να τη βοηθήσετε, την κατηγορείτε που νοσεί, λες και είναι δικό της λάθος. Το πιο εύκολο είναι να πεις πως εγώ τα πήγα καλά, παρόλο που ζήσαμε την ίδια ζωή. Ζήσατε την ίδια ζωή, αλλά δεν είστε τα ίδια άτομα. Εύχομαι να λαμβάνει τη βοήθεια που χρειάζεται (ψυχίατρική/ ψυχολογική) και εύχομαι να πάνε όλα καλά για εκείνη. Μακάρι να σταματήσεις να τη βλέπεις σαν ένα αγκάθι, αλλά σαν έναν άνθρωπο που έχει ανάγκη. Καταλαβαίνω απόλυτα αν δεν μπορείς να το κάνεις και αν δεν μπορείς να τη βοηθήσεις. Αλλά να μην την κρίνεις τόσο αυστηρά είναι τουλάχιστον μια καλή αρχή.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αν το σχόλιο μου κριθεί απρεπές, ας κοπεί. Εγώ που δεν έχω τις γνώσεις της κ. Ξανθοπουλίδου, διάβασα το εξής: “Μπλα μπλα μπλα θαυμάστε με γιατί διέπρεψα στη ζωή ενώ η αδελφή μου τα σκ@τωσε”. Το κείμενο ξεχειλίζει τόση υπεροψία που με εξόργισε. Άκου αγκάθι. Σε έναν άνθρωπο που υπέστη συνεχόμενη κακοποίηση στην παιδική ηλικία, που συγκρινόταν συνεχώς με τη μεγαλύτερη αδελφή και έβγαινε ελλιπής, που ήταν πάντα θύμα, δε χάνετε ευκαιρία να της τονίζετε πόσο αποτυχημένη τη θεωρείτε, της κολλήσατε και την ταμπέλα “αγκάθι” και καθαρίσατε. Ντροπή μόνο.
Κι εμένα, πες τα να πούμε
<3
Ντροπή και για τις απόψεις που εκφράζει για την ανύπαντρη ασχημούλα γεροντοκόρη που ασχολείται με τα γατόσκυλα, αντί να ασχολείται με παιδιά.
Μάλιστα η γράφουσα ήταν και πιο τυχερή γιατί δεν νόσησε από κατάθλιψη που μπορεί να σε παραλύσει κανονικά.
Ίσως η αδερφή θα περίμενε περισσότερη κατανόηση από την γράφουσα επειδή ακριβώς έχουν τα ίδια βιώματα.
Με τέτοιους γονείς, τέτοια αδερφή(τη γράφουσα), πώς να πάει μπροστά η κοπέλα..κρίμα
Το αποκορύφωμα ήταν που η γράφουσα είχε εμφανισιακά πλεονεκτήμα και οι γονείς της καμαρωναν να κυκλοφορούν μαζί της!!!!!… έχεις σκεφτεί γράφουσα ότι εσύ πέτυχες όσα πέτυχες επειδή η αδερφή σου πήρε/ της φορτωσατε το ρόλο του μαύρου προβάτου; Συγκέντρωσε/ τράβηξε πάνω της όλη τη βία και την κακοποίηση και την τρέλα της μάνας σου, ώστε εσείς οι υπόλοιποι να περνιεστε για πετυχημένοι;;
Να αναφερθώ και στον πατέρα, ο οποίος ήταν απόμακρος και απών, κάτι το οποίο από μόνο του συνιστά κακοποίηση λόγω παραμέλησης. Και φυσικά λόγω αυτού, δεν προστατευσε και τα παιδιά από την τρέλα και τη βία της μάνας.
Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι! Το αγκάθι είστε εσείς και όχι εκείνη! Καθένας διαχειρίζεται διαφορετικά τα τραύματα του, εκείνη τα διαχειρίζεται έστω, εσύ; Λυπάμαι πολύ για όσα περάσατε αλλά πιστεύω πως ίσως έχεις και βαθύτερο προβλήμα από την αδερφή σου από τη στιγμή που θεωρείς λογικό να σε διαχωρίζουν από εκείνη λόγω εμφάνισης.
Το ότι παντρεύτηκες και έκανες παιδιά δεν σημαίνει πως είσαι ανώτερη της η κάτι τέτοιο.
Μάλλον σας ενοχλεί που έχει άλλους στόχους και ευαισθησίες.
Καλά, give it time.
Περίμενε να μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά της.
Δηλαδή επειδή η κοπέλα δεν μπορεί να ξεπεράσει τα βασανιστικά παιδικά και εφηβικά της χρόνια κι εσύ μπόρεσες της το τρίβεις στη μούρη;
Το ότι παντρεύτηκες κι έκανες παιδιά δεν είναι και κανα φοβερό κατόρθωμα εδώ που τα λέμε. Και δεν ξέρω και αν πρέπει να σε χειροκροτησουμε που ήσουν το καλό κορίτσι κι ανεχτηκες τέτοιες απανθρωπες συμπεριφορές από τους γονείς σου κι αυτήν να την κρίνουμε που ναι το μαύρο πρόβατο και της κατέστρεψαν τη ζωή.
μα πραγματικά, όπως τα λες. Η αλήθεια είναι ότι και η γράφουσα μοιάζει να “νοσεί”, υπό την έννοια ότι θέλοντας να διατηρήσεις την εύνοια και ίσως να μην φάει ξύλο επέλεξε ό,τι επέλεξε σε ψυχολογικό επίπεδο. Πω πω αληθινά στεναχωρήθηκα με το κορίτσι που το διέλυσαν έτσι. Του κατέστρεψαν τη ζωή και οι 3.
Αυτό είναι ψευδώνυμο, ακριβώς αυτό που λες σκέφτηκα κι εγώ – ότι μοιάζει να έχει προχωρήσει στη ζωή της επειδή ουσιαστικά υιοθέτησε μια νοοτροπία “συνδρόμου της Στοκχόλμης”. Θυμίζει λίγο γυναίκες που (πιστεύουν ότι) βρίσκουν την ασφάλεια μέσασε μια ακραία πατριαρχική κοινωνία υιοθετώντας την νοοτροπία του “καλού κοριτσιού που δεν προκαλεί” σε αντιδιαστολή με τις “τσούλες” και τις “γλωσσούδες”. Γράφουσα, προσωπικά διαβάζοντας το παράπονό σου, πρώτον μου προκάλεσε σοκ η συμπεριφορά των γονιών (μιλώντας μάλιστα για ελληνικά 90’s, όχι για κάνα βιβλίο του Ντίκενς). Δεύτερον ένιωσα κάπως σα να λες “ήμασταν κάπου με την αδελφή μου και δεχτήκαμε βίαια επίθεση από… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι ναι ακριβώς έτσι Iris
Εχεις απόλυτο δίκιο, η γράφουσα νοσεί. Γνωρίζω πανομοιότυτη σχεδόν περίπτωση. Η μεγάλη αδερφή τάχτηκε από νωρίς με την πλευρά των γονιών, αποκομίζοντας οικονομικά οφέλη και εύνοια. Είχε μια επιτυχημένη καριέρα και οικογένεια, και δεν σταμάτησε ποτε, με κάθε ευκαιρία, να υποτιμά, να μειώνει, να επιτίθεται στην μικρότερη, την δήθεν προβληματική και αποτυχημένη. Μέχρι που, στα 45, έπαθε μια τεράστια εσωτερική κατάρρευση που εξελίχτηκε σε σοβαρή ψυχική αρρώστια (παρανοικές εμμονές κτλ). Το περιβάλλον εμβρόντητο. Η καριέρα στα σκουπίδια, το ίδιο και η οικογένεια. Προσπαθούσαν όλοι να την πείσουν να δει ψυχίατρο, ή έστω ψυχολόγο, αυτή με τίποτα. Προτιμούσε να καταρρεύσει όλος… Διαβάστε περισσότερα »
Και καπως ετσι αυτοι οι γονείς θεωρουν οτι εκαναν καλη δουλεια “γιατι ειδες; το ξυλο κ η τιμωρια έφτιαξαν εναν αξιολογο ανθρωπο, εφτιαξε κ τη ζωουλα της, εκανε και τα παιδακια της κ ολα υπεροχα!” Και η ιστορια επαναλαμβάνεται..
Είσαι Α Π Α Λ Ε Υ Τ Η. Δεν έχω νιώσει ποτέ τέτοια σφοδρή αντιπάθεια για άτομο που στέλνει ερώτηση.
Το χειρότερο σε όλη την ερώτηση είναι ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο που νοσεί, διεγνωσμενα με κατάθλιψη και διπολική διαταραχή. Για το Θεό δηλαδή.
Θα ήθελα να μην ήταν πραγματική η ερώτηση, μου έβγαλε κάτι απίστευτα νοσηρο, σαν από ταινια. Αρρωστχια. Και δεν αναφέρομαι στην αδερφή της ερωτώσας. Βασικά είναι η μόνη στην οποία δεν αναφέρομαι.
Απ τις πιο ενοχλητικες δημοσιεύσεις
Παντως εσυ που εισαι στο βάθρο και τα εχεις κανει ολα “by the book” καλο θα ηταν να αποδεχτείς ΚΑΙ την αδερφη σου οπως αποδεχτηκες και τους γονείς σου.
Βέβαια απο την αδερφή σου δεν θα εχεις την πολυπόθητη επιβεβαιωση που θα εχεις απο τους γονείς σου…
Θεϊκό. Ρισπεκτ.
Ουτε τα ακινητα..γκουχ γκουχ
Wow, φίλε… Τα είπες τέλεια!
Πόσο σωστό point! Αποδέχτηκε τους κακοποιητικούς γονείς αλλά την άρρωστη αδερφή όχι.
Παιδιά αληθεια σορυ για το σεντόνι-κατωσέντονο-κουβερλί που ακολουθεί. Έκανα μια μικρή σποτ-ον επεξήγηση κειμένου σε περίπτωση που κάποιος το πέρασε στο χαλαρό. Λοιπόοοοον επισημαίνω φράσεις κλειδιά του κειμένου και τις συμπληρώνω με τη δική μου κοτσυφικη επεξήγηση/διάνθιση. 1) “..μητέρα αρκετά βίαιη…μας έδερνε με το ξύλο της ηλεκτρικής σκούπας, με τη ζωστήρα και άλλα φρικτά…. Για να είμαι αντικειμενική κιόλας, η αδελφή μου ήταν πάντα αρκετά πιο αντιδραστική και αγύριστο κεφάλι, οπότε έτρωγε το διπλάσιο και τριπλάσιο ξύλο απ’ ό,τι εγώ.” == η μάνα μου ηταν κακοποιητική και μας φόρτωσε με ψυχολογικά αλλά κοιτώντας πίσω κάπου έφταιγε και η αδερφή μου… Διαβάστε περισσότερα »
Ε είσαι απίστευτη ! ! ! <3
έχω γελάσει τόσο με τη νέα δημοκρατία γιατί οι δυο συμπεθέρες μας πληρούν όλες τις προδιαγραφές. Η μια είχε και τον Καραμανλή σε κορνίζα. Και η τρίτη όμως που μεγάλωσε τον κανακάρη-τεφαρίκι που είχαμε την τιμή να χρηματοδοτούμε, όλα κι όλα, ήταν προοδευτικιά και ΠΑΣΟΚ. Ξέρω δυο αδερφές, η μεγαλύτερη ακριβώς όπως η γράφουσα, όλα στην ώρα τους όπως τα άκουγε μέσα στα χρόνια από τη μαμά της. Τέλειο σπίτι, τέλειος άντρας (πολλά λεφτά), πρώτο παιδί αγόρι μέσα στον πρώτο χρόνο του γάμου, το δεύτερο μόλις φάνηκε να αργεί έπεσε πανικός, και γενικώς η κοπέλα έχει τα θεματάκια της γιατί… Διαβάστε περισσότερα »
Καταπληκτικό σχόλιο! Αλλά τώρα θύμωσα περισσότερο!
Νομίζω είναι μακράν η καλύτερη απάντηση
Μέσα στη σύγχυση που μου προκάλεσε η ερώτηση αυτά με τη ΔΑΠ και τη ΝΔ με έκαναν και γέλασα.
Ε ναι, μόνο κόμμα αριστείας! Jamais αριστεροάπλυτους.
Koτσύφι, να είσαι καλά! Δεν θα μπορούσες να εκφράσεις πιο εύστοχα και αναλυτικά όλα αυτά που νομίζω οι περισσότερες σκεφτήκαμε με αυτήν την απάντηση.Αηδίασα τόσο πολύ με την αλαζονεία, μικροψυχία και μικρομυαλίαση της γράφουσας που δεν άντεξα να σχολιάσω, αλλά πραγματικά η απάντηση σου είναι όλα όσα σκέφτηκα και εγώ…Επίσης να προσθέσω, πως αυτή η οποία βλέπει ανταγωνιστικά τα πάντα ειναι η γράφουσα και όχι η αδερφή της, και έχει ενσωματώσει τα χειρότερα δυνατά στερεότυπα στη ζωή της, όχι μονο πατριαρχικά, αλλά και ρατσιστικά σε σχέση με την ψυχικη υγεία, και πολλά άλλα που δεν εχω το κουράγιο να παραθέσω..
Τα λες πάρα πολύ ωραία. Εγώ αυτό που αισθάνομαι από αυτό που διάβασα είναι ότι η γράφουσα έγινε ίδια με τους γονείς της. Μάλλον δεν έγινε. Ήταν πάντα. Ο λόγος που δεν αντιδρούσε είναι γιατί κατά βάθος πάντα συμφωνούσε… Μπορεί να θεωρούσε ότι το άξιζε, άλλωστε δεν πειράζει πολύ αφού της είχαν αδυναμία. Για να μπορέσεις να τους συγχωρέσεις πρέπει κάπου μέσα σου να συμφωνείς.
Πολυ δυσκολο κομματι να απορριψεις και τους δυο γονεις. Οχι για να συγχωρεσεις, δεν χρειαζεται να συμφωνησεις. Στην πραγματικοτητα η συγχωρεση ειναι ο μονος τροπος για να ζησεις. Μιλαμε για γονεις, οχι για συζυγο ουτε για εναν αγνωστο βιαστη.
Δεν εχω λόγια.. μπραβο που μας εκανες και γελάσαμε λίγο μετά την ψυχρολουσία της ερώτησης
Πόσο υπεροπτική και σκληρή οπτική φίλη μου. Πάρα πολυ στεναχωρήθηκα με αυτά που περάσετε, και μπράβο που τα κατάφερες αλλά μην κατηγορείς την αδερφή σου που δεν το ξεπερασε(έτρωγε βέβαια τριπλό ξύλο οπότε πως τολμάει και δεν το ξεπερασε;). Λυπάμαι πάρα πάρα πολύ για την αδελφή σου γιατί είναι μόνη από ότι καταλαβαίνω και κανείς δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά για να την βοηθήσει. Τα ζωάκια προφανώς της δίνουν περισσότερη αγάπη και στοργή από ότι έχει πάρει από την οικογένεια σας. Ουφ, ελπίζω να καταλάβεις και αν έχεις διάθεση να την βοηθήσεις όσο μπορείς, δεν θα είναι διαγωνισμός καλύτερης κόρης και πιο… Διαβάστε περισσότερα »
“Φυσιολογικά, νομίζω ότι οποιοσδήποτε γονιός θα επένδυε περισσότερο (όχι μόνο υλικά) σε ένα παιδί που προσπαθεί να αναβαθμίζεται διαρκώς, παρά σε ένα που δεν καταφέρνει τίποτα.”
Αυτή η άποψη και διάκριση μού έκανε ιδιαίτερα αρνητική εντύπωση.
Και λίγα λες.
Αυτη η διακριση ειναι νομος σε μια σφηκοφωλια που γνωριζω προσωπικα.
Ασε.
Και είναι και μητέρα……δηλαδή για να λέει “φυσιολογικά” μπορεί να εφαρμόσει τις ίδιες μεθόδους και στα παιδιά της.
Αν στα παιδικά σας χρόνια ο πατέρας σας ήταν ο τιμωρός, στα ενήλικα χρόνια με την στάση σου και την γνώμη σου για εκείνη, εσύ είσαι ο τιμωρός της.
Όπως και ο πατέρας σας έτσι και εσύ την τιμωρείς για κάτι που δεν φταίει.
Αφιλόξενη η ζωή της αδερφή σου μέχρι τώρα, θα της ευχηθώ να “αναπνεύσει” σύντομα,μακριά σας κατά προτίμηση.
Και συ που νομίζεις ότι τα έλυσες όλα τα θέματα σου, κοίτα πιο βαθιά αγαπητή μου…
Προφάνως και δεν τα έχει ξεπεράσει. Εμένα αυτό που με προβληματίζει είναι, με τέτοια λογική, πώς να φέρεται στα παιδιά της. Ξεχωρίζει το “καλό” από το “άσχημο”; Θεωρεί ότι πρέπει να είναι υπάκουα, όπως ήταν αυτή ως παιδί; Επίσης, ο γάμος δεν είναι αναβάθμιση. Ούτε ότι ζει με την οικογένειά της σε ένα μεγάλο σπίτι που της χάρισαν οι γονείς της. Σίγουρα πάντως, η κοπέλα έχει πολλή δουλειά να κάνει με τον εαυτό της. Και πιθανολογό ότι η αδερφή της (η οποία “έτρωγε και το τριπλάσιο ξύλο, αλλά, εντάξει, έπρεπε να το ξεπεράσει”) είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος. Εξαντλεί τον θυμό… Διαβάστε περισσότερα »
*πιθανολογώ